ครูยืนเงียบๆ ริมแม่น้ำแห่งความรู้
ผ่านฤดูที่มีแดดเช้าและฝนสาย
ไม้พายเก่ายังคงพึมพำลมหายใจ
นำผู้คนผ่านท่าเรือแห่งความฝันอันเก่าแก่
ผงสีขาวร่วงหล่นเหมือนน้ำค้างในยามบ่ายของวันเก่า
กระดานดำมืดทำให้สายตาอ่อนโยน
แต่ละตัวอักษรกลายเป็นดอกไม้เล็กๆ
ครูได้หว่านแสงสว่างให้ชีวิตของตนเองอย่างอ่อนโยน
แต่ละหน้าของสมุดบันทึกเปรียบเสมือนฤดูกาลแห่งการหว่านเมล็ดพันธุ์
ครูได้ไถลึกเข้าไปในดินแดนแห่งศรัทธา
ไหล่หนักด้วยเวลาอันเงียบงัน
เสียงของเขานุ่มนวลและอบอุ่นเหมือนรุ่งอรุณ
เรือข้ามฟากกี่ลำที่ผ่านไปโดยไม่หันกลับมามอง
มีเพียงสายน้ำที่ยังคงมีเงาครูไหลเงียบงัน
ผมสีเงินดุจดังน้ำขึ้นแห่งความอดทน
ระลอกคลื่นของแสงแดดที่อยู่ไกลๆ ในตัวเรา
ครูไม่นับความพยายามที่ตนได้ทำ
เพียงแค่ยิ้มและเฝ้าดูคนรุ่นเติบโตขึ้น
ท่ามกลางความผันผวนของชีวิต ครูก็เปรียบเสมือนดวงดาวที่ส่องแสงสว่าง
แม้จะถูกซ่อนจากท้องฟ้า… แต่แสงสว่างยังคงส่องสว่างอยู่ทุกหนทุกแห่ง
ครูได้นำแม่น้ำน้อยๆ มากมายมาอย่างเงียบๆ
กลับคืนสู่ฝั่งชีวิตด้วยสีสันรุ่งอรุณอันสดใส
แม้ฝุ่นชอล์กจะปกคลุมหน้าเวลา
พระคุณของครูที่ดี…จะประทับอยู่ในใจฉันตลอดไปและไม่มีวันจางหาย
ที่มา: https://baogialai.com.vn/tho-dang-phuoc-tan-nguoi-lai-do-tham-lang-post572622.html
การแสดงความคิดเห็น (0)