ทุกครั้งที่นึกถึงวัยเด็ก สิ่งที่นึกถึงไม่ใช่เสียงโทรทัศน์ดังๆ หรือเสียงแตรรถ แต่เป็นเสียงไม้แห้งกรอบแกรบ เสียงข้าวต้ม และกลิ่นควันครัวที่โชยมาในอากาศ
ห้องครัวของฉันในตอนนั้นเป็นเพียงกระท่อมเล็กๆ ทำด้วยไม้ไผ่ มีผนังดินและหลังคาทำด้วยใบปาล์มเก่า เตาทำจากดินเผา และแม่ของฉันได้กองฟืนแห้งไว้ใต้เตา ทุกครั้งที่แม่หุงข้าว แม่จะต้องนั่งใกล้แม่ พัดและปรับไฟให้สม่ำเสมอ ควันอยู่ทุกที่ ตาของแม่แดง แต่ใบหน้าของแม่จะสว่างไสวอยู่เสมอในแสงไฟสีแดง ฉันมักจะเดินไปรอบๆ แม่ หยิบฟืน เอื้อมมือไปรับควัน และหัวเราะคิกคักราวกับว่าเพิ่งค้นพบเกมใหม่
ข้าวที่หุงบนเตาไม้จะมีกลิ่นหอมแปลกๆ อบอวลไปด้วยกลิ่นไฟ ควัน ข้าวใหม่ และแม้แต่เหงื่อเค็มๆ ของแม่ มีหลายวันที่แม่ตั้งใจทิ้งข้าวไหม้ไว้ที่ก้นหม้อ ข้าวไหม้จะมีสีน้ำตาลทองและกรอบ เมื่อเคี้ยวจะได้ยินเสียงกรอบแกรบอันไพเราะ ในวันที่อากาศหนาวเย็นในฤดูหนาว ฉันรู้สึกอบอุ่นใจเมื่อได้นั่งข้างเตากินข้าวร้อนๆ กับปลาแห้งจิ้มน้ำปลาและพริก
ควันจากครัวตามแม่และฉันผ่านปีที่ยากลำบากมา อาหารมื้อหนึ่งเป็นข้าวผสมเส้นก๋วยเตี๋ยวและมันฝรั่ง ข้าวต้มบางๆ ที่แม่ทำให้เมื่อพืชผลเสียหาย จานผักป่าที่เก็บมาอย่างเร่งรีบหลังฝนตกตอนบ่าย... ทั้งหมดนี้ล้วนมีรสเค็มของเหงื่อ รสหวานของความรักของแม่
เมื่อเติบโตขึ้น ฉันออกจากหมู่บ้าน เข้าเมืองเพื่อเรียนหนังสือและทำงาน การรับประทานอาหารในห้องเช่าเล็กๆ ทำให้ฉันโหยหากลิ่นควันจากห้องครัวในบ้านเกิดของฉัน มีวันที่ฝนตก ฉันนั่งอยู่คนเดียวที่หน้าต่าง ฉันหลับตา จินตนาการว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ที่ห้องครัวเก่าๆ แม่ของฉันกำลังยุ่งอยู่กับการหุงข้าว ควันทำให้ตาแสบ แต่ใจกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น
ครั้งหนึ่งเมื่อฉันกลับบ้านเกิด ฉันขอร้องแม่ให้จุดเตาไม้ แม่บอกว่า “สมัยนี้เตาแก๊สและเตาไฟฟ้าสะดวกมาก ใครยังต้องทำงานหนักเพื่อทำอาหารด้วยไม้” แต่ต่อหน้าฉันที่อ้อนวอน แม่ก็ทำตาม ฉันจุดไฟอย่างเก้ๆ กังๆ ควันพุ่งเข้าตาฉัน แสบตา แม่นั่งข้างๆ ฉัน พัดฉัน และหัวเราะ “เห็นไหมว่าลูกแม่น่าสงสารแค่ไหน” แต่ในควันที่ระยิบระยับนั้น ฉันรู้สึกใจเบาสบายขึ้นทันใด ความกังวลทั้งหมดของฉันดูเหมือนจะหายไปในควัน ทิ้งไว้เพียงความทรงจำในวัยเด็ก
ทุกครั้งที่นึกถึงวัยเด็ก ฉันจะนึกถึงเตาไม้ หม้อข้าวที่แม่หุง กลิ่นควันที่อบอวลเหมือนผ้าห่มอุ่นๆ ที่ห่อหุ้มดวงวิญญาณของลูกไว้ กลิ่นควันนั้นไม่เพียงแต่ติดอยู่บนผมและเสื้อของฉันเท่านั้น แต่ยังแทรกซึมเข้าไปในทุกอณูของร่างกาย ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจ และไม่ว่าฉันจะไปไกลแค่ไหน ที่ไหนก็ตามที่ฉันเดินไป ฉันก็ได้กลิ่นควันจากห้องครัวเพียงครั้งเดียว ฉันก็กลายเป็นเด็กอีกครั้ง เพียงแค่ต้องการวิ่งกลับบ้าน เข้าไปกอดแม่ และกินอาหารที่อบอวลไปด้วยกลิ่นควันไม้จากอดีต
ที่มา: https://baogialai.com.vn/thuong-mui-khoi-bep-post327757.html
การแสดงความคิดเห็น (0)