ฉันตกหลุมรักเว้ขนาดนั้นเลยเหรอ!

ไม่เคยไปเว้ แต่เพลง "ฉันเคยมาเว้ในฝันสักครั้ง ฉันโอบกอดความรักอันแสนหวาน" ยังคงดังก้องอยู่ในหู ราวกับคำเชื้อเชิญอันเร่าร้อน ฉันอธิบายไม่ถูกว่าทำไมดินแดนแห่งนี้ถึงมีเสน่ห์ดึงดูดใจฉันอย่างประหลาด รู้เพียงแต่ว่าสักวันหนึ่งฉันจะต้องได้ไปเยือนที่นั่น และแล้วฉันก็มาถึงเว้ ตกหลุมรักเว้ และแล้วโดยไม่รู้ว่าเมื่อใด สถานที่แห่งนี้ก็กลายเป็นเพื่อนสนิทในชีวิตของฉัน

การแสดงดนตรีในราชสำนักที่ป้อมปราการหลวง

ครั้งแรกที่ฉันเหยียบย่างสู่ เว้ คือวันที่อากาศร้อนอบอ้าวในฤดูร้อน ถึงแม้อากาศจะร้อนอบอ้าว แต่เนื่องจากเรามีเวลาไม่มากนัก ฉันกับเพื่อนก็ยังคงตระเวนไปทั่ว ตั้งแต่สุสานโบราณในเขตชานเมือง ข้ามสะพานจ่างเตียน เยี่ยมชมพระราชวังหลวง และแวะชมเจดีย์เทียนมู่ ฉันหลบซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มเงาของเจดีย์และต้นไม้สีเขียวเย็นตา พลางถอนหายใจกับตัวเองว่า “ เว้ ร้อนเหลือเกิน โอ้ เว้ !” อย่างไรก็ตาม เมื่อค่ำคืนมาเยือน เว้ กลับงดงามอ่อนโยนราวกับความฝัน งามสง่าหาที่ใดไม่ได้ ช่วงเวลานั้นฝังลึกอยู่ในความรักแรกพบที่มี ต่อเว้

บางที เว้อาจงดงามและ “หอมกรุ่น” ที่สุดในยามค่ำคืน ในเวลานั้น ฝูงชนแห่กันมายังท่าเรือเพื่อฟังดนตรีราชสำนักที่ก้องกังวานอยู่บนเรือที่ล่องไปตามแม่น้ำหอม เมื่อพูดถึงดนตรีราชสำนัก ผมจะลืมบ่ายวันนั้นไปได้อย่างไร ณ มุมหนึ่งของพระราชวังหลวง ที่ซึ่งวงดุริยางค์และนักร้องในชุดอ่าวหญ่ายสีชมพู โพกศีรษะด้วยผ้าโพกศีรษะ ขับขานทำนองที่ทั้งแปลกและน่าหลงใหล ฉากนั้น เสียงนั้น ราวกับวงกลมสองวง ประสานกันอย่างลงตัวและสมบูรณ์แบบ

บ่ายวันหนึ่งในเว้ ฉันได้พบกับความงามที่ทำให้ฉันตะลึงงัน ริมฝั่งแม่น้ำหอม ริมทางที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้โบราณเรียงรายเป็นแถว หญิงสาวชาวเว้ในชุดอ๋าวหญสีม่วงเดินเรียงแถวอย่างแผ่วเบา ราวกับกำลังฝึกซ้อมพิธีกรรมบางอย่าง ฉันไม่อาจละสายตาจากพวกเธอได้ แม้แต่จะหันกลับไปมองขณะที่พวกเธอเดินผ่านไป “ทำไมสาวเว้ถึงงดงามและอ่อนโยนเช่นนี้!” ช่วงเวลานั้น ภาพนั้น ยังคงตราตรึงอยู่ในใจฉันจนถึงบัดนี้ หรือว่าฉัน...ตกหลุมรักเว้ไปแล้ว

บางทีอาจเป็นเพราะความรัก ฉันจึงกลับมายังเว้อีกครั้ง ฉันพบเว้อีกแห่งหนึ่ง เว้ที่ประทับรอยแห่งกาลเวลา ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางขุนเขาและผืนป่าอันเย็นสบาย ฉันวิ่งไปตามเส้นทางคดเคี้ยวกว่า 20 กิโลเมตรบนภูเขา จนกระทั่งถึงยอดเขาบั๊กมา ที่ซึ่งปราสาทหินโบราณยังคงตั้งตระหง่านอยู่อย่างเงียบสงบกลางป่า จากจุดชมวิวด้านบน ฉันมองเห็นเว้ทั้งหมด เว้ที่มองจากตรงนี้ช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ยังคงเป็นเว้ แต่ระหว่างหลังคาบ้านมีผืนหญ้าเขียวขจีกว้างใหญ่ แม่น้ำคดเคี้ยว แสงแดดสีทองส่องประกายดุจน้ำผึ้ง ทันใดนั้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่า ธรรมชาติคงอยู่ตรงนั้นมาช้านาน บั๊กมาสูงตระหง่าน แม่น้ำน้ำหอมไหลเอื่อยไม่สิ้นสุด เฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงของเว้ผ่านความปั่นป่วนมากมาย การเปลี่ยนแปลงอาจยิ่งใหญ่ในชีวิตของคนคนหนึ่ง แต่ก่อนที่กาลเวลา ธรรมชาติ ภูเขา และสายน้ำจะเบ่งบาน ทุกสิ่งก็เล็กลง

เล ง็อก ซอน