อาหารแต่ละมื้อคลุกเคล้าด้วยมันสำปะหลังและมันเทศ บางครั้งก็เป็นเพียงโจ๊กใสๆ ราดน้ำปลาเล็กน้อย แต่ทุกคนในครอบครัวก็ยังคงมารวมตัวกัน ในช่วงเวลาที่ยากลำบากนั้น ความรักที่แม่มีต่อเราเปรียบเสมือนไฟที่ร้อนแรงที่สุดเสมอ ทุกครั้งที่นึกถึง ฉันก็ยังคงรู้สึกน้ำตาคลอ...

ในสมัยนั้น การมีเนื้อ ปลา หรืออะไรก็ตามที่อร่อยๆ สักชิ้นถือเป็นเรื่องยาก เมื่อใดก็ตามที่มีอาหารจาน “หรูหรา” อยู่ในบ้าน พวกเราเด็กๆ จะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ฉันยังจำได้อย่างชัดเจนครั้งหนึ่งที่พ่อกลับมาจากการเดินทางธุรกิจอันยาวนาน พร้อมกับนำปลาแห้งมาด้วย แม่ของฉันทำอาหาร ตุ๋นปลากับไขมันที่เหลือในโหลดินเผาทรงสูงอย่างชำนาญ กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้องครัวที่ทรุดโทรม พวกเราเด็กๆ ยืนรออย่างตาเบิกกว้าง เมื่อเก็บถาด ปลาก็ถูกแบ่งใส่ชามของเด็กๆ แต่ละคน ส่วนชามของแม่มีเพียงข้าวกับผักต้ม

ภาพประกอบ: vinhlong.edu.vn

ตอนนั้นฉันสงสัยว่าทำไมแม่ถึงไม่กินปลา แม่แค่ยิ้ม ลูบหัวฉัน แล้วพูดว่า “แม่ไม่ชอบกิน พวกเธอกิน” ตอนเด็กๆ ฉันเชื่อว่าแม่ไม่ชอบปลา แต่พอโตขึ้นและเข้าใจมากขึ้น ฉันจึงตระหนักว่าคำพูดของแม่นั้นเปรียบเสมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยความเสียสละ ในช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านั้น แม่มักจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดและอร่อยที่สุดให้กับเราเสมอ

แม่มีความสุขจากแววตาใสซื่อและรอยยิ้มสดใสของลูกๆ จนลืมความขาดแคลนของตัวเองไป ครั้งหนึ่งหลังจากไปซื้อของตอนเช้า แม่ซื้อทอดกรอบมาให้ พอกลับถึงบ้าน แม่เรียกพวกเรามารวมกันและแบ่งกันกินอย่างระมัดระวัง ฉันสังเกตเห็นว่ามือของแม่ยังเปื้อนแป้งทอดอยู่ แต่ปากแม่ยังคงยิ้มอยู่ คอยเร่งเร้าให้ลูกๆ กินตอนร้อนๆ ฉันถามแม่ว่าทำไมไม่กิน แม่ตอบว่า "แม่ไม่กินน้ำมันเยอะ เดี๋ยวแม่ก็อิ่มเองแหละ" แล้วฉันก็หยิบเค้กขึ้นมากินอย่างไม่ใส่ใจ

ความทรงจำเหล่านั้นสะสมมาหลายปี ก่อเกิดเป็นความคิดถึงที่ไม่มีวันสิ้นสุด บางทีตลอดชีวิตนี้ แม่อาจไม่เคย “ไม่ชอบกิน” อย่างที่แม่เคยพูดไว้เลย แม่แค่ชอบเห็นลูกๆ เติบโต ชอบฟังเสียงหัวเราะสดใสหลังอาหาร ชอบความรู้สึกอิ่มเอมใจทั้งครอบครัวในวันอดอยาก แม่เก็บความสุขง่ายๆ แบบนี้ไว้ในใจเสมอ และเรียกมันว่า “ไม่ชอบ”

ตอนนี้ชีวิตดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก มื้ออาหารครอบครัวเต็มไปด้วยเนื้อสัตว์และปลาเสมอ ทุกครั้งที่ฉันนั่งกินข้าวกับแม่ ฉันมักจะเลือกจานที่ดีที่สุดให้แม่เสมอ แม่ยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า "แม่แก่แล้ว กินอะไรไม่ค่อยได้ ลูกๆ กินไปเถอะ" ได้ยินแบบนี้แล้วฉันก็รู้สึกทั้งสงสารและสงสาร เข้าใจว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม่เคยชินกับการเสียสละ ยอมจำนน และให้ความสุขของลูกมาก่อนความสุขของตัวเอง

ทุกวันนี้ เศรษฐกิจ ดีขึ้น แต่แม่ก็กินได้ไม่มากเท่าเมื่อก่อน ความทรงจำถึงความยากจนในสมัยนั้น และภาพแม่ที่แบ่งอาหารให้ลูกๆ เสมอ จะเป็นบทเรียนที่ลึกซึ้งที่สุดในชีวิตของฉันตลอดไป มันเตือนใจให้ฉันใช้ชีวิตอย่างมีเมตตา เห็นคุณค่าในสิ่งที่ฉันมี และเหนือสิ่งอื่นใด คือรักและเคารพพ่อแม่ให้มากขึ้น เพราะเบื้องหลังคำพูดเบาๆ ที่ว่า “ฉันไม่ชอบกิน” คือความรักอันยิ่งใหญ่ สงบ และยั่งยืน ซึ่งไม่อาจเปรียบเทียบกับสิ่งใดได้

ทุกครั้งที่ฉันรำลึกถึง ใจฉันเปี่ยมล้นด้วยความกตัญญูอันหาที่สุดมิได้ แม่เลี้ยงดูเรามา ไม่เพียงแต่ด้วยอาหารและเสื้อผ้าเท่านั้น แต่ยังด้วยความรักที่เงียบงัน เรียบง่าย แต่ลึกซึ้ง และบางทีตลอดชีวิตที่เหลือ ฉันจะยังคงรักษาน้ำเสียงอันอ่อนโยนของแม่ไว้ดุจบทเพลงกล่อมเด็กอันไพเราะ ให้มีความรัก ระลึกถึง และเตือนใจตัวเองให้ดำเนินชีวิตคู่ควรกับความรักของพ่อแม่

ง็อก ลัม

    ที่มา: https://www.qdnd.vn/van-hoa/doi-song/tu-trong-ky-uc-mieng-ngon-me-danh-cho-con-848070