Διαγωνισμός Γραφής "Απαράβατη Εθνική Κυριαρχία": Σιωπή στα Σύνορα

Είναι μεγάλη υπερηφάνεια το γεγονός ότι στα απομακρυσμένα σύνορα υπάρχει πάντα ένας ιθαγενής - ο δάσκαλος Χοάνγκ Σαν - αφοσιωμένος στη διατήρηση των ιερών πραγμάτων του έθνους.

Το καλοκαίρι του 2020, πήγα σε μια εβδομαδιαία εκδρομή με σακίδιο πλάτης στο Binh Lieu. Ήθελα να δω με τα ίδια μου τα μάτια την ομορφιά αυτής της παραμεθόριας περιοχής, όπου ο αδερφός μου - συνοριοφύλακας - πέρασε τα καλύτερα χρόνια της νεότητάς του προστατεύοντας τα σημαντικά βόρεια σύνορα της Πατρίδας.

Ως ορεινή περιοχή στα βορειοανατολικά της επαρχίας Κουάνγκ Νιν, η Μπιν Λιέ απέχει περίπου 270 χλμ. από το Ανόι και έχει σχεδόν 50 χλμ. σύνορα με την Κίνα. Η Μπιν Λιέ φημίζεται για την άγρια, μαγευτική και πρωτότυπη ομορφιά της. Εκείνη τη χρονιά, με ένα σακίδιο στον ώμο και μια μοτοσικλέτα, ξεκινώντας από το Χα Λονγκ, ακολούθησα τη διαδρομή Μονγκ Ντουόνγκ - Τιέν Γιεν - Εθνική Οδό 18C προς την Μπιν Λιέ, μια δροσερή, ηλιόλουστη μέρα του Ιουνίου.

Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, υπήρξαν πράγματα που συνάντησα μόνο μία φορά, αλλά τα θυμάμαι για μια ζωή. Γνώρισα τον κ. Hoang San, τον ιδιοκτήτη του ξενώνα όπου έμεινα, στην κοινότητα Hoanh Mo, στην περιοχή Binh Lieu. Μέχρι τώρα, δεν μπορώ να ξεχάσω τα μάτια του - μάτια γεμάτα σκέψεις, μισά ανήσυχα, μισά λαχταρώντας να κάνουν κάτι σπουδαίο.

Εκείνο το βράδυ, πίνοντας ένα φλιτζάνι φρέσκο ​​τσάι, τον ρώτησα γιατί ήταν δάσκαλος για 11 χρόνια, με σταθερό εισόδημα, αλλά επέλεξε να ασχοληθεί με τον τουρισμό ; Μου είπε έξυπνα: «Αν δεν εργαζόμουν στον τουρισμό, θα πατούσε ποτέ στη ζωή του στη ζωή του ένας άνθρωπος της πόλης σαν εσάς το πόδι του σε αυτή την απομακρυσμένη παραμεθόρια περιοχή!...».

Τα λόγια του με έκαναν να σωπάσω. Ο Χοάνγκ Σαν δεν είναι ένας καθαρός επιχειρηματίας, είναι ένας δάσκαλος που κάνει δουλειές. Αντί να επιλέξει να φύγει όπως πολλοί νέοι στο χωριό, είναι αποφασισμένος να μείνει στην πατρίδα του. Στην ηλικία των 35 ετών, το όνειρό του να γίνει δάσκαλος που μεταφέρει γράμματα πίσω στο χωριό του έχει γίνει πραγματικότητα. Τώρα, λαχταρά να γίνει γνωστή και να επισκεφθεί η απομακρυσμένη παραμεθόρια γη του, το Μπιν Λιέου. Αυτό δεν είναι μόνο το όνειρό του, αλλά και η επιθυμία ολόκληρης της κοινότητας όπου ζει.

Ο δάσκαλος Χοάνγκ Σαν και οι μαθητές του στα υψίπεδα. (Φωτογραφία που παρέχεται από τον χαρακτήρα)

Συμφώνησε να είναι ο ειδικός ξεναγός μου για 3 ημέρες. Το πρώτο μέρος που με πήγε ήταν ένας δρόμος παράλληλος με τα σύνορα Βιετνάμ-Κίνας, μήκους άνω των 10 χλμ. Στο βάθος, στην κινεζική πλευρά, είδα ένα συρματόπλεγμα ύψους περίπου 5 μέτρων, που εκτεινόταν κοντά στην άκρη ατελείωτων καταπράσινων δασών. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα το σχήμα των «συνόρων». Σταματήσαμε οι δυο μας το αυτοκίνητο και περπατήσαμε χαλαρά, έπειτα μας έδειξε τον δρόμο όπου στεκόμασταν, αναστενάζοντας: «Ο δρόμος δεν είναι διανυκτερευμένος, ο δρόμος είναι γεμάτος ζιζάνια». Καταλαβαίνω τις ανησυχίες του, αλλά ίσως η επιθυμία να καλωσορίζουμε 200-500 επισκέπτες στη συνοριακή λωρίδα του Highland Teacher κάθε μήνα να είναι ακόμα ένα δύσκολο και απαιτητικό ταξίδι.

Το επόμενο πρωί, συνεχίσαμε να περιπλανιόμαστε στους όμορφους, ποιητικούς δρόμους γεμάτους με λευκά καλάμια για να επισκεφτούμε τα τέσσερα σημαντικά ορόσημα 1300, 1302, 1305 και 1327. Ο κ. Hoang San είπε ότι αν έρθουμε στο Binh Lieu και δεν κάνουμε "check-in" σε αυτά τα ορόσημα, θεωρείται ότι δεν έχουμε φτάσει.

Σταματώντας σε οποιαδήποτε συνοριακή πινακίδα, σκούπιζε σχολαστικά κάθε γραμμή και αριθμό στην πέτρινη πλάκα με το μανίκι του. Αγαπούσε και σεβόταν τα απλά πράγματα. Επίσης, μου υπενθύμιζε με προσοχή πολλές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού να μην κατασκηνώνω ή να στήνω σκηνές στη συνοριακή πινακίδα και στην περιοχή των συνόρων, επειδή πρόκειται για μια ευαίσθητη περιοχή. Τον σεβόμουν και τον ευγνώμωνα. Είμαι περήφανος που στην απομακρυσμένη συνοριακή περιοχή υπάρχει πάντα ένας ντόπιος που είναι αφοσιωμένος στη διατήρηση των ιερών πραγμάτων του έθνους.

Η τελευταία στάση στο ταξίδι για να εξερευνήσω το Binh Lieu ήταν η συνοριακή πύλη Hoanh Mo. Αυτό το μέρος δεν διέφερε πολύ από τις συνοριακές πύλες στις οποίες είχα πάει. Αλλά εκείνη την ημέρα ένιωσα ένα πολύ παράξενο συναίσθημα, μια ζέστη να διατρέχει τη σπονδυλική μου στήλη, και έκλαψα. Στεκόμενος κάτω από τη σκιά της εθνικής σημαίας που κυματίζει στην οροφή της συνοριακής πύλης, κοιτάζοντας στο πλάι και συναντώντας τα πονεμένα αλλά λαμπερά μάτια του κ. Hoang San, ένιωσα «πόσο όμορφη είναι η ειρήνη ».

Μια ήσυχη γωνιά στην παραμεθόρια περιοχή Binh Lieu. Φωτογραφία: SONG YEN

Την τελευταία μέρα στο Hoanh Mo, επέλεξα να μείνω στο σπίτι για να έχω την ευκαιρία να μιλήσω περισσότερο μαζί του. Το σπίτι Hoang San είναι απλό αλλά άνετο. Εκείνη την εποχή, είχε μόλις χτίσει ένα διώροφο σπίτι με πασσάλους στη μέση και 2 σειρές δωματίων για τους διανυκτερεύοντες επισκέπτες. Επιπλέον, ασχολούνταν επίσης με την ενοικίαση σκηνών και την οργάνωση κατασκηνώσεων. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι αυτός και η σύζυγός του είχαν ξοδέψει όλες τις οικονομίες τους από 11 χρόνια διδασκαλίας για να επενδύσουν σε αυτό το έργο. Ο δάσκαλος, που έκανε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, έφτιαχνε επίσης κρασί, εκτρέφοντας χοίρους, κοτόπουλα και καλλιεργώντας λαχανικά για να προσφέρει τοπικές σπεσιαλιτέ στους τουρίστες. Θυμάμαι πάντα το πιάτο με το χοιρινό που εκτρέφονταν στο σπίτι στο σπίτι Hoang San. Αν και ήταν λίγο αλμυρό, το γουρούνι εκτράφηκε με μαγιά κρασιού, επομένως το κρέας ήταν αρωματικό και γλυκό.

Το Hoanh Mo - Binh Lieu έχει τα πάντα έτοιμα για μια ήσυχη και χαλαρή ζωή. Το μόνο που λείπει είναι η σύνδεση με τον πολύβουο έξω κόσμο. Ωστόσο, ο κ. Hoang San προσπαθεί καθημερινά να διατηρήσει αυτή τη σύνδεση.

Αποχαιρέτησα τον Χοάνγκ Σαν ένα απόγευμα που δίδασκε. Στην τάξη των δασκάλων στα υψίπεδα, οι μαθητές ήταν απορροφημένοι στο διάβασμά τους, απαγγέλλοντας ομόφωνα το ποίημα «Μιλώντας στα παιδιά μου» του Υ Φουόνγκ: «...Ζώντας πάνω σε βράχους, δεν με πειράζουν οι τραχείς βράχοι/Ζώντας σε κοιλάδες, δεν με πειράζουν οι φτωχές κοιλάδες...».

Πηγή: https://nld.com.vn/bai-du-thi-cuoc-thi-viet-chu-quyen-quoc-gia-bat-kha-xam-pham-tham-lang-noi-bien-cuong-196250621212337158.htm