Ελ Κόντορ Πάσα - Ένα λαϊκό τραγούδι

Όπως οι στίχοι του Ocean Vuong στο ποίημα «Threshold»: Δεν ήξερα ότι το κόστος της συμμετοχής σε ένα τραγούδι ήταν να χάσεις τον δρόμο της επιστροφής, το συναίσθημα του να ακούς και να θυμάσαι ένα τραγούδι μερικές φορές αφήνει μια ανεξίτηλη εντύπωση, θα επιστρέψει ξανά και ξανά, βουίζοντας στη μνήμη μας σαν ένα στοιχειωτικό νοητικό βασίλειο.

Τυχαία, είχα την τύχη να ακούω τον κλασικό κιθαρίστα Vu Duc Hien να παίζει σόλο το τραγούδι El Condor Pasa. Μπήκα στο τραγούδι ή το τραγούδι μπήκε στον κόσμο του ήχου μου με μια εμμονική και κτητική στάση.

Το El Condor Pasa - Ακολουθώντας το Γεράκι - είναι ένα διάσημο λαϊκό τραγούδι, που αναγνωρίστηκε ως εθνική πολιτιστική κληρονομιά το 2004 και θεωρείται ο δεύτερος «εθνικός ύμνος» του περουβιανού λαού. Η παθιασμένη μελωδία του τραγουδιού δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί από τη μουσική της αξία και θέση. Αλλά το El Condor Pasa φαίνεται να έχει ξεπεράσει τα όρια της μουσικής ομορφιάς για να αγγίξει τα βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα. Είναι ένα ερωτικό τραγούδι για την πατρίδα, για τον άνθρωπο σε έναν κόσμο που είναι ταυτόχρονα τραγικός και υπέροχος.

Ο κόνδορας - το γεράκι, είναι το ιερό πουλί των Ινδιάνων, το σύμβολο της αρχαίας άγριας γης της Νότιας Αμερικής και της κάποτε ισχυρής αυτοκρατορίας των Ίνκας. Τα φτερά του βράχου δανείζονται τη δύναμη του ανέμου για να πετάνε ψηλά πάνω από τα σύννεφα και τις βουνοκορφές, πάνω από τις μαγευτικές Άνδεις, μέσα από τον πυκνό και μυστηριώδη Αμαζόνιο, όπου λευκοί καταρράκτες διασχίζουν τα δάση, όπου απέραντες έρημοι, κύματα σκάνε σε απόκρημνους βράχους και ελικοειδής δρόμοι ανοίγονται στα ερείπια ξεχασμένων ναών...

Είναι ο Κόνδωρ αθάνατος λόγω της δύναμής του ή της μοναξιάς του, λόγω των μυστικών που κρύβονται πίσω από τα χιλιάδες μίλια μάτια του ή το απεριόριστο άνοιγμα των φτερών του, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων ή ακόμα και του έρημου πόνου του; Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα! Ξέρω μόνο ότι κάθε ρυθμός και τέμπο του El Condor Pasa είναι σαν ένα ρεύμα αναμνήσεων που είναι ταυτόχρονα αθώο και γεμάτο αγανάκτηση, ταυτόχρονα μελωδικό και συγκινητικό, τόσο λυρικό όσο και αφηγηματικό, τόσο ανοιχτό όσο και φωτεινό, ανυψώνοντας τα συναισθήματα του ακροατή για να παρασυρθούν με τα ιπτάμενα πουλιά, με τα φτερά των αετών να αιωρούνται ελεύθερα στον ουρανό.

Εκεί άκουσα τη χαρά να τραγουδάει στον άνεμο, την παθιασμένη αγάπη για την απεραντοσύνη της γης και του ουρανού, για την ελευθερία και τις ατελείωτες περιπέτειες. Άκουσα την ερήμωση και τη σιωπηλή καταστροφή κάτω από τα ερείπια του κάποτε ένδοξου ναού του Μάτσου Πίτσου, και τον πόνο του να σε διώχνουν άνθρωποι που θεωρούσαν την ελευθερία ως ζωή τους, υποχωρώντας σαστισμένοι στις βαθιές σπηλιές για να διατηρήσουν τον εγγενή πολιτισμό τους ή για να ξεφύγουν από την εισβολή ξένων πολιτισμών.

Αλλά περισσότερο από αυτό, στην τραγωδία, ο πόνος πετάει ψηλά σαν πουλί που λαχταρά τον ουρανό και το φως, κυριευμένο από μια δυνατή αγάπη για τη γη, το νερό και τον άνεμο της πατρίδας. Με το El Condor Pasa, η θλίψη είναι τόσο όμορφη όσο ένα ποίημα και οι θλιβερές αναμνήσεις μιας εθνικής ομάδας έχουν δημιουργήσει την αθάνατη ζωντάνια μιας μπαλάντας, παρηγορώντας τους τραυματίες, σπέρνοντας τους σπόρους της πίστης στα καλά πράγματα στο τέλος...

Οι εμπειρίες των καιρών και οι αναμνήσεις της εθνικής ιστορίας του παρελθόντος δεν επαναλαμβάνονται, κάνοντας το ερωτικό τραγούδι της ερήμου ή το ερωτικό τραγούδι Άνδεις-Ελ Κόνδορ Πάσα να γίνει ο πνευματικός ύμνος του περουβιανού λαού, αποτυπωμένο για πάντα στον λαμπρό πολιτισμό των Ίνκας, τη γλώσσα Κέτσουα και τα συναρπαστικά μυστήρια του ινδικού πολιτισμού. Έχει ζωγραφίσει ένα ανεξίτηλο κόκκινο σημάδι στον εθνοτικό χάρτη, όπου υπενθυμίζει στους ανθρώπους να περάσουν από την πρωτόγονη ερημιά στο να εμποτιστούν με το φως της φιλοσοφίας της επιβίωσης, όπου τα μαθήματα του πολιτισμού και του πολιτισμού, η λαμπρότητα και η καταστροφή, η απώλεια και η αιωνιότητα δείχνουν στους ανθρώπους τον δρόμο να επιλέξουν να ζήσουν με ξέγνοιαστη συγχώρεση, να αφήσουν τη θλίψη να εισχωρήσει στην απεραντοσύνη της αγάπης για τη γη και τον ουρανό, να νιώσουν την καρδιά τόσο ελαφριά όσο ένα πουλί.

Έχω αναρωτηθεί πολύ για την έννοια των δύο λέξεων «εθνικός ύμνος». Πώς μπορεί ένα λαϊκό τραγούδι να θεωρηθεί ο δεύτερος εθνικός ύμνος ενός έθνους; Ακούγοντας το El Condor Pasa, είτε για πρώτη φορά είτε πολλές φορές, για μένα, η απάντηση είναι πάντα η ίδια. Λόγω της μελωδίας, της ικανότητας να μεταφέρει το βάθος της ψυχής της μελωδίας και πάνω απ' όλα λόγω του πολιτισμικού ιζήματος που εναπόθετε, αντιπροσωπεύει την ψυχή και το πεπρωμένο του έθνους όπου γεννήθηκε. Η ομορφιά και ο πόνος, η νοσταλγία για την πατρίδα που αποστάζεται από αίμα και δάκρυα, η λάμψη της στάχτης την τελευταία στιγμή είναι μια δύναμη που διατηρεί για πάντα την αθάνατη ζωντάνια ενός εθνικού τραγουδιού. Επιπλέον, ξεπερνά τα εθνικά σύνορα, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο σημάδι στη μνήμη της ανθρωπότητας στο επίπονο ταξίδι της ζωής.

Στα βήματα του γερακιού, το τραγούδι έχει γίνει εθνικό έργο, εμποτισμένο με λαϊκά χρώματα. Με τη σειρά τους, προς την αντίθετη κατεύθυνση, τα λαϊκά χρώματα έχουν καλύψει το τραγούδι με όλη την ομορφιά της περιοχής, αποτελώντας ένα ελκυστικό μοναδικό χαρακτηριστικό που δεν επαναλαμβάνεται σε κανένα άλλο τραγούδι, συμπεριλαμβανομένων συνθέσεων με έντονα ινδικά-ιθαγενή χαρακτηριστικά, όπως το soundtrack της ταινίας The bad the good and the ugly ή The Last of the Mohicans... Ανήκοντας στο στυλ Huayno - ένα τραγούδι για τους δρόμους και τα φεστιβάλ του μουσικού είδους των Άνδεων, το El Condor Pasa έχει «γδυθεί» από τα περισσότερα από τα πολύβουα «αστικά» σημάδια για να επιστρέψει στην παρθένα φύση, στην ξεχασμένη ηρεμία των αρχαίων ερειπίων των Ίνκας. Η λυρική ποιότητα άλλοτε πετάει ψηλά σαν τα φτερά ενός γερακιού στον άνεμο, άλλοτε λικνίζεται στην επιφάνεια της θάλασσας ή κουνάει σιωπηλά τα φτερά του στον αέρα.

Αυτή η μελωδική μελωδία οδηγεί τα συναισθήματα του ακροατή με τη μελωδία του χώρου, με τη μελωδία του τοπίου, μέσα από τον ωκεανό, μέσα από τα βουνά, μέσα από την μοναχική έρημο, σε ένα ατελείωτο «τραγούδι» της όμορφης περουβιανής γης με τα πολλά σχήματα, σε ένα μακρύ τραγούδι νοσταλγίας για την πατρίδα. Ελεύθερη και σοβαρή, ήσυχη, η ψυχή του El Condor Pasa απλώς γέρνει σε μια βαθιά, λυρική και απαλή περισυλλογή, σαν το τελικό σημείο της έρημης θλίψης της ανθρώπινης φύσης, συγκινητική και συγκινημένη από τη λύπη, την αγάπη, απλώς συμπυκνώνεται και μετά ξεσπά σε ανοχή στον άνεμο, το νερό, τα σύννεφα και τον ουρανό. Είναι ένα τραγούδι για τα βουνά, για τους ανθρώπους που μετατρέπονται σε παρθένα φύση σαν να αναζητούν ένα γαλήνιο μέρος μετά την γυμνή απώλεια, την ερήμωση, την καταστροφή του ανθρώπινου κόσμου.

Ο El Condor Pasa δανείζεται το φλάουτο Quena για να ανυψώσει τον ήχο του πάνω από τα βουνά και δανείζεται το charango (της οικογένειας luyt) με τον υψηλό του τόνο για να ανυψώσει την ψυχή του σε μια κατάσταση πλεύσης. Το οροπέδιο των Άνδεων είναι ο χώρος όπου ανήκουν αυτά τα όργανα, σαν να γεννήθηκαν ειδικά για αυτήν την ψυχή των Ίνκας.

Επομένως, όταν ακούτε τον καλλιτέχνη Leo Rojas να ερμηνεύει το μαγικό φλάουτο και τον καλλιτέχνη Vu Duc Hien να παίζει το σόλο κιθάρας El Condor Pasa, τα συναισθήματα των ακροατών είναι πραγματικά ικανοποιημένα και ολοκληρωμένα. Αυτό είναι κάτι που η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει, επειδή τα συναισθήματα και η κορύφωση των συναισθημάτων είναι μουσικά συναισθήματα που κρυσταλλώνονται από ανθρώπινες εμπειρίες, αναμνήσεις, ψυχές και δημιουργικά ταλέντα που έχουν αποσταχθεί σε μελωδίες και αριστουργήματα που δεν μπορούν να επαναληφθούν δύο φορές.

Το El Condor Pasa ήταν αρχικά μια παραδοσιακή λαϊκή σύνθεση του 18ου αιώνα, και το 1913, ο Περουβιανός καλλιτέχνης Daniel Alomina Robles ολοκλήρωσε τη μελωδία και τους στίχους. Και το 1970, ο τραγουδιστής Simon και ο Garfunkel έγραψαν αγγλικούς στίχους. Η ικανότητα αναδημιουργίας, προσαρμογής και μετατροπής ενός τραγουδιού από λαϊκό σε μοντέρνο επιβεβαιώνει λίγο πολύ τη διαρκή ζωτικότητα ενός μουσικού κομματιού στη ροή της ιστορίας. Αλλά η ομορφιά του El Condor Pasa είναι σαν ένα «ακανόνιστο» ταξίδι στον νόμο της δημιουργίας.

Κρυφά πιστεύω ότι είναι ένα «άλογο» ερωτικό τραγούδι, που μόνο με τη μελωδία και τον ρυθμό μπορεί να μεταδώσει πλήρως και ολοκληρωμένα την απέραντη θλίψη, το απέραντο ανθρώπινο συναίσθημα που «κρατιέται» μέσα στην πληθώρα συναισθημάτων των ανθρώπων, τη μοίρα των ανθρώπων. Και αυτό επιτρέπει σε μουσικά όργανα πλούσια σε μελωδική πολυπλοκότητα, όπως η κιθάρα, το φλάουτο από μπαμπού, το σαντούρι από μπαμπού, να εκφραστούν ελεύθερα. Η διασκευή με λέξεις μέσα από διαφορετικές γλώσσες είναι ουσιαστικά μια κατάθεση, μια επέκταση της συναισθηματικής ροής της αφήγησης του βιωματικού, υπαρξιακού ανθρώπου. Μόνο το εύρος, ο πλούτος και ο πλούτος της σιωπής, του κενού και των παρατεταμένων ηχώ στις λαϊκές μελωδίες αποτελούν τη δυναμική και την έντονη ζωντάνια του τραγουδιού EL Condor Pasa.

Για να βρούμε την αιτία της «εθνικής ψυχής, της εθνικής ουσίας» της μουσικής ενός έθνους, αν ξεκινήσουμε απλώς από το μοναδικό χρώμα της τοποθεσίας, από την αμιγή εσωτερική ζωντάνια, ακόμα κι αν αυτή η ζωντάνια πηγάζει από θλιβερές αναμνήσεις. Γιατί στη ζωή, δεν υπάρχει ομορφιά που να μην αστράφτει από πικρά δάκρυα. Η ομορφιά και η θλίψη αυτής της ανθρώπινης φύσης στο λαϊκό μελόδραμα El Condor Pasa, αν ο ακροατής, από περιέργεια ή κατά λάθος «μπει μέσα» και «ξεχάσει τον δρόμο της επιστροφής», σκέφτομαι κρυφά, αξίζει να το δοκιμάσουμε μία φορά.

Πηγή: https://baogialai.com.vn/el-condor-pasa-mot-dieu-hon-dan-ca-post570841.html