ផ្កា Hydrangea រីកដុះដាលនៅលើខ្ពង់រាប។

ក្មេងស្រីអាយុម្ភៃឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ បានដើរយឺតៗទៅបង្អួចក្បែរគ្រែរបស់នាង។ នាងមើលទៅខាងក្រៅ ហើយបានឃើញស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់កាន់កន្ត្រកបន្លែដែលទើបនឹងបេះថ្មីៗពីលើភ្នំ។ ស្ត្រីនោះ មានរាងតូចច្រឡឹង មានថ្ងាសពោរពេញដោយស្នាមជ្រួញ បានចូលទៅក្នុងផ្ទះ ហើយស្រែកថា៖

"អូនសម្លាញ់ ម៉ាក់ទើបតែបេះបន្លែបៃតងស្រស់ៗមួយចំនួន! តើម៉ាក់ចង់ឱ្យម៉ាក់ធ្វើស៊ុបជាមួយវា ស្ងោរវា ឬឆាវាទេ?"

"ចា៎ ម៉ាក់ សូមស្ងោរវាផង"

"មិនអីទេ ទុកឲ្យម៉ាក់ស្ងោរវាចុះ"

"អូ! ខ្ញុំស្ទើរតែភ្លេចទៅហើយ មានបង្គាតូចៗពីរបីក្បាលដែលម៉ាក់ចាប់បាននៅក្នុងអូរ។ ក្រោយមក ម៉ាក់នឹងឆាវាជាមួយបន្លែ។ វានឹងឆ្ងាញ់ណាស់"។

ពេលនាងនិយាយ ដៃរបស់នាងបានរំកិលយ៉ាងលឿន រើស និងលាងបន្លែមុនពេលចម្អិនស៊ុប។ នាងចាក់ទឹកត្រីដបដែលស្ទើរតែទទេចូលទៅក្នុងឆ្នាំងដែលខ្ទឹមសកំពុងពុះ។ ក្លិនក្រអូបនៃម្ហូបបានបក់មកលើខ្យល់ ទៅដល់កន្លែងដែលញូងកំពុងឈរ។

"ក្លិន​ក្រអូប​ណាស់​ម៉ាក់!"

"តើអ្នកឃ្លានហើយឬនៅ?"

«ដំបូងឡើយ ខ្ញុំឃ្លានបន្តិច ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ អាហារមានក្លិនឈ្ងុយឆ្ងាញ់ណាស់ ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងអារម្មណ៍ឃ្លាននោះបានទេ»។

«ខ្ញុំក៏ឃ្លានដែរ... ឃ្លាន... ក្រពះខ្ញុំកំពុងរអ៊ូរទាំ» សំឡេងមួយទៀតបានបន្លឺឡើង ដែលជាសំឡេងរបស់ក្មេងស្រីអាយុដប់បីឆ្នាំម្នាក់។ នាងមានជំងឺអូទីសឹមតាំងពីកុមារភាព ដូច្នេះសូម្បីតែក្នុងវ័យជំទង់ក៏ដោយ នាងនៅតែគិត និងធ្វើសកម្មភាពដូចកូនក្មេង។

"ចាំមួយភ្លែត ម៉ាក់។ នឹងមកដល់ភ្លាមៗ!"

រូបភាព​បង្ហាញ​ពី​ឧទាហរណ៍

ជាធម្មតា ញ៉ោ តែងតែជួយម្តាយរបស់នាងចម្អិនអាហារ ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះជើងរបស់នាងឈឺខ្លាំងពេកមិនអាចចុះទៅផ្ទះបាយបានទេ។ ឃើញបែបនេះ ម្តាយរបស់នាងបានប្រាប់នាងឱ្យសម្រាក ហើយជៀសវាងការធ្វើចលនាច្រើនពេក។ នាងដាក់អាហារនៅលើតុមូលក្នុងបន្ទប់របស់ញ៉ោ ជាកន្លែងដែលចង្កៀងប្រេងកំពុងភ្លឹបភ្លែតៗ។ អគ្គិសនីមិនទាន់ទៅដល់តំបន់នេះនៅឡើយទេ ដូច្នេះពួកគេត្រូវពឹងផ្អែកលើពន្លឺភ្លើងនៅពេលយប់។ ពួកគេទាំងបីនាក់អង្គុយញ៉ាំអាហារ។ ញ៉ោ បានរើសបង្គាក្តៅៗមួយចំនួនដោយប្រើចង្កឹះរបស់នាង ហើយដាក់វានៅក្នុងចានរបស់ម្តាយនាង។ បន្ទាប់មកនាងបានងាកទៅរកប្អូនស្រីរបស់នាង ដោយមើលប្អូនស្រីរបស់នាងព្យាយាមរើសបង្គាយ៉ាងឆ្គង ដែលវាបានរអិលធ្លាក់។

"តើអ្នកអាចទៅយកវាដោយខ្លួនឯងបានទេ ម៉ៃ? ទុកឲ្យខ្ញុំទៅយកឲ្យអ្នក"

"ខ្ញុំអាចទៅយកវាបាន។ អ្នកទៅយករបស់អ្នកទៅ"

«ចា៎... ចា៎» - ពេលនឹកឃើញដល់ទឹកមុខក្មេងស្រីតូចនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ទាំងសប្បាយ និងអាណិតនាង។

«លេបថ្នាំបន្ទាប់ពីញ៉ាំអាហាររួច យល់ទេ?»

"ម៉ាក់ តើគ្រូពេទ្យបានប្រាប់ទេថាជើងរបស់ខ្ញុំនឹងជាសះស្បើយនៅពេលណានៅព្រឹកនេះ?"

ពេលឮសំណួររបស់កូនស្រីគាត់ ចង្កឹះនៅក្នុងដៃរបស់គាត់ក៏ធ្លាក់ចុះដោយមិនដឹងខ្លួន។ គាត់ដឹងថាជើងរបស់កូនស្រីគាត់ពិបាកនឹងជាសះស្បើយណាស់។ គាត់ក៏បានសន្សំប្រាក់ខ្លះដើម្បីទិញរទេះរុញឲ្យគាត់ដែរ ព្រោះមិនយូរប៉ុន្មាន ញ៉ុមនឹងលែងអាចដើរដោយប្រើឈើច្រត់បានទៀតហើយ។

"គ្រូពេទ្យមិនបានប្រាប់ម្តាយរបស់ឯងទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថាវាមិនអីទេ។ ព្យាយាមលេបថ្នាំតាមវេជ្ជបញ្ជារបស់ឯង ដើម្បីឲ្យឯងឆាប់ជាសះស្បើយណាកូន"

"បាទ/ចាស៎"។

តាមពិតទៅ ថ្នាំនេះគ្រាន់តែបំបាត់ការឈឺចាប់ភ្លាមៗដែលកើតមានចំពោះជើងខ្សោយរបស់ក្មេងស្រីតូចប៉ុណ្ណោះ។ វាមិនអាចព្យាបាលនាងដូចដែលម្តាយរបស់នាងបានអះអាងនោះទេ។ ប៉ុន្តែដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះកូនស្រីរបស់នាង និងមិនចង់ឱ្យនាងឈឺចាប់ នាងមិនទាន់ចង់បង្ហាញការពិតដ៏ជូរចត់នេះនៅឡើយទេ។

តាំងពីក្មេងមក ញ៉ោ និង ម៉ៃ ជាកូនកំព្រា ខ្វះសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីស្រលាញ់ពីគ្រួសារ។ ក្មេងកំព្រាទាំងពីរនាក់នេះត្រូវបានយកដោយស្ត្រីម្នាក់មកពីភាគនិរតីនៃប្រទេសវៀតណាម ដែលគ្មានស្វាមី ឬកូន ហើយបានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងដាឡាត់ដើម្បីរកប្រាក់ចិញ្ចឹមជីវិត។ ដោយបានរស់នៅក្នុងតំបន់នេះអស់រយៈពេលជាងម្ភៃឆ្នាំ តាមរយៈការងារ និងការងារសប្បុរសធម៌ផ្សេងៗ នាងបានរកឃើញថាស្ថានភាពរបស់កុមារទាំងពីរនាក់នេះគួរឱ្យអាណិតបំផុត ដូច្នេះនាងបានយកពួកគេមកចិញ្ចឹម។ ពួកគេមិនមែនជាបងប្អូនបង្កើតទេ ប៉ុន្តែដោយសារតែការថែទាំរបស់ស្ត្រីដ៏សប្បុរស ពួកគេបានក្លាយជាបងប្អូនបង្កើតជិតស្និទ្ធនឹងគ្នា។ ដោយធ្វើការតែម្នាក់ឯងដើម្បីចិញ្ចឹមកូនឈឺពីរនាក់របស់នាង នាងបានយល់ព្រមលក់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់នាងដើម្បីបង់ថ្លៃព្យាបាល។ ប៉ុន្តែនាងមិនដែលត្អូញត្អែរទេ នាងពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលនាងបានធ្វើ។ ផ្ទះតូចមួយនៅលើភ្នំគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិតែមួយគត់ដែលនៅសេសសល់របស់នាង ដែលផ្តល់ជម្រកពីភ្លៀង និងព្រះអាទិត្យ។ សម្រាប់នាង ទ្រព្យសម្បត្តិសម្ភារៈទាំងអស់មិនអាចប្រៀបធៀបទៅនឹងកូនស្រីចិញ្ចឹមពីរនាក់របស់នាងបានទេ។

នឹកឃើញដល់ភ្នំដែលគ្របដណ្ដប់ដោយដើមស្រល់ ដែលដេកស្ងៀមក្នុងខ្យល់។ យប់នេះគ្មានព្រះច័ន្ទទេ មានតែពន្លឺចង្កៀងប្រេង និងផ្កាភ្លើងតូចៗពីរបីពីសត្វអំពិលអំពែកហៅដៃគូរបស់វា។ ភ្នែករបស់នាងសម្លឹងមើលទៅឆ្ងាយឥតឈប់ឈរ។ នាងមានអារម្មណ៍ស្រស់ស្អាតនៃធម្មជាតិ អាថ៌កំបាំងនៃពេលយប់ និងនឹកឃើញដល់ពេលវេលាដែលជើងរបស់នាងនៅតែមានសុខភាពល្អ។ ប្រាំឆ្នាំមុន រ៉េមប៊ល គឺជាអត្តពលិកអត្តពលកម្មវ័យក្មេងដ៏ឆ្នើមម្នាក់ ដែលបានឈ្នះមេដាយជាច្រើន។ ក្តីសុបិន្តដ៏ធំបំផុតរបស់នាងគឺការប្រកួតប្រជែងសម្រាប់ក្រុមជម្រើសជាតិនៅថ្ងៃណាមួយ។ ប៉ុន្តែក្តីសុបិន្តនោះនៅតែគ្រាន់តែជាសុបិនមួយ នៅពេលដែលព្រឹកដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ ជើងរបស់នាងបានក្លាយទៅជាខ្វិន។ គិតអំពីរឿងនោះ ទឹកភ្នែកបានហូរចេញពីភ្នែករបស់រ៉េមប៊ល ។ ក្មេងស្រីម្នាក់ដែលមានក្តីសុបិន្ត និងមហិច្ឆតាជាច្រើនត្រូវដាក់វាមួយឡែក។ នាងមានអារម្មណ៍ថាគ្មានប្រយោជន៍ ហើយរស់នៅក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ ជាសំណាងល្អ នាងបានជួបជីដូនរបស់នាង ដែលឥឡូវនេះនាងហៅថាម្តាយ ដែលបានផ្តល់ការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដល់នាងដើម្បីរស់នៅ។

«ទីក្រុងដាឡាត់ ដែលស្ថិតនៅលើខ្ពង់រាបឡាំវៀន គឺជាឋានសួគ៌នៃផ្កាជាច្រើនប្រភេទ៖ ផ្កាកុលាប ផ្កាគ្រីសាន់ធីម៉ាំ ផ្កាក្លាឌីអូលី ផ្កាហៃដ្រាហ្គែន...» - សំឡេងរបស់ម៉ៃតូចបានបន្លឺឡើង។ នាងកំពុងអានពាក្យនៅលើកាសែតដែលរុំជុំវិញកញ្ចប់អង្ករស្អិតដែលម្តាយរបស់នាងបានចុះទៅទិញនៅព្រឹកនោះ។

"ម៉ៃ តើលោកអាចអានផ្នែកអំពីផ្កាកុលាប ផ្កាគ្រីសាន់ធីម៉ាំ ផ្កាក្លាឌីអូលី និងផ្កាកាណេសិនឲ្យខ្ញុំស្តាប់ម្តងទៀតបានទេ... ឬអ្វីក៏ដោយ?"

"ផ្កាកុលាប, ផ្កាគ្រីសាន់ធីម៉ាំ, ផ្កាក្លាឌីយ៉ូលី, ផ្កាអ៊ីដ្រាហ្គ្រាន់ដេស"។

"ត្រូវហើយ! ផ្កាអ៊ីដ្រាហ្គេនៀ"

គាត់​បាន​សួរ​ដោយ​នៅ​តែ​ងឿងឆ្ងល់​ថា «មាន​រឿង​អ្វី​ហ្នឹង​ប្អូនស្រី?»

"ខ្ញុំក៏មិនដឹងដែរ។ ខ្ញុំមិនយល់ថាហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពិសេសខ្លាំងម្ល៉េះ ពេលឮឈ្មោះផ្កានេះ។ ខ្ញុំយល់ថាវាស្អាតណាស់"

ទោះបីជានាងរស់នៅក្នុងទីក្រុងដាឡាត់ក៏ដោយ ដោយហេតុផលខ្លះ ញូមិនដែលបានឃើញផ្កាអ៊ីដ្រាហ្គេណាពីមុនមកទេ ដូច្នេះនៅពេលដែលនាងឮឈ្មោះផ្កានោះ នាងមានអារម្មណ៍ថាវាចម្លែក ហើយពិតជាចង់ឃើញវាណាស់។

"តើកាសែតមានរូបភាពផ្កានោះទេ? តើអ្នកអាចបង្ហាញវាមកខ្ញុំបានទេ?"

ចាំ​ចាប់​យក​កាសែត​ដែល​ម៉ៃ​បាន​ប្រគល់​ឲ្យ​នាង​ឲ្យ​លឿន។ ការ​ខកចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង៖ កាសែត​មិន​មាន​រូបភាព​ផ្កា​ទេ ឬ​បើ​មាន វា​នឹង​មាន​តែ​រូបថត​ស​ខ្មៅ​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​បិទបាំង​ពណ៌​ពិត​របស់​វា។

ចាំសួរម៉ៃថា "តើអ្នកដឹងទេថាផ្កាហៃដ្រាហ្គេណាជាអ្វី?"

«ខ្ញុំមិនដឹងទេ» ក្មេងស្រីនោះឆ្លើយយ៉ាងខ្លី ព្រោះនាងពិតជាមិនដឹងមែន។

"មិនអីទេ ចូលគេងទៅ។ វា​ជិត​យប់​ហើយ"។

នៅយប់នោះ ញ៉ោ បានវិលមុខ ដេកមិនលក់។ នាងបានគិតអំពីឈ្មោះផ្កានោះ ហើយចង់ឃើញវាខ្លាំងណាស់។

ព្រឹកបន្ទាប់ ពេលនាងភ្ញាក់ពីដំណេក ញូ បានសួរម្តាយរបស់នាងអំពីផ្កាហៃដ្រាហ្គេណា។ ចម្លែកណាស់ ម្តាយរបស់នាងមិនត្រឹមតែមិនឆ្លើយនាងទេ ថែមទាំងដើរចេញទៅទៀតផង។ ជាលើកដំបូង នាងមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់ម្តាយនាងចំពោះនាង។ ជាធម្មតា ម្តាយរបស់នាងតែងតែឆ្លើយសំណួររបស់នាងយ៉ាងហ្មត់ចត់ ដូច្នេះហេតុអ្វីលើកនេះមិនឆ្លើយ? ញូ ចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍តានតឹង។ រាល់ថ្ងៃ ញូ ពេលខ្លះសួរម្តាយរបស់នាងនូវសំណួរដដែលៗ ប៉ុន្តែអាកប្បកិរិយារបស់នាងនៅតែមិនផ្លាស់ប្តូរ។ នាងមានអារម្មណ៍អាក់អន់ចិត្ត មិនយល់ថាម្តាយរបស់នាងខឹងនឹងនាងអំពីអ្វី។

ថ្ងៃមួយ ម៉ៃបានទាញយកសៀវភៅកត់ត្រាចាស់មួយក្បាលចេញពីគ្រែរបស់នាង។ សៀវភៅកត់ត្រានោះចម្លែកណាស់ វានៅក្នុងផ្ទះយូរណាស់មកហើយ ប៉ុន្តែនេះជាលើកដំបូងដែលនាងបានឃើញវា។ នាងបានបើកទៅទំព័រទីមួយ ហើយឃើញពាក្យថា "កំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់ម្តាយលើកដំបូង"។ ដោយចង់ដឹងចង់ឃើញ នាងក៏ចាប់ផ្តើមអានទំព័រមួយទៅទំព័រមួយ។ នៅពេលនេះ ទឹកភ្នែកបានហូរចេញពីភ្នែករបស់នាងថា៖ «ម៉ាក់ចាំ! ព្រះនាងតូចរបស់ម៉ាក់។ ទោះបីជាម៉ាក់មិនបានសម្រាលកូនក៏ដោយ ម៉ាក់តែងតែចាត់ទុកម៉ាក់ជាកំណប់ទ្រព្យនៃជីវិតរបស់ម៉ាក់។ ម៉ាក់គ្រាន់តែសង្ឃឹមថាខ្ញុំអាចជួបម៉ាក់មុននេះ ដើម្បីបំពេញបន្ថែមអ្វីដែលអ្នកខ្វះខាតពីមុន។ អូ! ខ្ញុំក៏បានឮអ្នកស្រី ហួង ប្រធានមណ្ឌលកុមារកំព្រា ប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលគាត់ដើរកាត់វាលផ្កាហៃដ្រាណាចនៅលើភ្នំ ម៉ាក់បានឮសំឡេងក្មេងស្រីយំដេកក្នុងប្រអប់ស្ទីរ៉ូហ្វូម។ ម៉ាក់បានដើរទៅជិត ហើយលើកកូនយ៉ាងរហ័ស។ នៅពេលនោះ ម៉ាក់មានអាកប្បកិរិយាល្អណាស់នៅក្នុងដៃរបស់ម៉ាក់ ហួង។ ម៉ាក់ឈប់យំ ហើយញញឹម។ ពន្លឺព្រះអាទិត្យពេលព្រឹកដែលចាំងមកលើវាលផ្កាហៃដ្រាណាច រួមជាមួយនឹងស្នាមញញឹមដ៏ស្លូតត្រង់របស់ម៉ាក់ មើលទៅស្រស់ស្អាតណាស់។ ការស្តាប់រឿងរ៉ាវរបស់ម៉ាក់ ហួង ធ្វើឱ្យម៉ាក់ស្រឡាញ់ទេវតាតូចរបស់ម៉ាក់កាន់តែខ្លាំង។ ម៉ាក់ត្រូវបានគេបោះបង់ចោលក្នុងចំណោមផ្កាហៃដ្រាណាច ដូច្នេះម៉ាក់មិនចង់ឱ្យផ្កាទាំងនោះជាប់ទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់ម៉ាក់នៅពេលក្រោយទេ ព្រោះវាមិននាំមកនូវសំណាងល្អដល់ម៉ាក់ទេ»។

ចូរចាំបើកទំព័រអានរហូតដល់នាងទៅដល់ទំព័រចុងក្រោយ។ នាងឈប់មួយសន្ទុះ ហើយអានពាក្យនីមួយៗដោយប្រុងប្រយ័ត្នថា៖ «ចូរចាំថា វាហាក់ដូចជាអ្វីដែលខ្ញុំគិតពេញមួយពេលនេះគឺខុស។ ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់អ្នកណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនគួរលាក់បាំងរឿងពីអ្នកទៀតទេ។ ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានចុះទៅទីក្រុងដើម្បីបញ្ជាទិញរទេះរុញសម្រាប់អ្នក។ ជើងរបស់អ្នកខ្សោយណាស់ឥឡូវនេះ ហើយវាពិបាកសម្រាប់ពួកគេក្នុងការជាសះស្បើយ។ វាជាការប្រសើរសម្រាប់អ្នកក្នុងការអង្គុយលើរទេះរុញជាជាងប្រើឈើច្រត់។ ខ្ញុំនឹងរុញអ្នកទៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលអ្នកចង់ទៅ ខ្ញុំនឹងនាំអ្នក។ ទោះបីជាខ្ញុំចាស់ក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែមានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីការពារអ្នក។ សូមទុកចិត្តខ្ញុំ។ រសៀលនេះខ្ញុំនឹងយករទេះរុញមកវិញ ហើយខ្ញុំនឹងផ្តល់អំណោយដល់អ្នក។ វាប្រហែលជាមិនមានតម្លៃខាងសម្ភារៈទេ ប៉ុន្តែវានឹងនាំមកនូវតម្លៃខាងវិញ្ញាណជាច្រើនដល់អ្នក។ ខ្ញុំគិតថាអ្នកនឹងចូលចិត្តអំណោយនេះ»។

ពេលកំពុងអានផ្នែកនេះ ញូង ស្រាប់តែលែងមានអារម្មណ៍សោកសៅ ឬខ្មាស់អៀនចំពោះជើងរបស់ខ្លួនទៀតហើយ។ នាងបានរំពឹងទុករឿងនេះជាយូរមកហើយ។ នាងមានមោទនភាពចំពោះម្តាយរបស់នាង និងចង់ដឹងចង់ឃើញអំពីអំណោយដែលនាងនឹងទទួលបាននៅរសៀលនេះ។ កំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃក៏បានរៀបរាប់ពីក្តីស្រលាញ់របស់ម្តាយនាងចំពោះ ម៉ៃ និងផែនការសប្បុរសធម៌នាពេលខាងមុខរបស់នាងផងដែរ។

ពេលល្ងាចកំពុងធ្លាក់មកលើខ្ពង់រាបឡាំវៀនដែលមានខ្យល់បក់ខ្លាំង។ ពន្លឺព្រះអាទិត្យដែលរេរាបានចាំងពន្លឺមកលើម្តាយ និងកូនពីរនាក់របស់គាត់នៅលើភ្នំ។ ក្លិនក្រអូបនៃផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាតបានបំពេញខ្យល់។ អង្គុយលើរទេះរុញដែលម្តាយរបស់គាត់រុញ ញ៉ោបានដកដង្ហើមវែងៗដើម្បីរីករាយនឹងបរិយាកាសធម្មជាតិ។ ប៉ុន្តែនាងមើលមិនឃើញអ្វីទេ ព្រោះភ្នែករបស់នាងត្រូវបានគ្របដោយក្រណាត់រហូតដល់នាងបានឃើញអំណោយ។

ឮសំឡេងកង់ឈប់ នាងបានទាយថាមានអ្វីមួយដ៏អស្ចារ្យមួយហៀបនឹងកើតឡើង។

«យើងមកដល់ហើយ អ្នកអាចដោះក្រណាត់បិទភ្នែករបស់អ្នកចេញបានឥឡូវនេះ»

វាលផ្កាដ៏អស្ចារ្យមួយបានលាតត្រដាងនៅចំពោះមុខនាង។ ផ្កាទាំងនោះមានរាងមូល និងពេញដោយពណ៌ជាច្រើន៖ ពណ៌ផ្កាឈូកស្លេក ពណ៌ខៀវខ្ចី ពណ៌សសុទ្ធ។ ផ្កាខ្លះជាផ្កាចម្រុះពណ៌ ដែលពិតជាទាក់ទាញ។ នាងផ្ទុះក្តីរីករាយ។ នេះជាលើកដំបូងក្នុងជីវិតរបស់នាង ដែលនាងបានឃើញផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាត និងគួរឱ្យស្រឡាញ់បែបនេះ។

"តើអ្នកចូលចិត្តវាទេ?"

"ខ្ញុំចូលចិត្តវាខ្លាំងណាស់"។

«តើអ្នកដឹងទេថាផ្កានេះជាប្រភេទអ្វី?»

"ម៉ាក់ តើផ្កាទាំងនោះជាផ្កាប្រភេទអ្វី? ពួកវាស្អាតណាស់"។

«ទាំងនេះជាផ្កាហៃដ្រាហ្គេណា ជាអំណោយដែលម្តាយរបស់អ្នកតែងតែឲ្យអ្នក។ ហើយនេះក៏ជាចម្លើយចំពោះសំណួរដែលអ្នកបានសួរខ្ញុំអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំកន្លងមក។ ខ្ញុំសុំទោសដែលធ្វើឲ្យអ្នកព្រួយបារម្ភគ្រប់ពេល»។

«ចា៎ ម៉ាក់ ខ្ញុំដឹងគុណម៉ាក់ខ្លាំងណាស់»

វាបានបង្ហាញថាម្តាយរបស់ Nhớ បានសាបព្រោះគ្រាប់ពូជ ហើយដាំផ្កាទាំងនេះដោយសម្ងាត់។ គាត់មិនបាននិយាយអ្វីទាំងអស់ពេញមួយពេលនេះដើម្បីបង្កើតការភ្ញាក់ផ្អើលដល់កូនស្រីរបស់គាត់។

«អ្នកដឹងទេ ពេលខ្ញុំដាំផ្កាទាំងនេះ ខ្ញុំស្ទាក់ស្ទើរខ្លាំងណាស់ ព្រោះវានាំមកនូវអនុស្សាវរីយ៍មិនល្អដល់អ្នក។ ប៉ុន្តែការចង់បានរបស់អ្នកចង់ឃើញផ្កាហៃដ្រាហ្គេណាទាំងនេះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំសម្រេចចិត្តដាំវា។ ពេលខ្លះ ទោះបីជារឿងក្នុងជីវិតមិនល្អក៏ដោយ យើងមិនគួរជៀសវាងពួកវាជារៀងរហូតទេ។ គ្រាន់តែសាកល្បងប្រឈមមុខនឹងពួកវា ព្រោះអ្នកណាដឹង ទុក្ខព្រួយអាចប្រែក្លាយទៅជាសេចក្តីរីករាយ»។

«ម៉ាក់ ខ្ញុំដឹងអ្វីៗទាំងអស់»

"អ្នកណាប្រាប់អ្នករឿងនោះ?"

"ម៉ាក់សុំទោសដែលបានអានកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់ម៉ាក់"

"មិនអីទេ យូរឬឆាប់អ្នកនឹងដឹង វាគ្រាន់តែជាបញ្ហាពេលវេលាប៉ុណ្ណោះ"

«ហេតុអ្វីម៉ាក់មិនបេះផ្កាដែលដុះរួចហើយសម្រាប់បងស្រីខ្ញុំជំនួសឲ្យការដាំវា?!» ខ្ញុំសួរម្តាយខ្ញុំទាំងងឿងឆ្ងល់។ ក្មេងស្រីតូចមើលទៅឆោតល្ងង់ ប៉ុន្តែពេលខ្លះនាងមានគំនិតល្អៗខ្លះ។

«ព្រោះម៉ាក់ចង់ឱ្យញ៉េរស់នៅជីវិតថ្មីដូចផ្កានេះ។ ដំបូងឡើយ វាគ្រាន់តែជាគ្រាប់ពូជដ៏បរិសុទ្ធមួយប៉ុណ្ណោះ ហើយក្នុងរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ វាបានក្លាយជាផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាត និងភ្លឺចែងចាំង។ តើអ្នកឃើញឃ្មុំទាំងនោះទេ? អរគុណចំពោះពួកវា ផ្កានេះងាយស្រួលដាំដុះ ហើយផ្ទុយទៅវិញ អរគុណចំពោះលំអង ឃ្មុំមានប្រភពអាហារ។ វាដូចគ្នាចំពោះយើងជាមនុស្សដែរ។ យើងជួយអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែដោយអចេតនា យើងក៏ជួយខ្លួនឯងដែរ»។

ពេលស្តាប់ពាក្យសម្ដីដ៏ស្មោះស្ម័គ្ររបស់ម្តាយនាង ញ៉ោ សម្លឹងមើលជើងរបស់នាង។ ឥឡូវនេះ នាងគិតថាអព្ភូតហេតុមិនមែននិយាយអំពីថាតើជើងរបស់នាងមានសុខភាពល្អឬអត់នោះទេ ប៉ុន្តែអំពីអ្វីដែលនាងបានរៀនពីម្តាយរបស់នាង។ ការរស់នៅយ៉ាងស្រស់ស្អាត និងវិជ្ជមានជារៀងរាល់ថ្ងៃគឺជាឥវ៉ាន់សំខាន់ដែលនាងត្រូវការ។ នាពេលអនាគតដ៏ខ្លីខាងមុខនេះ នាង និងប្អូនស្រីរបស់នាងនឹងដើរតាមគន្លងម្តាយរបស់ពួកគេ ដោយធ្វើការងារស្ម័គ្រចិត្តនៅក្នុងរទេះរុញរបស់ពួកគេ។ នាងនឹងជួយអ្នកដែលមិនសូវមានសំណាងឃើញផ្កាដែលពួកគេប្រាថ្នាចង់បានបំផុត ដូចថ្ងៃនេះដែរ ជាលើកដំបូងក្នុងជីវិតរបស់នាង ញ៉ោ អាចកោតសរសើរផ្កាហៃដ្រាហ្គ្រានដែលរីកនៅលើខ្ពង់រាបឡាំវៀន។

ច្បាប់

រស់នៅយ៉ាងស្រស់ស្អាតជាមួយនឹងរង្វាន់សរុបរហូតដល់ ៤៤៨ លានដុង។

ដោយមានប្រធានបទ "បេះដូងស្រលាញ់ ដៃកក់ក្តៅ" ការប្រកួត "រស់នៅយ៉ាងស្រស់ស្អាត" លើកទី 3 គឺជាវេទិកាដ៏ទាក់ទាញមួយសម្រាប់អ្នកបង្កើតខ្លឹមសារវ័យក្មេង។ តាមរយៈការចូលរួមស្នាដៃក្នុងទម្រង់ផ្សេងៗគ្នាដូចជាអត្ថបទ រូបថត និង វីដេអូ ជាមួយនឹងខ្លឹមសារវិជ្ជមាន និងអារម្មណ៍ និងបទបង្ហាញដ៏រស់រវើក និងទាក់ទាញ ដែលសមស្របសម្រាប់វេទិកាផ្សេងៗគ្នារបស់ កាសែត Thanh Nien អ្នកចូលរួមអាចបង្កើតខ្លឹមសារដ៏ទាក់ទាញ។

រយៈពេលដាក់ស្នើ៖ ថ្ងៃទី 21 ខែមេសា ដល់ថ្ងៃទី 31 ខែតុលា ឆ្នាំ 2023។ បន្ថែមពីលើអត្ថបទ របាយការណ៍ កំណត់ចំណាំ និងរឿងខ្លីៗ នៅឆ្នាំនេះ ការប្រកួតប្រជែងបានពង្រីកដើម្បីរួមបញ្ចូលរូបថត និងវីដេអូនៅលើ YouTube។

ការប្រកួតលើកទី 3 "រស់នៅយ៉ាងស្រស់ស្អាត" ដែលរៀបចំដោយកាសែត Thanh Nien បានសង្កត់ធ្ងន់លើគម្រោងសហគមន៍ ដំណើរសប្បុរសធម៌ និងទង្វើល្អរបស់បុគ្គល សហគ្រិន ក្រុម ក្រុមហ៊ុន និងអាជីវកម្មនានាក្នុងសង្គម ជាពិសេសផ្តោតលើយុវជនជំនាន់ Z។ ដូច្នេះ វាមានប្រភេទប្រកួតប្រជែងដាច់ដោយឡែកមួយដែលឧបត្ថម្ភដោយ ActionCOACH វៀតណាម។ វត្តមានរបស់ភ្ញៀវដែលជាម្ចាស់ស្នាដៃសិល្បៈ អក្សរសិល្ប៍ និងសិល្បករវ័យក្មេងដែលយុវវ័យស្រឡាញ់ក៏ជួយផ្សព្វផ្សាយប្រធានបទនៃការប្រកួតយ៉ាងទូលំទូលាយ និងបង្កើតការយល់ចិត្តក្នុងចំណោមយុវវ័យផងដែរ។

ទាក់ទងនឹងការចូលរួម៖ អ្នកនិពន្ធអាចចូលរួមក្នុងទម្រង់ជាអត្ថបទ របាយការណ៍ កំណត់ចំណាំ ឬការឆ្លុះបញ្ចាំងលើមនុស្ស និងព្រឹត្តិការណ៍ពិតៗ ហើយត្រូវតែរួមបញ្ចូលរូបថតរបស់ប្រធានបទ។ ការចូលរួមគួរតែពណ៌នាអំពីបុគ្គល/ក្រុមដែលបានធ្វើសកម្មភាពដ៏ស្រស់ស្អាត និងជាក់ស្តែងដើម្បីជួយបុគ្គល/សហគមន៍ ដោយផ្សព្វផ្សាយរឿងរ៉ាវដ៏កក់ក្តៅ មនុស្សធម៌ និងស្មារតីសុទិដ្ឋិនិយម និងវិជ្ជមាន។ ចំពោះរឿងខ្លីៗ ខ្លឹមសារអាចផ្អែកលើរឿងរ៉ាវជីវិតពិត តួអង្គ ឬព្រឹត្តិការណ៍ ឬរឿងប្រឌិត។ ការចូលរួមត្រូវតែសរសេរជាភាសាវៀតណាម (ឬភាសាអង់គ្លេសសម្រាប់ជនបរទេស ដោយមានការបកប្រែដោយអ្នករៀបចំ) ហើយមិនគួរលើសពី 1,600 ពាក្យ (រឿងខ្លីមិនគួរលើសពី 2,500 ពាក្យ)។

ទាក់ទងនឹងរង្វាន់៖ ការប្រកួតនេះមានតម្លៃរង្វាន់សរុបជិត ៤៥០ លានដុង។

ជាពិសេស នៅក្នុងប្រភេទអត្ថបទពិសេស របាយការណ៍ និងកំណត់ចំណាំ មាន៖ រង្វាន់លេខមួយ៖ មានតម្លៃ ៣០,០០០,០០០ ដុង; រង្វាន់លេខពីរ៖ នីមួយៗមានតម្លៃ ១៥,០០០,០០០ ដុង; រង្វាន់លេខបី៖ នីមួយៗមានតម្លៃ ១០,០០០,០០០ ដុង; និងរង្វាន់លួងចិត្តចំនួន ៥៖ នីមួយៗមានតម្លៃ ៣,០០០,០០០ ដុង។

រង្វាន់លេខ 1 សម្រាប់អត្ថបទពេញនិយមបំផុតក្នុងចំណោមអ្នកអាន (រួមទាំងការមើល និងការចូលចិត្តនៅលើ Thanh Niên Online): មានតម្លៃ 5,000,000 ដុង។

សម្រាប់ប្រភេទរឿងខ្លី៖ រង្វាន់សម្រាប់អ្នកនិពន្ធដែលមានរឿងខ្លីដែលបានដាក់ស្នើ៖ រង្វាន់លេខ១៖ ៣០,០០០,០០០ ដុង; រង្វាន់លេខ២៖ ២០,០០០,០០០ ដុង; រង្វាន់លេខ២៖ ១០,០០០,០០០ ដុង; រង្វាន់លេខ៣៖ ១០,០០០,០០០ ដុងម្នាក់ៗ; រង្វាន់លួងចិត្តចំនួន ៤៖ ៥,០០០,០០០ ដុងម្នាក់ៗ។

អ្នករៀបចំកម្មវិធីក៏បានផ្តល់រង្វាន់មួយជាទឹកប្រាក់ ១០,០០០,០០០ ដុង ដល់អ្នកនិពន្ធអត្ថបទអំពីសហគ្រិនគំរូ និងរង្វាន់មួយជាទឹកប្រាក់ ១០,០០០,០០០ ដុង ដល់អ្នកនិពន្ធអត្ថបទអំពីគម្រោងសប្បុរសធម៌ដ៏លេចធ្លោរបស់ក្រុម/អង្គការ/អាជីវកម្ម។

ជាពិសេស គណៈកម្មាធិការរៀបចំនឹងជ្រើសរើសបុគ្គលចំនួន ៥ នាក់ដើម្បីទទួលបានកិត្តិយស ដោយម្នាក់ៗទទួលបានប្រាក់រង្វាន់ចំនួន ៣០,០០០,០០០ ដុង រួមជាមួយនឹងពានរង្វាន់ជាច្រើនទៀត។

ការចូលរួម (អត្ថបទ រូបថត និងវីដេអូ) សម្រាប់ការប្រកួតគួរតែផ្ញើទៅកាន់៖ songdep2023@thanhnien.vn ឬតាមរយៈ ប្រៃសណីយ៍ (អនុវត្តចំពោះតែប្រភេទអត្ថបទ និងរឿងខ្លី)៖ ការិយាល័យវិចារណកថាកាសែត Thanh Nien ៖ 268 - 270 Nguyen Dinh Chieu, Vo Thi Sau Ward, ស្រុកទី 3, ទីក្រុងហូជីមិញ (សូមបញ្ជាក់ឱ្យច្បាស់នៅលើស្រោមសំបុត្រ៖ ការចូលរួមសម្រាប់ការប្រកួត SONG DEP (ជីវិតដ៏ស្រស់ស្អាត) លើកទី 3 - 2023)។ ព័ត៌មានលម្អិត និងច្បាប់ត្រូវបានបង្ហោះនៅលើផ្នែក " រស់នៅយ៉ាងស្រស់ស្អាត" នៃកាសែត Thanh Nien ។

តំណភ្ជាប់ប្រភព: https://thanhnien.vn/cam-tu-cau-no-tren-cao-nguyen-truyen-ngan-du-thi-cua-nguyen-thai-bao-tphcm-185231021132108172.htm