“ប្រហែលជាខ្ញុំបានក្លាយជាជនបរទេសពិសេសវៀតណាម”

VHO - កំណត់សម្គាល់របស់អ្នកនិពន្ធ៖ លោក Mikhail Osin (Minh) គឺជាអ្នកបកប្រែរបស់គណៈប្រតិភូវៀតណាម ដែលចូលរួមក្នុងការប្រកួតប្រជែងតន្ត្រីអន្តរជាតិ Intervision 2025។ Minh បានមើលឃើញពីគ្រាដ៏វិសេសវិសាលនៅលើឆាក សាច់រឿងដ៏សាមញ្ញ ប៉ុន្តែមានភាពកក់ក្តៅ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត ក្តីស្រលាញ់ដ៏កក់ក្តៅដែលបានប៉ះបេះដូងរបស់គាត់ ដែលបន្សល់ទុកនៅក្នុងគាត់ "ទឹកជ្រោះនៃការចងចាំដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន" ។ Van Hoa ណែនាំអត្ថបទរបស់គាត់ជាភាសាវៀតណាមដោយគោរព។

Báo Văn Hóa•03/10/2025

“ប្រហែលជាខ្ញុំបានក្លាយជាជនជាតិវៀតណាមនៅបរទេសពិសេស” - រូបថត ១ — Minh បកស្រាយជូនតារាចម្រៀង Duc Phuc បន្ទាប់ពីការឡើងគ្រងរាជ្យរបស់ព្រះអង្គ។

ខ្ញុំឈ្មោះ Mikhail Osin ជានិស្សិតឆ្នាំទី៣ នៅវិទ្យាស្ថានសិក្សាអាស៊ី និងអាហ្រ្វិក សាកលវិទ្យាល័យ Moscow State (សាកលវិទ្យាល័យ Lomonosov)។ មិត្តភក្តិវៀតណាមរបស់ខ្ញុំហៅខ្ញុំថា Minh ជាឈ្មោះដែលខ្ញុំជ្រើសរើសសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំបន្ទាប់ពីធ្វើកម្មសិក្សារយៈពេលមួយឆ្នាំនៅ ទីក្រុងហាណូយ ។ បទសម្ភាសន៍ឆ្នាំ 2025 បានបញ្ចប់ហើយ ប៉ុន្តែការចងចាំរយៈពេល 12 ថ្ងៃនៃការរស់នៅជាមួយគណៈប្រតិភូវៀតណាមនៅទីក្រុងមូស្គូនៅតែស្រស់ដូចកាលពីម្សិលមិញ។

ខ្ញុំបានមក Intervision ដោយចៃដន្យ។ ដំបូងឡើយ វាគ្រាន់តែជាសំណើសុំបកស្រាយជំនួបរបស់ផលិតករប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំបានតស៊ូជាមួយភ្នំនៃវាក្យសព្ទឯកទេស វាពិបាក ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែយកឈ្នះវា។ ដោយមិននឹកស្មានដល់ ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមក ប្រជាជនចាប់ពីថ្ងៃនោះបានទាក់ទងមកខ្ញុំម្តងទៀត ដោយសុំឱ្យខ្ញុំធ្វើជាអ្នកបកប្រែ និងជាអ្នកភ្ជាប់សម្រាប់គណៈប្រតិភូវៀតណាម។ ខ្ញុំបានយល់ព្រមដោយមិនស្ទាក់ស្ទើរ។

វាគ្រាន់តែជាពេលដែលខ្ញុំអង្គុយដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងថាខ្ញុំបានដឹងពីទំនួលខុសត្រូវដ៏ធ្ងន់ដែលត្រូវបានដាក់នៅលើស្មារបស់ខ្ញុំ៖ ការជួយក្រុមសិល្បករមកពីស្រុកឆ្ងាយមានអារម្មណ៍នៅផ្ទះ។ ខ្ញុំបានស្រមៃមើលពួកគេ៖ តើពួកគេនឹងជាអ្នកណា ពួកគេអាចចូលទៅជិត តើខ្ញុំអាចចុះសម្រុងនឹងគ្នាបានទេ តើខ្ញុំអាចបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្ញុំបានទេ? បេះដូងរបស់ខ្ញុំគឺជាល្បាយនៃសុភមង្គល ភាពរំភើប និងការថប់បារម្ភ។ ខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំហៀបនឹងចាប់ផ្តើមដំណើរដ៏ពិសេសមួយ ដែលអាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់ខ្ញុំ។

នៅថ្ងៃដែលគណៈប្រតិភូវៀតណាមបានមកដល់ទីក្រុងមូស្គូ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមការងារជាច្រើនថ្ងៃមិនឈប់ពីព្រលឹមរហូតដល់ពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រ ជាមួយនឹងចំនួនការងារដែលមិននឹកស្មានដល់។ ប៉ុន្តែចម្លែកណាស់ ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍នឿយហត់ទេ ព្រោះខ្ញុំត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយមនុស្សស្វាហាប់ និងសាទរ។ យើងស្នាក់នៅសណ្ឋាគារតែមួយ ញ៉ាំអាហារនៅភោជនីយដ្ឋានដូចគ្នា ចូលរួមកម្មវិធីវប្បធម៌ ហាត់សម ថតរឿង…

រៀងរាល់ថ្ងៃគឺជាព្រឹត្តិការណ៏ដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ និងមិនអាចបំភ្លេចបាន ដែលខ្ញុំតែងតែភ្ញាក់ពីដំណេក ហើយលាន់មាត់ថា “ថ្ងៃនេះពិតជាថ្ងៃវេទមន្ត!” ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ពួកគេមិនមែនជា "គណៈប្រតិភូ" ទៀតទេ ប៉ុន្តែពិតជាគ្រួសារមួយ។ យើងហៅគ្នាទៅវិញទៅមកតាមឈ្មោះហៅក្រៅរបស់យើង ចែករំលែករាល់អាហារ រាល់រឿងតូចៗ។ ថ្ងៃដែលខ្ញុំបានឃើញគណៈប្រតិភូចេញដំណើរនៅអាកាសយានដ្ឋាន ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែក ជាទឹកភ្នែកដ៏កម្ររបស់បុរសពេញវ័យ។ ខ្ញុំបានដឹងថាបន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើរនេះ ជីវិតរបស់ខ្ញុំនឹងមិនដូចមុនទៀតទេ។

មានចម្រៀងរុស្ស៊ីមួយបទដែលខ្ញុំពិតជាចូលចិត្ត៖ “កុំមើលងាយពេលវេលា” ដោយ Tariverdiev។ បទថា គ្រប់វេលា មានហេតុមានរបស់ខ្លួន សំឡេងរលឹករបស់ខ្លួន សញ្ញាសំគាល់របស់ខ្លួន; ហើយពីបំណែកតូចៗទាំងនោះ ភ្លៀងនៃការចងចាំទាំងមូលត្រូវបានត្បាញ ហើយបន្ទាប់មកទឹកជ្រោះនៃការចងចាំពីខាងលើគ្រាន់តែបន្តហូរចុះមក កាចសាហាវ និងទន់ភ្លន់។ ខ្ញុំយល់ថាវាជាការឆ្លុះបញ្ចាំងយ៉ាងពិតប្រាកដនៃដំណើររបស់ខ្ញុំ។

វាជាពេលដែលយើងញ៉ាំការ៉េមជាមួយគ្នានៅ GUM ឬជាពេលដែលយើងឈានជើងចូលរោងភាពយន្ត Bolshoi ដែលជាកន្លែងសូម្បីតែខ្ញុំដែលជា Muscovite ក៏មិនធ្លាប់ទៅដែរ។ វាជាពេលដែលយើងអង្គុយនៅកណ្តាលផ្សារ Izmailovsky ដ៏អ៊ូអរ ដោយស្តាប់មិត្តភក្តិវៀតណាមរបស់យើងភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយនឹងពណ៌ក្នុងស្រុក។ ហើយវាជាពេលល្ងាច ដែលក្រុមទាំងមូលបានជួបជុំគ្នា ហត់នឿយ ប៉ុន្តែនៅតែជជែកគ្នាយ៉ាងមានចលនា និងញញឹមយ៉ាងស្រស់ស្រាយ។

ខ្ញុំនៅតែចងចាំយ៉ាងច្បាស់នូវចំណងចម្លែករបស់ពួកគេ៖ មនុស្សម្នាក់ៗមានចំណង់ចំណូលចិត្ត បុគ្គលិកលក្ខណៈ ប៉ុន្តែភាពខុសប្លែកគ្នាមិនបានបំបែកពួកគេទេ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេទាំងអស់គ្នាបានរួបរួមក្នុងស្មារតីថាពួកគេកំពុងបំពេញបេសកកម្មនាំសិរីរុងរឿងដល់មាតុភូមិ។ វាគឺជាភាពសុខដុមរមនារវាងបុគ្គលិកលក្ខណៈបុគ្គល និងទំនួលខុសត្រូវរួម ដែលបានបង្កើតរូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាត និងលេចធ្លោ។ លើសពីនេះទៀត វាគឺជាការស្រលាញ់ពីសហគមន៍វៀតណាមនៅរុស្ស៊ី។ ពួកគេមិនស្គាល់នរណាម្នាក់ក្នុងក្រុមនោះទេ ប៉ុន្តែនៅតែមកយកចានមកផ្ទះ អង្គុយជុំគ្នា ហាក់ដូចជាទីក្រុងមូស្គូ ស្រាប់តែប្រែទៅជាហាណូយ។

មនុស្សមួយចំនួនបានតាមដានក្រុមនេះអស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃបន្ទាប់ពីជ័យជំនះ ដោយគ្រាន់តែពាក្យមួយឃ្លាសាមញ្ញថា "ព្រោះពួកគេជាបងប្អូនរួមជាតិរបស់យើង"។ ប្រយោគនោះនៅតែធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រក់ទឹកមាត់ និងធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញដល់ពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់លោក Thang (លោក Ha Minh Thang អនុប្រធាននាយកដ្ឋានសិល្បៈសម្តែង ប្រធានក្រុម) ដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់តារាចម្រៀង Duc Phuc និងក្រុមរាំមុននឹងឡើងលើឆាក៖ «ជនរួមជាតិរាប់សិបលាននាក់ឈរនៅពីក្រោយអ្នក គាំទ្រអ្នក ព្យាយាមឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីលើកតម្កើងមាតុភូមិ»។

ប្រសិនបើមានការសម្តែងមួយដែលខ្ញុំនឹងចងចាំជានិច្ចនោះគឺរឿង Phu Dong Thien Vuong ។ ខ្ញុំបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកថា មានការខិតខំប្រឹងប្រែងប៉ុណ្ណា៖ អ្នករាំបានហាត់យ៉ាងឧស្សាហ៍ ឌុច ភុក ច្រៀងពេញបេះដូងរាល់ថ្ងៃ ពេលហាត់សម ក្រុមការងារយកចិត្តទុកដាក់គ្រប់ចំណុច។ នាយក Intervision ម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថា "ការសម្តែងរបស់វៀតណាមគឺល្អឥតខ្ចោះដែលមិនមានការខកខានមួយដងក្នុងអំឡុងពេលហាត់សម" ។

ខ្ញុំមានកិត្តិយសដែលបានក្លាយជាអ្នកបកប្រែទំនុកច្រៀងជាភាសារុស្សី។ មានប្រយោគមួយចំនួនដែលស្ទើរតែមិនអាចបកប្រែបាន ប៉ុន្តែខ្ញុំបានព្យាយាមរក្សាស្មារតី៖ ពី “ខុនរ៉ុង ចូវទៀន” ដល់ ថាញ យ៉ាំង។ រាល់ពេលដែលខ្ញុំស្តាប់វា ខ្ញុំចុកពោះ គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ទស្សនិកជនរុស្ស៊ីក៏មានអារម្មណ៍ថាធ្លាប់ស្គាល់ដែរព្រោះប្រទេសរបស់យើងក៏មានវីរភាពអំពីវីរបុរស Bogatyr យុវជនដែលមានកម្លាំងមិនធម្មតាតាំងពីកុមារភាព។ នៅពេលដែលរឿងព្រេងនៃជាតិទាំងពីរជួបគ្នា ទស្សនិកជនហាក់ដូចជាស្វែងរកខ្សែស្រលាយអាណិតអាសូរ។ ខ្ញុំជឿថាវាជាភាពសុខដុមនេះហើយដែលធ្វើឱ្យការសម្ដែងរបស់វៀតណាមទទួលបានការស្រលាញ់យ៉ាងកក់ក្ដៅ។

នៅយប់ចុងក្រោយ ខ្ញុំជាអ្នកបកប្រែនៅលើឆាក។ តែប៉ុន្មានវិនាទីប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានទទួលការអបអរសាទរជាបន្តបន្ទាប់ពីបណ្តាញសង្គម ពីមិត្តភក្តិ និងសូម្បីតែពីមនុស្សចម្លែក។ នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ មុខរបស់ខ្ញុំស្រាប់តែលេចឡើងនៅចំពោះមុខ ពិភពលោក ទាំងមូល។ សម្រាប់ខ្ញុំពីរបីវិនាទីនោះ គឺជាអព្ភូតហេតុមួយ។ វាបានជំរុញឱ្យខ្ញុំឆ្ពោះទៅមុខ ស្វែងយល់បន្ថែម និងរស់នៅឱ្យបានពេញលេញ។

ខ្ញុំធ្លាប់និយាយលេងសើចថា “ប្រហែលជាខ្ញុំបានក្លាយជាជនបរទេសពិសេសវៀតណាមហើយ”។ តាមពិតទៅ វាមិនមែនជារឿងកំប្លែងទៀតទេ។ ខ្ញុំស្រលាញ់ភាសា វប្បធម៌ និងប្រជាជនវៀតណាម។ ពីរឆ្នាំទៅមុខទៀត ខ្ញុំចង់បន្តហាត់ភាសា ជួយមិត្តវៀតណាមពេលគេមករុស្ស៊ី ហើយក្រោយរៀនចប់ ខ្ញុំនឹងត្រឡប់ទៅវៀតណាមវិញ ដើម្បីចាប់ផ្តើមអាជីពរបស់ខ្ញុំ។ បច្ចុប្បន្នសំបុត្រយន្តហោះថ្លៃពេកទើបខ្ញុំត្រឡប់មកវិញភ្លាម។ ប៉ុន្តែខ្ញុំជឿថា ដូចជាការសម្ភាសន៍បានមករកខ្ញុំ វាសនានឹងនាំខ្ញុំត្រឡប់ទៅប្រទេសវៀតណាមវិញ។

ជនជាតិរុស្សីមានពាក្យមួយឃ្លាថា “ចេះភាសា ធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោក”។ សម្រាប់ខ្ញុំ វៀតណាមគឺជាគន្លឹះដែលបើកផ្លូវនោះ។ អ្វីដែលមានតម្លៃបំផុតដែលខ្ញុំបានដឹងបន្ទាប់ពី Intervision គឺជាថាមពលនៃភាសាក្នុងការភ្ជាប់មនុស្ស។ ខ្ញុំចូលចិត្តរៀនភាសាវៀតណាម ចូលចិត្តប្រាប់មិត្តភ័ក្តិវៀតណាមរបស់ខ្ញុំអំពីរុស្ស៊ី ហើយសំខាន់ជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំជឿថាវាជាទម្រង់ " ការទូត ប្រជាជន" ដ៏ស្រស់ស្អាតបំផុត។

ភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយនឹងរបៀបដែលដែកត្រូវបានកំដៅ

ពេលដឹកនាំគណៈប្រតិភូវៀតណាមទៅផ្សារចៃឆ្នៃ Izmailovsky នៅជាយក្រុងមូស្គូ ខ្ញុំបានសុំឱ្យ Minh ស្វែងរកច្បាប់ចម្លងជាភាសារុស្សីអំពី How the Steel Was Tempered ដែលជាសៀវភៅក្បែរគ្រែសម្រាប់យុវជនវៀតណាមជំនាន់ក្រោយ។ ទីផ្សារមិនអាចរកវាឃើញនៅកន្លែងណាទេ។ Minh និយាយលេងសើចពាក់កណ្តាលថា "ទីផ្សារទាំងមូលដឹងថាខ្ញុំកំពុងស្វែងរកសៀវភៅនេះ"។

រឿងរ៉ាវហាក់ដូចជាបានបញ្ចប់ រហូតដល់ថ្ងៃដែលក្រុមនេះបែកគ្នា មីញ ស្រាប់តែលេចមុខដោយស្នាមញញឹមដែលធ្លាប់ស្គាល់ ដោយកាន់ដៃរបស់គាត់នូវច្បាប់ចម្លងនៃ How the Steel Was Tempered ដែលបានបោះពុម្ពនៅឆ្នាំ 1977 ជាមួយនឹងគម្របដ៏ស្រស់ស្អាត ក្រដាសស និងនៅដដែលបន្ទាប់ពីជិតកន្លះសតវត្ស។ វាបានប្រែក្លាយថានៅថ្ងៃនោះនៅឯផ្សារ មាននរណាម្នាក់បានស្វែងរក Minh ហើយបង្ហាញគាត់នូវហាងលក់សៀវភៅតូចមួយដែលលាក់ទុកយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងផ្លូវនោះ។ Minh បានទិញវាដោយស្ងាត់ៗ ហើយទុកវាជាកាដូ។

NGOC TRUNG

ប្រភព៖ https://baovanhoa.vn/van-hoa/co-le-toi-da-tro-thanh-mot-viet-kieu-dac-biet-172033.html