"ດິນແດນແຫ່ງການກັບຄືນ" ຂອງໄທ ກິມລານ

(HNMCT) - ສາດສະດາຈານ, ສາດສະດາຈານ, ສາດສະດາຈານ ໄທ ກິມລານ ຫາກໍ່ອອກປື້ມ “ດິນແດນແຫ່ງການກັບຄືນ”, ເຊິ່ງເປັນຊຸດບົດເລື່ອງຂອງລາວທີ່ລົງພິມໃນວາລະສານ Tia Sang ໃນໄລຍະ 15 ປີຜ່ານມາ. ປື້ມແມ່ນເປັນກະແສຂອງອາລົມທີ່ອ່ອນໂຍນແຕ່ເຕັມໄປດ້ວຍປະສົບການ, ຄວາມຄິດແລະໂດຍສະເພາະແມ່ນຄວາມຮັກອັນເລິກເຊິ່ງຂອງນາງທີ່ມີຕໍ່ປະເທດ.

"ອານາຈັກຂອງການໄປແລະການກັບຄືນ" ອຸທິດສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຂ້ອຍໃຫ້ກັບ "ເລື່ອງວັດທະນະທໍາ". ໃນນັ້ນ, ນາງໄດ້ແບ່ງປັນທັງບັນດາບັນຫາທົ່ວປວງຊົນຄື: “ຮີດຄອງປະເພນີ ແລະ ທັນສະໄໝ”, “ເສີມຂະຫຍາຍວັດທະນະທຳ”, “ຈັນຍາບັນວັດທະນະທຳ”… ແຕ່ຍັງມີບັນດາບັນຫາທີ່ສະເພາະຄື “ເຖົ້າແກ່ອ່າວ”, “ເລົ່າລື້ ແລະ ຄວາມຝັນບັ່ງຈ່າງ”, “ຊາຍາມເຊົ້າ ແລະ ຫວູລານ”… ໃນແບບຄວາມສະໜິດສະໜົມແຕ່ເລິກເຊິ່ງຂອງນັກປະພັນລາວ. sublimity.

ໃນເລື່ອງວັດທະນະທໍານີ້, ນາງໄດ້ໃຫ້ຄໍາແນະນໍາຫຼາຍສໍາລັບຜູ້ອ່ານ. ນີ້ແມ່ນການສະແດງໃຫ້ເຫັນການຄັດລອກແບບບໍ່ຈຳແນກວັດທະນະທຳຕາເວັນຕົກພ້ອມທັງປະກົດການປະຕິເສດວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງ. ນາງອ້າງວ່າ: "ປະກົດການທີ່ WFOgburn ເອີ້ນວ່າ "ຄວາມຫຍາບຄາຍທາງດ້ານວັດທະນະທໍາ" - ຄວາມຫລົງທາງທາງດ້ານວັດທະນະທໍາ, ມາຈາກການໄດ້ມາໂດຍບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈ, ບໍ່ຮູ້ຕົວ, ແລະບໍ່ເລືອກຂອງອົງປະກອບວັດທະນະທໍາ "ທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແປກ", ນໍາໄປສູ່ຄວາມສ່ຽງຂອງການເຊື່ອມສານວັດທະນະທໍາໃນເວລາທີ່ການພົວພັນເຊິ່ງກັນແລະກັນລະຫວ່າງສອງວັດທະນະທໍາບໍ່ມີມາດຕະຖານທີ່ເຫມາະສົມຂອງການປັບຕົວຫຼືການລວມເຂົ້າກັນໄດ້.

ຢືນຢັນວ່ານະໂຍບາຍຮຽກຮ້ອງຄືນສູ່ຮາກຖານຂອງປະເທດເຮົາໃນສະພາບການໂລກາພິວັດບໍ່ແມ່ນເລື່ອງໃໝ່, ນາງຊີ້ອອກວ່າ, ແມ່ນຮີດຄອງປະເພນີຂອງປະເທດຊາດທີ່ “ທຸກວິນາທີ, ທຸກນາທີ, ບົນດິນແດນ…” ຕໍ່ສູ້ເພື່ອ “ເອກະລາດ” ທາງດ້ານວັດທະນະທຳ.

ໃນບົດຄວາມອື່ນໆຂອງທ່ານນາງໄດ້ແບ່ງປັນຄວາມມັກໃນດ້ານວັດທະນະທຳຄື: “ດົນນານມາແລ້ວ, ຂົງເຂດວັດທະນະທຳບໍ່ໄດ້ຖືກຈັດວາງຢ່າງເໝາະສົມກັບທ່າອ່ຽງແລະການເຄື່ອນໄຫວຂອງການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັນໃນທົ່ວໂລກ.

ສ່ວນໜຶ່ງທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງ “ດິນແດນແຫ່ງການກັບຄືນ” ຂອງສາດສະດາຈານ ໄທ ກິມລານ ແມ່ນ “ຜູ້ຂຽນ-ວຽກ” ທີ່ມີ 9 ບົດກ່ຽວກັບເລື່ອງລາວຂອງຜູ້ຂຽນ, ເຮັດວຽກທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ. ຕ້ອງກ່າວເຖິງຄວາມແປກໃໝ່ທີ່ສາຍຕາຂອງນັກປັດຊະຍາບໍ່ໄດ້ລະເລີຍໃນບົດປະພັນຂອງນັກກະວີຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ ຫງວຽນຟຸ໋ກ - “ເລື່ອງລາວກຽນ”. ນັ້ນແມ່ນ, ນາງໄດ້ວິເຄາະສອງຂໍ້ "ຄຳເວົ້າຍາວຂອງຊົນນະບົດ" ແລະ "ຊື້ຄວາມມ່ວນກໍ່ໄດ້ຮັບກອງສອງສາມ", ໂດຍຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າ "ຄໍາເວົ້າຂອງຊົນນະບົດ" ແມ່ນທັງສອງທັດສະນະທີ່ຖ່ອມຕົວ, ແຕ່ຍັງເປັນການຢືນຢັນເຖິງຫົວເລື່ອງທີ່ສ້າງສັນກ່ຽວກັບບົດກະວີຂອງ Nom, ບໍ່ສໍາເນົາຫຼືປະຕິບັດຕາມແບບຢ່າງ. ເປັນທີ່ໜ້າສົນໃຈເປັນພິເສດ, ນາງໄດ້ອ້າງເຖິງຄວາມຄິດຂອງນັກປັດຊະຍາ, ດ້ວຍເຫດນັ້ນຈຶ່ງຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ອ່ານມີສະມາຄົມນະວະນິຍາຍກ່ຽວກັບບົດກະວີຂອງ ຫງວຽນດູ່ງ ແລະ ຫງວຽນຟູ໋.

ສາດສະດາຈານ ໄທ ກິມລານ ມີຖິ່ນກຳເນີດຢູ່ ເມືອງ ເຫວ້ , ສະນັ້ນ ຈຶ່ງເຂົ້າໃຈໄດ້ວ່າ ການກັບຄືນຂອງລາວສ່ວນໃຫຍ່ ແມ່ນໄປເມືອງເຫ້ວ. ເຊັ່ນ: "ທໍາມະຊາດແລະຄົນ" ໃນພາກທີ III. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ນາງໄດ້ເລົ່າກ່ຽວກັບ “ເລື່ອງແປກໃໝ່ Huong Giang”, ກ່ຽວກັບ “ແສງຕາເວັນໃໝ່” ຫລື ບາງເທື່ອຄວາມຊົງຈຳຂອງ “ມື້ທີ່ມີຄວາມສຸກຢູ່ເທິງຈອມພູ… ຄວາມໂສກເສົ້າ… ລະດູໜາວ” ກັບອະວະກາດ, ຜູ້ຄົນ ແລະ ຄວາມມ່ວນຊື່ນ ແລະ ຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈ.

ບາງຄັ້ງ, ສິ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອຢູ່ໃນໃຈຂອງຜູ້ອ່ານແມ່ນບັນດາຄວາມລະນຶກທີ່ລຽບງ່າຍ, ຈິງໃຈ, ຄືກັບບ່ອນເກັບມ້ຽນອັນໜຶ່ງຂອງເມືອງເຫ້ວ, ຍັງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ: “ສວນເຫ້ວແມ່ນບ່ອນເກັບມ້ຽນນິເວດຂອງເຮືອນຄົວເຫ້ວ, ສາມາດສະໜອງຜັກສະອາດບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນອາຫານປະຈຳວັນເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງສຳລັບງານລ້ຽງຕ່າງໆ, ຈາກໜໍ່ຜັກກາດຫວຽດນາມ ເຖິງໜໍ່ໝາກເດື່ອ, ຈາກໃບຜັກກາດ, ໃບບົວລະພາຂອງພໍ່ເຖົ້າ. ການດູແລງຽບທຸກໆມື້ ... "

ສາດສະດາຈານ, ປະລິນຍາເອກຂອງປັດຊະຍາໄທ Kim Lan ເກີດແລະເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ໃນເມືອງ Hue, ໄດ້ໄປເຢຍລະມັນເພື່ອສຶກສາແລະປົກປ້ອງທິດສະດີປະລິນຍາເອກຂອງນາງໃນປັດຊະຍາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Ludwig Maximilian ຂອງ Munich. ນາງໄດ້ໄປສອນຢູ່ ນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ ແຕ່ປີ 1994. ທ່ານຜູ້ອ່ານໄດ້ຮູ້ຈັກນາງຜ່ານບັນດາຜົນງານຄື: “ຈູດທູບທຽນ”, “ຈົດໝາຍເຖິງລູກ”...

ທີ່ມາ