ຜູ້ເຜີຍແຜ່ຄວາມຮັກແພງຂອງກວາງຕຸ້ງ

ພາສາອັງກິດ 4 (1) — ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ ສອນທັກສະການສະແດງໃຫ້ນັກຮຽນ.

ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນຈາກນັກສະແດງມາເປັນຜູ້ກຳກັບໂຮງລະຄອນຕຸກກະຕາຕຸ່ງ, ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ ຍາມໃດກໍ່ມີຄວາມເອົາໃຈໃສ່ໃນການເຜີຍແຜ່ຄວາມຮັກແພງຂອງລະຄອນຕຸກກະຕາຕຸ່ງ, ພິເສດແມ່ນໄວໜຸ່ມ. ໜັງສືພິມ ກວາງນາມ ໄດ້ມີການໂອ້ລົມກັບນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ ເພື່ອໃຫ້ລາວເວົ້າເຖິງເລື່ອງນີ້.

ເຂົ້າໄປໃນລັກສະນະ

* ດ້ວຍຮູບແບບສິລະປະທີ່ຍາກລຳບາກຄື ເຕືອງ, ພາຍຫຼັງ 9 ປີເທົ່ານັ້ນ - ນັບແຕ່ນາມມະຍົດນັກສິລະປິນຜູ້ມີກຽດ (ປີ 2015), ທ່ານໄດ້ຮັບນາມມະຍົດນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ. ການຕໍ່ສູ້ຂອງເຈົ້າຕ້ອງຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍບໍ?

- ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ : ໃນລະດູຮ້ອນປີ 1987, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປ ຈ່າເມ່, ຢ້ຽມຢາມຍາດຕິພີ່ນ້ອງ ເມື່ອຄະນະສິລະປະກອນ ກວາງນາມ - ດ່າ ໜັງຕ່າງ ມາສະແດງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງແລະທັນທີໄດ້ຕົກຢູ່ໃນຮັກກັບການຫຼິ້ນໄດ້. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຮຽນຢູ່ຊັ້ນຮຽນທີ 12 ແຕ່ໄດ້ເສັງເຂົ້າຄະນະດົນຕີຕົ່ງ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້າພະເຈົ້າຍັງອ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ. ຫຼັງຈາກທີ່ບໍ່ຫຼາຍປານໃດຄວາມລົ້ມເຫຼວ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະປະກອບອາຊີບເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າ passionate ຫຼາຍກ່ຽວກັບມັນ.

ແຕ່ຕົ້ນມາ, ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມໂຊກດີໃນການຮ່ຳຮຽນ ແລະ ໄດ້ຮັບການເລືອກຕັ້ງເປັນນັກລະຄອນໃຫຍ່ໃນບັນດາບົດລະຄອນປະຫວັດສາດຄື: ເລເລີຍ, ຫງວຽນທ໋າຍ, ເຈິ່ນຮົ່ງດ່າວ... ຂະບວນການນັ້ນໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮຽນຮູ້ຫຼາຍຢ່າງ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ມີວັນລືມຄວາມກະຕັນຍູຂອງຄູສອນ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມງານທີ່ສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ຂ້ອຍໃນການປະຕິບັດ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ດ້ວຍບັນດາຜົນງານທີ່ບັນລຸໄດ້ໃນປະຈຸບັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າມີພາລະກິດສອນໃຫ້ຄົນລຸ້ນຫຼັງຮັກສາສິລະປະກວາງຕຸ້ງ.

ອ້າຍ 2 (2) — ນັກສິລະປິນ ຟານວັນກວາງ ລະຄອນຕຸກກະຕາ ກິມລານ (ທີ 4 ຈາກຂວາ) ໃນບົດລະຄອນ “ເຊີນຮ້າວ”

* ເກີດ ແລະ ເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງ ແຂວງກວາງນາມ, ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງຂອງຄະນະລະຄອນຕຸກກະຕາ ດຶກຈູ (Que Son), ດ້ວຍ “ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ໝວກບ໋າຍ” ສາດສະດາຈານ ຮວ່າງເຈົາກີ, ທ່ານຄິດວ່າຍັງສືບທອດແຫຼ່ງສິລະປະນີ້ບໍ່?

- ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ : ຂ້ອຍເກີດຢູ່ຕາແສງ ກວ໋າດຶກ (ຮຽບດຶກ), ບາງທີອາດແມ່ນຍ້ອນແນວນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ສືບທອດ “ສາຍນ້ຳ” ແລະ “ພັນທຸກຳ” ຂອງໜຶ່ງໃນ “ຖ້ຳອູ່” ຂອງ ກວາງນາມ- ກວ໋າງເຊີນ. ນີ້ກໍແມ່ນບ່ອນເກີດຂອງນັກສິລະປິນເຜົ່າໄຕທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍຄົນ, ໃນນັ້ນມີສາດສະດາຈານ Hoang Chau Ky (ເກີດຢູ່ຕາແສງ Que Loc, Que Son, ມີຕົ້ນກຳເນີດຈາກນະຄອນ Hoi An). ລາວແມ່ນອານຸສາວະລີຂອງຊາວເຜົ່າໄຕໃນທົ່ວປະເທດ, ບໍ່ພຽງແຕ່ກວາງນາມ - ດ່າໜັງ.

ເວົ້າກ່ຽວກັບລາວ, ພວກເຮົາຕ້ອງເວົ້າສອງຄໍາ: ຊົມເຊີຍ. ພຣະອົງເປັນແວ່ນແຍງໃຫ້ຄົນລຸ້ນໃໝ່ຄືພວກເຮົາໄດ້ຫລຽວເບິ່ງ, ຮຽນຮູ້, ພະຍາຍາມປະຕິບັດ, ແລະເສີມຂະຫຍາຍຄວາມຮູ້.

* ໃນເວລາທີ່ມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການຫຼິ້ນ, ທ່ານປົກກະຕິແລ້ວການກະກຽມຫຍັງ? ໃນຖານະທີ່ເປັນຊາວກວາງນາມ, ທ່ານຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອໄດ້ຮັບການສະແດງໃຫ້ເຫັນຜູ້ມີຊື່ສຽງຂອງກວາງນາມ, ເຊັ່ນ ຮ່ວາງດຶກ.

- ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ : ສິ່ງທຳອິດແມ່ນໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບລັກສະນະ. ລາວມາຈາກໃສ, ຄວາມເປັນມາຂອງລາວແມ່ນຫຍັງ, ບຸກຄະລິກກະພາບຂອງລາວແມ່ນຫຍັງ? ເມື່ອດຳລົງຕຳແໜ່ງ ຮ່ວາງດ໋າຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປ ຮ່າໂນ້ຍ ເພື່ອຈູດທູບທຽນ, ເພື່ອເຂົ້າໃຈຈິດໃຈຂອງນາຍທະຫານກ່ວາອີກ. ເມື່ອໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງປະຕິບັດໃນລັກສະນະທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວພົ້ນເດັ່ນໃນຖານະເປັນເຈົ້າໜ້າທີ່ລະດັບສູງ ແຕ່ຍັງເປັນລູກກົກ. ການເຄື່ອນໄຫວຢູ່ ກວາງນາມ ຍັງຕ້ອງໃຫ້ຜູ້ຄົນເຫັນເຖິງບຸກຄະລິກກະພາບຂອງຕົນ, ເຄື່ອນໄຫວ, ເຊີດຊູບັນດາຮູບການປັນຍາຊົນທີ່ດີເດັ່ນ. ເພື່ອເຂົ້າໃຈລັກສະນະເຫຼົ່ານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເວລາເພື່ອຄົ້ນຄ້ວາແລະເກັບກໍາຂໍ້ມູນເພີ່ມເຕີມຈາກຄອບຄົວຂອງລາວ. ບົນພື້ນຖານນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊອກຫາວິທີທີ່ຈະປ່ຽນເປັນລັກສະນະ. ນັ້ນແມ່ນວິທີທີ່ຂ້ອຍເຂົ້າຫາບົດບາດ, ດໍາລົງຊີວິດກັບຕົວລະຄອນຂອງຂ້ອຍ.

ນັກສິລະປິນ Tuong ທີ່ມີຄວາມສາມາດຫຼາຍ

ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ ຍາດໄດ້ຫຼາຍລາງວັນລະດັບຊາດ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນ: ຫຼຽນຄຳສຳລັບບົດບາດຂອງທິຊົກໃນບົດລະຄອນ “ເຈືອງຫວູ” (2015); ຫຼຽນຄຳໃຫ້ບົດບາດຂອງ ເຈີ່ນຕື໋ຈ້ອງ ໃນບົດລະຄອນ “ເຍີນເລີ້ຍ” (2016), ຫຼຽນທອງໃຫ້ບົດບາດຂອງ ດົ່ງກິມລານ ໃນບົດລະຄອນ “ເຊີນຮ້າວ”, ລາງວັນນັກສະແດງດີເດັ່ນໃນບົດລະຄອນ ເລດີຄາງ ໃນບົດລະຄອນ “ຮວ່າງໂລ” (2020)… ໃນເກືອບ 10 ປີແຫ່ງການກຳກັບ, ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ແທງຮວາ: ບົດລະຄອນ “ຮ່ວາກວ່ຽນ” ໄດ້ປະກອບເປັນຫຼາຍສິບບົດ. ຮ່ວາງຈຸງ", "ຫງວ໋ຽນທາວ່ ໂມຍດອຍ". ປະຈຸບັນ, ລາວເປັນອາຈານສອນວິຊາສະແດງສິລະປະ, ວິເຄາະວຽກງານ, ປະຫວັດສາດລະຄອນ, ຊີ້ນຳຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ, ມະຫາວິທະຍາໄລຫຼາຍແຫ່ງຢູ່ນະຄອນດ່ານັງ.

ການປ່ຽນແປງແຕ່ບໍ່ແມ່ນ "ຫວ່ານຫມາກງາແລະເກັບກ່ຽວສາລີ"

* ສິລະປິນໜຸ່ມຕ້ອງການຫຍັງເພື່ອບັນລຸຄວາມສຳເລັດ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມຮັບຮູ້ໃນສິລະປະຂອງຕື໋ຕົງ?

- ສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ : ກ່ອນອື່ນໝົດຕ້ອງຮັກອາຊີບຂອງຕົນ. ແຕ່ທໍາອິດ, ທ່ານຕ້ອງມີພອນສະຫວັນ. ນັກສະແດງ Tuong ທີ່ດີຕ້ອງມີ "ສຽງ, ຄວາມງາມ, ຜູ້ໃຫຍ່, ຈິດໃຈ, ພະລັງງານ, ແລະຈິດໃຈ", ໃນນັ້ນ "ສຽງແລະຄວາມງາມ" ແມ່ນສິ່ງທໍາອິດທີ່ຕ້ອງການ.

ອ້າຍ 3 (1) — ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ ສອນທັກສະການສະແດງໃຫ້ນັກຮຽນ

“ຄວາມງາມ” ໃນທີ່ນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງຄວາມງາມທາງກາຍ ແຕ່ຄວາມງາມຂອງຕົວລະຄອນ. ໃນ “ນາຍົກລັດຖະມົນຕີ Liu the Hunchback”, ທ່ານ Liu Dung ບໍ່ມີຮ່າງກາຍທີ່ສວຍງາມ, ການສະແດງຕ້ອງສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມງາມຂອງຈິດວິນຍານຂອງຕົວລະຄອນ. ກ່ຽວກັບ “ສຽງ”, ຄົນເຮົາອາດຮ້ອງເພງບໍ່ໄດ້ດີ ແຕ່ຕ້ອງເວົ້າຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ, ມີຄຳສັບເຕັມ, ແລະ ບົ່ງບອກເຖິງຄວາມໝາຍຂອງຕົວອັກສອນ.

ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຫວັງວ່ານັກສະແດງຫນຸ່ມຜູ້ທີ່ຮັກອາຊີບຂອງເຂົາເຈົ້າຈະມີຊີວິດຢູ່ແລະຕາຍເພື່ອມັນ, ແລະຕ້ອງເຂົ້າໃຈຄຸນຄ່າຂອງສິລະປະນີ້. Tuong ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງບຸກຄະລິກກະພາບຂອງມະນຸດຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບ “ມະນຸດສະທຳ, ມາລະຍາດ, ຄວາມຊອບທຳ, ສະຕິປັນຍາ, ແລະຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈ”, ມີຄວາມຈົງຮັກພັກດີຈົນເຖິງທີ່ສຸດ, ເປັນເພື່ອນເພື່ອດຳລົງຊີວິດຢ່າງມີຄວາມໝາຍ... ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ຊາວໜຸ່ມຕ້ອງຈື່ຈຳເຮັດໃຫ້ຕົນເອງສົມບູນແບບ, ບໍ່ພຽງແຕ່ໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຢູ່ໃນຊີວິດອີກດ້ວຍ.

* ສິລະປະ Tuong ແມ່ນການຄັດເລືອກໂດຍພື້ນຖານແລ້ວຂອງຜູ້ຊົມ, ໂດຍສະເພາະໃນບັນດາໄວຫນຸ່ມທີ່ບໍ່ຄ່ອຍສົນໃຈ. ທຸກໆຄັ້ງທີ່ທ່ານສະແດງຕໍ່ຫນ້າຜູ້ຊົມ, ປົກກະຕິແລ້ວທ່ານຄິດກ່ຽວກັບຫຍັງ?

- ສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ : ຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າຍ້ອນຜູ້ຊົມໜຸ່ມນ້ອຍບໍ່ສົນໃຈສິລະປະຂອງ ເຕືອງ. ບາງທີ, ຍ້ອນວ່າຄົນທັງຫຼາຍບໍ່ເຂົ້າໃຈວັນນະຄະດີ Tuong, ດົນຕີ Tuong ແມ່ນແຫ້ງແລ້ງ ແລະ ບໍ່ທັນສະໄໝຄືດົນຕີທັນສະໄໝ. ໂສກເສົ້າຍ້ອນບໍ່ມີໂອກາດຫຼາຍໃນການປະຕິບັດຄືໃນອະດີດເນື່ອງຈາກວ່າຜູ້ຊົມຈໍານວນຫນ້ອຍ, ຂາດການກະຕຸ້ນ ...

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອໝັ້ນສະເໝີວ່າ ມື້ໜຶ່ງ Tuong ຈະກັບຄືນໄປບ່ອນທີ່ເໝາະສົມ. ໃນການເຂົ້າຮ່ວມບັນດາລາຍການເພື່ອນຳມາຍັງໂຮງຮຽນ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ນັກຮຽນມັກສິລະປະ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມສະຫວ່າງແລະຄວາມເຊື່ອຖືຂອງນັກສິລະປິນຄືພວກເຮົາ.

ອ້າຍ 1 — ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ ເປັນຮ່ວາງຟີໂຮ (ສະແດງລະຄອນຕຸກກະຕາຮວງກອກ)

* ທ່ານພຽງແຕ່ກ່າວເຖິງໂຄງການນຳ Tuong ເຂົ້າໂຮງຮຽນ, ດັ່ງນັ້ນ ດ້ວຍຮູບແບບສິລະປະທີ່ຍາກຄື Tuong, ເຈົ້າເຮັດແນວໃດເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ນັກຮຽນເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ສຶກ Tuong?

- ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ : ຂຶ້ນກັບອາຍຸ, ບົດລະຄອນທີ່ຄັດເລືອກມາແນະນຳໃຫ້ນັກຮຽນມີເນື້ອໃນເໝາະສົມ. ການສະແດງຂອງນັກຮຽນຊັ້ນປະຖົມປະຖົມເປັນຕົ້ນແມ່ນສ້າງຄວາມຕື່ນເຕັ້ນແລະຄວາມສຸກເຊັ່ນການລະຄອນ "Hero of the Reed Flag".

ໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າສະແດງບັນດາບົດລະຄອນກ່ຽວກັບບັນດາຕົວລະຄອນຄື: ເລືອງເທວິງ, ເຈີ່ນກວກເກື່ອງ... ໃນຊັ້ນມັດທະຍົມຕອນປາຍ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະແດງບົດລະຄອນວິຈານພຶດຕິກຳຊົ່ວຮ້າຍໃນສັງຄົມຄື: “ຫງາຍຊອຍ Ốc Hến”, ກ່ຽວກັບບັນດາວິລະຊົນປະຫວັດສາດຄື: ເຈືອງເຕີນ-ເຈື່ອງນີ, ເຈີ່ນຮຶງດ່າວ, ເຈີ່ນບິ່ງຈ່າງ... ໂດຍສະເພາະແມ່ນບັນດານັກສິລະປະ. ການສົນທະນາລະຫວ່າງ protagonist ແລະ antagonist ໄດ້. ຈາກນັ້ນ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນຳພານັກສຶກສາເຂົ້າໃຈ ແລະ ເຂົ້າມາເມືອງຕົ່ງຕື່ມອີກ.

* ເຈົ້າທະນຸຖະໜອມຫຍັງເມື່ອນຳມາໃຫ້ຊາວໜຸ່ມ?

- ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ຟານວັນກວາງ : ຫວັງວ່າ ຕູ່ ຈະໃກ້ຊິດກັບປະຊາຊົນ. ເພື່ອເຮັດໄດ້, ພວກເຮົາຕ້ອງປັບປຸງສິລະປະພື້ນເມືອງເພື່ອໃຫ້ໄວໜຸ່ມເຂົ້າໃຈງ່າຍ. ຕົວຢ່າງ, ບົດລະຄອນທີ່ຂຽນດ້ວຍຕົວໜັງສືຈີນທັງໝົດຕ້ອງຖືກແປ. ວຽກງານຈີນຕົ່ງຕ້ອງແມ່ນຫວຽດນາມເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຊົມສາມາດເຂົ້າໃຈເນື້ອໃນທີ່ຕົນຢາກຖ່າຍທອດແລະຢາກໄປໃສ. ຂ້ອຍຈະເຮັດແນວນັ້ນ!

ລຸງໂຮ່ເຄີຍສອນວ່າການລະຄອນຂອງບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາແມ່ນດີຫຼາຍ, “ຢ່າຢູ່ບ່ອນດຽວ, ແຕ່ຢ່າຫວ່ານເມັດງາແລະເກັບກ່ຽວສາລີ”. ສິລະປະກອນຕຸ້ງຕ້ອງຮັກສາຮາກຖານພື້ນເມືອງຂອງຕົນ ແຕ່ຕ້ອງຢູ່ໃກ້ຊິດກັບຜູ້ຊົມໄວໜຸ່ມ ເພື່ອໃຫ້ຄົນທັງຫຼາຍເຫັນໄດ້ເຖິງລັກສະນະອັນເລິກເຊິ່ງ, ດີງາມຂອງບົດລະຄອນ, ເຫັນເຖິງຄວາມຈິງ, ຄຸນງາມຄວາມດີ ແລະ ຄວາມສວຍງາມໃນສິລະປະຂອງ ຕຸ່ງ, ມີລັກສະນະສະເພາະຂອງຄົນ.

* ຂໍຂອບໃຈທ່ານສໍາລັບການສົນທະນາ!

ທີ່ມາ: https://baoquangnam.vn/nguoi-lan-toa-niem-dam-me-tuong-xu-quang-3145952.html