ສິລະປິນປະຊາຊົນ ເຕີນຈ່າວ: ການຮ້ອງເພງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກ

ຈາກ “ປະກາລັງແດງ”, ເມື່ອເບິ່ງຄືນໃນການເດີນທາງສິລະປະດ້ວຍຫຼາຍຮ້ອຍບົດບາດເປັນທະຫານປະຕິວັດປົກປ້ອງຊາຍແດນ, ໝູ່ເກາະ ແມ່ນຄວາມຊົງຈຳທີ່ບໍ່ອາດລືມໄດ້ຂອງນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ແທງຈີ້.

Người Lao Động•09/11/2025

ນັກຂ່າວ: ທ່ານໄດ້ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈຢ່າງແຮງຕໍ່ຜູ້ຊົມໃນບົດລະຄອນ “ປະກາລັງແດງ” - ລະຄອນລະຄອນຕຸກກະຕາປະຕິຮູບກ່ຽວກັບທະເລ, ໝູ່ເກາະໃນລາຍການ “ວັນວັນນະຄະດີ ແລະສິລະປະນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ”. ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດຕອນນີ້ ?

- ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ Tan Giao: ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ພາກພູມໃຈຫຼາຍ. “ປະກາລັງແດງ” ແມ່ນວຽກງານກາຍະສິນພິເສດ, ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນຫົວຂໍ້ທະເລ ແລະ ໝູ່ເກາະເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນຍ້ອນອາລົມຈິດອັນໂສກເສົ້າຂອງບັນດານັກຮົບກອງທັບເຮືອອີກດ້ວຍ. ການຫຼິ້ນໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກເຫດການທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບສປປລໃນເວທີ DK1 ຜູ້ທີ່ກ້າຫານຕໍ່ສູ້ກັບພະຍຸທີ່ຮຸນແຮງໃນເດືອນທັນວາ 1990. ເມື່ອຂ້ອຍປ່ຽນຕົວລະຄອນ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກງຽບໆແຕ່ການເສຍສະລະທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພວກເຂົາ. ມັນເປັນບົດບາດທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ choke ຂຶ້ນກັບທຸກເພງແລະທຸກການເຄື່ອນໄຫວຢູ່ເທິງເວທີ.

NSND TẤN GIAO: Nghề hát cho tôi hạnh phúc - Ảnh 1. — ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ Tan Giao

ທ່ານສາມາດແບ່ງປັນເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບ ຂະ ບວນການເຂົ້າຮ່ວມໃນການຫຼີ້ນແລະຜົນກະທົບຂອງສາທາລະນະທີ່ວຽກງານກ່ຽວກັບເກາະຕ່າງໆເຊັ່ນ "Red Coral" ນໍາເອົາ?

- ນີ້ແມ່ນບົດລະຄອນຂອງໂຮງລະຄອນລະຄອນຕຸກກະຕາ Tran Huu Trang, ກຳກັບໂດຍສິລະປິນປະຊາຊົນ ເຈີ່ນຫງອກຢ໋າວ, ດ້ວຍບົດເລື່ອງຂອງນັກປະພັນ Bich Ngan ແລະບົດລະຄອນລະຄອນຕຸກກະຕາປະຕິຮູບໂດຍນັກປະພັນ Pham Van Dang. ງານມະໂຫລານຄັ້ງນີ້ໄດ້ຮັບຫລຽນຄຳທີ່ງານມະໂຫລານໂອເປຍແຫ່ງຊາດປີ 2024 ທີ່ຈັດຂຶ້ນຢູ່ ນະຄອນເກີນເທີ . ຄວາມສໍາເລັດຂອງການຫຼິ້ນແມ່ນມາຈາກຈິດໃຈຂອງຄວາມສາມັກຄີແລະຄວາມຄິດສ້າງສັນ, ເພາະວ່າການສະແດງເທິງເວທີທີ່ຖືກອອກແບບມາຄືກັບເວທີບໍ່ແມ່ນງ່າຍດາຍ.

ຈາກທີມງານສ້າງສັນໄປສູ່ນັກສະແດງ, ທຸກໆຄົນໄດ້ລຸກຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມຮັກຕໍ່ທະເລແລະພໍ່. ເມື່ອປະຕິບັດຢູ່ເຂດທະເລທີ 2, ອາລົມຂອງພວກເຮົາໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນທົບສອງເທົ່າເມື່ອເຫັນບັນດາທະຫານນ້ຳຕາ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າບໍ່ມີລາງວັນທີ່ມີຄ່າຫຼາຍກ່ວາການຮ້ອງເພງໃນບັນດາປະຊາຊົນທີ່ພວກເຮົາກໍາລັງພັນລະນາ.

ທ່ານໄດ້ເຂົ້າໄປໃນອາຊີບ Opera ທີ່ມີການປະຕິຮູບໄວຫຼາຍ, ແຕ່ການເລີ່ມຕົ້ນຕ້ອງບໍ່ ແມ່ນ ເລື່ອງງ່າຍບໍ?

- ຂ້າພະເຈົ້າເກີດຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ, ບ້ານເກີດຂອງແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນ Long An (ປັດຈຸບັນ Tay Ninh). ຂ້ອຍຮັກ Cai Luong ຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ສະນັ້ນ ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບຊັ້ນປໍ 12, ຂ້ອຍໄດ້ເສັງເຂົ້າຫ້ອງສະແດງຂອງໂຮງລະຄອນ ເຈິ່ນຮືວຈ່າງ. ຄູອາຈານແລະນັກສິລະປິນອາວຸໂສບໍ່ພຽງແຕ່ສອນທັກສະໃຫ້ຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງໄດ້ຖ່າຍທອດບຸກຄະລິກກະພາບຂອງຂ້ອຍ. ຫລັງຈາກຮຽນຈົບ, ຍ້ອນວ່າບໍ່ມີ “ຮາກ”, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ, ຕ້ອງໄປຮ້ອງເພງຢູ່ສວນພູລຳ, ທ່າກຳວຽນ, Dam Sen… ເພື່ອບຳລຸງສ້າງຄວາມຮັກແພງ. ເມື່ອໂຮງລະຄອນ Tran Huu Trang Cai Luong ສ້າງຕັ້ງຄະນະລະຄອນຊ໊ອກ Cai Luong, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະໝັກໃຈໄປສະແດງໃຫ້ປະຊາຊົນຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ ແລະ ທະຫານຊາຍແດນ.

ຫຼັງຈາກເກືອບ 40 ປີຂອງ ການຫລິ້ນ ບົດບາດຂອງທະຫານແລະການປະຕິວັດ, ທ່ານມີຄວາມຮູ້ສຶກ "boxed ໃນ"?

- ໃນອາຊີບນີ້, ທຸກຄົນຫວັງວ່າຈະມີບົດບາດຂອງຊີວິດ, ຄວາມປະທັບໃຈຢ່າງແຂງແຮງໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຊົມ. ສໍາລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ການໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນທະຫານຫມາຍເຖິງການໄດ້ຮັບຄວາມໄວ້ວາງໃຈຢ່າງເຕັມທີ່ເພື່ອບອກເລື່ອງກ່ຽວກັບອຸດົມການແລະຄວາມສັດຊື່ໃນການເດີນທາງອັນກ້າຫານທີ່ກອງທັບແລະປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາໄດ້ເອົາຊະນະເພື່ອເອົາຊະນະຜູ້ຮຸກຮານຕ່າງປະເທດ. ບົດບາດຂອງ ຫງວຽນອຽນກວກ ໃນບົດລະຄອນ “ປະທານປະເທດຢູ່ປາຍເສັ້ນທາງ” ແມ່ນພິທີຢັ້ງຢືນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມສະແດງທ່າທີຂອງຜູ້ນຳ, ພຽງແຕ່ຢາກສະແດງໃຫ້ເຫັນຊາຍໜຸ່ມຮັກຊາດທີ່ລຽບງ່າຍ. ບາງທີມັນອາດຈະເປັນຄວາມຈິງໃຈທີ່ແຕະຕ້ອງຫົວໃຈຂອງຜູ້ຊົມ.

NSND TẤN GIAO: Nghề hát cho tôi hạnh phúc - Ảnh 2. — ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ແທງດ້ຽນ (ຊ້າຍ) ແລະ ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ເຕີນຈ່າວ ໃນບົດລະຄອນ “ພໍ່ຢູ່ປາຍເສັ້ນທາງ”

ເມື່ອ ໄດ້ຮັບກຽດມອບລາງວັນໝາກເຜັດທອງປີ 2006 ທີ່ຈັດໂດຍໜັງສືພິມລາວດົງ, ທ່ານຍັງຈື່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງທ່ານໃນປີນັ້ນໄດ້ບໍ່?

- ຂ້ອຍຈະລືມໄດ້ແນວໃດ! ເມື່ອມີການປະກາດ, ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢຸດເຕັ້ນ. ລາງວັນມາຍວັງແມ່ນລາງວັນອັນລ້ຳຄ່າ, ໄດ້ຮັບການລົງຄະແນນສຽງຈາກບັນດາຜູ້ຮັກແພງສິລະປະລະຄອນພື້ນເມືອງ. ສະນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າລ້ວນແຕ່ຖືວ່າມັນເປັນຂີດໝາຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນອາຊີບຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເປັນການຢືນຢັນວ່າຜູ້ຊົມພ້ອມກັບໂຮງລະຄອນ. ມາຮອດປະຈຸບັນ, ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເບິ່ງຮູບປັ້ນແມ່ວັງ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຄົງເຄື່ອນໄຫວຄືກັບມື້ວານ.

Mai Vang ຈະອາຍຸ 31 ປີ, ເຈົ້າມີຄຳແນະນຳອັນໃດແດ່ທີ່ຈະ ຊ່ວຍໃຫ້ ລາງວັນດັ່ງກ່າວແຜ່ຂະຫຍາຍຢ່າງກວ້າງຂວາງ?

- ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ລາງວັນ Mai Vang ຈະສືບຕໍ່ປະດິດສ້າງຮູບແບບການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນການຂະຫຍາຍຊ່ອງທາງເພື່ອເຂົ້າເຖິງຜູ້ຊົມໄວໜຸ່ມໂດຍຜ່ານເຄືອຂ່າຍສັງຄົມ ແລະ ເວທີດິຈິຕອນ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຍັງໄດ້ຈັດຕັ້ງການພົບປະແລກປ່ຽນລະຫວ່າງນັກສິລະປິນກັບປະຊາຊົນຢູ່ທ້ອງຖິ່ນຕ່າງໆຕື່ມອີກ, ດັ່ງນັ້ນ, ລາງວັນ Mai Vang ສາມາດກາຍເປັນ “ຂົວແຫ່ງຄວາມຮັກ” ລະຫວ່າງນັກສິລະປິນ ແລະຜູ້ຊົມຢ່າງແທ້ຈິງ. ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າຄະນະຈັດຕັ້ງຈະເອົາໃຈໃສ່ກວ່າອີກຕໍ່ບັນດານັກສິລະປິນລະຄອນພື້ນເມືອງຄື: ກາເລົາ, ຕຸ່ງ, ຮ່າໂນ້ຍ, ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າມານະພະຍາຍາມຮັກສາມໍລະດົກວັດທະນະທຳຂອງຊາດ. ເມື່ອມາຍວັງພ້ອມກັບສິລະປະພື້ນເມືອງ, ຄຸນຄ່າມະນຸດສະທຳຂອງລາງວັນຈະເລິກເຊິ່ງກວ່າ.

ຕາມທັດສະນະຂອງນັກສິລະປິນ, ທ່ານຄິດວ່າໂຮງລະຄອນພື້ນເມືອງຕ້ອງເຮັດແນວໃດເພື່ອ ສ້າງ ຜະລິດຕະພັນເພື່ອຮັບໃຊ້ອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ?

- ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະປັບປຸງວິທີການໃຫມ່. ລະຄອນພື້ນເມືອງບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກຊີວິດຍຸກສະໄໝໄດ້, ແຕ່ຕ້ອງເຂົ້າສູ່ຊ່ອງສ້າງສັນ multimedia ຄື: ປະສົມປະສານສຽງ, ແສງ, ດິຈິຕອລ, ຟິມ, ສິລະປະ, ແຟຊັ່ນ … ເພື່ອສ້າງຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳໃຫ້ມີຄວາມສວຍງາມ ແລະ ມີທ່າແຮງທາງດ້ານການຄ້າ. ບັນດາຮູບແບບຄືລະຄອນໂອເປຣາທີ່ມີການປະຕິຮູບ, ໂອເປຣາຄລາສສິກ ແລະ ໂອເປຣາ ສາມາດກາຍເປັນ “ເຄື່ອງໝາຍວັດທະນະທຳ” ຂອງນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ຢ່າງສິ້ນເຊີງ ຖ້າຫາກລົງທຶນຖືກທິດ.

ທ່ານຄາດຄະເນແນວໃດຈາກນັກສະແດງໜຸ່ມຂອງໂຮງລະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ ເມືອງ ໄຄເລືອງ ໃນປະຈຸບັນ ?

- ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມເຊື່ອພິເສດໃນລຸ້ນຫນຸ່ມ. ພວກເຂົາເຈົ້າມີພະລັງງານ, ເຕັກນິກແລະໄວທີ່ຈະເຂົ້າໃຈແນວໂນ້ມ. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຫວັງວ່າເຂົາເຈົ້າຈະຮັກສາຄວາມອ່ອນໂຍນແລະຄວາມປາຖະຫນາທີ່ຈະຮຽນຮູ້, ເພາະວ່າອາຊີບນີ້ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນຄໍາວ່າ "ໃຈ". Cai Luong ສາມາດສືບຕໍ່ມີຢູ່ໄດ້ຖ້າຫາກໄດ້ຮັບການສືບຕໍ່ ແລະ ຍົກສູງລະດັບສູງ.

“ເມື່ອຍັງນ້ອຍຢູ່ສວນສາທາລະນະ Dam Sen, ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ເຕີນຈ່າວ ຍັງຮັກສາຄວາມຮັກແພງອາຊີບ, ສິລະປະ, ແຕ່ລະບົດບາດແມ່ນເວລາ “ເດີນເຮືອ”, ເພື່ອວ່າສິລະປະການປະຕິຮູບຈະຕິດຢູ່ໃນດວງໃຈຂອງປະຊາຊົນຕະຫຼອດໄປ”.

ທີ່ມາ: https://nld.com.vn/nsnd-tan-giao-nghe-hat-cho-toi-hanh-phuc-19625110822253449.htm