ນັກສິລະປິນ ຟ້າມງອກເຢືອງ:

ບົນເສັ້ນທາງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ຫຍຸ້ງຍາກໃນການຂຽນ, ຟາມງອກເຢືອງໄດ້ມີ 7 ໂຕໜັງສື, ໂດຍທຳມະດາແມ່ນ “ນັກສຶກສາ ແລະ ດອກໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮັກ”, “ເຈົ້າຊາຍຫີນ”, “ຄອບຄົວທີ່ເກີດຈາກສອງລັດ”, “ສຽງຮ້ອງຢູ່ປະຕູສາມປະຕູ”, “ບົດເພງຂັບຮ້ອງແຫ່ງຄວາມຮັກ”, “ບົດຂຽນພື້ນເມືອງ, ເສັ້ນທາງຮ່ວາງດິ່ງ”. ຍັງເປັນວິທີທາງສໍາລັບລາວທີ່ຈະເຈາະເລິກເຂົ້າໄປໃນສິລະປະຂອງ cheo.

- ທ່ານ ຟ້າມງອກດິ່ງ ສິລະປິນທີ່ຮັກແພງ, ໃນຖານະນັກສະແດງ, ຫຼັງຈາກນັ້ນສືບຕໍ່ເສັ້ນທາງສິລະປະຂອງທ່ານໂດຍການຂຽນບົດ cheo, ເບິ່ງຄືວ່າຫຼາຍປີທີ່ຕິດຢູ່ກັບໄຟເວທີໄດ້ໃຫ້ພື້ນຖານອັນຫນັກແຫນ້ນເພື່ອໃຫ້ສາມາດ "ໃຊ້ປາກກາ" ໄດ້ຢ່າງເສລີ?

- ແທ້ຈິງແລ້ວ, ປະສົບການໃນເວທີແລະໂອກາດທີ່ຈະເຮັດວຽກກັບຜູ້ອໍານວຍການທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ໃຫ້ປະສົບການທີ່ມີຄຸນຄ່າແກ່ຂ້ອຍ, ເຊິ່ງບໍ່ແມ່ນທຸກຄົນມີ. ເຂົ້າຮ່ວມຂະບວນການຜະລິດ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຢ່າງ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນວິທີການສ້າງວຽກງານຂັ້ນຕອນທີ່ດຶງດູດແລະເລິກເຊິ່ງ.

ເມື່ອຂ້ອຍເປັນນັກສະແດງ, ຂ້ອຍພະຍາຍາມຂຽນແຕ່ຫຼັງຈາກປະມານ 15 ນາທີຂ້ອຍກໍ່ຕິດຢູ່, ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະສືບຕໍ່ແນວໃດ. ຕໍ່ມາ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຮ່ວມມືກັບຜູ້ອຳນວຍການ NSND Doan Hoang Giang, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປັບປຸງຢ່າງແທ້ຈິງ. ຂ້ອຍຍັງຈື່ຈຳຄວາມຊົງຈຳຂອງລາວໄດ້ອ່ານບົດລະຄອນຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນຈົນຈົບໃຫ້ເຮົາໄດ້ຄັດລອກ. ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສະແດງຄວາມແປກໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ລາວພຽງແຕ່ຍິ້ມແລະເວົ້າວ່າ: "ຂ້ອຍສາມາດອ່ານໄດ້ເພາະວ່າຂ້ອຍມີຊີວິດຢູ່ໃນລັກສະນະ."

ຈາກການແບ່ງປັນນັ້ນ, ຂ້ອຍຄ່ອຍໆປ່ຽນວິທີທີ່ຂ້ອຍຂຽນ. ກ່ອນທີ່ແຕ່ລະສະຄິບ, ຂ້ອຍເຄີຍຈິນຕະນາການວ່າຕົວລະຄອນມີຊີວິດຢູ່ແນວໃດ, ບຸກຄະລິກກະພາບຂອງພວກເຂົາເປັນແນວໃດ, ຄວາມສໍາພັນຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນແນວໃດ, ແລະສິ່ງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງພວກເຂົາ. ມັນແມ່ນວິທີການ "ດໍາລົງຊີວິດກັບຕົວລະຄອນ" ທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍຂຽນບົດເລື່ອງເຕັມເລື່ອງທໍາອິດຂອງຂ້ອຍ, "ນັກປາດແລະດອກໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮັກ." ນີ້ກໍ່ແມ່ນບົດລະຄອນຮຽນຈົບຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ກົມຂຽນຕົວໜັງສື ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໂຊກດີກວ່າອີກທີ່ໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳໂດຍອາຈານ, ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ດ່ານຮ່ວາງຈ່າງ.

- ການຂຽນ cheo script ບາງທີເຮົາບໍ່ຄວນພິຈາລະນາປັດໄຈເວລາ ເພາະເປັນການສະສົມຂອງຜູ້ຂຽນເອງມາຫຼາຍປີ ແລະ ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ຕ້ອງການການຊັ່ງນໍ້າໜັກ ແລະ ການວັດແທກແຕ່ລະບໍລິບົດ?

- ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດແມ່ນການມີດິນຕອນ, ຈາກການສ້າງເສັ້ນຂອງການພັດທະນາຄວາມສໍາພັນ. ຮູ້ວ່າເສັ້ນຈະເປັນແນວນັ້ນ, ແຕ່ການເຮັດໃຫ້ມັນດີ, ການດຶງດູດແລະບໍ່ຊໍ້າຊ້ອນແມ່ນເປັນວຽກງານທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍ. ການເຮັດບົດຂຽນສາມາດໃຊ້ເວລາຫນຶ່ງອາທິດ, ແຕ່ການຂຽນໄດ້ດີບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍດາຍ. ໃນຖານະເປັນມືອາຊີບ, ຂ້ອຍມັກຈະອ່ານວຽກຂອງຂ້ອຍໃຫ້ເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງຂ້ອຍ. ຖ້າຫາກວ່າຄົນໃນການເຄື່ອນໄຫວອາຊີບ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າມັນໄດ້ຮັບຜົນສໍາເລັດ 50%. ປັດໃຈທໍາອິດແມ່ນມີຄວາມດຶງດູດ, ເພື່ອໃຫ້ການຫຼີ້ນຢູ່ລອດ.

ນັກຂຽນບົດລະຄອນຫຼູກວາງຫວູເຄີຍເວົ້າວ່າ: “ສິລະປະແມ່ນເຄື່ອງເທດຂອງຊີວິດ”. ເມື່ອຂຽນກ່ຽວກັບປະຫວັດສາດ, ຂ້ອຍມັກຈະປະຕິບັດຕາມທິດທາງຂອງຄວາມນິຍົມປະຫວັດສາດ, ດັ່ງນັ້ນເມື່ອຄົນເບິ່ງມັນ, ພວກເຂົາຍັງຮູ້ສຶກວ່າມັນເປັນປະຫວັດສາດແຕ່ໃກ້ຊິດ. ຕົວຢ່າງ, ເມື່ອຂຽນບົດລະຄອນ “ຮວ່າງດ້ຽນ”, ພວກຂ້າພະເຈົ້າມັກຄິດເຖິງວິທີປ້ອງກັນເມືອງ ຮ່າໂນ້ຍ . ຂ້ອຍຄິດວ່າຂໍ້ມູນນັ້ນມີຢູ່ໃນປຶ້ມແລ້ວ. ແຕ່ວ່າແນວໃດກັບຄວາມຄິດ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວຕໍ່ປະເທດ, ສຳລັບຄອບຄົວຂອງລາວ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນຊ່ວງເວລາທີ່ຫາຍາກຢູ່ກັບຄົນທີ່ລາວຮັກ... ນັ້ນແມ່ນບັນດາສາກທີ່ເຮັດໃຫ້ປະຫວັດສາດອ່ອນລົງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມມີຄວາມສະດວກສະບາຍຂຶ້ນ.

- ຖ້າໃຫ້ໂອກາດ ເຈົ້າເຄີຍມີບົດບາດທີ່ເຈົ້າສ້າງເອງບໍ?

- ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດແນວນີ້ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບບົດບາດເປັນນາຍົກລັດຖະໃນການຫຼິ້ນ "ນັກສຶກສາແລະດອກໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮັກ". ມັນເປັນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຫນ້າສົນໃຈຫຼາຍ! ແຕ່ຕົວຈິງແລ້ວ, ມີຄົນຈໍານວນຫນ້ອຍທີ່ເຮັດແນວນັ້ນ. ມັນແມ່ນໂຊກຊະຕາ! ເພາະຕອນນັ້ນ, ຂ້ອຍຍັງເປັນນັກສະແດງ, ກໍາລັງຮຽນເປັນນັກຂຽນເວທີ. ສໍາລັບການເຂົ້າໄປໃນພາລະບົດບາດຂອງລັກສະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສ້າງ, ມັນອາດຈະເປັນພຽງແຕ່ໃນຈິນຕະນາການຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເພາະການເຮັດອັນໃດກໍຕ້ອງມີຄວາມຕັ້ງໃຈ.

- ນັກສິລະປະການ ຟ້າມງອກຢຸງ ເຄີຍແບ່ງປັນວ່າ: ມີບັນດາຜົນງານທີ່ພາຍຫຼັງສຳເລັດ, ການສະແດງ ແລະ ການສະແດງ, ເປັນນັກປະພັນ, ມີການຖາມ-ຕອບຕົນເອງສະເໝີ ແລະ ບາງຄັ້ງກໍ່ເສຍໃຈ. ເຈົ້າສາມາດອະທິບາຍເລື່ອງນີ້ໃຫ້ຊັດເຈນໄດ້ບໍ?

- ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າວຽກງານໃດກໍ່ຍາກທີ່ຈະຫຼີກລ່ຽງຂໍ້ບົກພ່ອງ, ບໍ່ວ່າຈະນ້ອຍຫຼືໃຫຍ່. ຖ້ານັກຂຽນບົດມີຄວາມທະເຍີທະຍານເກີນໄປທີ່ຈະຮັບເອົາອົງປະກອບທັງຫມົດ, ມັນງ່າຍທີ່ຈະຕົກຢູ່ໃນສະພາບຂອງຄວາມສັບສົນແລະບໍ່ສອດຄ່ອງ. ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດແມ່ນການກໍານົດເປົ້າຫມາຍຂອງການຫຼິ້ນໃຫ້ຊັດເຈນແລະສິ່ງທີ່ມັນຕ້ອງການຖ່າຍທອດແລະສິ່ງທີ່ຕ້ອງເສຍສະລະ? ຕົວຢ່າງ, ຖ້າຂ້ອຍເລືອກຫົວຂໍ້ພື້ນເມືອງ, ພາສາກໍ່ຕ້ອງເປັນພາສາພື້ນເມືອງຢ່າງແທ້ຈິງ. ໃນເວລານັ້ນ, ອົງປະກອບທາງວິຊາການຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບການຍັບຍັ້ງເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຊົມສາມາດມີຄວາມຮູ້ສຶກແລະເຂົ້າໃຈໄດ້ງ່າຍ. ຖ້າເຮົາພະຍາຍາມເອົາຕົວໜັງສືຈີນ ແລະ ຕົວໜັງສື Nom ເຂົ້າໄປໃນວຽກງານພື້ນເມືອງຫຼາຍເກີນໄປ, ຜູ້ຊົມທົ່ວໄປຈະຖືກຂັບໄລ່ອອກ.

- ນັກສະແດງຫຼາຍຄົນ, ເມື່ອຊອກຫາທິດທາງເພື່ອພັດທະນາຕົນເອງ, ມັກຈະເລືອກເປັນກຳມະການ, ແຕ່ ຟ້າມງອກຢຸງເລືອກຂຽນບົດ. ໃນສະພາບການຂອງການຂາດແຄນສະຄິບໃນປະຈຸບັນຢູ່ໃນເວທີ, ທ່ານຄິດວ່ານີ້ຈະເປັນໂອກາດສໍາລັບທ່ານບໍ?

- ຜ່ານມາຂ້ອຍຕັ້ງໃຈຮຽນເພື່ອມາເປັນຜູ້ອໍານວຍການ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍເຫມາະສົມກັບການຂຽນຫຼາຍ. ສໍາລັບໂອກາດສໍາລັບ "ຄົນເກົ່າ" ຫຼື "ຜູ້ຈັບເວລາໃຫມ່", ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າພວກເຂົາເທົ່າທຽມກັນ. ປະຊາຊົນບໍ່ໄດ້ພິຈາລະນາອາຍຸຂອງຜູ້ຂຽນບົດ, ເພາະວ່າສິລະປະສໍາລັບຂ້ອຍແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກ. ແຕ່ຂ້ອຍຕ້ອງເວົ້າວ່າການຂຽນແມ່ນຍາກຫຼາຍ. ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຢູ່ທີ່ນີ້ແມ່ນການຄິດແລະວິທີການຈັດການກັບມັນດີແລະມີຄວາມດຶງດູດ, ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້ອຍບໍ່ສະເຫມີໄປ. ມີພຽງເລື່ອງທີ່ກະຕຸ້ນຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດຊ່ວຍຂ້ອຍສືບຕໍ່ເຮັດບົດລະຄອນເວທີນັ້ນໃຫ້ສົມບູນແບບໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງສົງໄສວ່າຫົວຂໍ້ສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ຖືກຂູດຮີດໂດຍຜູ້ສືບທອດກ່ອນ, ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຄວນຂຽນແນວໃດ? ການຂຽນເປັນວຽກໜັກ, ແຕ່ກໍຍ້ອນວ່າຂ້ອຍມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນ. ຂ້ອຍຖືວ່າເປັນອາຊີບໜຶ່ງ, ອາຊີບທີ່ເລືອກຄົນ!

- ຂອບໃຈຢ່າງຈິງໃຈນັກສິລະປິນ Pham Ngoc Duong!

ທີ່ມາ: https://hanoimoi.vn/nsut-pham-ngoc-duong-nghiep-viet-nhoc-nhan-nhung-cung-boi-dam-me-711366.html