วันนี้คุณเขียนอะไรบางอย่างแล้วหรือยัง?

วัยรุ่นมักได้รับการแนะนำให้อ่านหนังสือมากขึ้นเพื่อเพิ่มพูนความรู้ แต่ไม่ค่อยได้รับการสนับสนุนให้เขียนมากขึ้น

การเขียนเป็นการบำบัดรักษา ที่มา : อินเตอร์เน็ต

การเขียนเป็นทางออกของจิตวิญญาณ

คุณเคยรู้สึกเหมือนว่าวิญญาณของคุณเป็นเหมือนพายุ เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ไร้ชื่อ และแรงกดดันที่มองไม่เห็น แต่คุณไม่รู้ว่าจะแสดงออกอย่างไรไหม? คุณเคยอยากกรี๊ดต่อหน้าฝูงชนแต่กลัวว่าจะไม่มีใครเข้าใจไหม? หรือคุณเคยถามตัวเองไหมว่า: ฉันเป็นใครในชีวิตของฉัน? หากเป็นเช่นนั้น จงหยิบปากกาขึ้นมาแล้วเขียน ฝึกเล่าเรื่องของคุณเอง

เราคนหนุ่มสาวอาศัยอยู่ในโลก ที่มีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา แรงกดดันจากการเรียน การทำงาน เครือข่ายสังคม และความคาดหวังที่มองไม่เห็นจากหลายด้าน บางครั้งทำให้เรารู้สึกหายใจไม่ออก เราได้รับคำแนะนำให้อ่านหนังสือเพื่อเรียนรู้ แต่ไม่ค่อยมีใครบอกว่า "เขียนเถอะ ปล่อยให้จิตวิญญาณของคุณหายใจ" การเขียนไม่ใช่แค่การบันทึกความคิด แต่เป็นการเดินทางค้นพบตัวเอง ซึ่งเป็นวิธีหนึ่งในการเปลี่ยนอารมณ์วุ่นวายให้กลายเป็นเรื่องราวที่มีความหมาย

ลองคิดว่าการเขียนเป็นเหมือนการจ็อกกิ้งตอนเช้า หากการวิ่งทำให้ร่างกายของคุณแข็งแรง การเขียนก็เป็นการออกกำลังกายจิตใจ ช่วยให้คลายความเครียด แยกแยะอารมณ์ และพบกับความสงบสุข เมื่อคุณเขียนเกี่ยวกับความสุข ความเศร้า หรือแม้แต่ความล้มเหลว คุณจะควบคุมเรื่องราวในชีวิตของคุณเองได้

สิ่งที่ยากจะพูดเป็นคำพูด อารมณ์ที่ถูกเก็บกด เช่น ความรักที่ไม่ได้แสดงออกมา ความฝันที่ฝังแน่น หรือแรงกดดันจากการเปรียบเทียบตัวเองกับผู้อื่น ล้วนสามารถแสดงออกมาในรูปแบบกระดาษได้ การศึกษาจากมหาวิทยาลัยยอร์ก (สหราชอาณาจักร) ซึ่งดำเนินการโดย Emily Round และเพื่อนร่วมงานแสดงให้เห็นว่าการใช้เวลาเพียง 15 นาทีต่อวันเป็นเวลา 3 วันในการเขียนเกี่ยวกับประสบการณ์เชิงบวกสามารถลดความรู้สึกวิตกกังวลได้ทันที และปรับปรุงสุขภาพจิตได้อย่างน้อย 4 สัปดาห์หลังจากนั้น สำหรับคนหนุ่มสาว เรื่องนี้สำคัญมากเมื่อเราต้องเผชิญกับแรงกดดันที่ไม่เปิดเผยบ่อยครั้ง ไม่ว่าจะเป็นการสอบ กำหนดเวลาทำงาน ไปจนถึงคำถามใหญ่ๆ เกี่ยวกับอนาคต...

เขียนเพื่อรักษา เติบโต และสร้างแรงบันดาลใจ

ครั้งหนึ่งฉันมีโอกาสเข้าร่วมกิจกรรมท้าทายการเขียนเชิงบำบัดประจำวันในชุมชน “นักเขียนเวียดนาม” ที่ก่อตั้งโดยคุณ Hanh Nguyen (ผู้เขียนหนังสือ ครูสอนการเขียนมืออาชีพ) ตอนแรกฉันคิดว่าการเขียนเป็นเพียงเรื่องง่าย ๆ ของการบันทึกความคิดของฉัน แต่กลายเป็นว่าทุกวันเมื่อฉันนั่งลงพร้อมปากกา ฉันก็เหมือนกับกำลังเผชิญหน้ากับตัวเองในกระจก ฉันเขียนเกี่ยวกับวันเวลาที่เหนื่อยล้า ความล้มเหลว และช่วงเวลาเล็กๆ น้อยๆ ของความสุขและความภาคภูมิใจในตัวเอง เช่น ครั้งแรกที่ฉันกล้าที่จะปฏิเสธสิ่งที่ไม่ต้องการ หรือวันที่ฉันเรียนรู้ที่จะให้อภัยตัวเอง นั่นยังเป็นครั้งแรกที่ฉันเขียนอย่างต่อเนื่องและเต็มไปด้วยความรู้สึกเป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน เมื่ออ่านแต่ละบรรทัด ฉันรู้ว่าฉันเข้มแข็งกว่าที่คิด การเขียนไม่เพียงช่วยให้ฉันเข้าใจอารมณ์ของตัวเองเท่านั้น แต่ยังบันทึกเส้นทางการเติบโตของตัวฉันไว้ด้วย ทำให้ฉันกล้าหาญมากขึ้นเมื่อต้องเผชิญกับทุกสิ่งทุกอย่าง

จากการแบ่งปันของนางสาวฮันห์เหงียน ฉันได้เรียนรู้ว่าคนหนุ่มสาวจำนวนมาก เช่นเดียวกับฉัน มาหาเธอพร้อมกับความปรารถนาที่จะเขียน เรียนรู้วิธีการเขียนเพื่อปลดปล่อยตนเองและเยียวยาจิตวิญญาณของตนเอง ตอนแรกพวกเขายังขี้อายและลังเลอีกด้วย โดยสามารถเขียนได้เพียงไม่กี่ประโยคสั้นๆ ที่มีบรรทัดเชิงลบไม่น้อย แต่วันแล้ววันเล่า เมื่อการเขียนกลายเป็นนิสัย และความสามารถในการเข้าถึงและปรับเปลี่ยนอารมณ์ของฉันดีขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็ง่ายขึ้นและเป็นธรรมชาติมากขึ้น บางครั้ง หลังจากเตรียมการอย่างรอบคอบเป็นเวลานานหลายปี บทกวีเหล่านี้ก็ได้รับการตีพิมพ์เป็นหนังสือ เป็นการปูทางให้คนหนุ่มสาวอีกมากมายเชื่อมั่นในการเขียนของตนเอง เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าการเขียนเป็นหนทางที่ช่วยให้เราเอาชนะความเจ็บปวดในชีวิตได้อย่างอ่อนโยนและผ่อนคลายที่สุด

ยิ่งฉันเขียนมากขึ้น ฉันก็ยิ่งมองเห็นคุณค่าที่ฉันสามารถสร้างให้ชีวิตได้มากขึ้น ว่ามันยิ่งใหญ่และสวยงามแค่ไหน เช่นเดียวกับผู้แต่ง Truong Thi ในหนังสือ Vast gentleness - the sky of love always embraces us (DIMIBOOk) ได้เปลี่ยนงานเขียนส่วนตัวให้กลายเป็นเรื่องราวการแบ่งปันที่สร้างแรงบันดาลใจ ในตอนแรกเธอเขียนเพียงเพื่อรักษาตัวเองและรักษาช่วงเวลาส่วนตัวของเธอเอาไว้ แต่หลังจากผ่านไปสี่ปี เธอก็ตัดสินใจที่จะเผยแพร่ผลงานโดยส่งเรียงความที่จริงใจของเธอไปให้ครอบครัว เพื่อน และแม้แต่คนแปลกหน้า หนังสือเล่มนี้ไม่เพียงแต่เป็นเรื่องราวของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นการเตือนใจอีกด้วยว่าเด็กทุกคนต่างก็มีเรื่องราวที่ควรบอกเล่าและน่าทะนุถนอม เมื่ออ่าน Boundless Gentleness คุณจะเห็นตัวเองในบางบรรทัด ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดที่คุ้นเคย ความสุขเล็กๆ น้อยๆ และช่วงเวลาที่ทำให้คุณยิ้มให้กับชีวิต

ลองนึกดูว่า แทนที่จะจิบกาแฟหรือพูดคุยสั้น ๆ การเขียนเรื่องราวของคุณและแบ่งปัน ไม่ว่าจะเป็นผ่านหนังสือ โพสต์บนโซเชียลมีเดีย หรือจดหมายที่เขียนด้วยลายมือ เป็นวิธีที่คุณบอกกับโลกได้ว่าคุณมีชีวิต มีความรัก และเติบโตขึ้นมาแล้ว การเขียนไม่เพียงแต่เป็นการเดินทางส่วนตัวเท่านั้น แต่ยังเป็นสะพานที่นำคุณเข้าใกล้ผู้คนรอบตัวคุณอีกด้วย ชีวิตที่ทันสมัยอาจทำให้คุณรู้สึกสูญเสีย แต่การเขียนคือแสงสว่างที่ส่องทางให้คุณ ดังที่แอนนา แฟรงก์เขียนไว้ในไดอารี่ของเธอว่า “เมื่อฉันเขียน ฉันสามารถหลีกหนีจากทุกสิ่งทุกอย่างได้ ความเศร้าโศกก็หายไป และความกล้าหาญก็เกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง” วัยรุ่นวันนี้คุณเขียนอะไรแล้วบ้างหรือยัง? หยิบปากกาของคุณขึ้นมา และให้เรื่องราวของคุณเริ่มต้นขึ้น

ข้าวโพด

ที่มา: https://baodanang.vn/channel/5433/202505/ban-viet-gi-hom-nay-chua-4007900/