ฤดูวู่หลาน

(ĐN) - “ทุกคืนฉันจุดโคมลอย/ภาวนาขอให้พ่อแม่ได้อยู่กับฉันตลอดไป…” ไม่รู้ทำไม แต่ทุกครั้งที่ได้ยินเพลงนี้ ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ก็ผุดขึ้นมาในใจฉัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเดือนจันทรคติที่เจ็ด เมื่อเทศกาลวู่หลานกลับมาอีกครั้ง บางทีนั่นอาจเป็นช่วงเวลาที่หัวใจของเด็กแต่ละคนจะอ่อนไหวต่อความรักจากครอบครัวมากขึ้น เมื่อเราหยุดพักจากความวุ่นวายในชีวิตสักครู่เพื่อคิดถึงพ่อแม่ คนที่ให้กำเนิดเรา เลี้ยงดูเรา และปกป้องเรา

ตั้งแต่เด็ก ๆ ฉันคุ้นเคยกับภาพพระจันทร์เต็มดวงของเดือนเจ็ดทุกครั้ง ไม่ว่าแม่จะยุ่งแค่ไหน แม่ก็ยังคงเตรียมของถวายอย่างพิถีพิถันเพื่อนำไปถวายที่เจดีย์เพื่อขอพรให้ทุกคนในครอบครัวสงบสุข หลังจากเสร็จพิธี แม่ก็ค่อยๆ ติดดอกกุหลาบสีอ่อนไว้ที่เสื้อ จากนั้นก็ก้มลงติดดอกกุหลาบสีแดงสดให้ฉันอย่างแผ่วเบา ในขณะนั้น ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของแม่ และรู้สึกถึงความสุขอันแสนหวานที่ผุดขึ้นในหัวใจ ซึ่งตอนเป็นเด็กฉันไม่เคยเข้าใจอย่างถ่องแท้

มองไปรอบๆ ลานวัด ฉันเห็นคนบางคนสวมดอกกุหลาบสีขาว ใบหน้าดูเศร้าเล็กน้อย ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันเงยหน้าขึ้นถามแม่ว่าทำไมถึงต่างกันขนาดนี้ แม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ลูบหัวฉันเบาๆ แล้วพูดเบาๆ ว่า “ดอกกุหลาบเป็นสัญลักษณ์ของความกตัญญู ความกตัญญูกตเวที และความกตัญญูที่ลูกมีต่อพ่อแม่ กุหลาบสีแดงสำหรับผู้ที่มีพ่อแม่ กุหลาบสีอ่อนสำหรับผู้ที่มีพ่อแม่เพียงคนเดียว และกุหลาบสีขาวสำหรับผู้ที่มีพ่อแม่ที่สูญเสียทั้งสองไป…”

เมื่อฟังแม่อธิบาย ฉันมองไปรอบๆ ด้วยความงุนงง สายตาหยุดอยู่ที่คนกลุ่มหนึ่งที่กำลังปักดอกไม้สีขาวไว้บนหน้าอกอย่างเงียบงัน ใบหน้าของพวกเขาโศกเศร้า ดวงตาเต็มไปด้วยความสูญเสียที่ยากจะบรรยาย ฉันยังเด็ก ไม่เข้าใจความเจ็บปวดนั้นดีนัก แต่จู่ๆ หัวใจก็ปวดร้าว ราวกับมีช่องว่างที่มองไม่เห็นเพิ่งเปิดออกเบื้องหน้า ความคิดแวบหนึ่งทำให้ฉันสั่นสะท้าน สักวันหนึ่งพ่อแม่จะไม่อยู่เคียงข้างฉันอีกต่อไป และฉันก็จะต้องปักดอกไม้สีขาวนั้นไว้บนหน้าอกเช่นกัน ในจินตนาการอันเยาว์วัย ฉันเห็นตัวเองนั่งเงียบๆ อยู่ที่มุมวิหาร ร้องไห้กับความสูญเสียที่ไม่มีอะไรทดแทนได้ ความคิดนั้นทำให้หัวใจฉันเจ็บปวด ทั้งกังวลและหวาดกลัว กลัวว่าจะไม่มีเวลาได้เอ่ยคำหวานๆ เหล่านั้น ไม่มีเวลาตอบแทนพระคุณอันยิ่งใหญ่ที่พ่อแม่มีให้ฉัน

ตอนเด็กๆ ฉันใช้ชีวิตอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของพ่อแม่ โดยไม่รู้จักสำนึกในคุณค่าที่ท่านมี ตอนนั้นฉันคิดอย่างไร้เดียงสาว่าทุกสิ่งที่พ่อแม่ทำให้ฉันนั้นล้วนชัดเจน เป็นหน้าที่ของความเป็นพ่อแม่ ลืมไปว่าเบื้องหลังนั้นคือโลกแห่งความรักและการเสียสละอย่างเงียบๆ ฉันจำได้ถึงช่วงเวลาที่ฉันดื้อรั้นและซุกซน แม่เพียงแค่ยิ้มบางๆ บางครั้งก็เตือนฉันอย่างเคร่งขรึมหรือปลอบโยนฉันอย่างอ่อนโยน แต่เบื้องหลังรอยยิ้มเหล่านั้นคือน้ำตาแห่งความโศกเศร้า หลายคืนที่แม่ยังคงกังวลอย่างเงียบๆ เพราะลูกไม่ยอมโต

ตอนนี้ฉันเติบโตและมีครอบครัวของตัวเองแล้ว ทุกฤดูกาลของวู่หลาน ความทรงจำในปีนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัว ภาพแม่ที่ค่อยๆ ติดดอกกุหลาบแดงสดไว้บนเสื้อของฉันยังคงอยู่ แต่ในขณะเดียวกัน แววตาเศร้าสร้อยของบรรดาผู้ที่นำดอกไม้สีขาวมาให้ในปีนั้นก็ไม่เคยจางหายไป นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันตระหนักถึงความเปราะบางของชีวิตมนุษย์อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น และเข้าใจว่าพ่อแม่ไม่อาจอยู่กับเราได้ตลอดไป

ท่ามกลางชีวิตที่เร่งรีบ บางครั้งฉันก็เผลอลืมไปว่าพ่อแม่ของฉันแก่ตัวลงทุกวัน สิ่งที่พวกท่านต้องการไม่ใช่สิ่งที่ยิ่งใหญ่ หากแต่เป็นเพียงการดูแลเอาใจใส่อย่างเรียบง่าย ความอบอุ่นจากลูกๆ เคียงข้าง ทุกครั้งที่ฤดูวู่หลานหวนรำลึก ฉันเตือนตัวเองให้ทะนุถนอมทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับพ่อแม่ เพื่อว่าเมื่อถึงเวลาต้องติดดอกไม้สีขาวไว้บนหน้าอก หัวใจของฉันจะได้ไม่เสียใจกับสิ่งที่ไม่ได้ทำหรือพูดไป

และบางที นั่นอาจเป็นความหมายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเทศกาลวู่หลาน ไม่เพียงแต่เป็นโอกาสรำลึกถึงความกตัญญูที่เกิด แต่ยังเป็นเครื่องเตือนใจให้ลูกๆ ทุกคนรู้จักการกลับมา รู้จักการใช้ชีวิตอย่างช้าๆ และรู้จักความรักที่มากขึ้นเมื่อพ่อแม่ยังอยู่เคียงข้าง ฉันเข้าใจว่ากุหลาบแดงบนอกของฉันในวันนี้ไม่เพียงแต่เป็นความสุขเท่านั้น แต่ยังเป็นความรับผิดชอบ เป็นคำสัญญาที่มอบให้กับตัวเองว่าจะให้ความเคารพและความรักอย่างที่สุดแก่พ่อแม่ เพราะวันหนึ่งเมื่อดอกไม้สีแดงโรยรา เมื่อฉันถูกบังคับให้ติดดอกไม้สีขาวบนอก ความรักและความกตัญญูกตเวทีนั้นจะยังคงส่องประกายอยู่ในหัวใจ ดุจสายธารอันไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีอะไรสามารถแยกออกจากกันได้

ฮาลินห์

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202508/bang-khuang-mua-vu-lan-e8c0845/