กาแฟในสายตาเด็กยากจน

ฉันรู้จักกาแฟก็ตอนที่ได้ยินเพื่อนคุยโวว่าญาติเป็นคนให้กาแฟมา ตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่ากาแฟเป็นยังไง คิดไปเองว่ามันต้องอร่อยและแพงมากแน่ๆ แล้วคนจนอย่างฉันจะมีโอกาสได้ลิ้มรสกาแฟได้ยังไงกัน? ฉันก็อยากดื่มกาแฟมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

Cà phê trong mắt một đứa nhà nghèo- Ảnh 1. — ภาพประกอบ: T.Nguyen

ฉันเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ครอบครัวของฉันยังคงยากจน การศึกษาในมหาวิทยาลัยของฉันกลายเป็นภาระของทั้งครอบครัวโดยไม่ได้ตั้งใจ ในปีแรก ฉันทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟเพื่อหาเลี้ยงชีพ

วันหนึ่ง ขณะที่กำลังจะเลิกงาน ฉันนำเครื่องดื่มของลูกค้ามาเสิร์ฟ แก้วกาแฟของลูกค้ายังเต็มอยู่ประมาณ 1/3 บนโต๊ะ ความคิดที่จะได้ชิมกาแฟจากแก้วที่เหลือของลูกค้าแวบเข้ามาในหัว แต่ก็รู้สึกอายที่จะถูกใครมาเจอ ฉันสั่งกาแฟแก้วใหม่ให้ตัวเองได้ แต่ฉันก็ลังเลอยู่ดี พูดให้ชัดเจนกว่านี้ก็คือ ฉันอยากเก็บเงินไว้เรียนและค่าครองชีพ

แต่ผมก็ยังอยากลองชิมกาแฟอยู่ดี ถึงจะเขินอายไปหน่อย แต่ผมก็ตัดสินใจถามบาริสต้าว่าขอจิบกาแฟที่เหลือจากแก้วของลูกค้าหน่อยได้ไหม เขายิ้มให้ผมจนหน้าแดงก่ำราวกับฟักข้าวสุก เขาบอกว่าจะชงกาแฟสดให้ผมสักแก้ว

ฉันขอบคุณเขาอย่างเขินอายและรับของขวัญของเขาไว้ ก่อนจะเพลิดเพลินกับมันอย่างใจจดใจจ่อ จิบเบาๆ กลิ่นหอมของกาแฟหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว ฉันอธิบายความรู้สึกในตอนนั้นไม่ถูก รู้เพียงแต่ว่ารสชาติอร่อยมาก และรู้สึกสดชื่นมากหลังจากดื่ม

หลังจากจดจำมาหลายปี ฉันยังคงลืมช่วงเวลานั้นไม่ได้เลย มันเป็นช่วงเวลาที่วิเศษมาก และจากช่วงเวลานั้น มันก็เป็นแรงบันดาลใจให้ฉันพยายามมากขึ้นในชีวิต

แหล่งที่มา