เมื่อคืนที่ผ่านมา ดิงห์กาไม่สามารถนอนหลับได้เนื่องจากยังไปไม่ไกลนักและพลาดหมู่บ้านเล็กๆ ข้างลำธารที่อยู่ติดกับเขตกันชนของป่าดึกดำบรรพ์ไปแล้ว เช้านี้ ดิงห์กาไปโรงเรียนหลังจากหยุดไปหนึ่งสัปดาห์ คืนก่อนเข้าเมือง ดิงห์กาหลับไม่สนิท ดิงห์กาได้ยินเสียงของภูเขาและป่าไม้ดังก้องอยู่ในหูเสมอ โดยเฉพาะเสียงฆ้องอันยาวนานในวันที่ทั้งหมู่บ้านกินข้าวใหม่
มีอยู่หลายครั้งท่ามกลางเมืองที่วุ่นวาย ฉันก็โหยหาเสียงไก่ขันที่ร้องเจื้อยแจ้วรอบๆ บ้าน เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วในป่ายามพลบค่ำ เสียงน้ำไหลเชี่ยวราวกับกำลังงอนหลังฝนที่เทลงมาจากภูเขา และโดยเฉพาะเสียงฆ้องที่ละลายหายไปในควันยามบ่าย ก่อนที่ดวงอาทิตย์จะแบ่งแสงสว่างของแต่ละบ้านด้วยกองไฟที่มุมห้องครัว
โรงเรียนดิงห์กาตั้งอยู่ใจกลางเมือง โรงเรียนแห่งนี้มักถูกเปรียบเทียบว่าเป็นสถานที่ที่รวมเอาวัฒนธรรมหลากหลายมาไว้ด้วยกัน เด็ก ๆ จากกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ จำนวนมากเรียนหนังสือร่วมกันภายใต้หลังคาเดียวกัน เนื่องจากความพิเศษของโรงเรียน โรงเรียนแห่งนี้จึงมีกิจกรรมแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่ผสมผสานเอกลักษณ์ของแต่ละกลุ่มชาติพันธุ์อยู่เสมอ
ในค่ำคืนแห่งวัฒนธรรมและศิลปะในสนามโรงเรียน การแสดงที่ทุกคนต่างตั้งตารอมากที่สุดคือการแสดงฆ้อง เท้าเปล่าจะหมุนไปตามจังหวะของฆ้อง เสียงฆ้องจะดังก้องไปทั่วใจกลางเมือง เสียงฆ้องดูเหมือนจะเรียกให้ได้ยินเสียงน้ำตก เสียงนกร้องจิ๊บจ๊อยในป่าใต้ยอดไม้ และคนทั้งหมู่บ้านจะมาฟังเรื่องราวอันยิ่งใหญ่นี้...
คืนเหล่านั้น ดิงกา มักนั่งเงียบๆ ใต้ร่มไม้ในสนามโรงเรียน ฟังเสียงฉิ่งอย่างเงียบๆ จิตใจของเขาจดจ่ออยู่กับทัศนียภาพของภูเขาและป่าไม้ กลิ่นข้าวใหม่และไวน์ที่ยังคงอยู่ ผสมกับกลิ่นของป่าเก่าที่เรียกเสียงฝีเท้าของเขา
ฉันใช้เวลาเกือบครึ่งอาชีพการสอน การอยู่โรงเรียนประจำหลายปีทำให้ฉันรู้สึกมีอารมณ์เกี่ยวกับอาชีพนี้มาก นักเรียนเปรียบเสมือน “ทูตวัฒนธรรม” ของประเทศที่นำลักษณะเฉพาะของตนเองมาผสมผสานกับกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ เพื่อสร้างวัฒนธรรมที่มีหลายเสียงและหลากหลายสีผิว ฉันหวงแหนความปรารถนาที่จะรักษาและนำลักษณะเฉพาะเหล่านี้มาใช้ในชีวิตประจำวันอย่างเป็นธรรมชาติเสมอมา
เรื่องราวการออกจากหมู่บ้านเพื่อเข้าเมืองพร้อมกับฆ้องเล็กและชุดพื้นเมืองของนักเรียนตัวน้อยชื่อดิงกา ทำให้ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นแต่เข้มข้นเกี่ยวกับสิ่งของอันล้ำค่าเหล่านั้น ค่ำคืนแห่งการขึ้นเรือเต็มไปด้วยเสียงฆ้อง ใจกลางเมืองดูกว้างขึ้น โปร่งขึ้น และสูงขึ้น ต้นไม้และใบไม้ก็ดูพลุกพล่านไปด้วยพวกเราที่เป็นครูและนักเรียนในมุมเล็กๆ ของถนน เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของดิงกาและนักเรียนของเขาที่กลมกลืนไปกับเสียงฆ้อง ฉันรู้สึกเหมือนเห็นความคิดถึงหมู่บ้านของพวกเขา รวมถึงความปรารถนาที่จุดประกายออกมาจากดวงตาอันแจ่มใสของพวกเขา เหมือนกับเสียงฆ้องที่เพิ่งดังขึ้นในใจกลางเมือง
ที่มา: https://baogialai.com.vn/chieng-ngan-long-pho-post327590.html
การแสดงความคิดเห็น (0)