ฉันรู้สึกหดหู่ ท้อแท้ ไร้หนทาง
- ในรายการโทรทัศน์เมื่อเร็วๆ นี้ Lan Phuong เล่าว่าเธอมีอาการซึมเศร้าหลังคลอด เรื่องนี้จริงแค่ไหน?
มันเป็นความรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ บางครั้งฉันก็นอนร้องไห้อยู่บนโซฟา หมดแรงจูงใจที่จะทำงานหรือดูแลตัวเอง ฉันรู้สึกหดหู่ ท้อแท้ ไร้หนทาง ไม่อยากคุยกับใคร ถอนหายใจทั้งวัน และร้องไห้บ่อยมาก
แต่ฉันยังคงต้องรับผิดชอบลูกสองคนของฉันอยู่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะลุกขึ้นมาดูแลและรักพวกเขาต่อไป ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงไม่รู้สึกหดหู่ใจไปทั้งวัน แม้จะยังไม่หายดี แต่ตอนนี้ฉันแข็งแรงขึ้นและรู้วิธีดูแลตัวเองมากขึ้น
- คุณบอกว่า "ภาวะซึมเศร้าจะเกิดขึ้นชัดเจนที่สุดเมื่อผู้หญิงรู้สึกเหงาและขาดการสนับสนุนทางจิตใจ" ดูเหมือนสามีของคุณจะไม่เข้าใจสิ่งที่คุณกำลังเผชิญอยู่เลยใช่ไหม
เขาไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญ หากปราศจากความเข้าใจ ก็คงไม่มีความเห็นอกเห็นใจที่แท้จริง ยิ่งฉันมองหาความช่วยเหลือจากเขามากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งผิดหวังมากขึ้นเท่านั้นเมื่อเขาไม่ให้ฉันอะไรเลย และภาวะพึ่งพานั้นก็ยิ่งทำให้ภาวะซึมเศร้าของฉันแย่ลงไปอีก ฉันจึงรู้สึกเหนื่อยล้าเพียงลำพัง
 |  |
 |  |
- เมื่อคุณพูดว่า "ไม่มีใครในครอบครัวของคุณที่จำอาการซึมเศร้าของคุณได้" มันทำให้คุณรู้สึกเหงาในบ้านของคุณเองหรือเปล่า?
แน่นอนครับ ผมต้องดิ้นรนและดิ้นรนเพียงลำพัง ผมรู้สึกโดดเดี่ยวทั้งในบ้านหลังเล็กและบ้านหลังใหญ่ ในช่วงเวลานี้ น้องชายของผมค่อยๆ เข้าใจสถานการณ์ของผมชัดเจนขึ้น การแบ่งปันของเขาทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นบ้าง
อารมณ์ของฉันขึ้นๆ ลงๆ เหมือนรถไฟเหาะ
- สามีของคุณทำงานที่ ดานังอยู่ พักหนึ่ง ระยะทางขนาดนั้นส่งผลต่ออารมณ์และการดูแลลูกๆ ของคุณอย่างไรบ้าง?
สำหรับสามี ฉันลาออกจากงานที่ ฮานอย และพาลูกสองคนมาอยู่ที่ดานังสักสองสามเดือน หวังว่าจะมีคนคอยดูแลบ้าง แต่สามีก็ยุ่งกับงานมาก ดังนั้นตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ฉันจึงต้องดูแลลูกสองคนและพยายามทำงานให้เต็มที่เท่าที่จะทำได้ แต่อาการซึมเศร้าของฉันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย
อย่างไรก็ตาม ฉันยังคงดูแลลูกๆ ของฉันอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันให้นมลูกๆ อย่างเต็มที่และใช้เวลาเล่นกับพวกเขาตลอดเวลา ถึงแม้ว่าบางครั้งฉันจะไม่มีแรงและความอดทนมากพอเมื่อลูกๆ ของฉันเติบโตมาดื้อรั้น แต่แม่และลูกๆ ก็สามารถเข้ากันได้ดีอย่างรวดเร็ว
- คุณเคยเล่าให้ฟังว่าไม่รู้จะปฏิเสธครอบครัวยังไง แล้วอะไรที่ทำให้คุณรู้สึกว่าต้องทำตามความคาดหวังของทุกคนเสมอ แม้จะเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม?
ตั้งแต่เด็ก ฉันใช้ชีวิตด้วยความเชื่อที่ว่าฉันต้องทำให้พ่อแม่และคนรอบข้างพอใจเสมอ ฉันถูกมองว่าเป็นเด็กดี เรียนเก่ง และกตัญญูเสมอ แม่ภูมิใจในสิ่งนี้มาก ฉันจึงรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกถ้าทุกอย่างเปลี่ยนไป
ทุกครั้งที่พ่อแม่ไม่มีความสุข ท่านก็จะบอกฉัน ฉันมักจะแบกรับความเศร้าและความไม่พอใจของท่านไว้เสมอ ฉันพยายามทำให้พ่อแม่และน้องชายมีความสุข และพยายามทำในสิ่งที่อยากทำให้ดี เช่น เรียนเต้นรำและเปิดชมรมการกุศล (ทั้งในระดับมัธยมปลายและมหาวิทยาลัย)
หลังจากแต่งงานกัน ถึงแม้เราจะมีความคิดเห็นต่างกัน แต่ฉันก็ยังทำตามความปรารถนาของเขา เพราะฉันรู้สึกผิดเวลาที่เขาเศร้า ดังนั้น ถึงแม้จะเหนื่อยแต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะพักผ่อน พยายามไม่ให้ครอบครัวต้องเศร้าอยู่เสมอ
 |  |
- ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด อะไรที่ช่วยให้คุณไม่ยอมแพ้?
ความรักและความรับผิดชอบที่มีต่อลูกๆ ทั้งสองของฉัน มันคือทั้งความกดดันและความสุข สิ่งเดียวที่ดึงฉันออกจากโซฟาเมื่อเหนื่อยล้า คือพลังที่ทำให้ฉันมีชีวิตชีวาทุกครั้งที่ลูกๆ กอดและจูบฉันทุกวัน และด้วยการรักตัวเอง (ถึงแม้ตอนนั้นฉันจะไม่รู้ตัว) ฉันจึงอยากสร้างคุณค่าในตัวเอง อยากมีสุขภาพดีและสวยงามเพื่อตัวเองและลูกๆ ทั้งสอง
- มีช่วงเวลาไหนที่คุณรู้สึกว่าตัวเองเป็นแม่ที่ "แย่" เพราะภาวะซึมเศร้าบ้าง? คุณกลัวว่าลูกๆ จะรู้สึกถึงพลังงานด้านลบจากคุณหรือเปล่า? และคุณเอาชนะความรู้สึกนั้นได้อย่างไร?
ตอนที่ฉันท้องมีอา ฉันมีอาการแพ้ท้องและกลัวกลิ่นต่างๆ มาก เลยไม่อยากอยู่ใกล้ลิน่า ลูกสาวคนโตของฉัน ฉันสูญเสียความรักไป ไม่ได้เล่นหรือกอดเธอเลย หลังคลอดลูกยิ่งลำบากกว่าตอนท้องอีก เพราะแผลผ่าตัดเจ็บมาก และฉันต้องอุ้มลูกทั้งวันทั้งคืน เพราะลูกต้องการความอบอุ่นจากแม่ในช่วง 3 เดือนแรก
ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ ฉันรู้สึกผิดต่อลิน่าและรู้สึกแย่กับตัวเอง ตอนท้องฉันร้องไห้บ่อยมาก และกังวลว่าลูกจะได้รับผลกระทบ หลังจากร้องไห้เสร็จ ฉันก็พยายามลืมและคิดถึงเรื่องดีๆ เพื่อลดผลกระทบที่มีต่อลูก อารมณ์ของฉันขึ้นๆ ลงๆ เหมือนรถไฟเหาะ โชคดีที่มีอาเกิดมามีรอยยิ้มสดใส น่ารัก ฉลาด และน่ารัก ฉันรู้สึกโล่งใจ
ฉันยังจำความเจ็บปวดในใจตอนที่เมียเกิดได้อย่างชัดเจน มีบางคืนที่เธอฝันร้ายและร้องไห้เหมือนกับที่ฉันทำตอนที่ตั้งครรภ์เธอ
 |  |
 |  |
- คุณเปรียบเทียบการแต่งงานกับ "ร่างกายมนุษย์ - บางครั้งก็แข็งแรง บางครั้งก็ป่วย แม้กระทั่งเป็นมะเร็ง" ด้วยประสบการณ์ 7 ปีครึ่ง คุณคิดว่าอะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดในการ "เยียวยา" ชีวิตสมรส?
นี่คือคำพูดจากตัวละครฮาในภาพยนตร์เรื่อง My Family is sudden happy สำหรับฉัน สิ่งสำคัญที่สุดคือการเยียวยาตัวเองก่อน แล้วค่อยเยียวยาสิ่งอื่นๆ รอบตัว
- คุณผูกพันกับลูกน้อยวัย 14 เดือนมาก มีบางครั้งที่คุณกังวลว่า "พึ่งพา" ความรักจากลูกมากเกินไปจนหาความอบอุ่นใจไม่ได้หรือเปล่า
ฉันพึ่งพาตัวเองมาหนึ่งปีแล้ว ฉันรู้ตัวว่าตัวเองกำลังซึมเศร้าและพยายามเยียวยาตัวเอง เมื่อฉันซึมเศร้า ฉันได้เรียนรู้และค้นพบความสุขรอบตัวที่ช่วยยกระดับจิตใจ เช่น การไปยิม วิ่งจ็อกกิ้ง ความน่ารักของลูกๆ ดอกไม้บนต้นไม้ริมทาง การพูดใน TED ที่ฉันพูดเพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้คน... ความสุขมากมายที่จะทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้น
ฉันออกกำลังกายหนักมากที่ยิม เพราะเป็นช่วงเวลาเดียวที่ฉันได้ใช้เวลากับตัวเองโดยไม่รู้สึกผิด ฉันค่อยๆ เข้าใจตัวเองและทุกสิ่งรอบตัว เริ่มหาวิธีเยียวยาตัวเองด้วยการไปพบจิตแพทย์และนักจิตวิทยา พาลูกกลับมาอยู่ที่ฮานอย แลกเปลี่ยนความรู้สึกและความคิดที่แท้จริงกับครอบครัว...
 |  |
 |  |
- คุณต้องการสอนให้ลูกๆ เข้มแข็งทางจิตใจอย่างไร โดยเฉพาะการรู้จักรักตัวเองและพูดว่า “ไม่”?
ฉันจะสอนลูก ๆ ของฉันผ่านการเดินทางที่แท้จริงของฉัน สอนให้พวกเขารักและรับผิดชอบต่อตนเอง พูดในสิ่งที่เป็นจริง และแสดงความรู้สึกที่แท้จริงของพวกเขา ชื่นชมความงามและความเมตตาของผู้อื่น รู้ว่าพวกเขาคือผู้สร้างชีวิตที่งดงามของตนเอง และชื่นชมความสัมพันธ์ที่เกื้อหนุนจากภายนอก
มีคำพูดที่ฉันชอบตั้งแต่เด็กๆ และหวังว่าลูกๆ ของฉันก็จะรู้สึกเช่นกัน “ ชีวิตไม่ใช่การรอให้พายุผ่านไป แต่คือการเรียนรู้ที่จะเต้นรำท่ามกลางสายฝน”
หลานฟอง ในภาพยนตร์เรื่อง "ครอบครัวเรามีความสุขกะทันหัน":
ภาพ: FBNV, วิดีโอ : VTV
ที่มา: https://vietnamnet.vn/dien-vien-lan-phuong-chong-khong-dong-cam-toi-don-doc-trong-su-kiet-que-2409047.html
การแสดงความคิดเห็น (0)