ลมฤดูร้อน

มีอยู่ตอนบ่ายวันหนึ่งที่ฉันนอนอยู่บนเตียงไม้ไผ่ในบ้านที่มีหลังคามุงกระเบื้องสีแดง ฟังเสียงสายลมร้องเพลงผ่านต้นหมากหน้าระเบียง และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าวิญญาณของฉันเบาสบายราวกับว่าวที่โบยบินอยู่บนท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม

ลมฤดูร้อนไม่ดัง ไม่เร่งรีบ มันมีกลิ่นอายของชนบทที่อ่อนโยนและลึกซึ้ง ลมพัดผ่านทุ่งนาแต่ละไร่อย่างเงียบๆ ลูบไล้กิ่งข้าวที่กำลังจะงอกแต่ละกิ่ง จากนั้นก็ค่อยๆ พัดผ่านรั้วชบาสีแดงสด พัดชายชุดประจำชาติเวียดนามของแม่ขึ้นไป และสะบัดผมที่ยุ่งเหยิงของเด็กน้อยที่กำลังนั่งเล่นว่าวขึ้นไป

ฉันจำช่วงบ่ายของฤดูร้อนได้ เมื่อดวงอาทิตย์ส่องแสงลงมาบนหลังคา ลมจากทุ่งนาเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายตัวมากขึ้น มันซึมซาบเข้าไปทุกมุม ทำให้เกิดความหนาวเย็นเล็กน้อย ช่วยให้การงีบหลับตอนบ่ายผ่อนคลายมากขึ้น สายลมเปรียบเสมือนมือแม่ที่ลูบหน้าผากอย่างอ่อนโยน กล่อมให้หลับสบาย

ย้อนกลับไปเมื่อก่อน ฤดูร้อนมักจะเกี่ยวข้องกับช่วงปิดภาคเรียน เป็นช่วงเวลาที่เราจะได้เล่น นอนเล่นริมทุ่งนาฟังเสียงนกร้อง ลุยน้ำในคูน้ำเพื่อจับปลา และหัวเราะเสียงดังไปทั่วทั้งละแวกบ้าน ทุกๆ บ่าย ลมจะพัดมาเป็นกระโชก พร้อมกับเสียงผู้คนตะโกนเรียกให้ออกไปที่ทุ่งนา เสียงฝีเท้าเล็กๆ รีบเร่งเดินตามว่าวที่เต็มไปด้วยลมไป ลมเปรียบเสมือนเพื่อนที่คอยติดตามเราเด็กๆ ขณะเราเดินเที่ยวไปทั่วชนบท พร้อมกับกลิ่นฟางข้าวใหม่

ลมฤดูร้อนยังนำความทรงจำในวัยเด็กมาให้มากมาย นั่นคือเวลาที่ฉันนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มองดูทุ่งนาอันกว้างใหญ่ในแสงยามเย็นอย่างเงียบๆ หัวใจของฉันฝันถึงสิ่งที่อยู่ห่างไกล ตอนที่ฉันเขียนไดอารี่ครั้งแรก ขณะที่ฟังเสียงลมพัดผ่านเส้นผม ฉันรู้สึกเหมือนกำลังพูดกับตัวเอง ลมสอนให้ฉันรักความสงบเรียบง่าย และหวงแหนทุกช่วงเวลาของการใช้ชีวิตช้าๆ ท่ามกลางชีวิตที่ยุ่งวุ่นวาย

เวลาผ่านไป ฉันออกจากหมู่บ้าน ทิ้งช่วงบ่ายไว้กับการนอนฟังเสียงลมร้องเพลง เมืองที่วุ่นวายกับเสียงลมหอนตามตรอกซอกซอยไม่นำพากลิ่นหอมของข้าวมาด้วย ไม่มีความหวานของชนบท ดังนั้นทุกครั้งที่ผมกลับบ้านเกิด สิ่งที่ฉันรอคอยมากที่สุดไม่ใช่อาหารที่คุ้นเคย หรือการพบปะเพื่อนฝูง แต่เป็นการยืนอยู่กลางทุ่งและกางแขนต้อนรับลมฤดูร้อน

สายลมนั้นยังคงเหมือนเช่นเดิม เรียบง่าย อ่อนโยน และเพียงพอที่จะสลายความกังวลที่สะสมมาหลายเดือนจากการพลัดพราก ฉันนอนลงบนเขื่อนอีกครั้ง มองดูเมฆลอยไปมา ฟังเสียงลมพัดผ่านเส้นผม และรู้สึกสงบอย่างประหลาด

ฤดูร้อนในชนบทไม่มีแอร์เย็นสบาย ไม่มี การท่องเที่ยว ที่หรูหรา มีแต่ทุ่งนาอันไร้ขอบเขต สายลมพัดพากลิ่นดินมา เสียงหัวเราะของเด็กๆ และเสียงจั๊กจั่นร้องเจื้อยแจ้วใต้ร่มไม้ เพียงพอที่จะให้ผู้คนจดจำความทรงจำไปตลอดกาล

ลมฤดูร้อนไม่เคยเก่าเลย เพราะทุกครั้งที่ลมพัด มันก็ทำให้เกิดอารมณ์ที่เป็นเอกลักษณ์และสมจริงมากขึ้น มันเป็นเสียงเรียกจากบ้านเกิด จังหวะของวัยเด็ก เป็นสถานที่อันสงบสุขท่ามกลางชีวิตที่วุ่นวาย ผู้ใดก็ตามที่เคยใช้ชีวิตในชนบทและสัมผัสกับฤดูร้อนที่เต็มไปด้วยสายลมจากทุ่งนา จะเข้าใจว่ามันเป็นอารมณ์อันศักดิ์สิทธิ์ที่ยากจะระบุชื่อ

ทุกๆ ครั้งเมื่อฤดูร้อนมาถึง หัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยความคิดถึงบ้านเกิด คิดถึงช่วงบ่ายที่มีลมแรง คิดถึงร่างหลังค่อมของแม่ในทุ่งนา และคิดถึงรอยยิ้มหยีของแม่ในขณะที่เธอเคี้ยวหมากอย่างไม่รีบร้อนหน้าบ้าน แม้จะเป็นเพียงสายลมพัดผ่าน แต่ก็สามารถทำลายความทรงจำทั้งท้องฟ้าได้ เมื่อผ่านวัยเด็ก สายลมก็ได้ทิ้งร่องรอยแห่งความรักที่ยากจะจางหาย

ที่มา: https://baogialai.com.vn/gio-dong-mua-ha-post320347.html