ภาพรวมของวินห์ลอง

1.ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์

จังหวัด หวิงลอง เป็นจังหวัดในแม่น้ำโขงตอนล่าง ตั้งอยู่ระหว่างแม่น้ำเตี๊ยนและแม่น้ำโหว และอยู่ใจกลางภูมิภาคสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง โดยมีจุดติดชายแดนดังนี้:

ทิศเหนือและทิศตะวันออกเฉียงเหนือติดกับจังหวัดเตี๊ยนซางและ เบ๊นเทร

ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ติดกับ จังหวัด ด่งท้าป

ทิศตะวันออกเฉียงใต้ ติดกับจังหวัดตระวินห์

ไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ติดกับจังหวัดเหาซาง จังหวัดซ็อกตรัง และเมืองกานโธ

พิกัดทางภูมิศาสตร์ของจังหวัดวิญลอง คือ ละติจูด 9 ⁰ 52 ^' 45 ^'' ถึง 10 ⁰ 19 ^' 50 ^'' เหนือ และลองจิจูด 104 ⁰ 41 ^' 25 ^'' ถึง 106 ⁰ 17 ^' 03 ^'' ตะวันออก

จังหวัดวิญลองมี 8 หน่วยการบริหาร ได้แก่ 6 อำเภอ (บิ่ญเติน, ลองโห, มังทิต, ทามบิ่ญ, จ่าโอน, หวุงเลียม); ตัวเมืองบิ่ญมิญห์และเมืองวิญลองมี 109 ตำบล, ตำบล และตำบล (94 ตำบล, 5 อำเภอ และ 10 ตำบล)

พื้นที่ธรรมชาติทั้งหมดอยู่ที่ 152,017.6 เฮกตาร์ อยู่ในอันดับที่ 12 จาก 13 จังหวัดและเมืองในสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง (ใหญ่กว่าเมืองกานโธ) พื้นที่เกษตรกรรมอยู่ที่ 118,918.5 เฮกตาร์ คิดเป็น 78.23% พื้นที่นอกเกษตรอยู่ที่ 33,050.5 เฮกตาร์ คิดเป็น 21.74% พื้นที่เกษตรกรรมมีพื้นที่เพาะปลูกประจำปีอยู่ที่ 72,565.4 เฮกตาร์ คิดเป็น 47.73% ของพื้นที่ธรรมชาติ โดยส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ปลูกข้าว (71,069.2 เฮกตาร์) พื้นที่ปลูกพืชยืนต้นอยู่ที่ 45,372.4 เฮกตาร์ คิดเป็น 29.85% พื้นที่ผิวน้ำเพื่อการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำอยู่ที่ 942.2 เฮกตาร์ คิดเป็น 0.62%

2. ประชากร - แรงงาน

จำนวนประชากรเฉลี่ยของจังหวัดทั้งจังหวัดในปี 2556 มีจำนวน 1,040,500 คน (ชาย 513,400 คน หญิง 527,600 คน เขตเมือง 173,720 คน ชนบท 866,780 คน คิดเป็น 6.8% ของประชากรในสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขงและ 1.4% ของประชากรทั้งประเทศ) ความหนาแน่นของประชากรอยู่ที่ 684 คน/ ^{ตร.กม.} เมืองวิญลองมีความหนาแน่นของประชากรสูงที่สุดที่ 2,934 คน / ^{ตร.กม.} ส่วนที่มีความหนาแน่นต่ำที่สุดคืออำเภอตระโอน โดยมีความหนาแน่นของประชากร 509 คน/ ^{ตร.กม.} ชาวกิญมีสัดส่วนประมาณ 97.3% กลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ คิดเป็น 2.7% (เขมร 21,820 คน คิดเป็นเกือบ 2.1% ชาวจีน 4,879 คน และกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ 216 คน) ชาวกิญกระจายตัวสม่ำเสมอในทุกพื้นที่ ชาวเขมรอาศัยอยู่รวมกันเป็น 48 หมู่บ้าน 10 ตำบลและเมือง 01 ใน 04 อำเภอ: Tra On, Tam Binh, เมือง Binh Minh, Vung Liem; ชาวจีนส่วนใหญ่กระจุกตัวอยู่ในเมืองและตำบล Vinh Long

แรงงานอายุ 15 ปีขึ้นไป จำนวน 630,195 คน (ชาย 338,081 คน หญิง 292,024 คน เขตเมือง 87,514 คน ชนบท 542,940 คน) แรงงานอายุ 15 ปีขึ้นไปที่ทำงานอยู่ปัจจุบัน จำนวน 613,045 คน (เขตเมือง 89,902 คน ชนบท 523,143 คน) ภาครัฐ 30,983 คน (5.05%) ภาคเอกชน 566,020 คน (92.33%) ภาคส่วนที่มีการลงทุนจากต่างประเทศ 16,042 คน (2.62%)

3.ภูมิประเทศ

จังหวัดวิญลองเป็นพื้นที่ราบเรียบ มีความลาดชันน้อยกว่า 2 องศา ระดับความสูงค่อนข้างต่ำเมื่อเทียบกับระดับน้ำทะเล (ระดับความสูงสัมบูรณ์ 0.6-1.2 เมตร คิดเป็นร้อยละ 90 ของพื้นที่ธรรมชาติ) ทั้งจังหวัดมีเพียงเมืองวิญลองและเมืองตราโอนที่มีระดับความสูงเฉลี่ยประมาณ 1.25 เมตร เป็นพื้นที่ราบลุ่มน้ำขังประเภทปากแม่น้ำ พื้นที่ใต้ท้องจังหวัดมีลักษณะเป็นแอ่งน้ำอยู่ตรงกลางจังหวัด ลาดขึ้นลง 2 ทิศทางตามแนวฝั่งแม่น้ำเตี๊ยน แม่น้ำเฮา แม่น้ำมังทิต และตามแนวแม่น้ำและคลองขนาดใหญ่ โดยทั่วไปพื้นที่ของจังหวัดแผ่ขยายไปตามแม่น้ำเตี๊ยนและแม่น้ำเฮา ลาดลงจากเหนือจรดใต้ ได้รับผลกระทบจากน้ำเค็ม น้ำท่วมไม่มาก แบ่งได้เป็น 3 ระดับ ดังนี้

- พื้นที่ที่มีระดับความสูงตั้งแต่ 1.0-2.0 เมตร (คิดเป็นร้อยละ 37.17 ของพื้นที่) ตามแนวแม่น้ำเฮา แม่น้ำเตี๊ยน แม่น้ำมังทิต ตามแนวแม่น้ำใหญ่และคลอง ตลอดจนเกาะกลางแม่น้ำและเนินดินของอำเภอวุงเลียมและอำเภอตราโอน

- พื้นที่ที่มีระดับความสูงตั้งแต่ 0.4-1.0 เมตร (คิดเป็นร้อยละ 61.53 ของพื้นที่) ส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ปลูกข้าว 2-3 ฤดูที่ให้ผลผลิตสูง มีศักยภาพในการชลประทานโดยแรงโน้มถ่วงค่อนข้างสูง และมีผลผลิตสูง โดยพื้นที่ทางด้านเหนือของทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 1A จะได้รับผลกระทบจากน้ำท่วมทุกๆ เดือนสิงหาคม

- พื้นที่ที่มีระดับความสูงน้อยกว่า 0.4 เมตร (คิดเป็นร้อยละ 1.3 ของพื้นที่) จะเป็นพื้นที่ลุ่มและมีน้ำท่วมขังลึก

ด้วยสภาพภูมิประเทศดังกล่าว ในอนาคตที่การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของโลกจะส่งผลกระทบต่อพื้นที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขงโดยทั่วไปและจังหวัดวินห์ลองโดยเฉพาะ การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่มีระดับน้ำทะเลสูงขึ้น 1 เมตร จากการคำนวณ พบว่าอำเภอวุงเลียมและตระโอน จะได้รับผลกระทบจากความเค็ม และพื้นที่ประมาณ 606 ^{ตร.กม.} (เกือบ 40% ของพื้นที่) ในพื้นที่ภาคกลางของจังหวัดจะถูกน้ำท่วม ส่งผลกระทบต่อการผลิตทางการเกษตร การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำและกิจกรรมการประมง ส่งผลกระทบต่อโครงสร้างพื้นฐาน (ระบบถนน งานก่อสร้าง บ้านเรือน ฯลฯ); ส่งผลกระทบต่อสภาพแวดล้อมในการดำรงชีวิตของประชาชนและสิ่งแวดล้อมทางนิเวศวิทยา ความหลากหลายทางชีวภาพของท้องถิ่น

4. สภาพอากาศ - ภูมิอากาศ - อุทกวิทยา

สภาพอากาศ : จังหวัดวินห์ลองตั้งอยู่ในเขตมรสุมเขตร้อน ซึ่งมีอากาศร้อนชื้นตลอดทั้งปี โดยมีอุณหภูมิค่อนข้างสูงและมีรังสีความร้อนอุดมสมบูรณ์

- อุณหภูมิ : อุณหภูมิเฉลี่ยของจังหวัดวิญลองในแต่ละปีจะอยู่ระหว่าง 27.3 – 28.4 ⁰ องศาเซลเซียส โดยอุณหภูมิสูงสุดอยู่ที่ปี พ.ศ. 2553 ในปีนี้ อุณหภูมิเฉลี่ยรายเดือนอยู่ที่ประมาณเท่ากับหรือสูงกว่าค่าเฉลี่ยหลายปีประมาณ 0.4 – 1.0 ⁰ องศาเซลเซียส อุณหภูมิสูงสุดอยู่ที่ 36.9 ^องศา เซลเซียส อุณหภูมิต่ำสุดอยู่ที่ 17.7 ^องศา เซลเซียส และอุณหภูมิเฉลี่ยกลางวัน-กลางคืนอยู่ที่ 7.30 ^องศา เซลเซียส

ปริมาณรังสีของจังหวัดค่อนข้างสูง โดยจำนวนชั่วโมงแสงแดดเฉลี่ยต่อวันอยู่ที่ 7.5 ชั่วโมง ปริมาณรังสีสังเคราะห์แสงต่อปีอยู่ที่ 79,600 แคลอรี่/ ^ตร.ม. เวลาแสงเฉลี่ยต่อปีอยู่ที่ 2,550-2,700 ชั่วโมง/ปี อุณหภูมิและรังสีที่อุดมสมบูรณ์เป็นเงื่อนไขที่เอื้อต่อการเจริญเติบโตของพืช

- ความชื้นในอากาศเฉลี่ยอยู่ที่ 81-85% เดือนกันยายนมีความชื้นสูงสุดอยู่ที่ 90% และเดือนที่มีความชื้นต่ำสุดอยู่ที่ 74% (มีนาคม เมษายน)

- ปริมาณน้ำฝนเฉลี่ยต่อปี อยู่ที่ 100 - 115 วัน ปริมาณน้ำฝนเฉลี่ย 1,300 - 1,690 มม./ปี ปริมาณน้ำฝนในฤดูแล้งจะเท่ากับหรือสูงกว่าค่าเฉลี่ยหลายปีโดยประมาณ แต่ปริมาณน้ำฝนในฤดูฝนจะเท่ากับหรือต่ำกว่าค่าเฉลี่ยหลายปีโดยประมาณ โดยทั่วไป ปริมาณน้ำฝนรายเดือนในพื้นที่ส่วนใหญ่ของจังหวัดในช่วงเดือนฝนจะลดลงเพียง 35 - 50% เมื่อเทียบกับค่าเฉลี่ยหลายปี

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จังหวัดวิญลองไม่เคยมีสภาพภูมิอากาศที่รุนแรงเลย ถึงแม้ว่าในบางพื้นที่จะเกิดพายุทอร์นาโด น้ำท่วม ฟ้าผ่าในฤดูฝน หรือฝนตกผิดฤดูกาลเป็นบริเวณกว้าง อิทธิพลของความกดอากาศต่ำในทะเลตะวันออกทำให้มีฝนตกติดต่อกันหลายวัน

อุทกวิทยา: จังหวัดวิญลองได้รับผลกระทบจากระบบน้ำขึ้นน้ำลงแบบกึ่งวันต่อวันในทะเลตะวันออกผ่านแม่น้ำสายหลัก 2 สาย ได้แก่ แม่น้ำเตี่ยนและแม่น้ำเฮา ร่วมกับแม่น้ำมังทิตและระบบคลอง โดยเฉพาะ:

- แม่น้ำโกเชียน เป็นสาขาของแม่น้ำเตี๊ยน มีความยาว 90 กม. ส่วนแม่น้ำที่ไหลผ่านวิญลองมีหน้าตัดกว้างเฉลี่ย 1,700 ม. ความลึก 7 - 10 ม. อัตราการไหลอยู่ระหว่าง 1,814 - ^{19,540 ม} .3 /วินาที

- แม่น้ำเฮาเป็นแม่น้ำโขงสาขาที่ใหญ่เป็นอันดับสองที่ไหลผ่านประเทศเวียดนาม โดยมีความยาวประมาณ 75 กม. ปริมาณน้ำเฉลี่ยอยู่ระหว่าง 1,154 - ^{12,434 ลูกบาศก์เมตร} ต่อวินาที

- แม่น้ำ Mang Thit เชื่อมระหว่างแม่น้ำ Tien และแม่น้ำ Hau ปากแม่น้ำฝั่งแม่น้ำ Tien กว้างกว่าฝั่งแม่น้ำ Hau เนื่องจากผลกระทบของน้ำขึ้นสูงจากแม่น้ำ Co Chien และแม่น้ำ Hau แม่น้ำ Mang Thit จึงไหลไปในสองทิศทาง โดยเฉพาะเมื่อน้ำขึ้น น้ำจะไหลเข้ามาจากปากแม่น้ำ Quoi An และ Tra On เมื่อน้ำขึ้น น้ำจะไหลออกจากปากทั้งสองฝั่งด้านบน พื้นที่ที่ติดกับปากน้ำทั้งสองฝั่งคือปากแม่น้ำ Ba Ke (ทางแยก Tha Hanh) ห่างจากแม่น้ำ Hau 17 กม. แม่น้ำ Mang Thit ไม่ได้รับผลกระทบจากความเค็ม จึงมีน้ำจืดตลอดทั้งปี เหมาะแก่การเกษตรและการผลิตอุตสาหกรรม รวมถึงการใช้ชีวิตประจำวันของคนในพื้นที่ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพื้นที่ทางตอนเหนือของแม่น้ำ Mang Thit อยู่ต่ำ การระบายน้ำจึงทำได้ยากกว่า

ระดับน้ำและแอมพลิจูดของน้ำขึ้นน้ำลงบนแม่น้ำค่อนข้างสูง ความเข้มข้นของน้ำขึ้นน้ำลงค่อนข้างสูง ในฤดูน้ำหลาก แอมพลิจูดของน้ำขึ้นน้ำลงจะอยู่ที่ประมาณ 70 – 90 ซม. และในฤดูแล้ง แอมพลิจูดของน้ำขึ้นน้ำลงจะผันผวนอยู่ระหว่าง 114 – 140 ซม. ประกอบกับระบบคลองส่งน้ำภายในทุ่งนา จึงมีกำลังการชลประทานที่ไหลเองได้ดี ช่วยให้พืชผลเจริญเติบโตและพัฒนาได้

สภาพอากาศและภูมิอากาศค่อนข้างเอื้ออำนวยต่อการเกษตรกรรมแบบผสมผสาน การทำไร่แบบเข้มข้น และเหมาะสมต่อการพัฒนาความหลากหลายทางชีวภาพตามธรรมชาติ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากปริมาณน้ำฝนที่ตกหนักเฉพาะในช่วง 6 เดือนของฤดูฝน ประกอบกับน้ำท่วมจากพื้นที่ต้นน้ำของแม่น้ำโขง ทำให้บางพื้นที่เกิดน้ำท่วมถึงในพื้นที่ ส่งผลกระทบต่อการผลิตทางการเกษตร ชีวิตของประชาชน และระบบนิเวศน์ของพื้นที่

พอร์ทัลข้อมูลจังหวัด