อากาศเริ่มหนาวแล้ว! เมื่อลมหนาวเหน็บพัดผ่านช่องประตูเข้ามา ทำให้สิ่งของรอบข้างรู้สึกชา เนื้อเพลง "ความรักของพ่ออบอุ่นดุจดวงตะวัน..." ที่ไหนสักแห่งทำให้หัวใจฉันหนาวเหน็บ ความหนาวไม่ได้เกิดจากฤดูหนาวที่โหดร้าย แต่เป็นเพราะความหนาวที่ทำให้ฉันนึกถึงพ่อและคุณครูประจำชั้น ซึ่งเป็นบุคคลที่น่าเคารพนับถือในชีวิตของฉัน
ภาพประกอบ: LE DUY
ฉันเกิดและเติบโตในเมือง เว้ อันแสนฝัน ถึงแม้จะไม่ได้มาจากเว้ แต่ฉันก็ยังคงความสง่างามแบบเว้ โรงเรียนของฉันคือโรงเรียนวิญห์โลยอา เมื่อครูให้ฉันนั่งข้างเพื่อนที่มีความพิการมือขวา เขากลับเขียนหนังสือด้วยมือซ้าย แขนของเขากระแทกมือฉันอยู่เรื่อย ทำให้สมุดของฉันเลอะหมึก วันแล้ววันเล่า ฉันโกรธเขาและโกรธครูอยู่เสมอ นั่นคือความประทับใจแรกของฉันที่มีต่อเขา
ต่อมาฉันจึงได้รู้ว่าเพราะท่านเห็นว่าฉันเก่งวรรณคดี คุณครูจึงให้ฉันนั่งข้างเหลียน ซึ่งมีความพิการที่ข้อมือขวา เธอชอบเรียนวรรณคดีมาก คุณครูจึงอยากให้ฉันช่วยสอน คุณพ่อก็อยากให้คุณครูฝึกให้ฉันขยันและอดทนในทุกงาน โดยเฉพาะงานด้านความเมตตา... ทันใดนั้นฉันก็เข้าใจทุกอย่าง
ตั้งแต่นั้นมา เราเติบโตขึ้นและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วยคำสอนอันเปี่ยมด้วยความรักของครู ฉันเข้าใจและรักท่านมากขึ้น ฉันสามารถอธิบายท่านได้ด้วยสองคำ: ความรักและความทุ่มเท
เขาช่วยให้ฉันเรียนรู้การเขียนที่ดี เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก เขาสอนให้ฉันรู้จักรักและช่วยเหลือเพื่อน ๆ เมื่อพวกเขาพบเจอกับเรื่องไม่คาดฝัน ทุกวันเขานำสิ่งใหม่ ๆ มาให้เรามากมาย มีหลายครั้งที่เขาได้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับมนุษยชาติมากมาย เป็นตัวอย่างของการอดทนเพื่อเอาชนะในชีวิต
คำสอนของอาจารย์ดูเหมือนจะซึมซาบเข้าสู่ความคิดของฉันอย่างลึกซึ้ง ช่วยให้ฉันกับเหลียนเรียนเก่งขึ้นเรื่อยๆ และเราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ การได้มองเรียงความดีๆ ของฉันทำให้อาจารย์และคุณพ่อมีความสุขมาก ครั้งหนึ่งบนรถที่ "โทรมๆ" คันนั้น คุณพ่อถามฉันว่า "วันนี้หนูมีความสุขที่สุดอะไร" ฉันตอบอย่างมีความสุขว่า "หนูชอบเรียนในห้องเรียนของหนูมาก เพราะหนูสอนหนูเหมือนพ่อเสมอ!" ทั้งอาจารย์และคุณพ่ออยากให้หนูเป็นครูในอนาคต ตอนนั้นหนูก็รับปากด้วยความยินดี แต่ในใจยังมีความฝันอีกมากมายที่อยากจะทำงานศิลปะต่อไป
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ครอบครัวของฉันย้ายไปอยู่และทำงานที่เมืองดงฮา วันที่ฉันบอกลาครูและเพื่อนร่วมชั้นเรียน ฉันร้องไห้ไม่หยุด เพราะการต้องอยู่ห่างจากครูและเพื่อนๆ ทำให้ฉันรู้สึกสูญเสียอย่างที่สุด เมื่อเขาพาฉันและครอบครัวขึ้นรถไฟ เขาก็มอบหนังสือ “How the Steel Was Tempered” ให้ฉัน พร้อมกับรูปถ่ายของฉันและเขากับเพื่อนร่วมชั้นเรียน พร้อมข้อความว่า “เรียนให้เก่ง แล้วเมื่อเป็นครูแล้ว มาเยี่ยมฉันสิ!”
ฉันทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างเต็มที่ และวันที่ฉันสอบผ่านเข้าวิทยาลัยฝึกหัดครูก็มาถึง พ่อของฉันยังคงติดต่อกับครูและห่วงใยนักเรียนที่มีบุคลิกแบบฉันเสมอ ฉันอยากไปหาครู แต่ในใจฉันอยากเขียนเรื่องราวดีๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียนเพื่อเป็นของขวัญให้กับท่าน
ในวันที่อากาศหนาวเหน็บวันหนึ่ง พ่อกับผมถือนิตยสาร Cua Viet ซึ่งมีบทความของผมอยู่ในมือ ผมคิดว่าคุณครูคงจะดีใจและกอดผมไว้ ขณะเดินเข้าประตูบ้าน ผมตะโกนว่า “คุณครูครับ ผมกับคุณพ่อมาเยี่ยมครับ!... ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ภาพภายในบ้านทำให้ร่างกายอ่อนแรง ผมจึงคุกเข่าลงนั่ง “คุณครู!” น้องสาวของคุณครูที่อยู่ชั้นล่างเดินเข้ามาหาและพูดว่า “คุณครูตายแล้ว พี่ชาย! คุณครูตายแล้ว น้องสาว!”
ฉันพูดตะกุกตะกักว่า "ทำไมแกถึงตาย... ทำไมไม่รอฉันกลับมาล่ะ...!?" พ่อวางนิตยสารลงบนแท่นบูชาที่เต็มไปด้วยควันธูป น้ำตาคลอเบ้า ท่านป่วยมานานแต่ก็ปิดบังเรื่องนี้ไว้ นั่นคือเหตุผลที่ท่านไม่แต่งงาน เพราะเขาไม่อยากรบกวนใคร
ครูคนนั้นถูกแม่วางยาพิษ เขาจึงรักเด็กพิการเช่นเขา เมื่อเขาได้พบกับเหลียน เพราะเขารักเธอ เขาจึงอยากให้เธอเป็นเพื่อนคู่ใจเพื่อช่วยให้เหลียนเรียนวรรณคดีได้ดี วันที่เขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล เขาบอกน้องสาวให้เอาสมุดบันทึกเล่มนั้นมาให้ฉัน หวังว่าฉันจะเข้าใจทุกอย่าง
ฉันเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงรู้เรื่องอาการป่วยของครูแต่ไม่ได้บอกฉัน เพราะทั้งพ่อและครูอยากให้ฉันเติบโตขึ้น และในอนาคตฉันจะทำประโยชน์เพื่อสังคมมากมาย ฉันเก็บรูปถ่ายและบันทึกประจำวันของครูไว้ทั้งน้ำตา สัญญากับครูและพ่อว่าจะทำตามที่พ่อบอกแน่นอน ฉันบอกลาบ้านหลังเล็กๆ หลังนั้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำมากมายของเรา
วันนี้หกปีแล้วนับตั้งแต่พ่อจากไป ผมสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักที่สุดสองคนในชีวิตไป การสูญเสียพ่อทำให้ผมสูญเสียกำลังใจที่พ่อมีให้ผม เปรียบเสมือนเพื่อนสองคนที่คุยกันบ่อยๆ พ่อสอนผมเขียนหนังสือบ่อยๆ เพราะท่านยังเป็นนักเขียนให้กับหนังสือพิมพ์ กวางตรี ด้วย ตอนนี้ผมเป็นครู ท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บเช่นนี้ ผมระลึกถึงพ่อและครู ผมขอบคุณท่านทั้งสองอย่างเงียบๆ สำหรับสิ่งดีๆ ที่พวกท่านมอบให้ผม นั่นคือการรู้จักรัก การรู้จักให้ การรู้จักให้อภัย การรู้จักเห็นอกเห็นใจ และแบ่งปัน...
ตลอดหลายปีที่ฉันยืนอยู่บนเวที ฉันได้พบกับนักเรียนพิการ เมื่อมองดูดวงตาของพวกเขา ฉันนึกถึงเลียนและภาพของครู คำพูดที่ครูและพ่อสอนฉัน ซึ่งกระตุ้นให้ฉันรักและห่วงใยพวกเขามากขึ้น
“รู้จักให้ความรัก รับความสุข” ความรักระหว่างผู้คนเป็นความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ ล้ำค่ายิ่งนัก ข้างนอกฝนยังคงตก ฉันหวังว่าท้องฟ้าจะหยุดลงเร็วๆ นี้ เพื่อที่ฉันจะได้เห็นดวงดาวสองดวงที่สว่างไสวบนท้องฟ้า แสงนั้นจะส่องสว่างและช่วยให้ฉันก้าวเดินต่อไปบนเส้นทางที่ฉันเลือก นั่นคืออาชีพอันสูงส่ง!
บุย ทิ ไฮ เยน
ที่มา: https://baoquangtri.vn/hai-nguoi-toi-yeu-quy-nhat-191341.htm
การแสดงความคิดเห็น (0)