2คนที่ฉันรักมากที่สุด!

อากาศเริ่มหนาวขึ้น! ลมหนาวเย็นยะเยือกพัดผ่านรอยแตกของประตู ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวเย็นยะเยือก เพลง "ความรักของพ่ออบอุ่นดุจแสงอาทิตย์..." กลับทำให้หัวใจฉันหนาวสั่น ไม่ใช่เพราะความหนาวเย็นของฤดูหนาว แต่เพราะความทรงจำเกี่ยวกับพ่อและครูประจำชั้น สองคนที่ฉันเคารพนับถืออย่างสุดซึ้งในชีวิต

ภาพประกอบ: LE DUY

ฉันเกิดและเติบโตในเมือง เว้ เมืองใน ฝัน แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนเว้โดยกำเนิด แต่ฉันก็ยังคงพกพาเสน่ห์อันละเอียดอ่อนของเว้ไว้ในตัว โรงเรียนของฉันคือโรงเรียนมัธยมวินห์ลอยเอ ครั้งหนึ่งครูเคยให้ฉันนั่งใกล้กับนักเรียนที่มีความพิการที่มือขวา ซึ่งเขียนด้วยมือซ้าย แขนของเขาชนกับแขนของฉันอยู่เรื่อย ๆ ทำให้สมุดของฉันเลอะหมึก วันแล้ววันเล่า ฉันรู้สึกรำคาญเขาและถึงกับโกรธครู นั่นคือความประทับใจแรกของฉันที่มีต่อครู

ต่อมาฉันจึงได้รู้ว่า เพราะครูเห็นว่าฉันเก่งด้านวรรณคดี จึงจัดให้ฉันนั่งใกล้กับเหลียน ซึ่งมีปัญหาที่ข้อมือขวา เหลียนชอบเรียนวรรณคดี ครูจึงอยากให้ฉันช่วยเธอ พ่อของฉันก็อยากให้ครูปลูกฝังคุณธรรมเรื่องความขยันหมั่นเพียร ความอดทนในทุกสิ่ง และโดยเฉพาะอย่างยิ่งความเมตตาให้แก่ฉัน... ทันใดนั้นฉันก็เข้าใจทุกอย่าง

นับจากนั้นมา พวกเราเติบโตและเป็นผู้ใหญ่ขึ้นด้วยคำแนะนำอันเปี่ยมด้วยความรักของครู และฉันก็เข้าใจและรักท่านมากยิ่งขึ้น ฉันสามารถอธิบายท่านได้ด้วยสองคำ คือ ความรักและความทุ่มเท

ครูของฉันช่วยให้ฉันเรียนรู้วิธีการเขียนที่ดีและสื่ออารมณ์ได้ดี ท่านสอนให้ฉันรักและช่วยเหลือเพื่อนๆ เมื่อพวกเขาเผชิญกับความยากลำบาก และทุกวันท่านก็มอบสิ่งใหม่ๆ ให้เรามากมาย บางครั้งท่านจะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับความเมตตาของมนุษย์และตัวอย่างที่สร้างแรงบันดาลใจของผู้คนที่เอาชนะความยากลำบากในชีวิต

คำบรรยายของครูดูเหมือนจะแทรกซึมลึกเข้าไปในความคิดของฉัน ช่วยให้ฉันและเหลียนเรียนได้ดีขึ้นเรื่อยๆ และทำให้เราสนิทกันมากขึ้น การที่ครูและพ่อเห็นคะแนนที่ดีของฉันในเรียงความทำให้พวกเขามีความสุขมาก ครั้งหนึ่งในรถเก่าๆ คันนั้น พ่อถามฉันว่า "อะไรทำให้ลูกมีความสุขที่สุดในวันนี้?" ฉันตอบอย่างมีความสุขว่า "ฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่ในห้องเรียนของครู เพราะครูสอนฉันเหมือนที่ครูสอนเลย!" ทั้งครูและพ่อต่างหวังว่าฉันจะเป็นครูในสักวันหนึ่ง ตอนนั้นฉันตอบรับอย่างมีความสุข แต่ลึกๆ แล้วฉันยังมีความฝันมากมายและอยากทำงานด้านศิลปะมากกว่า

จากนั้น เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ครอบครัวของฉันย้ายไปอยู่ที่เมืองดงฮาเพื่ออาศัยและทำงาน ในวันที่เรากล่าวอำลากับครูและเพื่อนร่วมชั้น ฉันร้องไห้ไม่หยุด การจากลาครูและเพื่อนๆ ทำให้ฉันรู้สึกสูญเสียอย่างสุดซึ้ง เมื่อเขาไปส่งฉันและครอบครัวที่สถานีรถไฟ เขาได้ให้หนังสือ "วิธีการตีเหล็ก" และรูปถ่ายของเรากับนักเรียนคนอื่นๆ พร้อมกับข้อความว่า "ตั้งใจเรียน และเมื่อได้เป็นครูแล้ว มาเยี่ยมฉันนะ!"

ฉันตั้งใจเรียนอย่างหนัก และในที่สุดวันสอบผ่านเข้าวิทยาลัยครูก็มาถึง พ่อของฉันยังคงติดต่อกับครูของฉันอยู่เสมอ และห่วงใยฉันซึ่งเป็นลูกศิษย์ที่ดื้อรั้นมาก ฉันอยากไปเยี่ยมเขา แต่ลึกๆ แล้วฉันอยากเขียนเรื่องราวที่สวยงามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างครูกับลูกศิษย์เพื่อเป็นของขวัญให้เขา

ในวันฤดูหนาวที่หนาวเหน็บวันหนึ่ง พ่อกับผมถือหนังสือพิมพ์ Cửa Việt ที่มีบทความของผมอยู่ ผมแอบคิดว่าคุณครูคงดีใจมากและมากอดผม เมื่อผมเดินเข้าไปในประตู ผมก็อุทานว่า "คุณครู! พ่อกับผมมาเยี่ยมคุณครูครับ!" ไม่มีเสียงตอบ ผมวิ่งเข้าไปข้างใน และภาพที่เห็นทำให้ขาผมสั่น ผมทรุดลงกับพื้นพลางพูดว่า "คุณครู!" น้องสาวของเขาเดินขึ้นมาจากชั้นล่างแล้วพูดว่า "เขาไปแล้วค่ะพี่! เขาไปแล้ว!"

ฉันพูดตะกุกตะกักว่า “ทำไมพ่อถึงตาย... ทำไมพ่อไม่รอให้หนูกลับบ้าน...?” พ่อวางนิตยสารลงบนแท่นบูชา ท่ามกลางควันธูป น้ำตาเอ่อล้นออกมา พ่อป่วยมานานแล้ว แต่เก็บเป็นความลับจากทุกคน นั่นเป็นเหตุผลที่พ่อไม่ได้แต่งงาน เพราะไม่อยากเป็นภาระให้ใคร

ครูของฉันได้รับสารพิษมาจากแม่ของเขา ดังนั้นเขาจึงเห็นอกเห็นใจเด็กที่มีความพิการเหมือนกับเขาเป็นอย่างมาก เมื่อเขาได้พบกับเหลียน ด้วยความสงสารเธอ เขาจึงอยากให้ฉันเป็นเพื่อนและช่วยเธอพัฒนาความสามารถด้านวรรณกรรม ในวันที่เขาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เขาขอให้พี่สาวของฉันนำไดอารี่ของเขามาให้ฉัน โดยหวังว่าฉันจะเข้าใจทุกอย่าง

ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อถึงรู้เรื่องอาการป่วยของครูแต่ไม่บอกฉัน ทั้งครูและพ่อต่างก็อยากให้ฉันเติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เพื่อที่ในอนาคตฉันจะได้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อสังคมมากมาย ฉันกอดรูปครูและบันทึกประจำวันไว้ น้ำตาเอ่อล้น ฉันสัญญากับครูและพ่อว่าจะทำตามคำแนะนำของพวกเขาอย่างแน่นอน ฉันกล่าวคำอำลาบ้านหลังเล็กๆ นั้น สถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายของเรา

วันนี้เป็นวันครบรอบ 6 ปีนับตั้งแต่พ่อของฉันจากไป และฉันได้สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักที่สุดสองคนในชีวิตไป การสูญเสียพ่อหมายถึงการสูญเสียแหล่งกำลังใจ เราเหมือนเพื่อนสนิทสองคน มักพูดคุยกันเสมอ พ่อมักสอนฉันเขียนหนังสือ เพราะท่านก็เป็นผู้เขียนบทความให้กับหนังสือพิมพ์ กวางตรี เช่นกัน ตอนนี้ฉันเป็นครู ในช่วงเวลานี้ ท่ามกลางอากาศหนาวจัด ฉันนึกถึงพ่อและครูของฉัน ฉันขอบคุณท่านทั้งสองอย่างเงียบๆ สำหรับสิ่งที่ดีที่สุดที่ท่านมอบให้ฉัน: ความสามารถในการรัก การให้ การให้อภัย การเห็นอกเห็นใจ และการแบ่งปัน...

ตลอดหลายปีที่ฉันเป็นครู ฉันได้พบกับนักเรียนที่มีความพิการ การมองเข้าไปในดวงตาของพวกเขาทำให้ฉันนึกถึงเหลียนและภาพของครูของฉัน รวมถึงคำพูดที่ครูและพ่อของฉันสอนฉัน ซึ่งกระตุ้นให้ฉันรักและดูแลพวกเขามากยิ่งขึ้น

"เมื่อรู้จักให้ความรัก ก็จะได้รับความสุขตอบแทน" ความรักระหว่างคนเป็นความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงคุณค่า ข้างนอกฝนยังคงตกอยู่ และฉันปรารถนาให้ฝนหยุดตกเสียที เพื่อที่ฉันจะได้มองดูดวงดาวสองดวงที่ส่องสว่างบนท้องฟ้า แสงของพวกมันจะนำทางฉันไปบนเส้นทางที่ฉันเลือกไว้ นั่นคืออาชีพที่สูงส่งที่สุด!

บุย ถิ ไห่ เยน

ที่มา: https://baoquangtri.vn/hai-nguoi-toi-yeu-quy-nhat-191341.htm