มีความสุขกับอาชีพครู

(DN) - เกือบ 4 เดือนแล้วที่เธอเริ่มงานใหม่ - ครูประจำชั้น สำหรับหลายๆ คน 4 เดือนอาจเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่สำหรับเธอ มันคือการเดินทางที่เต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลง ความท้าทาย และความสุข

ก่อนหน้านี้เธอเคยเป็นนักข่าวและบรรณาธิการให้กับสำนักข่าวแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นงานที่น่าดึงดูดใจและมีรายได้ที่มั่นคง อย่างไรก็ตาม เมื่อต้องย้ายถิ่นฐานไปไกล เธอจึงเลือกเส้นทางที่แตกต่างออกไป เธอขอเป็นครูเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้พ่อแม่ที่แก่ชรา เพื่อที่ทุกบ่ายหลังเลิกงานเธอจะได้ทำอาหารร้อนๆ ให้พวกท่านกินเอง และทุกเช้าเธอจะได้ถามพ่อแม่ว่าเมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม

ครั้งหนึ่งฉันเคยถามเธอว่าเธอเสียใจไหมที่ทิ้งงานในฝันของใครหลายคน เธอยิ้ม รอยยิ้มของเธอเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาสดใสอีกครั้ง “แน่นอนค่ะ แต่พ่อแม่ฉันแก่แล้ว เหลือเวลาอีกเท่าไหร่คะ อีกอย่าง การเป็นครูเป็นความฝันของฉันตอนเรียนจบใหม่ๆ เพียงแต่ตอนนั้นฉันไม่มีโอกาส พอโอกาสมาถึงแล้ว ก็คงเสียเปล่าถ้าฉันไม่คว้ามันไว้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แววตาของเธอเปล่งประกายด้วยความสุข

จากนักข่าวผู้เชี่ยวชาญด้านโครงการด้านมนุษยธรรม ปัจจุบันเธอได้ขึ้นแท่นบรรยาย สอนวรรณกรรมให้กับนักเรียนอายุ 15-16 ปี บางทีอาจเป็นเพราะเธอเคยผ่านชีวิตที่ยากลำบากมามากมาย เธอจึงมองนักเรียนด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความรักเสมอ เธอเตรียมบทเรียนแต่ละบทอย่างพิถีพิถัน เขียนแผนการสอนอย่างพิถีพิถัน ในช่วงพัก แทนที่จะนั่งอยู่ในห้องพักครู เธอกลับเดินไปที่สนามโรงเรียน นั่งข้างๆ เด็กๆ พูดคุย ฟัง และเล่าเรื่องราวที่เธอพบเจอระหว่างทำงานเป็นนักข่าวให้พวกเขาฟัง เกี่ยวกับผู้คนที่แม้จะมีข้อเสียเปรียบมากมาย แต่ก็ยังคงมุ่งมั่นทำสิ่งที่ดี

เธอมักบอกฉันว่า “การสอนวรรณกรรมไม่ได้เป็นเพียงการสอนคำศัพท์เท่านั้น แต่ยังเป็นการสอนอารมณ์ความรู้สึก สอนการรักผู้อื่นด้วย” บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมสำหรับเธอ บทเรียนแต่ละบทจึงไม่เพียงแต่เป็นการถ่ายทอดความรู้เท่านั้น แต่ยังเป็นการหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความเมตตาในจิตใจของนักเรียน และชี้แนะให้พวกเขาปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความจริงใจอีกด้วย

ครั้งหนึ่ง เธอเล่าให้ฉันฟังเกี่ยวกับนักเรียนคนหนึ่งในชั้นเรียนของเธอ เขาเป็นเด็กหนุ่มเงียบขรึม เก็บตัว และชอบอยู่คนเดียว จนกระทั่งเพื่อนร่วมชั้นบางครั้งไม่เข้าใจเขาเลย เขาไม่เล่นเกม ไม่พูดอะไร และแม้แต่ช่วงพักเขาก็นั่งอยู่คนเดียว

เมื่อเห็นเช่นนั้น เธอจึงริเริ่มหาทางเข้าใกล้เขา จากนั้นในช่วงบ่ายแก่ๆ หลังเลิกเรียน เธอก็โทรหาเขาเพื่อให้อยู่คุยด้วย

“ทำไมช่วงนี้ฉันเห็นคุณยิ้มน้อยลง มีอะไรน่าเศร้าหรือเปล่า” เธอถาม เสียงเบาราวกับกลัวว่าจะทำให้เด็กชายเจ็บ

- “ค่ะ… ฉันสบายดี”

- "นั่งมุมห้องตลอดเวลาได้ไหมคะ ในห้องเรียนทุกคนเป็นเพื่อนคุณ"

เขาก้มศีรษะลง ลังเลอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ครอบครัวผมยากจน... ผมกลัวว่าเพื่อนๆ จะดูถูกผม ผมไม่กล้าทำอะไรเลย”

เธอตบไหล่เขาเบาๆ: “การเป็นคนจนไม่ใช่ความผิดของคุณ ทุกคนมีจุดเริ่มต้นที่แตกต่างกัน สิ่งสำคัญคือคุณต้องขยันและใจดี ฉันเชื่อว่าเพื่อนของคุณจะรักคุณในแบบที่คุณเป็น ไม่ใช่เพราะสิ่งที่คุณมี”

เขามองขึ้นมาด้วยตาแดง: "แต่... ถ้าเพื่อนของฉันหัวเราะเยาะฉันล่ะ?"

- “ถ้าใครยิ้ม ให้มองตาเขาตรงๆ แล้วพูดว่า “ฉันก็เหมือนคุณนั่นแหละ พยายามเต็มที่ทุกวัน คนดีจะเข้าใจ คนเลวจะเปลี่ยนแปลง และฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอเมื่อคุณต้องการฉัน”

วันรุ่งขึ้น เธอเห็นนักเรียนคนนั้นกำลังเล่นลูกขนไก่กับเพื่อนๆ ในห้องเรียนอย่างกระตือรือร้น ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา เขาก็เริ่มเข้าร่วมกิจกรรมของชั้นเรียนและโรงเรียน เมื่อเห็นเขายิ้ม ดวงตาของเธอก็เป็นประกายราวกับเพิ่งได้รับของขวัญ

เมื่อเธอเล่าเรื่องนั้นให้ฉันฟัง น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เหมือนเด็กกำลังอวดของเล่นใหม่ ฉันนั่งฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ ปรากฏว่าความสุขในการสอนนั้นเรียบง่ายมาก แค่การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ในตัวนักเรียน แค่แววตาขอบคุณ รอยยิ้มสดใส... ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ครูรู้สึกว่าความพยายามที่เขาทุ่มเทลงไปนั้นคุ้มค่า

เธอเล่าว่าตั้งแต่เริ่มสอน ทุกเช้าเธอจะตื่นนอน เตรียมบทเรียนอย่างกระตือรือร้น ตั้งตารอที่จะไปโรงเรียนเพื่อดูว่านักเรียนของเธอได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ บ้างในวันนี้ เธอกล่าวว่า “ความสุขไม่จำเป็นต้องอยู่ไกล แค่ได้ยินเสียงเด็กๆ ทักทายครู เห็นพวกเขาตั้งใจฟังบทเรียน... ก็เพียงพอแล้ว”

เนื่องในโอกาสวันครูเวียดนาม 20-2011 นี้ ฉันขอส่งความปรารถนาดีอย่างเรียบง่ายที่สุดถึงคุณ: ขอให้คุณมีไฟแห่งความรักในงานที่ทำอยู่เสมอ มีความสุขกับทุกบทเรียนและทุกใบหน้าของนักเรียนทุกคน ฉันหวังว่าเส้นทางที่คุณเลือกจะนำมาซึ่งช่วงเวลาที่งดงามที่สุดในชีวิตของคุณตลอดไป

ฮาตรัง

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202511/hanh-phuc-voi-nghe-giao-718039a/