สูญหาย…

บนถนนดินแดงที่เต็มไปด้วยฝุ่นในแสงแดดและโคลนในสายฝน คือบ้านเก่าของแม่ของเธอ ซึ่งเธอทำงานหนักเพียงลำพังเพื่อเลี้ยงดูลูกๆ ของเธอ ทุกครั้งที่เธอกลับบ้านเกิด เธอจะแวะเวียนไปรอบๆ เพื่อมองหาร่างของแม่ มองหาสิ่งที่คุ้นเคยในอดีตที่ตอนนี้ดูแปลกประหลาด ตอนนี้ ถนนได้รับการปูผิวอย่างสะอาดเอี่ยม บ้านเก่าถูกแทนที่ด้วยบ้านสองชั้นที่มั่นคง ล้อมรอบด้วยรั้ว ประตูมีโครงระแนงไม้เลื้อยสีขาวและสีชมพู จ้องมองไปที่คนแปลกหน้าอย่างว่างเปล่า เธอพยายามหาโครงระแนงไม้เลื้อยสควอชเก่า สายไฟเก่าที่ขึงไว้ตั้งแต่ต้นตรอกไปจนถึงโครงระแนงไม้เลื้อยสควอชที่ใช้ตากผ้า แถวผักคะน้าที่แม่ของเธอปลูกไว้แต่หาไม่เจอ ตอนนี้สนามหญ้าประดับด้วยกระถางกุหลาบหลายกระถาง มุมสนามหญ้าที่ปลูกผักคะน้าตอนนี้กลายเป็นบ่อปลาที่มีน้ำหยด ทิวทัศน์ในตอนนี้งดงามและหรูหรากว่าเดิมมาก แต่ทำไมทุกครั้งที่เธอมองดูมัน ใจของเธอกลับเจ็บปวด เธอกลับรีบขับรถหนีจากความเศร้าโศกที่ไล่ตามเธออยู่

แม่! น้ำตาไหลลงมาจนแว่นของพ่อพร่ามัว แม่ หกปีผ่านไปแล้ว หกปีที่แม่เดินตามพ่อไปจนถึงเมฆสีขาว หกปีผ่านไปเร็วราวกับการกระพริบตา หกปีนั้นเพียงพอที่จะเปลี่ยนชนบทอันสงบสุขให้กลายเป็นเมืองที่พลุกพล่าน เปลี่ยนบ้านชั้นสี่ที่ทรุดโทรมให้กลายเป็นบ้านหลายชั้น เปลี่ยนทุ่งนาและสวนให้กลายเป็นบ้านที่อยู่ใกล้กัน… มีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้นที่ยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่ความเจ็บปวดไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย เด็กกำพร้าทุกวัยต่างก็หลงทางและว่างเปล่าไม่ต่างกัน

หลังจากแม่เสียชีวิต พี่ชายคนที่สองของฉันก็ขายบ้านหลังเก่าและย้ายแท่นบูชาไปที่บ้านของพี่ชายและน้องสาวของฉัน เขาบอกว่ามันจะไม่ช่วยอะไรเลย และพี่ชายและน้องสาวของฉันจะดูแลวันครบรอบการเสียชีวิต ดังนั้นบ้านในวัยเด็กจึงไม่มีอีกต่อไป เจ้าของคนใหม่ได้รื้อบ้านที่ทรุดโทรมและสร้างหลังใหม่ที่กว้างขวางและสวยงามกว่า หลายครั้งที่เขาต้องการตำหนิพี่ชายคนที่สองของฉันที่ขายวัยเด็กของพี่ชายและความทรงจำเกี่ยวกับแม่ของเขา เงินสำคัญสำหรับเขาขนาดนั้นเลยเหรอ? จากนั้นเขาก็หยุด แม่ก็จากไปอยู่แล้ว พี่ชายคนที่สองของฉันมีเหตุผลของเขา บ้านหลังเก่าทรุดโทรม และไม่มีใครจะอาศัยอยู่ที่นั่นหากพวกเขาสร้างใหม่ เราทั้งสามคนมีครอบครัวและบ้านเป็นของตัวเอง การสร้างบ้านใหม่ตอนนี้มีแต่จะมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นเท่านั้น การไปสักการะบูชาที่ไหนก็ได้เป็นเรื่องปกติ ดังนั้นเขาจึงพาพ่อแม่ของเขามาที่บ้านของเขาเพื่อใกล้ชิดกับลูกๆ และหลานๆ ของพวกเขา การอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่าเป็นเรื่องเหงาและเศร้า แล้วใครจะตำหนิเขาได้ ไม่ว่าอดีตจะสวยงามเพียงใด มันก็เป็นแค่เพียงอดีต ไม่ว่าจะเสียใจมากเพียงใด ไม่มีใครอาบน้ำในแม่น้ำสายเดียวกันสองครั้ง ก็ปล่อยให้เรื่องดำเนินไปตามกระแสเถอะ

ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านเกิด เดินเตร่ไปตามถนน ฉันก็รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาทันที นั่นคือบ้านเกิดของฉันใช่ไหม นั่นคือที่ที่ฉันเดินไปโรงเรียนวันละสองครั้ง นั่นคือที่ที่ฉันจับปูและหอยทาก… ทำไมทุกอย่างดูแปลก ๆ จัง ฉันกลายเป็นคนแปลกหน้าในบ้านเกิดของตัวเอง ถามไถ่เกี่ยวกับถนนทุกสายไปบ้านญาติ ทันใดนั้น ฉันก็ตกใจ ฉันสูญเสียรากเหง้าของตัวเองไปจริง ๆ เหรอ ทันใดนั้น ความเศร้าโศกก็แอบเข้ามาในหัวใจของฉัน ทำให้มันเจ็บปวด

แม่!

วัยเด็ก!

บ้านเกิดของฉัน!

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง ตั้งแต่เมื่อไหร่?

คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในใจเขา ไม่รู้ว่าจะหาคำตอบได้จากที่ไหน คำถามนั้นยิ่งทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดมากขึ้น หลอกหลอนเขาด้วยความเศร้า เขาโทษใครได้ตอนนี้ เป็นเพราะกาลเวลา เป็นเพราะเวลา หรือเป็นเพราะตัวเขาเอง เขาไม่รู้ว่าทำไม เขารู้เพียงว่าตอนนี้ ในบ้านเกิดเก่าของเขา เขาหลงอยู่ในเขาวงกตแห่งความเศร้า ความคิดถึง และความสำนึกผิด...

แหล่งที่มา