แม่คือสถานที่ที่ความสุขกลับคืนมา

ลมภูเขาจากเขตชายแดนในบ่ายวันนี้พัดผ่านระเบียงบ้านในเมือง ราวกับพัดพาเอา กลิ่นดินหินบะซอลต์สีแดงอันคุ้นเคยจากบ้านเกิดมาด้วย ฉันหยุดชะงักโดยไม่รู้ตัว ราวกับกำลังฟังเสียงฝีเท้าของตัวเองจมลงไปในดินสีสันแห่งอดีต และในชั่วขณะนั้น ฉันก็พลันตระหนักได้ว่าฉันยังมีความสุข เพราะฉันยังมีแม่รออยู่ที่บ้านให้กลับไปหา

ในสมัยก่อน เมื่อพ่อแม่ของฉันย้ายมาอยู่ที่เขต เศรษฐกิจ ใหม่ในดงไน พวกท่านมีเพียงข้าวของไม่กี่ชิ้นและความเชื่อมั่นในชีวิตที่แตกต่างออกไป แม่ของฉันซึ่งเป็นหญิงจากภาคเหนือ ยืนอยู่ท่ามกลางดินสีแดงแห้งแล้ง ภายใต้แสงแดดที่แผดเผาและฝุ่นละอองที่ฟุ้งกระจาย แต่เธอก็ยังคงยิ้ม เธอเล่าถึงความเชื่อของเธอว่า ที่ใดมีผืนดิน ที่นั่นย่อมมีอาหาร

และแล้วแม่ของฉันก็เริ่มต้นหว่านเมล็ดพันธุ์ในดินแดนแห่งนี้

ในช่วงฤดูแล้ง ฝุ่นสีแดงเกาะติดผมและชายกางเกงของแม่ ทุกครั้งที่แม่กลับจากตลาด แม่จะดูราวกับว่าเพิ่งโผล่ออกมาจากหมอกสีแดงหนาทึบ ในฤดูฝน ถนนก็เต็มไปด้วยโคลนเหมือนบึง แม่ต้องเข็นรถเข็นโดยที่โคลนติดถึงเข่า บางครั้งแม่ก็ลื่นล้ม ตะกร้าของกระจัดกระจายไปทั่ว แต่แม่ก็แค่ปัดฝุ่นออกแล้วเดินต่อไป แม่คุ้นเคยกับความยากลำบากราวกับการหายใจ

เพื่อเลี้ยงดูพวกเรา แม่ของฉันขายสินค้าตามฤดูกาล เช่น แตงโม ข้าวโพด พริก ถั่วลิสง ฟักทอง...อะไรก็ตามที่ขายได้เงินเล็กน้อย หมูและไก่ที่เลี้ยงไว้หลังบ้านคือเงินเก็บของเธอ ทุกครั้งที่เธอขายลูกหมูและไก่ได้ เธอจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ราวกับว่าภาระหนักได้ถูกยกออกไป แม่ของฉันไม่เคยเก็บอะไรไว้สำหรับตัวเองเลย เธอให้ทุกอย่างแก่ลูกๆ ของเธอ

ตอนเด็กๆ ฉันมักตื่นก่อนพลบค่ำ ฟังเสียงแม่ก่อไฟเพื่อทำอาหารหมู เปลวไฟสีแดงทอดเงาแม่ลงบนผนัง เงาที่ดูบอบบางแต่แข็งแกร่ง หมูร้องขออาหาร ไก่วิ่งวุ่นอยู่รอบเท้าแม่ และพวกเรานอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ฟังเสียงแม่ราวกับกำลังฟังจังหวะชีวิตในบ้าน มือของแม่คล้ำแดดและหยาบกร้านจากการแบกของและทนต่อลมแรงของเขตชายแดน แต่เมื่อมือของแม่สัมผัสฉัน มันก็ยังนุ่มนวลราวกับใบไม้ที่อาบน้ำค้าง

ฉันเคยถามว่า "แม่คะ แม่เหนื่อยไหมคะ?"

แม่ของฉันยิ้มและลูบหัวฉันเพื่อปลอบใจ

ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ แต่ตอนนี้เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันตระหนักว่าการได้รับความรักจากแม่คือของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉัน

ในช่วงบ่ายของฤดูแล้ง ลมจะพัดแรง ทำให้ดินสีแดงปลิวว่อนราวกับพายุหมุน แม่ยังคงกวาดลานบ้าน แล้วหั่นผักให้ไก่ การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งของแม่นั้นอ่อนโยนแต่หนักแน่น ราวกับว่าเธอกำลังปลอบโยนผืนดินทั้งหมด เมื่อฤดูฝนมาถึง ฝนก็เทลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง และแม่ก็จะกลับบ้านดึก เสื้อผ้าเปียกโชก รองเท้าแตะก็เปื้อนโคลน ฉันจะวิ่งออกไปต้อนรับเธอ และเธอก็จะยิ้ม รอยยิ้มที่ยังคงเปื้อนน้ำฝนอยู่

- แม่กลับบ้านแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ

ประโยคง่ายๆ ประโยคเดียว แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจอยู่นาน

ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ไกลบ้าน เดินไปตามถนนที่สะอาดปราศจากฝุ่น และบ้านเรือนที่จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ แต่ฉันมักคิดถึงสีแดงเข้มของดินหินบะซอลต์ เสียงเครื่องนวดข้าวในทุ่งนา และกลิ่นควันจากการทำอาหารของแม่ทุกบ่าย สิ่งธรรมดาเหล่านี้กลับกลายเป็นส่วนลึกที่สุดในความทรงจำของฉัน

ทุกครั้งที่ฉันกลับไปบ้านเกิด การได้เห็นแม่นั่งอยู่บนระเบียงบ้าน ผมสีเทาอ่อนของท่านปลิวไสวไปตามสายลม ทำให้หัวใจฉันอบอุ่น ท่านเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับสวน เพื่อนบ้าน ลูกไก่ที่เพิ่งฟักออกมา—เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่กลับนำความสงบสุขมาสู่หัวใจฉัน เมื่อมองดูมือของท่านที่อ่อนแรงลง ฉันยิ่งเข้าใจมากขึ้นว่า การได้นั่งอยู่ข้างๆ ท่าน ได้ยินเสียงเรียกของท่าน คือพรที่ยิ่งใหญ่เพียงใด

บางครั้งฉันก็สงสัยว่า ถ้าวันหนึ่งแม่ของฉันไม่อยู่แล้ว ฉันจะไปอยู่ที่ไหน ใครจะเปิดประตูให้ฉัน ใครจะถามว่า "กินข้าวหรือยัง" ใครจะเก็บอาหารไว้ให้ฉันเหมือนที่เคยทำตอนที่ฉันยังเด็ก

ความคิดแวบนั้นทำให้ฉันรู้สึกตัวเล็ก เหมือนเด็กหลงทางที่เดินเตร่อย่างไร้จุดหมายในตลาด แต่แล้วฉันก็ถอนหายใจโล่งอก แม่ของฉันยังอยู่ที่นี่ ยังมีบ้านรอฉันอยู่ ยังมีใครบางคนที่มองฉันเหมือนเด็กสามขวบ แม้ว่าผมของฉันจะมีสีเทาแซมอยู่บ้าง ความสุขบางครั้งก็คือการมีแม่ให้กลับไปหา

คืนนี้ ท่ามกลางความวุ่นวายของเมือง ฉันได้ยินเสียงราวกับมาจากที่ใดที่หนึ่ง เสียงรองเท้าแตะของแม่ที่เดินย่ำไปบนลานบ้าน เสียงเรียกหมู เสียงเก็บฟาง และเสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันจากการขายสินค้า เสียงทั้งหมดผสมผสานกันเป็นท่วงทำนองอันอ่อนโยนที่ไม่เหมือนใครในชีวิตของฉัน

แม่คะ ไม่ว่าหนูจะไปไกลแค่ไหน หัวใจของหนูก็ยังคงผูกพันกับผืนดินสีแดงแห่งบ้านเกิดของเราเสมอ ที่ซึ่งแม่ได้หว่านความเยาว์วัย ความอดทน และความรักของท่านเพื่อเลี้ยงดูหนูให้เติบโตเป็นคนอย่างทุกวันนี้ ตราบใดที่แม่ยังคงนั่งรอหนูอยู่ หนูก็ยังมีบ้านเกิดให้กลับไป มีที่ที่หนูสามารถพักผ่อนคลายความเศร้า และมีฤดูใบไม้ผลิในหัวใจเสมอ

แม่คือผู้ให้กำเนิดฉัน แม่คือบ้านของฉัน แม่คือดินบะซอลต์สีแดง แม่คือสายลมแห่งป่าชายแดน แม่คือความสุขเรียบง่ายที่ฉันโชคดีเหลือเกินที่ยังคงมีอยู่

และฉันจะกลับมาอีก ตราบใดที่แม่ของฉันยังคงยิ้มอยู่ที่นั่น

ฟองฟอง

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202512/me-la-noi-hanh-phuc-tro-ve-a5f02f3/