แม่และวูหลาน

ฉันถูมือเข้าด้วยกันพลางถอนหายใจเพราะอากาศเย็นยะเยือกจากฝนที่เพิ่งตกลงมาบนถนน ทันใดนั้นฉันก็หลงอยู่ในร้านกาแฟในสวนอันเงียบสงบ ราวกับว่าร้านนี้ไม่ได้อยู่กลางถนน เสียงอึกทึกครึกโครมจากข้างนอกไม่อาจทะลุผ่านรั้วไม้ไผ่หน้าประตูร้านได้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันจึงก้าวเข้าไป สำรวจ พื้นที่แปลกตาแห่งนี้ ภายในร้านถูกจัดวางอย่างเรียบง่าย มีเก้าอี้ไม้ไผ่ โต๊ะไม้ไผ่ และต้นไผ่เล็กๆ ที่ปลูกไว้ในลานร้าน ดูเล็กและอบอุ่น ราวกับว่าฉันหลงอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ในอดีต...

เจ้าของร้านต้องเป็นคนสุภาพเรียบร้อยและสง่างามถึงจะตกแต่งร้านได้แบบนี้ กลิ่นหอมของน้ำมันหอมระเหยธรรมชาติอ่อนๆ ชวนให้หลงใหล เสียงเพลงเบาๆ ฟังสบาย ดื่มด่ำไปกับบรรยากาศเย็นสบาย ย้อนรำลึกถึงความทรงจำในวัยเด็ก ยามบ่ายที่เรางดงีบหลับและชวนกันตัดไม้ไผ่มาทำกระบอกฉีดยา "ลูกกระสุน" ทำจากปอกระเจาเก่าๆ ยัดเข้าไปในกระบอกไม้ไผ่ แล้วใช้ไม้ไผ่กลมๆ ดันออกมา "ลูกกระสุน" จะถูกอัดผ่านกระบอกยาวๆ เพื่อให้เกิดเสียง "ป๊อป" ที่น่าฟังเมื่อลูกกระสุนระเบิด

ต้นฤดูใบไม้ร่วงแบบนี้ เรามักจะออกไปล่าฝรั่งสุกกินกันเสมอ ไม่มีอะไรสนุกไปกว่าการนั่งบนง่ามต้นฝรั่ง กินฝรั่งแล้วโยนหัวลงบ่อน้ำ “จุ๊ จุ๊” เสียงหัวเราะของเราดังก้องไปทั่วละแวกบ้าน เหล่าแม่ๆ รีบหยิบแส้ออกมาไล่ลูกๆ กลับบ้าน ครั้งหนึ่ง ฉันกังวลว่าแม่จะจับได้และตี ฉันจึงลื่นล้มลงไป ทำให้กิ่งไม้แห้งข่วนน่อง แม่อาบน้ำให้ฉันด้วยน้ำเกลือ แล้วให้ฉันนอนคว่ำหน้าตี ฉันร้องไห้และโทษแม่ที่ไม่รักและดุฉันอยู่เสมอ พอถึงวัยรุ่น ฉันก็ห่างเหินจากแม่ เพราะคิดว่าแม่รู้วิธีบังคับลูกๆ เสมอ ฉันทะเลาะกับแม่ตลอด ปกป้องตัวเองเสมอ แม่รู้แค่ร้องไห้อย่างหมดหนทาง พอเห็นแม่ร้องไห้ ฉันไม่เพียงแต่ไม่รักแม่เท่านั้น แต่ยังโกรธมากขึ้นเพราะคิดว่าแม่ใช้น้ำตาบังคับให้ฉันเชื่อฟัง ฉันก็ค่อยๆ ถอยห่างจากอ้อมแขนแม่ไปทีละน้อย

อนิจจา นกน้อยเพียงแต่ตื่นเต้นกับท้องฟ้าอันกว้างใหญ่โดยไม่รู้ถึงความยากลำบากมากมายที่รออยู่ข้างหน้า

ด้วยความดื้อรั้น ฉันกัดฟันทนกับความล้มเหลว กัดฟันและฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นยืน กลัวว่าถ้าพูดออกไป ฉันจะต้องได้ยินแม่ดุ กลัวว่าจะเห็นแววตาผิดหวังของเธอ ฉันปรารถนาที่จะพิสูจน์ตัวเอง และเวลาที่จะได้กลับบ้านก็ค่อยๆ น้อยลงเรื่อยๆ...

ฉันไม่รู้ว่าแม่ของฉันแก่เร็วขนาดนี้

ฉันไม่รู้ว่าเวลาของแม่จะสั้นลงเรื่อยๆ

ฉันไม่ได้ยินเสียงถอนหายใจของแม่ในตอนกลางคืน

ฉันไม่รู้ว่าทุกคืนแม่ของฉันยังคงดูโทรศัพท์รอสายจากฉัน

เวลาไม่เคยรอใคร เมื่อฉันตระหนักว่าแม่รักฉัน เทียนไขแห่งชีวิตของท่านก็กำลังจะมอดดับลง เมื่อฉันรู้วิธีซื้ออาหารอร่อยๆ กลับบ้าน รู้วิธีซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ให้แม่ ท่านก็กินไม่ได้เพราะต้องควบคุมอาหารเพื่อลดน้ำตาลในเลือดและไขมันในเลือด เมื่อมองดูอาหารมังสวิรัติง่ายๆ ของแม่ ฉันรู้สึกแสบตา ปรากฏว่าฉันคือคนที่ล้มเหลวที่สุดในชีวิตนี้ เพราะไม่สามารถตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ได้

แม่เสียชีวิตในวันต้นฤดูใบไม้ร่วง เพียงหนึ่งวันก่อนเทศกาลวู่หลาน มีคนเล่าว่าผู้ที่เสียชีวิตในโอกาสพิเศษนี้ต้องได้บำเพ็ญเพียรและทำความดีไว้มากมาย ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่ตอนที่ท่านจากไป สีหน้าของท่านสงบนิ่ง มีรอยยิ้มบนริมฝีปาก ไม่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดจากความเจ็บป่วยเหมือนสองสามวันก่อนๆ

ฤดูวู่หลานกลับมาอีกครั้ง ท้องถนนเริ่มหนาวเหน็บอีกครั้ง หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความเสียใจที่ลูกไม่ได้ทำหน้าที่ลูกให้สำเร็จ ทันใดนั้นร้านก็เปิดเพลงเศร้าขึ้นมา เศร้าจนฉันปวดใจ “ขอกุหลาบให้เธอ ขอกุหลาบให้ฉัน ขอกุหลาบให้คนเหล่านั้น ขอกุหลาบให้คนที่ยังมีแม่ ขอให้ยังมีแม่ให้มีความสุขยิ่งกว่า...”

พี่หวู่หลานมาทุกปี แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่ให้หนูได้แสดงความขอบคุณแล้วนะ!

แหล่งที่มา