แม่และหวู่หลาน

ฉันถูมือเข้าด้วยกัน รู้สึกหนาวสั่นจากความเย็นของฝนที่เพิ่งตกไป ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกถูกดึงดูดไปยังคาเฟ่ในสวนที่เงียบสงบ ราวกับว่ามันไม่ได้อยู่ใจกลางเมือง ราวกับว่าความวุ่นวายภายนอกไม่สามารถแทรกซึมผ่านป่าไผ่ที่ล้อมรอบทางเข้าได้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันจึงก้าวเข้าไป สำรวจ พื้นที่แปลกตานี้ ภายในตกแต่งอย่างเรียบง่าย: เก้าอี้ไม้ไผ่ โต๊ะไม้ไผ่ และกอไผ่เล็กๆ ที่ปลูกไว้ในบริเวณคาเฟ่ มันดูเล็ก น่ารัก และอบอุ่น เหมือนกับการเดินย้อนเวลากลับไปยังหมู่บ้านเล็กๆ ในอดีต...

เจ้าของบ้านต้องเป็นคนสุภาพและอ่อนโยนมากแน่ๆ ถึงได้ตกแต่งสถานที่ได้แบบนี้ กลิ่นน้ำมันหอมระเหยจากธรรมชาติหอมละมุนละไม เพลงก็เบาและลงตัว ผ่อนคลายในบรรยากาศเย็นสบายและเงียบสงบ ปล่อยใจให้ล่องลอยไปสู่ความทรงจำในวัยเด็ก ช่วงบ่ายที่แอบหนีงีบไปตัดไม้ไผ่มาทำลูกดอก ลูกดอกนั้นทำจากใบปอที่สุกแล้วยัดเข้าไปในท่อไม้ไผ่ แล้วใช้ไม้ไผ่ที่เหลาให้แหลมดันออกมา ลูกดอกถูกอัดแน่นอยู่ภายในท่อยาวๆ ดังนั้นเมื่อมันระเบิดจึงเกิดเสียง "ป๊อป" ที่สนุกสนาน

ช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง เรามักจะออกไปหาฝรั่งสุกมากินกัน นั่งอยู่บนกิ่งต้นฝรั่ง กินและโยนฝรั่งลงไปในสระน้ำด้วยเสียง "พลุบ พลุบ" อะไรจะสนุกไปกว่านี้อีก! เสียงหัวเราะดังลั่นของเราดังก้องไปทั่วละแวกบ้าน จากนั้นแม่ๆ ก็จะไล่เรากลับบ้านพร้อมกับแส้ ครั้งหนึ่ง ด้วยความกลัวว่าจะถูกจับได้และถูกลงโทษ ฉันลื่นล้มและน่องถลอกเพราะกิ่งไม้แห้ง แม่ของฉันล้างน่องด้วยน้ำเกลือแล้วให้ฉันนอนคว่ำหน้าลงเพื่อรับการลงโทษอย่างหนัก ฉันร้องไห้ไม่หยุด โทษแม่ที่ไม่รักฉันและเอาแต่ดุด่าฉัน เมื่อฉันโตขึ้น ฉันก็ยิ่งห่างเหินจากแม่มากขึ้น คิดว่าแม่เอาแต่บังคับลูกๆ ตามใจตัวเอง ฉันมักจะเถียงกับแม่เสมอ เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเอง แม่ของฉันทำได้เพียงร้องไห้อย่างหมดหนทาง เมื่อเห็นเธอร้องไห้ ฉันไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกสงสารเธอเท่านั้น แต่ยังรู้สึกโกรธมากขึ้นด้วย เพราะเชื่อว่าเธอใช้ tears ของเธอเพื่อบังคับให้ฉันเชื่อฟัง และด้วยเหตุนี้ ฉันจึงค่อยๆ ห่างเหินจากอ้อมกอดของแม่ไปทีละน้อย

อนิจจา นกน้อยตื่นเต้นกับท้องฟ้าอันกว้างใหญ่จนไม่ทันตระหนักถึงความยากลำบากมากมายที่รออยู่ข้างหน้า

ด้วยนิสัยดื้อรั้น ฉันจึงกัดฟันอดทนกับความล้มเหลว บังคับตัวเองให้ยืนหยัดด้วยตัวเอง ฉันกลัวที่จะพูดออกไปเพราะกลัวจะได้ยินคำตำหนิจากแม่ กลัวที่จะเห็นแววตาผิดหวังของเธอ ฉันปรารถนาที่จะพิสูจน์ตัวเอง และด้วยเหตุนี้ เวลาที่ฉันอยู่บ้านจึงค่อยๆ น้อยลงเรื่อยๆ...

ฉันไม่รู้เลยว่าแม่ของฉันแก่เร็วขนาดนี้

ฉันไม่รู้เลยว่าเวลาของแม่กำลังจะหมดลงแล้ว

ฉันไม่ได้ยินเสียงถอนหายใจของแม่ในตอนกลางคืน

ฉันไม่รู้เลยว่าทุกคืนแม่จะเฝ้ามองโทรศัพท์ รอรับสายจากฉัน

เวลาไม่เคยคอยใคร กว่าฉันจะรู้ซึ้งถึงความรักที่แม่มีต่อฉัน เทียนแห่งชีวิตของท่านก็กำลังจะดับลงแล้ว กว่าฉันจะเรียนรู้ที่จะซื้ออาหารอร่อยๆ และเสื้อผ้าสวยๆ ให้ท่าน ท่านก็กินไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เพราะท่านต้องลดน้ำหนักเพื่อลดระดับน้ำตาลในเลือดและคอเลสเตอรอล เมื่อมองดูอาหารมังสวิรัติง่ายๆ ของแม่ น้ำตาฉันก็เอ่อล้น ปรากฏว่าฉันคือคนล้มเหลวที่สุดในชีวิตนี้ เพราะฉันไม่สามารถตอบแทนความเมตตาของพ่อแม่ได้

แม่ของฉันเสียชีวิตในวันต้นฤดูใบไม้ร่วง เพียงหนึ่งวันก่อนเทศกาลหวู่หลาน ผู้คนกล่าวว่าผู้ที่เสียชีวิตในโอกาสพิเศษนี้ต้องเป็นผู้ที่ทำความดีและประพฤติกุศลมามาก ฉันไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่ตอนที่แม่เสียชีวิต ใบหน้าของท่านสงบมาก รอยยิ้มสดใสยังคงอยู่บนริมฝีปาก ไม่ได้บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดจากความเจ็บป่วยเหมือนก่อนหน้านี้

ฤดูแห่งดอกวูหลานเวียนมาอีกครั้ง ถนนหนทางหนาวเย็น หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความเสียใจของลูกที่ไม่ได้ทำหน้าที่กตัญญูต่อพ่อแม่ ทันใดนั้น เพลงเศร้ากินใจก็ดังขึ้นในร้าน: "ดอกกุหลาบสำหรับคุณ ดอกกุหลาบสำหรับฉัน ดอกกุหลาบสำหรับผู้ที่ยังมีแม่ ผู้ที่ยังมีแม่เพื่อให้มีความสุข..."

หวู่หลานมาเยี่ยมทุกปี แต่แม่คะ ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว หนูเลยไม่ได้ไปแสดงความกตัญญูต่อแม่!

แหล่งที่มา