แม่และวูหลาน

ฉันถูมือไปมาอย่างประหลาดใจกับอากาศเย็นยะเยือกจากสายฝนที่เพิ่งโปรยปรายลงมาตามท้องถนน ทันใดนั้นฉันก็หลงอยู่ในร้านกาแฟในสวนอันเงียบสงบ ราวกับว่าร้านนี้ไม่ได้อยู่กลางถนน เสียงอึกทึกครึกโครมจากข้างนอกไม่อาจทะลุผ่านรั้วไม้ไผ่หน้าประตูร้านได้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันจึงก้าวเข้าไป สำรวจ พื้นที่แปลกตาแห่งนี้ ภายในร้านถูกจัดวางอย่างเรียบง่าย มีเก้าอี้ไม้ไผ่ โต๊ะไม้ไผ่ และต้นไผ่เล็กๆ ที่ปลูกไว้บริเวณลานร้าน ดูเล็กและน่ารัก ใกล้ๆ ราวกับหลงอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ในอดีต...

เจ้าของร้านต้องเป็นคนสุภาพเรียบร้อยและสง่างามถึงจะตกแต่งร้านได้แบบนี้ กลิ่นหอมของน้ำมันหอมระเหยธรรมชาติอ่อนๆ ชวนให้หลงใหล เสียงเพลงเบาๆ ดังพอเหมาะ ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับบรรยากาศเย็นสบาย ดื่มด่ำกับความทรงจำในวัยเด็ก ยามบ่ายที่เรางดงีบหลับและชวนกันตัดไม้ไผ่มาทำกระบอกฉีดยา "ลูกกระสุน" ทำจากปอกระเจาเก่าๆ ยัดเข้าไปในกระบอกไม้ไผ่ แล้วใช้ไม้ไผ่กลมๆ ดันออกมา "ลูกกระสุน" จะถูกอัดผ่านกระบอกยาวๆ เพื่อให้เกิดเสียง "ป๊อป" ที่น่าฟัง

ต้นฤดูใบไม้ร่วง เรามักจะออกไปล่าฝรั่งสุกกินกันเสมอ ไม่มีอะไรสนุกไปกว่าการนั่งบนง่ามต้นฝรั่ง กินแล้วโยนปลายฝรั่งลงบ่อน้ำ “จุ๊ จุ๊” เสียงหัวเราะของเราดังก้องไปทั่วละแวกบ้าน เหล่าแม่ๆ รีบชักแส้ออกมาไล่ลูกๆ กลับบ้าน ครั้งหนึ่งฉันกังวลว่าแม่จะจับได้และตี ฉันจึงลื่นล้มลงไป ทำให้กิ่งไม้แห้งข่วนน่อง แม่อาบน้ำให้ฉันด้วยน้ำเกลือแล้วบังคับให้ฉันนอนคว่ำหน้าตี ฉันร้องไห้และโทษแม่ที่ไม่รักและดุฉันอยู่เสมอ พอถึงวัยรุ่น ฉันก็ยิ่งห่างเหินจากแม่มากขึ้น เพราะคิดว่าแม่รู้แค่วิธีบังคับลูกๆ ฉันเถียงแม่ตลอด ปกป้องตัวเองเสมอ แม่รู้แค่วิธีร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้ พอเห็นแม่ร้องไห้ ฉันไม่เพียงแต่ไม่รักแม่เท่านั้น แต่ยังโกรธมากขึ้นด้วย เพราะคิดว่าแม่ใช้น้ำตาบังคับให้ฉันเชื่อฟัง ฉันก็ค่อยๆ ถอยห่างจากอ้อมแขนแม่ไปทีละน้อย

อนิจจา เจ้านกน้อยเพียงแต่ตื่นเต้นกับท้องฟ้าอันกว้างใหญ่เท่านั้น โดยไม่รู้ถึงความยากลำบากมากมายที่รออยู่ข้างหน้า

ด้วยความดื้อรั้น ฉันกัดฟันทนกับความล้มเหลว กัดฟันและพยายามลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก ฉันกลัวว่าถ้าพูดออกไป ฉันจะต้องได้ยินแม่ดุฉัน กลัวว่าจะเห็นแววตาผิดหวังของเธอ ฉันปรารถนาที่จะยืนหยัดในตัวเอง และด้วยเหตุนี้ เวลาที่ฉันกลับบ้านจึงค่อยๆ น้อยลงเรื่อยๆ...

ฉันไม่รู้ว่าแม่ของฉันแก่เร็วขนาดนี้

ฉันไม่รู้ว่าเวลาของแม่จะสั้นลงเรื่อยๆ

ฉันไม่ได้ยินเสียงถอนหายใจของแม่ในตอนกลางคืน

ฉันไม่รู้ว่าทุกคืนแม่ของฉันยังคงดูโทรศัพท์รอสายจากฉัน

เวลาไม่เคยรอใคร เมื่อฉันตระหนักว่าแม่รักฉัน เทียนไขแห่งชีวิตของท่านก็กำลังจะมอดดับลง เมื่อฉันรู้วิธีซื้ออาหารอร่อยๆ กลับบ้าน รู้วิธีซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ให้แม่ ท่านก็กินไม่ได้เพราะต้องควบคุมอาหารเพื่อลดน้ำตาลในเลือดและไขมันในเลือด เมื่อมองดูอาหารมังสวิรัติง่ายๆ ของแม่ ฉันรู้สึกแสบตา ปรากฏว่าฉันคือคนที่ล้มเหลวที่สุดในชีวิตนี้ เพราะไม่สามารถตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ได้

แม่เสียชีวิตในวันต้นฤดูใบไม้ร่วง เพียงหนึ่งวันก่อนเทศกาลวู่หลาน มีคนเล่าว่าผู้ที่เสียชีวิตในโอกาสพิเศษนี้ต้องได้บำเพ็ญเพียรและทำความดีไว้มากมาย ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่ตอนที่ท่านจากไป สีหน้าของท่านสงบนิ่ง มีรอยยิ้มบนริมฝีปาก ไม่ทรมานจากความเจ็บป่วยเหมือนวันก่อนๆ

ฤดูวู่หลานกลับมาอีกครั้ง ท้องถนนเริ่มหนาวเหน็บอีกครั้ง หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความเสียใจที่ลูกไม่ได้ทำหน้าที่ลูกให้สำเร็จ ทันใดนั้นร้านก็เปิดเพลงเศร้าขึ้นมา เศร้าจนบีบคั้นหัวใจเหลือเกิน: "กุหลาบเพื่อเธอ กุหลาบเพื่อฉัน กุหลาบเพื่อคนเหล่านั้น เพื่อคนที่ยังมีแม่ ยังคงมีแม่ให้มีความสุขยิ่งกว่า..."

พี่หวู่หลานมาทุกปี แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่ให้หนูได้แสดงความขอบคุณแล้วนะ!

แหล่งที่มา