เสียงร้องอันไพเราะและไพเราะ

พันโทและนักเขียนเหงียน ฟู ปัจจุบันเป็นอาจารย์ที่โรงเรียนนายร้อยชายแดน ผู้เขียนเรื่องสั้นหลายเรื่องเกี่ยวกับที่ราบสูงทางภาคเหนือ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เขาทำงานอยู่หลายปี เรื่องสั้นของเขาเขียนเพียงเล็กน้อยแต่ด้วยความระมัดระวังและพิถีพิถัน เรื่องราวของเขาเต็มไปด้วยบทกวี เรื่องสั้นแต่ละเรื่องเปรียบเสมือนบทกวีที่ชัดเจน มีทั้งความเศร้า ความงาม และความรู้สึกลึกซึ้งของมนุษย์ คอลเลกชันเรื่องสั้น "Hoa pang nang roi roi" (สำนักพิมพ์วรรณกรรม, 2024) ประกอบด้วยเรื่องสั้นทั่วไป 12 เรื่องซึ่งแสดงถึงรูปแบบเรื่องสั้นที่เป็นเอกลักษณ์

ในตอนก่อนหน้านี้ "เจียกไผ่" (2024) บรรยายถึงพื้นที่บริเวณสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขงตอนเหนือ ที่เกี่ยวข้องกับทหาร ในขณะที่ "ฮัวปังนางร้อยรอย" เป็นภาพของพื้นที่สูงในปัจจุบันที่เกี่ยวข้องกับชีวิตการทำงาน นิสัยการใช้ชีวิต ความคิดและความกังวลของผู้คนในที่นี้ โดยยังคงไว้ซึ่งความเป็นชนบทและความจริงใจอันล้ำค่า

“พังนาง” ชาวบ้านที่ราบลุ่มเรียกกันว่า ต้นนุ่น ในนิทานพื้นบ้านของชนเผ่าหลายกลุ่มในที่สูงทางภาคเหนือ มักกล่าวถึงดอกพังนางเป็นอวตารของหญิงสาวที่กำลังรอคอยคนรัก โดยเล่ากันว่าในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีชายยากจน ใจดี แข็งแกร่ง ตกหลุมรักหญิงสาวชาวเขาที่สวยและมีเสน่ห์คนหนึ่ง

งานแต่งงานได้รับการจัดเตรียมอย่างรอบคอบเมื่อฝนตกและน้ำท่วมใหญ่พัดพาทุกสิ่งทุกอย่างไป ชาวบ้านหารือกันว่าจะปลูกเสาเพื่อให้ชายหนุ่มได้ขึ้นสวรรค์เพื่อขอความกระจ่าง ในวันที่เขาจากไป เขาผูกผ้าสีแดงรอบมือของคนรักของเขา โดยมีพู่ห้ากลีบที่ปลายทั้งสองข้างพร้อมสัญญาว่าจะกลับมา เสาได้กลายมาเป็นต้นปังนาง แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่กลับมา ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ต้นไม้กลายเป็นสัญลักษณ์ของความรักที่ไม่สมหวัง ดอกปังนางร่วงหล่นลงมาอย่างเศร้าโศกแต่ไม่เปลี่ยนเป็นสีแดงสด เหมือนกับหัวใจของหญิงสาวที่รอคอยอย่างเจ็บปวด...

ปกเรื่องสั้นชุด "ดอกไม้ใบไม้ร่วง"

ตลอดทั้งคอลเลกชั่นเรื่องราวต่างๆ แม้จะบรรยายถึงต้นแพร์ ต้นลิ้ม ต้นซาโมก... แต่ผู้อ่านยังคงเห็นว่าต้นแพร์เหล่านี้มีลักษณะต่างๆ กัน เช่น เห็นดอกแพร์เปลี่ยนสีจนพื้นที่ในเรื่องเป็นสีแดง หรือเศร้าหมอง เสียใจ เสียใจ... เหงียนฟูใช้ต้นแบบทางวัฒนธรรมอย่างชำนาญในการเขียนเรื่องราวที่บางครั้งไม่มีเรื่องราวเพื่อสร้างรูปร่างตามธรรมชาติและพรรณนาถึงจิตวิทยาของตัวละครที่มีอยู่เฉพาะในที่ราบสูงทางตะวันตกเฉียงเหนือเท่านั้น นั่นคือพื้นฐานที่ทำให้คุณภาพเชิงกวีลอยล่องไปทั่วทั้งพื้นที่ ลงเอยด้วยเส้นสายที่สวยงามของวรรณกรรม อุดมไปด้วยคุณสมบัติเชิงภาพยนตร์ รูปร่างและสีสันที่สดใส

หนังสือเล่มนี้ดูเหมือนจะพิสูจน์กฎที่ว่านักเขียนต้องดำเนินชีวิตอย่างลึกซึ้งเพื่อจะเข้าใจจังหวะของชีวิต เข้าใจฉากชีวิต ฉากท้องฟ้า และเห็นอกเห็นใจความคิดและความปรารถนาเพื่อที่จะเขียนหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ได้ นักเขียนจะมีทุนในการบรรยายคืนเดือนหงายที่แสนงดงามได้ก็ต่อเมื่อเข้าใจภาคตะวันตกเฉียงเหนืออย่างแท้จริงเท่านั้น ในขณะที่ชีวิตอันตึงเครียดและการแข่งขันของสัตว์ทุกชนิดซ่อนอยู่ลึกๆ ใต้ทุ่งนา ป่าไม้ เชิงเขา และภายในเรือนไม้ใต้ถุนสูงมีหัวใจที่เต้นระรัวเต็มไปด้วยความคิดถึงหรือความเจ็บปวดอันน่าเศร้า...

วรรณกรรมที่ดีต้องสร้างความหลงใหล ในการรวบรวมเรื่องราว ภาพที่ทำให้เกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจค้างคาในใจผู้อ่านคือภาพของตัวละครหญิง เช่น ซิ-"ใบแดงจ้าว" โช-"บ้านบนเนินลมแรง" โซ-"ตลาดสุดท้าย" เมย์-"ดอกไม้ปลายฤดูใบไม้ผลิ"... สื่อถึงความปรารถนาในความรัก อิสรภาพ ความสุข แต่ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือของนิสัยและขนบธรรมเนียมประเพณีได้ พวกเขาเต็มใจที่จะเป็น "นักโทษ" ของประเพณีเก่าแก่ที่ล้าหลังและความเห็นแก่ตัวของผู้ชายหรือไม่ คำถามที่ยังคงค้างคาอยู่ในหนังสือ ชวนให้ผู้อ่านตอบด้วยความเห็นอกเห็นใจต่อธรรมชาติและชีวิตของมนุษย์ เพื่อเพิ่มอรรถรสในการรับชมและทำให้เรื่องราวใกล้เคียงกับชีวิตจริงมากขึ้น การรวบรวมเรื่องราวจึงใช้การเปรียบเทียบที่สดใหม่และน่าสนใจมากมาย ซึ่งใกล้เคียงกับความคิดเชิงจิตวิทยาของผู้คน โดยเฉพาะชาวม้ง

โครงเรื่องกึ่งตรงไปตรงมาของข้อความซึ่งเป็นทั้งคำพูดของตัวละครและผู้บรรยายซึ่งแยกแยะได้ยาก ทำให้เกิดภาพลวงตาว่าตัวละครอยู่ใกล้และไกล เป็นจริงและเป็นภาพลวงตา เช่น "ฝนฤดูใบไม้ผลิปลิวไสวอยู่หน้าระเบียง ลมพัดแรงอบอุ่นเข้ามา...เช้านี้ มีเพียงเมย์เท่านั้นที่อยู่บ้าน เมย์ต้องเฝ้าหม้อไวน์ปีใหม่ให้พ่อ" ในเรื่องสั้นเรื่อง "พระจันทร์ใหม่แขวนอยู่บนยอดเขา" มุมมองและจุดยืนของเมย์ถูกแทรกเข้าไปในคำพูดของผู้บรรยาย ราวกับต้องการอ้างสิทธิ์ในการแสดงออก รำพัน ตำหนิ ขุ่นเคือง... ด้วยเหตุนี้ การเขียนจึงมีความมีชีวิตชีวา ความตื่นเต้น และความมีชีวิตชีวา

ตามรายงานของกองทัพประชาชน

ที่มา: https://baoangiang.com.vn/mot-giong-van-tru-tinh-tinh-te-a422748.html