ฤดูร้อนของพ่อ

(ĐN) - อีกไม่นาน ลูกๆ ของฉันก็ "ประจำการ" อยู่ที่บ้านคุณปู่มานานกว่าสองสัปดาห์แล้ว เป็นเหมือน "ค่ายฤดูร้อน" พิเศษที่ไม่มีแบบฟอร์มลงทะเบียน ไม่มีเครื่องแบบ แต่มีตารางเรียนประจำวันเหมือนโรงเรียนทั่วไป และแน่นอนว่า "ผู้บัญชาการ" คนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากคุณพ่อของฉัน ที่มี "วินัยทางทหาร" ในแบบฉบับที่เข้มงวดแต่ก็ใช้ในชีวิตประจำวัน

ตอนแรกพ่อโทรมาบอกว่า "หน้าร้อนแล้ว พาลูกๆ กลับบ้านเถอะ พ่อจะดูแลพวกเขาสักสองสามอาทิตย์ อยู่บ้านกอดโทรศัพท์ตลอดเวลามันเสียเวลาเปล่า" ฉันก็ลังเล พ่ออายุเกือบเจ็ดสิบแล้ว ขาไม่ค่อยดี สุขภาพก็ไม่ค่อยดีเหมือนเดิม ลูกสองคนเป็นเด็กประเภท "ชอบทำลายข้าวของ" แต่พ่อก็มั่นใจมากว่า "แต่ก่อนผมสั่งการทั้งหน่วย ตอนนี้ผมมีหลานหลายคนแล้ว แล้วจะทำไม" พอได้ยินแบบนั้น ผมก็เข้าใจว่าต้องส่งพวกเขาไปช่วงซัมเมอร์นี้ ถึงจะไม่ได้ส่งไปก็ตาม

ฉันจึงเก็บเป้และใส่ของทุกอย่างตั้งแต่ยากันยุงไปจนถึงขนม ดินสอสี หนังสือ แล้วพาลูกๆ ไปที่บ้านปู่ย่าของฉัน ซึ่งมีต้น Barringtonia acutangula ให้ร่มเงาอยู่หน้าบ้าน มีเสียงพัดลมดังกึกก้องในช่วงบ่ายของฤดูร้อน และปู่ของฉันก็กำลังรอลูกๆ อยู่พร้อมกับ "กฎกิจกรรมฤดูร้อน" ที่เขาคิดขึ้นเอง... อยู่ในหัว

วันแรกเลย เขาพูดไว้ชัดเจนว่า “ที่นี่ อย่าเล่นโทรศัพท์ทั้งวัน ตื่นก่อน 6:30 น. ตื่นนอนแล้วพับผ้าห่ม แปรงฟัน กวาดบ้าน กินข้าว เรียน หรือวาดรูปเสร็จ บ่ายๆ ก็ออกไปเล่นข้างนอกได้ ถ้าซน พรุ่งนี้ไม่ได้กินไอศกรีมนะ” ลูกๆ ของฉันมองเขาตาเบิกกว้าง ราวกับว่าเพิ่งเจอ... หัวหน้าค่ายฝึกนักเรียนนายร้อย ส่วนฉัน ฉันกลั้นหัวเราะ บอกลาเด็กๆ แล้วขับรถกลับบ้าน ยังคงมีความกังวลอยู่บ้าง

แต่หลังจากผ่านไปเพียงสองสัปดาห์ ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ เด็กๆ เริ่มชินกับกิจวัตรประจำวันโดยไม่รู้ตัว ทุกเช้าพ่อจะส่งรูปถ่ายมาให้ฉันทาง Zalo รูปหนึ่งกำลังพับผ้าห่ม อีกรูปกำลังก้มตัวกวาดบ้าน และวันหนึ่ง คุณปู่กับหลานสาวนั่งเก็บผักและถั่วตากแห้งด้วยกันที่ระเบียง เมื่อมองดูภาพนั้น ฉันรู้สึกทั้งขบขันและเศร้าใจ เหมือนกับความเศร้าของผู้ใหญ่ที่จู่ๆ ก็ตระหนักได้ว่าฤดูร้อนของลูกๆ กำลังกลับมามีชีวิตอีกครั้งในแบบที่เรียบง่ายที่สุด นั่นคือ ไม่มีทีวี ไม่มีโทรศัพท์ มีเพียงหญ้า ต้นไม้ กลิ่นดิน เสียงนกร้อง และคุณปู่

ตอนนี้เด็กๆ กลายเป็น "ทหารคนโปรด" ของเขาอย่างแท้จริง ทุกเช้าพวกเขาจะฝึกซ้อมใต้ร่มเงาของต้นลอเรลอินเดีย เขาตะโกนว่า "หนึ่ง สอง สาม สี่!" และเด็กๆ ก็ทำตามอย่างเชื่อฟัง ตอนเที่ยง เขาอ่านนิทานหรือเล่าเรื่องราวสมัยอยู่ในกองทัพ ซึ่งล้วนเป็นนิทานเก่าๆ ที่ฉันเคยได้ยินมาตลอดสมัยเด็ก และตอนนี้เมื่อเขาเล่าซ้ำอีกครั้ง เด็กๆ ก็รู้สึกเหมือนเป็นปริศนา

บ่ายๆ เด็กๆ รดน้ำต้นไม้ เก็บผัก เล่นไล่จับ หรือเล่นแบดมินตัน วันหนึ่ง ฉันโทรหาลูกชายคนโต แล้วเขาก็คุยโวว่า "ผมเพิ่งหัดพับเสื้อสไตล์ทหารกับคุณปู่!" ฉันหัวเราะ แต่ในใจกลับรู้สึกโล่งขึ้นมาก เพราะครั้งหนึ่งฉันเองก็เคยเจอฤดูร้อนที่ "เคร่งครัด" แบบนี้ ภายใต้การบังคับบัญชาของพ่อ ตอนนั้นฉันเกลียดมันมาก ทุกครั้งที่เจอพ่อ ฉันก็จะไม่อยากเจอพ่อ แต่พอโตขึ้น ฉันก็เข้าใจว่าด้วยนิสัยเดิมๆ นี่แหละ ทำให้ฉันเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างเป็นระเบียบ สุภาพ และไม่ทิ้งจานชามไว้เกลื่อนกลาดหลังกินข้าวเสร็จ

วันหนึ่งฉันรีบวิ่งไปเยี่ยม พอถึงประตูบ้านก็ได้ยินเสียงเขาตะโกนเบาๆ ว่า "แกโยนรองเท้าอีกแล้ว! เข้าบ้านฉันทีไร ต้องรักษาความสะอาดให้เรียบร้อยด้วยนะ จำไว้!"

ลูกคนเล็กพึมพำว่า “ฉันลืม...”

เขาตอบสั้นๆ ว่า “ความหลงลืมเป็นโรคเรื้อรังของคนขี้เกียจ คราวหน้าอย่าลืมรักษาความเรียบร้อยไว้นะ”

ฉันอดหัวเราะไม่ได้ แต่ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ พ่อของฉันแก่แล้ว แต่วิธีการสอนหลาน ๆ ของเขายังคงเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ ยังคงตลกและได้ผล

ฉันจำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยถามพ่อว่า “เหนื่อยไหมที่ต้องดูแลหลานๆ ที่ซุกซนทุกวัน” พ่อตอบอย่างใจเย็นว่า “ก็เหนื่อยนะ แต่ก็สนุกดี อีกอย่าง ฤดูร้อนเป็นโอกาสให้เด็กๆ ได้เติบโตอีกหน่อย”

หลังจากฟังแล้ว ฉันไม่ได้พูดอะไรอีก แค่คิดว่าฤดูร้อนไม่เพียงแต่เป็นช่วงเวลาพักผ่อนเท่านั้น แต่ยังเป็นเวลาเรียนรู้สิ่งต่างๆ ที่โรงเรียนไม่สามารถสอนได้ เช่น การใช้ชีวิตอย่างมีระเบียบ การรักธรรมชาติ การฟัง การอดทน และการตื่นเช้าโดยไม่ขมวดคิ้ว

ฤดูร้อนนี้ไม่มีทริปเที่ยวทะเลหรือทัวร์ สำรวจโลก แต่สำหรับเด็กๆ แล้ว มันเป็นฤดูร้อนที่น่าจดจำที่สุด เพราะการได้อยู่กับคุณปู่ ทุกวันคือสิ่งใหม่ บทเรียนใหม่ ไม่มีแอปเรียนออนไลน์ มีเพียงคุณปู่กับไม้กวาด จอบ ถ้วยชา และเรื่องราวมากมายที่เปี่ยมไปด้วยความรัก

ตอนนี้ลูกๆ ของฉันเริ่มคุ้นเคยกับ "กฎหน้าร้อน" ของเขาแล้ว พวกเขาไม่หน้าบึ้งตึงเวลาตื่นเช้า หรือคร่ำครวญหาโทรศัพท์เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป พวกเขาเริ่มเตือนฉันเป็นครั้งคราวว่า "พรุ่งนี้ รดน้ำต้นไม้ให้หน่อย" หรือ "คืนนี้เล่าให้ฟังหน่อยว่าติดทหารอยู่" ส่วนฉัน หลังเลิกงานช่วงบ่าย เส้นทางไปบ้านพ่อก็รู้สึกคุ้นเคยขึ้นทันที บางครั้งแค่แวะไปดูเด็กๆ เล่นกันในสนาม ขณะที่พ่อนั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้จิบชา ฉันก็รู้สึกโล่งใจแล้ว

ฤดูร้อนนี้ เด็กๆ ได้ไปอยู่กับเขา หรือในความเป็นจริง พวกเขาก็ได้อยู่ในความทรงจำของฉันในอดีต เมื่อตอนที่พ่อยังเป็น "ผู้บังคับบัญชา" ของวัยเด็กอีกครั้งหนึ่งด้วย

ฮาลินห์

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202507/mua-he-cua-bo-63108dc/