การสอนเป็นคนรวยหรือคนจน?

หลังจากทำงานเป็นคนเรือข้ามฟากมานานหลายปี และเห็นผู้โดยสารแต่ละรุ่นข้ามแม่น้ำด้วยรอยยิ้ม ความสุข น้ำตาและความเศร้า ปะปนกับความเจ็บปวดและความอับอายเล็กน้อย... แต่เมื่อพูดถึงอาชีพครู หัวใจของฉันยังคงเต้นระรัวด้วยความทรงจำที่ไม่มีวันลืมเลือนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียน

เมื่อมองย้อนกลับไปถึงการเดินทาง 17 ปีในการสอนของฉัน ซึ่งสะท้อนถึงการเดินทางของการหว่านเมล็ดพันธุ์ที่ไม่นานเกินไป แต่ก็ไม่สั้นเกินไป ฉันจำได้ว่าตอนที่เริ่มฝึกยืนบนโพเดียมเป็นครั้งแรก และจัดเตรียมทุกอย่างเพื่อเตรียมการบรรยายอย่างเรียบร้อย รู้สึกขอบคุณอย่างเงียบ ๆ สำหรับนาทีแรกของการใช้ชีวิตอย่างเต็มที่สำหรับความหลงใหลในการค้นพบ การสำรวจ และความคิดสร้างสรรค์ที่สร้างรากฐานสำหรับอาชีพปัจจุบันในการให้การศึกษาแก่ผู้คน

ทรัพย์ของครูมันแปลก!

ฉันยังคงจำคำถามของเด็กอายุ 18 ปีในการให้คำปรึกษาด้านการสมัครเข้ามหาวิทยาลัยเมื่อไม่นานมานี้ได้ และฉันก็หัวเราะด้วยความดีใจ การสอนไม่ใช่ว่าจน แต่เป็นคนรวย แต่ความร่ำรวยของครูเป็นเรื่องแปลก!

มีองค์ความรู้และทักษะมากมายที่จำเป็นต้องปลูกฝังให้กับนักเรียน มีบทเรียนทางศีลธรรมมากมายที่จำเป็นต้องปลูกฝังไว้ในจิตใจของเด็กๆ

ของขวัญนับไม่ถ้วนจากใจของ "ลูกหลาน" แห่งบทกวี: การ์ดที่มีคำสะกดผิด ช่อดอกไม้ที่เปียกฝน ไม้บั๋นเต๊ตสองอันที่ห้อยลงมาจากแฮนด์จักรยาน...

อบอุ่นหัวใจกับภาพที่นักเรียนมอบให้คุณครู

เป็นชิ้นงานที่เรียบง่ายแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของครูอบอุ่นได้ เช่น คำกล่าว "ครับท่าน" ที่แสนหวาน การกอดกันกลางถนนที่พลุกพล่าน การแวบมองแห่งการจดจำ และความสุขที่พุ่งพล่านที่ได้เห็นนักเรียนเติบโต เป็นผู้ใหญ่ และมั่นคง...

วันหนึ่ง เด็กหญิงชั้นประถมศึกษาปีที่ 8 ผู้มีความฝันเดินไปที่โต๊ะของครูแล้วยื่นภาพร่างดินสอที่วาดอย่างเร่งรีบให้กับครู ผมสั้นๆ ที่อยู่ข้างๆ โน๊ตบุ๊คนั้นเห็นได้ชัดเจนมาก ใจผมจึงเต็มไปด้วยความชื่นบานเพราะจิตใจอันเรียบง่ายของนักเรียนที่มีดวงตาเป็นประกาย...

หรือจู่ๆ วันหนึ่งตอนเลิกเรียน ก็มีเด็กชั้น ป.6 เดินมาข้างๆ ฉันในโถงทางเดิน แล้ววางรูปวาด แบบจิบิ สวยๆ ลงบนมือครูอย่างขี้อาย เธอหัวเราะออกมาแล้วกล่าวว่า “มันสวยมาก” จากนั้นเธอดูอย่างใกล้ชิด และตกตะลึงเมื่อเห็นภาพตัวเองในภาพวาดสร้างสรรค์ของลูกน้อย โอ้ดีใจจังเลย…

ไม่มีใครเลือกที่จะสอนเพื่อที่จะร่ำรวย

ไม่มีใครเลือกการสอนเพื่อแสวงหาความมั่งคั่งทางวัตถุ ไม่มีใครเลือกอาชีพครูเพื่อฝันถึงความกตัญญูกตเวทีจากนักเรียน ผู้ปกครอง และสังคมอย่างไม่สิ้นสุด ไม่มีใครเลือกอาชีพครูเพื่อรอคอยด้วยความกังวลทุกปีเพื่อรอวันที่จะแสดงความขอบคุณด้วยของขวัญและซองจดหมาย!

ในวันแห่งความกตัญญูนี้ ฉันหวังว่าพ่อแม่จะไม่พูดคุยหรือโต้เถียงกันเรื่องอั่งเปา ดอกไม้ ของขวัญ หรือการ์ดอีก เพราะความกังวลเหล่านี้เป็นเพียงความคิดคำนวณของผู้ใหญ่อย่างเราๆ เท่านั้น

โปรดจุดประกายความกตัญญูให้แก่ดวงวิญญาณของคนรุ่นใหม่ที่มีต่อคุณครูผู้สอนงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยทุกวันในการสอนหนังสือและสอนผู้คน...

ครูสาวสวยขึ้นอย่างกะทันหันผ่านรูปวาดจิบิของลูกศิษย์

โปรดปลูกฝังความรู้สึกขอบคุณและความเข้าใจในจิตใจของครูไว้ในดวงตา รอยยิ้ม หัวใจ และจิตใจของเด็กๆ ผ่านทางบทเรียน การให้กำลังใจ คำชมเชย หรือแม้แต่การจู้จี้และการลงโทษ...

ให้บุตรหลานของคุณมีส่วนร่วมในการแสดงความขอบคุณโดยให้พวกเขาห่อดอกไม้และเขียนคำสองสามคำถึงคุณครู ดอกไม้อาจจะดูไม่เรียบร้อย คำอวยพรอาจจะดูเก้กังและเก้กังนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร ของขวัญจากใจมีค่าเสมอ!

อย่าให้ความสำคัญกับมูลค่าของของขวัญหรือดอกไม้แต่ละดอกมากเกินไป เพราะว่า “วิธีการให้ของคุณดีกว่าปริมาณที่ให้” ปล่อยให้เด็ก ๆ มอบดอกไม้ให้ครูด้วยมือของพวกเขาเอง โดยริมฝีปากอันงดงามของพวกเขาจะเผยอวาตารแสดงความยินดีต่อครูของพวกเขา และดวงตาที่เป็นประกายของพวกเขาจะสื่อถึงคำขอบคุณ เชื่อมโยงหัวใจที่เรียบง่ายของพวกเขาเข้าด้วยกัน

ลิงค์ที่มา: https://thanhnien.vn/nghe-giao-giau-hay-ngheo-185231116101707218.htm