การสอนเป็นคนรวยหรือคนจน?

หลังจากทำงานเป็นคนพายเรือมานานหลายปี ได้เห็นผู้โดยสารแต่ละรุ่นข้ามแม่น้ำด้วยรอยยิ้ม ความสุข น้ำตาและความเศร้า ผสมปนเปกับความเจ็บปวดและความอับอาย... แต่เมื่อพูดถึงอาชีพครู หัวใจของฉันยังคงเต้นระรัวด้วยความทรงจำที่ไม่มีวันลืมเลือนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างครูกับลูกศิษย์

เมื่อมองย้อนกลับไปถึงการเดินทาง 17 ปีแห่งการถือชอล์ก นึกถึงเส้นทางการหว่านเมล็ดพันธุ์ที่ไม่ยาวเกินไปแต่ก็ไม่สั้นเกินไป ฉันนึกถึงช่วงเวลาที่เริ่มฝึกยืนบนแท่นบรรยาย จัดเตรียมทุกอย่างเพื่อเตรียมบรรยายอย่างเป็นระเบียบ ฉันขอบคุณช่วงเวลาแรก ๆ ของการใช้ชีวิตอย่างเต็มที่อย่างเงียบ ๆ สำหรับความหลงใหลใน การค้นพบ การสำรวจ และความคิดสร้างสรรค์ ซึ่งได้หล่อหลอมรากฐานให้กับอาชีพปัจจุบันของฉันในการปลูกฝังผู้คน

ความมั่งคั่งของครูเป็นเรื่องแปลก!

ฉันยังจำคำถามของชายหนุ่มวัย 18 ปีคนหนึ่งในงานปรึกษาหารือเรื่องการสมัครเข้ามหาวิทยาลัยเมื่อไม่นานมานี้ได้ และหัวเราะด้วยความดีใจ อาชีพครูไม่ได้ยากจน แต่ร่ำรวย แต่ความมั่งคั่งของครูนั้นช่างแปลกประหลาด!

มีความรู้และทักษะมากมายที่นักเรียนต้องฝึกฝน มีบทเรียนทางศีลธรรมมากมายที่ต้องปลูกฝังไว้ในจิตวิญญาณของเยาวชน...

ของขวัญนับไม่ถ้วนจากใจของ "เด็กๆ" แห่งบทกวี: การ์ดที่มีคำสะกดผิด ช่อดอกไม้ที่เปียกฝน ไม้บั๊ญเต๊ตสองอันห้อยลงมาจากแฮนด์จักรยาน...

อบอุ่นหัวใจกับภาพที่นักเรียนมอบให้คุณครู

เป็นชิ้นงานที่เรียบง่ายแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของครูอบอุ่นได้ เช่น คำว่า "ครับ/ค่ะ" ที่แสนหวาน การกอดกลางถนนที่พลุกพล่าน การเหลือบมองด้วยความคุ้นเคย และความสุขที่พรั่งพรูจากการได้เห็นนักเรียนเติบโต เป็นผู้ใหญ่ และมั่นคง...

วันหนึ่ง เด็กหญิงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ผู้มีความฝันเดินเข้ามาที่โต๊ะครูอย่างกะทันหัน แล้วยื่นภาพร่างดินสอที่วาดอย่างรีบร้อนให้เธอ ผมสั้นข้างแล็ปท็อปนั้นเด่นชัด หัวใจของเธอเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข เพราะหัวใจอันเรียบง่ายของนักเรียนที่มีดวงตาเป็นประกาย...

หรือวันหนึ่ง จู่ๆ ก็มีนักเรียนชั้น ป.6 เดินมายืนข้างๆ เธอในโถงทางเดิน พลางวางภาพวาด จิบิ สวยๆ ลงบนมือคุณครูอย่างเขินอาย เธอหัวเราะและชมว่า "สวยจัง" จากนั้นก็มองดูอย่างตั้งใจและรู้สึกทึ่งเมื่อเห็นภาพตัวเองในภาพวาดสุดสร้างสรรค์ของลูก โอ้ ดีใจจัง...

ไม่มีใครเลือกการสอนเพื่อที่จะร่ำรวย

ไม่มีใครเลือกอาชีพครูเพื่อแสวงหาความมั่งคั่งทางวัตถุ ไม่มีใครเลือกอาชีพครูเพื่อเพ้อฝันถึงความกตัญญูจากนักเรียน ผู้ปกครอง และสังคมอย่างไม่รู้จบ ไม่มีใครเลือกอาชีพครูเพื่อรอคอยอย่างกระวนกระวายใจทุกปีเพื่อรอวันที่จะได้แสดงความกตัญญูด้วยของขวัญและซองจดหมาย!

ดังนั้น ในวันแห่งความกตัญญูนี้ ฉันหวังว่าพ่อแม่จะไม่พูดคุยและโต้เถียงกันเรื่องอั่งเปา ดอกไม้ ของขวัญ หรือการ์ดอีกต่อไป เพราะความกังวลเหล่านี้เป็นเพียงความคิดที่ครุ่นคิดของผู้ใหญ่อย่างเราเท่านั้น

ขอร่วมจุดประกายความกตัญญูต่อครูบาอาจารย์ผู้ทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยทุกวันในการสอนวรรณกรรมและผู้คน...

ครูสาวสวยขึ้นอย่างกะทันหันผ่านภาพวาดจิบิของลูกศิษย์

โปรดปลูกฝังความกตัญญูและความเข้าใจในจิตใจของครูในดวงตา รอยยิ้ม หัวใจ และจิตใจของเด็กๆ ผ่านทางบทเรียนแต่ละบท การให้กำลังใจ คำชมเชย หรือแม้แต่การจู้จี้และการลงโทษ...

ให้ลูกๆ มีส่วนร่วมในการแสดงความกตัญญูด้วยการให้พวกเขาห่อดอกไม้และเขียนข้อความสั้นๆ ถึงคุณครู ดอกไม้อาจจะดูไม่เรียบร้อย คำอวยพรอาจจะดูเก้ๆ กังๆ บ้าง แต่ไม่เป็นไร ของขวัญจากใจมีค่าเสมอ!

อย่าให้ความสำคัญกับคุณค่าทางวัตถุของของขวัญหรือดอกไม้แต่ละชิ้นมากเกินไป เพราะ "ของขวัญไม่ได้ดีเท่ากับวิธีการให้" ให้เด็กๆ มอบดอกไม้ด้วยตนเอง ริมฝีปากอันสวยงามของพวกเขาจะเปล่งวาจาแสดงความยินดีต่อคุณครู และดวงตาที่เป็นประกายคู่นั้นก็แทนถ้อยคำขอบคุณแสนวิเศษที่เชื่อมโยงจิตใจอันบริสุทธิ์เข้าด้วยกัน

ลิงค์ที่มา: https://thanhnien.vn/nghe-giao-giau-hay-ngheo-185231116101707218.htm