คนที่เคยผ่านหน้าหนังสือพิมพ์ภูเยน

เรานั่งอยู่ท่ามกลางยามบ่ายที่คุ้นเคย

เพียงแต่หน้าตายังเหมือนหนังสือพิมพ์อยู่เลย

เวลาเพิ่งตื่นนอนพร้อมกับข่าว

ยังค้างอยู่ที่ขอบเปลือกตา

เราได้เห็นทะเลตุ้ยฮัวมีคลื่น

ลมพัดผ่านสะพานดารัง ชื่อคุ้นหู

ต้นฉบับยังคงมีกลิ่นหมึกอยู่

รอคอยการเปิดตัวอย่างใจจดใจจ่อ

เรา-จำปกส่งท้ายปีเก่า

ฉันลืมหัวข้อที่ฉันรีบใส่

เหลือเพียงคราบหมึกบนแขนเสื้อ

ผสมกับเสียงพิมพ์ที่ก้องอยู่ไกลๆ

เรา-เขียนด้วยความลำบาก

นำหน้าหนังสือพิมพ์ฝ่ามรสุมและน้ำท่วมหลายครั้ง

ค่าลิขสิทธิ์ต่ำ ร่างหนา

ยังคงให้ทางแก่กันและกัน - คำแต่ละคำมีเงาของบุคคลเพียงพอ

เราเคยยกถ้วยกาแฟที่ยังไม่เย็นลง

เวรกลางคืน-ระฆังดังเหมือนฝนตก

ข่าวร้อนๆ เงียบสงัดอยู่นอกหน้าต่าง

แต่ใจฉันยังคงตื่นอยู่ด้วยหน้ากระดาษที่ยังไม่ได้พิมพ์

เรา-เงียบไปเพราะชื่อเรื่องที่ยังไม่เสร็จ

ทุกครั้งที่ทะเลาะกันด้วยวลีเดียว

แล้วมีแต่ตาเท่านั้นที่พูดว่า:

“ใช่แล้ว เต็มหน้าเลย… ไม่เป็นไร”

ขวา?

เรา-ได้-ร่วมกัน-ยกระดับมาตรฐานของแต่ละประเด็น

จากข่าวท้องถิ่นสู่ข่าวโลก

หนังสือพิมพ์ ภูเอียน ไม่ใช่แค่ที่อยู่

แต่เป็นความปรารถนา - คุณภาพ ความทันสมัย ​​ความน่าเชื่อถือ

เรา-ร่วมกันสร้างข้อมือใหม่

ส่องสว่างคำในทุกหน้า

“ภูเยน” เฉียบคมและทันสมัย

ทิ้งร่องรอยไว้ในอาชีพ ท่ามกลางจังหวะชีวิตอันสั่นไหว...

น่าเสียดายที่วันหนึ่งกระดุมข้อมือ “หนังสือพิมพ์พูเยน” จะไม่มีอีกต่อไป

พาดหัวข่าวที่ไม่ได้พิมพ์ - ตกลงไปในคอลัมน์สีขาว

หลงอยู่ในมือของใครบางคนที่ยังคุ้นเคยกับรอยพับของหน้ากระดาษ

แต่ฉันเห็นตัวเองพับไว้ในความทรงจำ

เรา-จะไปดินแดนอื่น

ดักแล็ค - ลมที่ราบสูงสั่นจังหวะเที่ยงวัน

เรามีสิ่งที่ไม่สามารถพิมพ์ซ้ำได้: ต่างหูหนังสือพิมพ์ฟูเยน

ยุคแห่งการทำข่าว-เหมือนฝนที่ตก

ร่วงหล่นเงียบๆละลายบนถนนชายฝั่งทะเล

ขอแสดงความนับถือต่อผู้ที่ยังคงเก็บรักษาไว้

รอยมือของฉันอยู่ที่มุมโต๊ะพิมพ์

ที่เปลวไฟของตัวอักษรยังคงสั่นไหว

และความเป็นเพื่อน-ไม่มีการนัดหมาย ยังคงเขียวอยู่

ที่มา: https://baophuyen.vn/sang-tac/202506/nhung-nguoi-tung-di-qua-mang-set-bao-phu-yen-84e4a33/