ในวันนี้ ดอกฟีนิกซ์ทุกแห่งบนถนนต่างเปล่งประกายดอกไม้สีเพลิงขึ้นบนท้องฟ้า นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ต่างกล่าวคำอำลากันอย่างไม่เต็มใจในสนามโรงเรียนที่มีแดดจ้า แสงแดดผสมผสานเข้ากับเสียงร้องประสานของจั๊กจั่นแรกของฤดูกาล ท่ามกลางความคิดถึงที่สั่นคลอน เมื่อวานนี้เอง ความคิดที่จะกล่าวคำอำลาช่วงเวลาอันแสนฝันและคำอำลาชีวิตนักเรียนยังไม่ชัดเจนในความคิดของนักเรียนชายและหญิงวัย 18 ปี
ฉันล่องลอยไปตามกระแสแห่งความคิดถึงและพบกับตัวเองในสมัยที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว นานมาแล้ว วันที่ฉันเขียนข้อความสองสามบรรทัดลงในสมุดไดอารี่เล่มสุดท้ายของชั้นเรียนอย่างไม่เต็มใจในสมุดบันทึกที่สวยงามของเพื่อนร่วมชั้น โดยส่งความรู้สึกมากมายที่ซ่อนอยู่ลงไปที่นั่น ความทรงจำที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
สีของดอกไม้เปรียบเสมือน “สีของเลือดในหัวใจ” และกลายมาเป็นสัญลักษณ์ของรักแรกพบ ความรักบริสุทธิ์ของนักเรียน สีของดอกไม้เป็นสัมภาระที่ระลึกถึงความทรงจำอันลึกซึ้งของวัยเยาว์ และแล้วความรักอันเงียบงันมากมายก็หลีกหนีจากสีสันอันเร่าร้อนของดอกไม้ที่เต้นระรัวอยู่ตลอดเวลา
บทกวีที่ฉันเขียนให้ฟองนั้นค่อนข้างเก้กัง ไม่มีสัมผัส ไม่มีความหมาย และบางทีก็เป็นเพียงความรู้สึกไร้เดียงสาของวัยรุ่นที่ส่งมาให้ราวกับต้องการแบ่งปันความคิดลับๆ เพราะกลัวว่าพรุ่งนี้จะไม่มีโอกาสได้แสดงมันออกมาอีก แต่ในขณะเดียวกัน มันยังทำให้แฟนสาวที่แสนเพ้อฝันของฉันมีน้ำตาซึมอีกด้วย...
ฤดูร้อนที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนต่างอยากเก็บช่วงเวลาอันหายากนี้เอาไว้ ทุกคนรีบวิ่งไปหาความทรงจำดีๆ สักสองสามอย่างเพื่อตัวเอง โดยหวังว่าวันเหล่านี้จะไม่สูญหายไปในความวุ่นวายของวันพรุ่งนี้ เด็กสาวที่เรียนวรรณคดีเก่งที่สุดในชั้นเรียนยังมีเวลาเขียนข้อความเบาๆ ลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเพื่อนๆ ของเธอด้วยว่า "ความทรงจำ โปรดอย่าบินจากไป ฉันจะจดจำคุณตลอดไป" ทุกคนต่างเงียบงัน ขณะที่เส้นสายของคำต่างๆ ถูกสลักทีละบรรทัดบนโต๊ะ บนเก้าอี้ บนสมุดรุ่นของนักเรียน จากนั้นพวกเขาก็หยุดนิ่ง จากนั้นพวกเขาก็ร้องไห้...
เด็กผู้ชายที่มักจะซุกซนและชอบหยอกล้อกันก็เงียบเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดมีอารมณ์เดียวกัน นั่นคือความคิดถึงที่ไม่มีวันสิ้นสุด นอกสนามโรงเรียน ดอกกุหลาบพันปียังคงเป็นสีแดงสดและร่วงหล่นทีละกลีบ ปิดกั้นความรู้สึกเหล่านั้น เติมเต็มช่วงสอบทั้งหมด ความโกรธและความเคียดแค้นของเด็กๆ ทั้งหมดหายไปในทันใด เปลี่ยนเป็นช่วงเวลาแห่งความรักและความซาบซึ้งใจ โดยรู้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พบกันอีกในฤดูกาลหน้าเท่านั้น...
ในคาบเรียนสุดท้าย อาจารย์บรรยายอย่างอบอุ่นและน่าดึงดูดใจอย่างประหลาด ไม่มีเสียงหัวเราะดังลั่นที่ด้านหลังห้องเรียน ไม่มีการล้อเลียนหรือล้อเล่น แต่กลับมีเสียงสะอื้นเบาๆ ราวกับว่าไม่อยากให้ใครได้ยิน
กลีบดอกฟีนิกซ์แต่ละกลีบยังคงระยิบระยับด้วยความรัก ทันใดนั้น ฉันก็เหลือบไปเห็นสายตาที่ครุ่นคิดมองผ่านหน้าต่าง เธอจมอยู่กับความคิดที่เลือนลางและห่างไกล เธอคงกำลังคิดถึงวันพรุ่งนี้ คิดถึงลางสังหรณ์ถึงอนาคตที่สดใสข้างหน้า และความหวานชื่นของวันนี้ ท่ามกลางความวุ่นวายของความทรงจำในโรงเรียน...
ฉันยังคงจดจำความทรงจำในวัยเยาว์ที่แสนไร้เดียงสาไว้ในใจ ที่นั่นมีช่อดอกไม้ที่ชื่อว่า "โนสทาลเจีย" ดังนั้น วันนี้ เมื่อเดินอยู่ท่ามกลางดอกฟีนิกซ์สีแดงอันเร่าร้อน ฉันก็มองย้อนกลับไปในอดีตอันไกลโพ้น ฉันก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันใด และร้องเรียกออกไปอย่างเงียบๆ ว่า "ฟีนิกซ์ที่รัก!"
ที่มา: https://baophuyen.vn/sang-tac/202505/phuong-yeu-6951b4a/
การแสดงความคิดเห็น (0)