ฟีนิกซ์ที่รัก

ถ้าใครถามฉันว่าอะไรคือความทรงจำที่งดงามที่สุดในช่วงชีวิตนักศึกษา ฉันจะตอบทันทีว่า ความทรงจำในชั้นเรียนสุดท้ายตอนม.6 และถ้าใครถามฉันว่าความทรงจำไหนที่คอยหลอกหลอนฉันมากที่สุด ก็คงเป็นความทรงจำเกี่ยวกับช่อดอกฟีนิกซ์สีแดง ดอกไม้สีเดียวกับหัวใจที่ร่ำไห้ แบกรับความคิดถึงมากมาย แผดเผาไปด้วยน้ำตาในช่วงเวลาแห่งการบอกลาชีวิตนักศึกษาของฉัน...

ทุกวันนี้ ทุกท้องถนน ดอกฟีนิกซ์ได้ประดับประดาท้องฟ้าด้วยดอกไม้สีเพลิง นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ต่างกล่าวคำอำลากันอย่างไม่เต็มใจในสนามโรงเรียนที่แดดจ้า แสงแดดอ่อนๆ ผสมผสานกับเสียงร้องประสานของจักจั่นชุดแรกของฤดูกาล ท่ามกลางความคิดถึงที่เลือนราง เมื่อวานนี้เอง ความคิดที่จะบอกลาช่วงเวลาอันแสนฝัน บอกลาชีวิตนักเรียนยังไม่ชัดเจนในความคิดของนักเรียนชายหญิงวัยสิบแปดปี

ล่องลอยไปตามสายธารแห่งความคิดถึง ฉันได้พบกับตัวเองในสมัยที่ยังใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว นานมาแล้ว วันที่ฉันเขียนข้อความสั้นๆ ลงในสมุดบันทึกเล่มสุดท้ายอย่างไม่เต็มใจในสมุดโน้ตสวยเล่มงามของเพื่อนร่วมชั้น ส่งความรู้สึกลับๆ มากมายลงไป ความทรงจำที่ยังคงอยู่แม้กาลเวลาจะล่วงเลยไปจนลับขอบฟ้า

สีของดอกไม้เปรียบเสมือน “สีของเลือดในหัวใจ” และกลายเป็นสัญลักษณ์ของรักแรกพบ ความรักอันบริสุทธิ์ของนักเรียน สีของดอกไม้เปรียบเสมือนสัมภาระที่ติดตัวมา หล่อเลี้ยงราวกับความทรงจำอันลึกซึ้งในยุคสมัยที่ไร้เดียงสา และแล้ว ความรักอันเงียบงันมากมายก็หลีกหนีจากสีสันอันเร่าร้อนของดอกไม้ที่พลุ่งพล่านอยู่ชั่วนิรันดร์

บทกวีที่ฉันแต่งให้ฟองนั้นช่างงุ่มง่าม ไร้สัมผัส ไร้ความหมาย และบางทีอาจเป็นเพียงความรู้สึกไร้เดียงสาของวัยรุ่นที่จริงใจ ราวกับอยากจะแบ่งปันความคิดลับๆ เพราะกลัวว่าพรุ่งนี้จะไม่มีโอกาสได้ระบายมันออกมาอีก แต่กระนั้น มันก็ทำให้แฟนสาวผู้เพ้อฝันและอ่อนไหวของฉันหลั่งน้ำตา...

ฤดูร้อนที่ผ่านมา เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนอยากเก็บช่วงเวลาอันแสนหายากเอาไว้ ทุกคนต่างรีบเร่งวิ่งตามหาความทรงจำเล็กๆ น้อยๆ ให้กับตัวเอง เพียงหวังว่าวันเวลาเหล่านี้จะไม่สูญหายไปกับความวุ่นวายในวันพรุ่งนี้ เด็กสาวที่เก่งที่สุดในชั้นเรียนด้านวรรณกรรมยังมีเวลาเขียนข้อความลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเพื่อนๆ ด้วยถ้อยคำอันนุ่มนวลว่า "ความทรงจำ โปรดอย่าหายไปไหน/ ฉันจะจดจำเธอตลอดไป" ทุกคนต่างเงียบงัน ขณะที่ตัวอักษรถูกสลักทีละตัวบนโต๊ะ บนเก้าอี้ บนสมุดรุ่นของนักเรียน จากนั้นพวกมันก็หยุดนิ่ง จากนั้นก็ร้องไห้...

เด็กชายที่มักจะซุกซนและชอบเล่นตลกกันก็เงียบงัน พวกเขาทั้งหมดต่างมีอารมณ์ความรู้สึกเดียวกัน ราวกับหวนคิดถึงอดีตอันไม่รู้จบ นอกสนามโรงเรียน ดอกราชพฤกษ์ยังคงแดงก่ำ ก่อนจะร่วงหล่นทีละกลีบ ปิดกั้นความรู้สึกเหล่านั้น เติมเต็มฤดูกาลสอบทั้งหมด ความโกรธแค้นและความขุ่นเคืองของเด็กๆ หายไปอย่างกะทันหัน เปลี่ยนเป็นช่วงเวลาแห่งความรักและความซาบซึ้งใจ โดยรู้ว่าฤดูกาลหน้าจะไม่ได้พบกันอีก...

คาบเรียนสุดท้าย อาจารย์บรรยายอย่างอบอุ่นและชวนให้หลงใหลอย่างประหลาด ไม่มีเสียงหัวเราะดังลั่นหลังห้อง ไม่มีการล้อเล่นหรือล้อเล่น แต่กลับมีเสียงสะอื้นเบาๆ ราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน

กลีบดอกฟีนิกซ์แต่ละกลีบระยิบระยับยังคงเปล่งประกายด้วยความรัก ทันใดนั้น ฉันก็เหลือบไปเห็นสายตาครุ่นคิดมองลอดหน้าต่างออกไป จมอยู่กับความคิดเลือนราง เธอคงกำลังคิดถึงวันพรุ่งนี้ คิดถึงลางสังหรณ์ถึงอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้า และความหวานชื่นของวันนี้ ท่ามกลางความทรงจำอันวุ่นวายสมัยเรียน...

ฉันยังจารึกความทรงจำอันบริสุทธิ์ไว้ในใจ ณ ช่วงเวลาอันแสนบริสุทธิ์ ที่ซึ่งมวลดอกไม้นานาพันธุ์ถูกเรียกว่า “นอสทาลเจีย” ดังนั้นในวันนี้ ขณะที่เดินอยู่ท่ามกลางสีสันอันเร่าร้อนของดอกฟีนิกซ์สีแดง ย้อนมองอดีตอันไกลโพ้น ฉันก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมาทันที และเอ่ยเรียกอย่างเงียบๆ ว่า “ฟีนิกซ์ที่รัก!”

ที่มา: https://baophuyen.vn/sang-tac/202505/phuong-yeu-6951b4a/