การเขียนสำหรับฤดูกาลโรยัลพอยน์เซียน่า
คุณจากไปแล้ว ดอกบัวหลวงกำลังลุกไหม้อยู่สูง
ดวงตาสีแดงในยามบ่ายที่มีแดดจ้า
ช่อดอกไม่เปรี้ยวแต่ขม
ฉันเดินกะเผลกข้ามสนามโรงเรียน
เบื้องหน้าของฉันคือพระอาทิตย์ตก
ด้านหลังเป็นประตูห้องสอบที่ถูกล็อคอย่างรีบเร่ง
โต๊ะ เก้าอี้ และกระดานดำที่เต็มไปด้วยฝุ่น
กระดาษยับๆที่ถูกโยนทิ้งตอนสอบเสร็จ...
ที่นั่งของฉันยังอยู่ที่เดิม
รอยแดดยาวประทับอยู่บนเก้าอี้
คุณมาสายเป็นครั้งแรกในตอนเช้าวันไหน?
ไหล่สั่น มือมัน...
หายไปแล้ว! ดอกฟีนิกซ์สีแดงอยู่สูงบนท้องฟ้า
จงเผาสิ่งที่ไม่ได้พูดออกไป
พระอาทิตย์ยามบ่ายยังคงส่องแสงอย่างน่าเสียดาย
ราคาแห่งอดีต...อย่าพูดถึงมันเลย! หน้าร้อนผ่านไปแล้ว...
กล้วยไม้พีช
ทุกครั้งที่ฤดูร้อนมาถึง เมื่อต้นราชพฤกษ์แผ่กิ่งก้านสีแดงสดไปทั่วสนามโรงเรียน ก็เป็นช่วงเวลาที่ความรู้สึกและความทรงจำเก่าๆ มากมายถูกปลุกขึ้นมา บทกวี “Writing for the Royal Poinciana Season” โดยดาว ฟอง หลาน เป็นบทกวีที่อ่อนโยนแต่กินใจ เรียบง่ายแต่กินใจ ชวนให้ผู้อ่านรู้สึกเศร้าโศก เสียใจ และคิดถึงอดีตอย่างบอกไม่ถูก
ทันทีที่ประโยคเปิด ภาพของฤดูดอกราชพฤกษ์ก็ปรากฏขึ้นอย่างน่าสะเทือนใจ:
คุณจากไปแล้ว ดอกบัวหลวงกำลังลุกไหม้อยู่สูง
ดวงตาสีแดงในยามบ่ายที่มีแดดจ้า
ดอกบัวหลวงมักปรากฏให้เห็นในช่วงฤดูสอบหรือฤดูแห่งการอำลา ราวกับเป็นพยานเงียบๆ ของความรู้สึกที่ยังไม่ได้ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูด ภาพของ “ช่อดอกบัวหลวงที่กำลังลุกไหม้” ชวนให้นึกถึงสีแดงสดที่เข้มข้น สีแดงนั้นราวกับถูกสลักไว้ในดวงตาของคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง แสบร้อนที่หางตา บดบังวิสัยทัศน์ แสงแดดส่องลงบนเปลือกตาของคนที่ยืนอยู่กลางสนามโรงเรียนที่ว่างเปล่า ความรู้สึกขมขื่นแทรกซึมอยู่ในทุกถ้อยคำ:
ช่อดอกไม่เปรี้ยวแต่ขม
ฉันกำลังเดินกะเผลกอยู่หน้าสนามโรงเรียน
เมื่อได้ลิ้มรสช่อดอกราชพฤกษ์นั้น เราจะสัมผัสได้ถึงความทรงจำบางส่วน ซึ่งอาจดูหวานแต่กลับขมขื่น บางทีอาจเป็นเพราะการพลัดพราก คำพูดที่ไม่ได้เอ่ยออกมา หรือเพราะฤดูร้อนทุกครั้งทิ้งความว่างเปล่าไว้ในหัวใจของคนหนุ่มสาว กวีจึงมีความรู้สึกเช่นนั้น
พื้นที่ในบทกวีค่อยๆ ขยายออกไปตั้งแต่สนามโรงเรียน ห้องสอบ กระดานดำ เก้าอี้... ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนภาพที่คุ้นเคยของชีวิตนักเรียนที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นแห่งการแยกจากและความทรงจำ:
โต๊ะ เก้าอี้ และกระดานดำที่เต็มไปด้วยฝุ่น
กระดาษยับๆที่ถูกโยนทิ้งตอนสอบเสร็จ…
ฝุ่นละอองปกคลุมความทรงจำ ฝุ่นละอองปกคลุมกาลเวลา แต่ในใจของผู้ที่ยังอยู่ ทุกสิ่งยังคงอยู่เหมือนเดิม ยังคงอยู่ราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แต่สวยงามและละเอียดอ่อนมาก:
ที่นั่งของฉันยังอยู่ที่เดิม
แสงแดดส่องลงมาเป็นทางยาวบนเก้าอี้...
แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านมานั้นคือร่องรอยของชั้นเรียน ยามบ่าย การแอบมอง ความเขินอายเล็กน้อย... บัดนี้ มีเพียงแสงอาทิตย์ เก้าอี้ และพื้นที่ว่าง รอยประทับนั้นเปรียบเสมือนร่องรอยแห่งการมีอยู่ ของความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือน “แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านมา” นั้นไม่เพียงแต่เป็นแสงสว่างเท่านั้น แต่ยังเป็นเงา เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำของบุคคลที่กำลังนั่งมองอยู่
บทกวียังคงพาผู้อ่านย้อนอดีตด้วยน้ำเสียงบรรยายที่ช้า อ่อนโยน แต่เปี่ยมอารมณ์:
คุณมาสายเป็นครั้งแรกในตอนเช้าวันไหน?
ไหล่สั่น มือเปื้อนน้ำมัน...
ความทรงจำเล็กๆ น้อยๆ ที่ดูเหมือนไร้ค่า แต่กลับกลายเป็นสายใยที่โอบกอดหัวใจผู้คน มันคือภาพของเด็กนักเรียนหญิงที่ไปโรงเรียนสายเป็นครั้งแรก ตื่นตระหนก สับสน สกปรก... แต่บางทีช่วงเวลานั้นอาจกลายเป็นเหตุการณ์สำคัญ เป็น “รอยแผล” ที่ลบไม่ออกในใจของผู้ที่เฝ้ามอง
เสียงร้องซ้ำๆ ว่า “เธอจากไปแล้ว!” ดังก้องกังวานราวกับเสียงเรียกที่ก้องกังวานในความว่างเปล่า ช่อดอกราชพฤกษ์สูงตระหง่านยังคง “แผดเผาด้วยสิ่งที่ไม่ได้เอ่ย” ยังคงเจิดจ้า ยังคงเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ แต่หัวใจของผู้คนกลับไม่มีเวลาเอ่ยคำรัก ไม่มีเวลาแสดงออก ไม่มีเวลาเข้าใจ ฤดูร้อนมาเยือน ฤดูร้อนจากไป พร้อมกับความเสียใจ “หากเพียงแต่ในอดีต...” คำถามที่ไร้คำตอบ
และแล้วก็จบด้วยการถอนหายใจ พูดกับตัวเองว่า
ราคาเดิม…
หยุดพูดถึงมันได้แล้ว! ฤดูร้อนผ่านไปแล้ว...
จุดไข่ปลา ช่วงเวลาหยุดนิ่งราวกับหยุดนิ่ง กวีบอกตัวเองว่าอย่าเอ่ยถึงมันอีก แต่สิ่งเตือนใจนั้นก็คือสิ่งเตือนใจ ฤดูร้อนสิ้นสุดลงแล้ว ดอกไม้ร่วงโรย ผู้คนจากไป เหลือเพียงความคิดถึงอันระยิบระยับ เหลือเพียงฤดูกาลแห่งดอกฟีนิกซ์สีแดงในหัวใจของผู้ที่ยังอยู่ ปีละครั้งมันจะกลับมาอีกครั้ง ตื่นเต้นอีกครั้ง เจ็บปวดอีกครั้ง
“Writing for the Royal Poinciana Season” โดยดาว ฟอง หลาน ไม่ใช่บทกวีที่ยาวเหยียด ไม่ได้มีประโยคที่สวยหรูมากมาย และไม่ได้ใช้ภาพพจน์ที่วิจิตรบรรจงจนเกินไป แต่ความเรียบง่ายนี้เองที่สร้างพลังแห่งการเคลื่อนไหว
บทกวีของดาว ฟอง หลาน คือเสียงสะท้อนของนักเรียนหลายรุ่น เป็นเรื่องราวที่ใครก็ตามที่เคยผ่านยุคสมัยของเสื้อเชิ้ตขาวย่อมมองเห็นภาพของตนเองได้ แต่ละบทเปรียบเสมือนชิ้นส่วนของความทรงจำ มีทั้งยามบ่าย สนามโรงเรียน พวงต้นโป๊ยเซียน สายตาที่ไม่กล้ามอง คำพูดที่ไม่กล้าเอ่ย มือที่ไม่มีเวลาจับ... ทุกสิ่งผ่านไปอย่างเงียบๆ ทิ้งไว้เพียง “แสงแดดส่องลงบนเก้าอี้เป็นทางยาว” และความคิดถึงที่ไร้ชื่อ
เมื่ออ่านบทกวีนี้ ไม่มีใครอดรู้สึกสะเทือนใจได้ สะเทือนใจเพราะเห็นส่วนหนึ่งของวัยเยาว์อยู่ที่นั่น สะเทือนใจเพราะสิ่งที่ยังไม่สำเร็จ ความเสียใจที่ยังไม่สมหวัง สะเทือนใจเพราะเข้าใจว่าทุกฤดูร้อนจะผ่านไป ผู้คนจะจากไป มีเพียงดอกราชพฤกษ์เท่านั้นที่ยังคงบานสะพรั่งทุกฤดูร้อน ยังคงเป็นสีแดงสดในมุมหนึ่งของสนามโรงเรียน ยังคงเตือนใจผู้ที่ยังอยู่ถึงช่วงเวลาอันยาวนาน
“Writing for the Royal Poinciana Season” ไม่ใช่แค่บทกวีเกี่ยวกับคนๆ เดียว ความรักเพียงหนึ่งเดียว แต่มันคือบทกวีเกี่ยวกับวันสุดท้ายของโรงเรียน เกี่ยวกับฤดูสอบ เกี่ยวกับเสียงจักจั่น เกี่ยวกับแสงแดดจ้า... มันคือบทกวีเกี่ยวกับชีวิตนักศึกษา เกี่ยวกับความฝัน เกี่ยวกับความลังเล เกี่ยวกับความรู้สึกที่บริสุทธิ์และเร่าร้อน
ฮวง ฮวงที่มา: https://baohaiduong.vn/rung-rung-mua-hoa-hoc-tro-411123.html
การแสดงความคิดเห็น (0)