น้ำตาดอกไม้นักเรียน

การเขียนสำหรับฤดูกาล Royal Poinciana

คุณจากไปแล้ว ดอกกุหลาบพันปีกำลังลุกไหม้อยู่สูง
ดวงตาสีแดงในยามบ่ายอันสดใส
ช่อดอกไม่เปรี้ยวแต่ขม
ฉันเดินกะเผลกไปทั่วสนามโรงเรียน

เบื้องหน้าของฉันคือพระอาทิตย์ตก
ด้านหลังคือประตูห้องตรวจที่ถูกล็อคอย่างรีบเร่ง
โต๊ะ เก้าอี้ และกระดานดำเต็มไปด้วยฝุ่น
กระดาษยับๆที่ถูกโยนทิ้งตอนสอบเสร็จ...

ที่นั่งของฉันยังอยู่ที่เดิม
รอยแดดทอดยาวประทับลงบนเก้าอี้
เช้าวันไหนที่คุณมาสายเป็นครั้งแรก?
ไหล่สั่น มือมัน...

ฉันไปแล้ว! ดอกฟีนิกซ์สีแดงบนที่สูง
จงเผาสิ่งที่ไม่ได้พูดออกไปต่อไป
พระอาทิตย์ยามบ่ายยังคงส่องแสงอย่างเสียใจ
ราคาเก่า...อย่าพูดถึงเลย! ฤดูร้อน...
กล้วยไม้พีช

ทุก ๆ ฤดูร้อน เมื่อต้นราชพฤกษ์แผ่ใบสีแดงสดออกมาในสนามโรงเรียน ความทรงจำและความรู้สึกเก่า ๆ มากมายก็จะถูกปลุกขึ้นมา

ทุกๆ ฤดูร้อน เมื่อต้นราชพฤกษ์แผ่ใบสีแดงสดออกมาในสนามโรงเรียน ถือเป็นช่วงเวลาที่ความรู้สึกและความทรงจำเก่าๆ มากมายจะถูกปลุกขึ้นมา “การเขียนเพื่อฤดูดอกเข็ม” โดย Dao Phong Lan เป็นบทกวีที่อ่อนโยนแต่กินใจ เรียบง่ายแต่กินใจ กระตุ้นให้ผู้อ่านรู้สึกเศร้าโศก เสียใจ และความคิดถึงที่ไม่ทราบที่มา

ตั้งแต่ประโยคเปิดเรื่อง ภาพของฤดูดอกราชพฤกษ์ก็ปรากฏขึ้นอย่างหลอนหลอก:

คุณจากไปแล้ว ดอกกุหลาบพันปีกำลังลุกไหม้อยู่สูง
ดวงตาสีแดงในยามบ่ายอันสดใส

ดอกกุหลาบพันปีมักปรากฏในบทกวีและเทศกาลส่งท้ายปีเก่า ในฐานะพยานแห่งความรู้สึกที่ยังไม่ได้แสดงออกมาด้วยคำพูด ภาพ “ดอกฟีนิกซ์ที่กำลังเผาไหม้” ทำให้เกิดสีแดงสดใสและเข้มข้น สีแดงนั้นดูเหมือนจะฝังแน่นอยู่ในดวงตาของบุคคลที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ทำให้มุมตาแสบร้อนและมองไม่ชัด ดวงอาทิตย์ส่องแสงลงมายังดวงตาของบุคคลที่ยืนอยู่กลางสนามโรงเรียนที่ว่างเปล่า ความรู้สึกขมขื่นแทรกซึมอยู่ในทุกคำ:

ช่อดอกไม่เปรี้ยวแต่ขม
ฉันเดินกะเผลกอยู่หน้าสนามโรงเรียน

ช่อดอกราชพฤกษ์นั้นเมื่อคุณชิมมัน มันเหมือนกับว่าคุณรู้สึกถึงส่วนหนึ่งของความทรงจำของคุณ มันฟังดูหวานแต่จะกลายเป็นรสขม บางทีอาจเป็นเพราะการแยกจากกัน เพราะคำพูดที่ไม่ได้พูดออกมา หรือเพราะฤดูร้อนทุกๆ ปี มักทิ้งความว่างเปล่าไว้ในใจของคนหนุ่มสาว กวีจึงมีความรู้สึกเช่นนี้

พื้นที่ในบทกวีค่อยๆ ขยายออกไปจากสนามโรงเรียน ห้องสอบ กระดานดำ เก้าอี้... ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนภาพที่คุ้นเคยของชีวิตนักเรียนที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นแห่งความแยกจากและความทรงจำ:

โต๊ะ เก้าอี้ และกระดานดำเต็มไปด้วยฝุ่น
กระดาษยับๆที่ถูกโยนทิ้งตอนสอบเสร็จ…

ฝุ่นละอองปกคลุมความทรงจำ ฝุ่นละอองปกคลุมกาลเวลา แต่ในใจของผู้ที่ยังอยู่ ทุกสิ่งยังคงเหมือนเดิม ยังคงอยู่ราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้

รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แต่สวยงามและละเอียดอ่อนมาก:

ที่นั่งของฉันยังอยู่ที่เดิม
แสงอาทิตย์ทอดยาวลงมาประทับลงบนเก้าอี้...

แสงแดดที่สาดส่องลงมาเป็นร่องรอยของชั้นเรียน ยามบ่าย การแอบมอง ความเขินอายนิดหน่อย... ตอนนี้มีเพียงแสงแดด เก้าอี้ และพื้นที่ว่างเปล่า รอยประทับนั้นเปรียบเสมือนร่องรอยแห่งการมีอยู่ของความทรงจำที่ลบไม่ออก “แสงแดดที่ส่องยาวไกล” นั้นไม่เพียงแต่เป็นแสงสว่างเท่านั้น แต่ยังเป็นเงาซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำของบุคคลที่กำลังนั่งดูอยู่ด้วย

บทกวียังคงนำพาผู้อ่านผ่านภาพในอดีตด้วยน้ำเสียงบรรยายที่ช้า อ่อนโยน แต่เปี่ยมด้วยอารมณ์:

เช้าวันไหนที่คุณมาสายเป็นครั้งแรก?
ไหล่สั่น มือเปื้อนน้ำมัน...

ความทรงจำเล็กๆ น้อยๆ ที่ดูเหมือนไม่มีความสำคัญ แต่กลับกลายเป็นสายใยที่ผูกมัดหัวใจผู้คนไว้ นั่นคือภาพของเด็กนักเรียนหญิงที่ไปโรงเรียนสายเป็นครั้งแรก ด้วยอาการตื่นตระหนก สับสน สกปรก... แต่บางทีช่วงเวลาดังกล่าวอาจกลายเป็นเหตุการณ์สำคัญ เป็น "เครื่องหมาย" ที่ลบไม่ออกในใจของผู้ที่เฝ้าดู

คอรัส "คุณหายไปแล้ว!" ซ้ำเหมือนเสียงเรียกที่ก้องสะท้อนในความว่างเปล่า ช่อดอกราชพฤกษ์ที่อยู่สูงยังคง “ลุกโชนด้วยสิ่งที่ไม่อาจเอ่ยได้” ยังคงสดใส ยังคงเร่าร้อน แต่ใจของผู้คนยังไม่มีเวลาที่จะกล่าวคำรัก ยังไม่มีเวลาแสดงออก ยังไม่มีเวลาที่จะเข้าใจ ฤดูร้อนมาถึงและผ่านไป พร้อมกับความเสียใจ "ถ้าเป็นเมื่อวานนี้ก็ดีสิ..." และคำถามที่ไม่มีคำตอบ

และแล้วตอนจบก็เป็นเพียงเสียงถอนหายใจและคำพูดกับตัวเองว่า:

ราคาเดิม…
หยุดพูดถึงมันซะ! ฤดูร้อน...

จุดไข่ปลา จุดหยุดนิ่งเหมือนความเงียบ กวีบอกตัวเองว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีก แต่การเตือนใจครั้งนั้นก็ยังคงเป็นการเตือนใจอยู่ ฤดูร้อนสิ้นสุดลงแล้ว ดอกไม้ร่วงหล่น ผู้คนต่างจากไป มีเพียงความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ มีเพียงฤดูกาลแห่งดอกฟีนิกซ์สีแดงที่ยังคงอยู่ในใจของผู้ที่ยังอยู่ กลับมาอีกครั้งในหนึ่งปี ด้วยความตื่นเต้นอีกครั้ง และความเจ็บปวดอีกครั้ง

“การเขียนเพื่อฤดูดอกเข็มทอง” โดยผู้แต่ง Dao Phong Lan ไม่ใช่บทกวีที่ยาว มีเพียงประโยคสวยหรู และไม่ใช้ภาพที่ซับซ้อนมากเกินไป แต่ความเรียบง่ายนี่แหละที่สร้างพลังขับเคลื่อน

บทกวีของ Dao Phong Lan เป็นเสียงที่คุ้นเคยของนักเรียนหลายชั่วอายุคน เป็นเรื่องราวที่ใครก็ตามที่เคยอยู่ในยุคของเสื้อเชิ้ตสีขาวก็สามารถมองเห็นเงาของตัวเองได้ บทกวีแต่ละบทเปรียบเสมือนชิ้นส่วนของความทรงจำที่มีช่วงบ่าย สนามโรงเรียน ช่อดอกโป๊ยเซียน่า สายตาที่ไม่กล้ามอง คำพูดที่ไม่กล้าพูด มือที่ไม่มีเวลาจับ... ทุกสิ่งทุกอย่างผ่านไปอย่างเงียบๆ ทิ้งไว้เพียง "แสงแดดส่องยาวบนเก้าอี้" และความคิดถึงที่ไม่มีชื่อ

เมื่ออ่านบทกวีนี้ไม่มีใครไม่รู้สึกซาบซึ้งใจ ผมรู้สึกซาบซึ้งใจเพราะได้เห็นช่วงวัยเยาว์ของผมอยู่ที่นั่น ซาบซึ้งกับสิ่งที่ยังไม่เสร็จสิ้น และความเสียดายที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น คิดถึงอดีต เพราะฉันเข้าใจว่าทุกฤดูร้อนจะผ่านไป ผู้คนจะจากไป แต่มีเพียงดอกราชพฤกษ์เท่านั้นที่ยังคงบานทุกฤดูร้อน ยังคงเป็นสีแดงสดในมุมสนามโรงเรียน ยังคงเตือนใจผู้ที่ยังอยู่ถึงช่วงเวลาที่ผ่านมานานแล้ว

“เขียนขึ้นเพื่อฤดูดอกราชพฤกษ์” ไม่ใช่แค่บทกวีเกี่ยวกับบุคคลหนึ่งหรือความรักหนึ่งเดียว เป็นบทกวีเกี่ยวกับวันสุดท้ายของโรงเรียน ถึงฤดูสอบ ถึงเสียงจั๊กจั่น ถึงแสงแดดอันสดใส... เป็นบทกวีเกี่ยวกับชีวิตนักเรียน ถึงความฝัน ถึงความลังเลใจ ถึงความรู้สึกบริสุทธิ์และเร่าร้อน

ฮวง ฮวง

ที่มา: https://baohaiduong.vn/rung-rung-mua-hoa-hoc-tro-411123.html