ตื่นนอนพร้อมกับเมือง

เมืองมีเพียงถนน ต้นไม้ และทางเท้า บางครั้งเต็มไปด้วยร้านค้า แต่ความรักก็อยู่ที่นั่น ความรักที่มีต่อเมืองนี้ยังคงแทรกซึมอยู่ในตัวเราแม้ว่าเราจะไม่ได้เกิดที่นี่ แต่ได้มาแล้วเติบโตและแบ่งปันความสุขและความเศร้าโศกที่นี่

ภาพ : GC

บางทีคุณก็อาจขับรถออกไปบนถนนทันที ไม่ต้องออกไปไหนเลย แค่ออกไปตอนบ่ายๆ ก็พอ แม้ว่าถนน Tran Phu จะพลุกพล่านไปด้วยรถยนต์อยู่เสมอ แต่ในช่วงบ่าย ถนนแห่งนี้จะเย็นสบายมาก เนื่องจากมีอาคารต่างๆ ให้ร่มเงา รถแน่นขนัด เราเดินชิลล์ ๆ ไปตามถนนที่ผ่านนับครั้งไม่ถ้วน ในฤดูนี้จู่ๆ ต้นไม้ลิมเซทก็เริ่มออกดอก แล้วทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเสียใจที่ดอกไม้สีเหลืองทั้งถนนถูกคนกวาดไปหมดด้วยไม้กวาด

เมืองเป็นคำทั่วไป เช่นเดียวกับวันพรุ่งนี้ตามการจัดใหม่ก็จะกลายเป็นเขตปกครอง ยังคงเป็นสถานที่ที่เราใช้ชีวิต เป็นสถานที่ที่เรามีความสุขและเศร้า และสถานที่นั้นมีความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนมากมาย เดินไปตามถนนก็คิดกับตัวเองว่าไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว เมื่อร้านค้าเล็กๆ แขวนป้ายบอกว่าปิดแล้ว คุณจะรู้สึกเหมือนกับว่าคุณเพิ่งสูญเสียสถานที่ที่คุ้นเคยไป

เมืองนี้มีถนนหลายเส้น เช่น วงเวียนไปชุต รอบพื้นที่อันเวียน แล้วไปเกวเบ แล้วไหลออกไปจนถึงโวทิซาว ไปดูต้นเฟื่องฟ้าที่ปลูกไว้ริมถนน หรือกลิ่นหอมของน้ำปลา อาจเป็นถนนเลืองดิ่งกัวที่ยาวเหยียด ในฤดูใบไม้ผลิ เดินผ่านลานบ้านต่างๆ ที่มีดอกแอปริคอตสีเหลือง ราวกับว่าฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว ฉันจำได้ว่าครั้งหนึ่งฉันไม่อาจต้านทานต้นแอปริคอตที่กำลังบานอยู่ในบ้านหลังหนึ่งได้ ดังนั้นฉันเลยเปิดประตูแล้วเข้าไป เจ้าของบ้านเชิญผมไปจิบชาใต้ต้นแอปริคอตอย่างกระตือรือร้น

เมืองบางครั้งก็เป็นถนนเล็กๆ ที่เราเคยไปโรงเรียน เป็นบ้านที่มีหญิงสาวที่เราแอบชอบ เป็นหลังคาบ้านที่มีตะไคร่เกาะและมีเถาวัลย์ที่เกาะอยู่อย่างมีความสุข ราวกับกำลังรอฝนที่จะตกลงมาเกิดใหม่ เมืองนี้เปรียบเสมือนการออกไปเที่ยววันหนึ่งแล้วเจอฝนตกกะทันหัน หลบฝนที่ระเบียง พูดคุยสบายๆ กับคนแปลกหน้าที่เราไม่รู้จักชื่อ แล้วเมื่อฝนหยุดตก ทุกคนก็หายไปในฝูงชน

มีตอนเช้าเดินออกไปที่ถนนท่ามกลางเสียงสายลม ในกลิ่นหอมของดอกไม้ที่บานสะพรั่งอย่างลับๆ ในเวลากลางคืน เมื่อออกไปตอนเช้าขณะที่พระอาทิตย์ยังหลับไหลอยู่หลังยอดเขา ฉันเห็นคนเดินแบบฉันมากมายนับไม่ถ้วน ไปทะเลเพื่อรอรุ่งอรุณ ความงามของพระอาทิตย์ในวันใหม่ช่างงดงามเหลือเกิน

เมืองที่อาจมีมุมถนนที่เราพลาดไปเมื่อสมัยเด็กๆ คือโรงเรียนที่เปิดประตูให้นักเรียนส่งเสียงเจื้อยแจ้วเหมือนนกเข้ามาในชั้นเรียน ตรงนั้น แถวของต้นไม้ที่เคยเล็กจิ๋วก็เติบโตขึ้นตามกาลเวลา แผ่ร่มเงาไปทั่วทั้งถนน

ออกสู่ทะเลเช้านี้ คลื่นยังคงซัดสาดทรายสีขาว เมื่อมองดูรอยเท้าของฉันบนผืนทราย ฉันก็นึกถึงรอยเท้าเก่าๆ ที่ถูกคลื่นซัดลบหายไป มีหยดน้ำทะเลตกลงมาโดนหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ น้ำทะเลก็เป็นเช่นนั้น เค็มไปตลอด

เคว เวียด ตรัง

ที่มา: https://baokhanhhoa.vn/van-hoa/sang-tac/202505/thuc-day-cung-thanh-pho-fcc2562/