“และนั่นคือวิธีที่ฉันเข้าสู่วงการสื่อ”

(Baohatinh.vn) - วันสื่อมวลชนปฏิวัติเวียดนามไม่เพียงแต่เป็นวันสำหรับนักข่าวมืออาชีพเท่านั้น แต่ยังเป็นโอกาสสำหรับผู้ที่เคยถือปากกาและกระตือรือร้นที่จะถ่ายทอดความจริงและอารมณ์ให้กับชุมชนได้มองย้อนกลับไปถึงการเดินทางของพวกเขาด้วยบรรทัดข่าวและเฟรมแต่ละเฟรม

เมื่อบังเอิญผมบังเอิญไปเจอ วิดีโอ สั้นๆ ที่บันทึกภาพนักข่าวลุยโคลนและน้ำท่วมเพื่อรายงานข่าวอย่างทันท่วงที ผมรู้สึกประทับใจอย่างมาก นับจากนั้นเป็นต้นมา ผมเริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับการสื่อสารมวลชนมากขึ้น เกี่ยวกับผู้คนที่อยู่เบื้องหลังข่าวแต่ละหน้าอย่างเงียบๆ

โจเซฟ พูลิตเซอร์ อนุสรณ์อันยิ่งใหญ่แห่งวงการวารสารศาสตร์สมัยใหม่ ผู้เปิดศักราชใหม่แห่งการเขียนและสื่อ เคยกล่าวไว้ว่า "นักข่าวที่ดีไม่เพียงแต่ต้องมีสติปัญญาเท่านั้น แต่ยังต้องมีหัวใจด้วย" คำพูดนี้ฝังแน่นอยู่ในตัวผมดุจเข็มทิศ ผมเริ่มฝึกเขียน ไม่ใช่เพราะเป้าหมายที่ชัดเจน แต่เพราะความต้องการที่แท้จริงในใจผม นั่นคือการบอกเล่า ทำความเข้าใจ และเชื่อมโยง

นักเขียน Ngoc Khanh นำเสนอผลงานของเขาในวันบทกวีเวียดนาม ครั้งที่ 22 ในเดือนกุมภาพันธ์ 2024

บทความแรกของผมเกี่ยวกับรองผู้อำนวยการโรงเรียนในวันครูเวียดนาม วันที่ 20 พฤศจิกายน ซึ่งตรงกับวันครบรอบ 40 ปีของโรงเรียนที่ผมรัก เมื่อครูประจำชั้นแนะนำให้ผมเขียนบทความลงนิตยสารของโรงเรียน ผมก็ลังเลอยู่พอสมควร เพราะไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเขียนได้ดีพอที่จะให้ใครๆ อยากอ่าน

แต่แล้วภาพของรองผู้อำนวยการ – ผู้ซึ่งปรารถนาจะถ่ายทอดความหลงใหลในวิชาคณิตศาสตร์ให้กับนักเรียนผ่านการรับฟังและความรักอันอ่อนโยน – กลับผลักดันให้ฉันเขียน หากปราศจากเทคนิคและโครงสร้างมาตรฐาน บทความนั้นก็เป็นเพียงกระแสอารมณ์ที่จริงใจ เปี่ยมไปด้วยความทรงจำและความกตัญญู แต่กลับซาบซึ้งใจและความทรงจำของผู้อ่าน – เพื่อนร่วมงานและนักเรียนของเธอหลายรุ่น

คณะกรรมการโรงเรียนมัธยมศึกษา Le Van Thiem มอบรางวัลแก่นักเรียนที่มีบทความตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์และนิตยสารจำนวนมาก

นับจากนั้นเป็นต้นมา ฉันตระหนักว่าการเขียนไม่เพียงแต่บันทึกเหตุการณ์เท่านั้น แต่ยังเป็นการเชื่อมโยง แบ่งปัน และร่วมเป็นกระบอกเสียงอันอบอุ่นท่ามกลางชีวิตที่เร่งรีบ บทความแรกนั้นเปิดมุมมองใหม่ ๆ ให้กับฉัน ฉันเริ่มสังเกตและรับฟังมากขึ้น สิ่งเรียบง่ายในชีวิตกลายเป็นวัตถุดิบและที่มาของบทความต่อ ๆ ไปอย่างจริงใจ เงียบสงบ และใกล้ชิด

ในยุคแห่งเทคโนโลยีและการเปลี่ยนแปลงทางดิจิทัล ใครๆ ก็สามารถเป็น "นักข่าว" ได้ แต่ยิ่งมีข้อมูลมากเท่าไร ความสับสนก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น จำเป็นต้องมีเสียงและนักเขียนที่ซื่อสัตย์ ตื่นตัว และเห็นอกเห็นใจมากขึ้นเท่านั้น

ตลอดเส้นทางชีวิตวัยเยาว์ ฉันมีโอกาสได้พบกับนักข่าวและนักหนังสือพิมพ์มากประสบการณ์มากมาย ฉันได้ยินเรื่องราวการทำงานในพื้นที่ห่างไกล แม้จะต้องเผชิญกับภัยคุกคาม แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ เรื่องราวของนักเขียนรุ่นเก๋าที่มือสั่นทุกครั้งที่พิมพ์ แต่ก็ยังเปิดไฟไว้จนดึกดื่น เพียงเพราะข่าวที่ยังไม่หมดไป และฉันก็ตระหนักว่าการเขียนหนังสือพิมพ์นั้นไม่ได้ฉูดฉาดหรือสีสันฉูดฉาด มันเป็นอาชีพที่เงียบขรึม แต่ต้องใช้ความกล้าหาญ ความเพียรพยายาม และความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้า

ผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์ ห่าติ๋ญ (ขวา) กำลังทำงานในพื้นที่รักษาผู้ป่วยโควิด-19 ภาพจาก

นักข่าวอาวุโสท่านหนึ่งเคยบอกผมว่า “ไม่มีความจริงใดที่ไม่ได้ถูกเขียน มีเพียงแต่นักเขียนเท่านั้นที่กล้าหาญไม่พอ” คำพูดนี้ติดตัวผมมานานหลายปี และเพื่อที่จะทำแบบนั้นได้ นักเขียนจำเป็นต้องขัดเกลาทุกคำ รักษาความสะอาดของปากกา และที่สำคัญที่สุดคือต้องไม่ลืมว่ากำลังเขียนให้ใคร เขียนให้ใคร

เมื่อผมมีโอกาสได้ติดตามนักข่าว นักหนังสือพิมพ์ และกลุ่มอาสาสมัครไปสู่ระดับรากหญ้า สู่ชีวิตที่ยากลำบาก ผมจึงเข้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าสื่อมวลชนไม่เพียงแต่เป็นช่องทางการสื่อสารเท่านั้น แต่ยังเป็นสะพานเชื่อมสิ่งสวยงามและมีมนุษยธรรมที่บางครั้งเรามักลืมไปในชีวิตประจำวันอันเร่งรีบอีกด้วย

ในวัยเยาว์ ฉันยังต้องเรียนรู้บทเรียนต่างๆ มากมาย และยังมีข้อบกพร่องอีกมากมายที่ต้องแก้ไข โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฉันเลือกเส้นทางแห่งการเขียนที่เปี่ยมด้วยความรู้สึก การพิมพ์อย่างเงียบๆ ในวันและคืน และช่วงเวลาแห่งความสุขที่เปี่ยมล้นเมื่อฉันรู้ว่าการเขียนของฉันสามารถสัมผัสหัวใจของผู้อ่านได้

ผู้สื่อข่าวทำงานในพื้นที่น้ำท่วม อ.กามเซวียน ช่วงปลายเดือนพฤษภาคม

วันสื่อมวลชนปฏิวัติเวียดนาม 21 มิถุนายน เป็นโอกาสแห่งการยกย่องและแสดงความกตัญญู เพื่อแสดงความกตัญญูต่อผู้ที่วางอิฐก้อนแรกให้กับงานสื่อสารมวลชนของประเทศ เพื่อแสดงความกตัญญูต่อบทที่ชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อและเลือดของนักข่าวสงครามรุ่นใหม่ เพื่อแสดงความกตัญญูต่อบทความที่เขียนด้วยความกล้าหาญและศรัทธาอันแรงกล้าต่อประเทศชาติ เพื่อแสดงความกตัญญูต่อผู้ที่ทำงานอย่างเงียบเชียบทั้งกลางวันและกลางคืนในกองบรรณาธิการ เพื่อแสดงความกตัญญูต่อนักข่าวภาคสนามผู้ไม่หวั่นไหวต่ออันตราย

และผมเชื่อว่า ไม่ว่าผมจะประกอบอาชีพนักข่าวตลอดชีวิตหรือไม่ สิ่งที่ผมได้รับจากอาชีพนักข่าวจะเป็นสัมภาระอันล้ำค่าที่จะติดตัวผมไปตลอดเส้นทางข้างหน้า เพราะอาชีพนักข่าวไม่เพียงแต่เป็นอาชีพ แต่ยังเป็นวิถีชีวิตอีกด้วย เป็นวิถีชีวิตที่รู้จักมองอย่างลึกซึ้ง คิดไกล และรักมากขึ้น

ที่มา: https://baohatinh.vn/va-toi-da-den-voi-bao-chi-nhu-the-post290133.html