ພາຍຸ Kalmaegi 'swallows' Gia Lai ບ້ານແຄມຝັ່ງທະເລ: ຫຼັງຈາກຄືນຫນຶ່ງ, ບໍ່ມີເຮືອນທີ່ຈະກັບຄືນໄປ.

(ຂ່າວ VTC) - ພາຍຫຼັງພາຍຸເລກ 13, ປະຊາຊົນບ້ານປະມົງແຄມຝັ່ງຕາແສງ Gia Lai ໄດ້ກັບຄືນຈາກທີ່ພັກອາໄສ, ຢືນຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ເຮືອນຢູ່ຂອງຕົນ.

VTC News•07/11/2025

ໝູ່ບ້ານຫາປາແຄມຝັ່ງ Gia Lai ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຈາກລົມພະຍຸ Kalmaegi.

ຫຼັງຈາກຄືນຫນຶ່ງ, ບໍ່ມີເຮືອນທີ່ຈະກັບຄືນ

ໃນຕອນເຊົ້າວັນທີ 7 ພະຈິກນີ້, ໃນເວລາພາຍຸ Kalmaegi ໄດ້ພັດຄືນມາ, ທະເລຮອນໄຮໄດ້ງຽບສະຫງົບ. ແຕ່ຄວາມງຽບນັ້ນບໍ່ສະຫງົບ, ແຕ່ໜັກໜ່ວງ ແລະ ໜາແໜ້ນ, ຄືກັບລົມຫາຍໃຈຂອງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ທ້ອງຟ້າຫຼັງຈາກຄືນໜຶ່ງຂອງສຽງດັງ.

ພາຍຸ Kalmaegi 'swallows' Gia Lai ບ້ານແຄມຝັ່ງທະເລ: ຫຼັງຈາກຄືນຫນຶ່ງ, ບໍ່ມີເຮືອນໃຫ້ກັບຄືນ - 1

ເຂື່ອນໄຟຟ້ານ້ຳຕົກຂອງໝູ່ບ້ານຫາປາແຫ່ງໜຶ່ງຢູ່ພາກຕາເວັນອອກຂອງແຂວງ Gia Lai ໄດ້ຖືກຄື້ນຟອງທະເລທຳລາຍ.

ຫລຽວເບິ່ງຈາກແຄມຊາຍທະເລ, ໝູ່ບ້ານຫາປາແຄມທະເລຂອງແຂວງ ເຫງ້ຫາຍ ໄດ້ນອນຢູ່ໃຕ້ໝອກເຄັມ. ຫລັງຄາຖືກລົມພັດພັງທະລາຍ, ຝາເຫຼັກກອກມ້ວນຄືກັບໃບກ້ວຍແຫ້ງ. ຕົ້ນໝາກພ້າວ - ຄວາມພາກພູມໃຈຂອງທະເລ - ວາງຮາບພຽງຢູ່ພື້ນດິນ, ຮາກຂອງມັນຕິດເປັນສີຂາວຈືດ.

ນ້ຳທະເລທີ່ເຄີຍມີມາໃນປັດຈຸບັນແມ່ນມີຄວາມໝອງຄ້ຳ, ຄື້ນຟອງທະລຸຂຶ້ນສູ່ຂັ້ນໄດ, ກວາດເອົາຕາໜ່າງ, ຕູບ, ແລະ ເຮືອໄມ້ທີ່ຊາວທ້ອງຖິ່ນເອີ້ນວ່າ “ໝໍ້ເຂົ້າຂອງຄອບຄົວ”.

ຢູ່ເທິງຫາດຊາຍ, ເຮືອລຳໜຶ່ງຖືກຄື້ນຟອງລົ້ນລົງ, ລຳເຮືອຂອງມັນແຕກອອກເປັນສອງຢ່າງ. ເກີບໜັງຂອງເດັກກະແຈກກະຈາຍຢູ່ຂ້າງເຮືອ. ກິ່ນອາຍຂອງເກືອ, ຂີ້ຕົມ, ແລະຄວັນຈາກເຮືອນຄົວທີ່ພັງລົງມາປະສົມເຂົ້າກັນເພື່ອສ້າງກິ່ນຫອມຂອງການສູນເສຍ - ປາ, ເຜົາໄຫມ້, ແລະຂີ້ຮ້າຍ.

ຈາກຕອນເຊົ້າມາ, ກຸ່ມປະຊາຊົນຈາກສູນພັກເຊົາໄດ້ເລີ່ມກັບຄືນໄປບ້ານ. ເຂົາເຈົ້າຍ່າງເປັນກຸ່ມນ້ອຍໆ, ຍ່າງງຽບໆຜ່ານຖະໜົນຊາຍ ແລະ ຂີ້ຕົມ. ທຸກຄົນຢາກເຫັນເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າອີກ — ບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະໄວ້ຫລັງໝໍ້ເຂົ້າ, ໄມ້ມັດ, ໄກ່ສອງສາມໂຕ, ແລະສິ່ງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍເຊັ່ນການຫາຍໃຈ.

ແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາມາຮອດ, ທັງຫມົດທີ່ເຫລືອແມ່ນບ່ອນຫວ່າງເປົ່າ. ພາຍຸໄດ້ “ກືນກິນ” ໝູ່ບ້ານ.

ຊາວບ້ານຍ່າງງຽບໆທ່າມກາງຊາກຫັກພັງ, ໃບຫນ້າຂອງເຂົາເຈົ້າບໍ່ສະແດງອອກ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ເວົ້າຫຍັງຕໍ່ກັນ, ມີແຕ່ຫົວຫົວເລັກນ້ອຍ – ສຽງຫົວຂອງຄົນທີ່ຜ່ານຄືນທີ່ນອນບໍ່ຫຼັບຮ່ວມກັນ.

ພາຍຸ Kalmaegi 'swallows' Gia Lai ບ້ານແຄມຝັ່ງທະເລ: ຫຼັງຈາກຄືນຫນຶ່ງ, ບໍ່ມີເຮືອນໃຫ້ກັບຄືນ - 2

ຫຼັງຈາກກັບຄືນບ້ານໃນຄືນໜຶ່ງ, ລົມພະຍຸໄດ້ “ກືນເຂົ້າ” ບ້ານ, ເຮັດໃຫ້ໜ້າຕາຊາວປະມົງມຶນເມົາ.

ກ່ອນທີ່ລົມພັດມາ, ໝູ່ບ້ານຫາປາກໍມີຄວາມສະຫງົບສະຫງົບເປັນເວລາຫຼາຍຮ້ອຍຄືນ. ສຽງຄື້ນທີ່ເປັນຈັງຫວະ, ສຽງທີ່ຫ່າງໄກຂອງເຄື່ອງຈັກເຮືອຢູ່ນອກຝັ່ງ, ແລະ ສຽງໝາເຫົ່າດັງຂຶ້ນຈາກເສັ້ນທາງຊາຍນ້ອຍໆ. ແຕ່ປະມານສິບໂມງກາງຄືນ, ລົມພັດປ່ຽນທິດທາງ. ມັນໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນ, ແລ້ວຮ້ອງໂຮ, ແລະ ພັດດ້ວຍລົມແຮງ.

ທ່ານ Tran Van Huy - ຊາວປະມົງໜຸ່ມທີ່ເຮືອນຕັ້ງຢູ່ໃກ້ຝັ່ງທະເລໄດ້ເລົ່າຄືນ, ສຽງຂອງເພິ່ນຍັງສັ່ນສະເທືອນວ່າ: “ ຢູ່ບ່ອນລີ້ໄພຂອງພາຍຸ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງລົມພັດຄືກັບວ່າມີຄົນເອົາກ້ອນຫີນໃສ່ກຳແພງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນຫລັງຄາກົ່ວຂອງເພື່ອນບ້ານບິນໄປ, ຕະຫຼອດຄືນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນອນຢູ່ບ່ອນນັ້ນເປັນຫ່ວງວ່າເຮືອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈະຖືກເອົາໄປແລ້ວ . ຂະນະທີ່ລາວເວົ້າ, ລາວໄດ້ຊີ້ໄປຫາຂີ້ເຫຍື້ອທີ່ເຮືອນທີ່ໄດ້ສ້າງມາພຽງສອງປີກ່ອນ. ຝາແຜ່ນສຸດທ້າຍໄດ້ພັງລົງເມື່ອລົມພັດເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍໃນຕອນທ່ຽງຄືນ. ໃນນັ້ນ, ແທ່ນບູຊາໄດ້ເຫຼື້ອມໄສ, ຂອບຮູບບັນພະບຸລຸດຖືກຍ້ອມດ້ວຍນ້ຳ.

ນາງ Pham Thi Giau, ອາຍຸ 36 ປີ, ສຽງຂອງນາງດັງຂຶ້ນວ່າ: " ໃນເວລາ 20 ປີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ທີ່ນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຫັນນ້ຳທະເລຮ້າຍແຮງປານໃດ, ຄື້ນຟອງເຖິງຫລັງຄາ, ນ້ຳໄດ້ໄຫລເຂົ້າເດີ່ນບ້ານ, ແລະ ເຖິງແມ່ນກວາດເຕົາແກັສໄປ ."

ເຂົາເຈົ້າເວົ້າວ່າ ທຸກໆພາຍຸຜ່ານໄປ. ແຕ່ຕອນກາງຄືນ Kalmaegi ພັດຜ່ານເຂດຊາຍຝັ່ງທະເລນີ້, ມັນຮູ້ສຶກຄືກັບໄພທຳມະຊາດໜ້ອຍລົງ ແລະຄືກັບສັດຮ້າຍທີ່ລ່າສັດຢູ່ຕາມຈຸດທີ່ອ່ອນແອທີ່ສຸດ.

ຢູ່ໝູ່ບ້ານແຄມທະເລຕາແສງ My An, ຕາແສງ Phu My Dong, ໃນແສງສະຫວ່າງວັນໃໝ່. ໝູ່ບ້ານຫາປາ, ຕັ້ງຢູ່ໃຕ້ດິນຊາຍ, ປະຈຸບັນແມ່ນຂີ້ເຫຍື້ອ. ບໍ່ມີມຸງ, ບໍ່ມີປະຕູ, ມີພຽງແຕ່ພື້ນດິນທີ່ເປື້ອນດ້ວຍນ້ໍາແລະຮອຍຕີນຂອງມະນຸດ. ລົມຫລັງພາຍຸຍັງພັດເຂົ້າໄປໃນຂອບໄມ້ທີ່ແຕກຫັກ, ເຮັດໃຫ້ມີສຽງດັງຄືກັບແຜ່ນດິນໂລກ.

ຄື້ນຟອງໄດ້ພັດເຂົ້າເລິກເຂົ້າເຂດທີ່ຢູ່ອາໄສ, ລົບລ້າງເຂດຊາຍແດນລະຫວ່າງທະເລກັບໝູ່ບ້ານ - ລະຫວ່າງຊີວິດການເປັນຢູ່ ແລະ ທີ່ພັກອາໄສ.

ຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງຢຸດຢູ່ກາງດິນຊາຍ, ກະແຈທີ່ມີສີຂີ້ຕົມຢູ່ໃນມື. ລາວເບິ່ງໄປຮອບໆ — ບໍ່ມີປະຕູເປີດໃຫ້ເຫັນ.

“ ເຮືອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ທີ່ນີ້… ຢູ່ທີ່ໂຄນຕົ້ນໄມ້ນີ້… ” ລາວເວົ້າ, ສຽງຂອງລາວທີ່ງຶດງໍ້, ແລ້ວກໍຢຸດ. ຕົ້ນໄມ້ທີ່ລາວຊີ້ໄປນັ້ນໄດ້ລົ້ມລົງ, ຝັງເຄິ່ງໜຶ່ງໃນດິນຊາຍ.

ອີກດ້ານຫນຶ່ງ, ແມ່ຍິງຄົນຫນຶ່ງກໍາລັງຂຸດດິນຊາຍ, ຊອກຫາຫມໍ້ເຫລໍກເກົ່າ. ທຸກໆຄັ້ງທີ່ນາງຫັນໄປໃສ່ແຜ່ນເຫຼັກ, ນາງກົ້ມລົງ, ຕາຂອງນາງແດງ. “ ຂ້ອຍໄປຫຼີກພະຍຸ, ຄິດວ່າຈະກັບຄືນມາໃນມື້ອື່ນເພື່ອເຮັດເຂົ້າເປັນປົກກະຕິ, ໃຜຈະຄິດ ... ໃນປັດຈຸບັນຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ທີ່ຈະແຕ່ງເຂົ້າໄດ້. ”

ສຽງຂອງນາງສັ່ນສະເທືອນ, ບໍ່ມີການຈົ່ມອີກ, ແຕ່ເປັນສຽງຖອນຫາຍໃຈທີ່ໂສກເສົ້າ.

ເດັກນ້ອຍໄດ້ມິດງຽບ. ພວກເຂົາເຈົ້າເບິ່ງໄປອ້ອມຂ້າງເປັນຖ້າຫາກວ່າພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ສູນເສຍໄປໃນສະຖານທີ່ແປກປະຫລາດ. ເດັກນ້ອຍໄດ້ຈັບມືແມ່ຂອງຕົນ ແລະຖາມຢ່າງອ່ອນໂຍນ, " ແມ່, ເຮືອນຂອງພວກເຮົາຢູ່ໃສ? "

ແມ່ບໍ່ໄດ້ຕອບ, ພຽງແຕ່ຖືລູກຂອງຕົນ, ເບິ່ງອອກໄປໃນທະເລ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ນ້ຳຍັງສູງຂຶ້ນຢ່າງຄ່ອຍໆ, ຄື້ນຟອງປົກຫຸ້ມສີຂາວ, ເໝືອນກັບການເຊື່ອງບາງສິ່ງ.

ພາຍຸ Kalmaegi 'swallows' Gia Lai ບ້ານແຄມຝັ່ງທະເລ: ຫຼັງຈາກຄືນຫນຶ່ງ, ບໍ່ມີເຮືອນໃຫ້ກັບຄືນ - 3

ແມ່ຍິງຈາກບ້ານຫາປາ My An, ຕາຂອງນາງເປັນສີແດງ, ຊອກຫາສິ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອຢູ່ໃນຊາກຫັກພັງ.

ໃນຫາດຊາຍ, ຜູ້ຊາຍໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຊອກຫາເຮືອຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຮືອທີ່ເຄີຍເປັນທຸລະກິດຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ຊັບສິນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ປະຈຸບັນບໍ່ມີຫຍັງນອກໄປຈາກເສົາໄມ້ທີ່ແຕກຫັກ, ຕາໜ່າງທີ່ຈີກຂາດ, ແລະ ເຮືອທີ່ລອຍໄດ້.

" ເຮືອນສູນເສຍ, ເຮືອສູນເສຍ ... ດຽວນີ້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໄດ້ຫາຍໄປ, " ຄົນ ໜຶ່ງ ເວົ້າ, ສຽງຂອງລາວເລິກເທົ່າກັບສຽງຂອງທະເລທີ່ຖອຍຫລັງ.

ຫຼາຍຄົນຢືນຢູ່, ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຮ້ອງໄຫ້ ຫຼືເຮັດຫຍັງຢູ່ຕໍ່ໜ້າຄວາມວຸ້ນວາຍນັ້ນ.

ບໍ່ມີຜູ້ໃດເສຍຊີວິດ - ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບການອົບພະຍົບທັນເວລາ - ແຕ່ໃນສາຍຕາຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຄົນຫນຶ່ງຍັງສາມາດເຫັນເງົາຂອງການສູນເສຍທີ່ບໍ່ມີຊື່.

ປະຊາຊົນໄດ້ລອດຊີວິດຈາກລົມພາຍຸ, ແຕ່ຖືກປະຖິ້ມຢູ່ໃນບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຕົນ.

ເອົາ... ສ້າງໃໝ່

ຂະນະທີ່ຕາເວັນພັດມາ, ລົມກໍສະຫງົບລົງ. ຢູ່ເທິງຫາດຊາຍ, ປະຊາຊົນຍັງຫຍຸ້ງຢູ່ກັບການເກັບກະເບື້ອງ ແລະແຜ່ນໂລຫະທີ່ຍັງເຫຼືອຢູ່. ເຂົາເຈົ້າພະຍາຍາມເກັບເອົາສິ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອໄວ້, ຂະນະທີ່ຈະເກັບເອົາຊີວິດຂອງຕົນ.

ສຽງຄື້ນໃນຕອນນີ້ຟັງຄືວ່າແປກ—ບໍ່ອ່ອນໂຍນຄືເກົ່າ, ແຕ່ໂສກເສົ້າແລະຫ່າງໄກ.

ພາຍຸ Kalmaegi 'swallows' Gia Lai ບ້ານແຄມຝັ່ງທະເລ: ຫຼັງຈາກຄືນຫນຶ່ງ, ບໍ່ມີເຮືອນໃຫ້ກັບຄືນ - 4

ພາຍຸໄດ້ພັດເອົາຄວາມຊົງຈຳທັງໝົດຂອງຊາວປະມົງຢູ່ໝູ່ບ້ານຫາປາແຄມທະເລ Gia Lai.

“ ມື້ວານນີ້, ມີນ້ຳສ້າງ ແລະ ເສົາໂຄມຢູ່ນີ້… ດຽວນີ້ບໍ່ເຫັນບ່ອນໃດເລີຍ, ເຮືອນຂອງຂ້ອຍຢູ່ນີ້, ແຕ່ປະຈຸບັນຍັງເຫຼືອພຽງພື້ນຖານ… ” - ທ່ານ Tran Van Lieu, ຊາວປະມົງຈາກບ້ານ My An, ເວົ້າດ້ວຍສຽງທີ່ແຕກຫັກ.

ທະເລໄດ້ພັດເຂົ້າໄປໃນໝູ່ບ້ານຄືກັບສັດຮ້າຍ. ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ກວາດລ້າງຫລັງຄາ, ແຕ່ຍັງມີຄວາມຊົງຈໍາ.

ສຳລັບຊາວປະມົງຢູ່ທີ່ນີ້, ເຮືອນ ແລະ ເຮືອ ແມ່ນສອງເຄິ່ງຂອງຊີວິດ. ເຮືອນແມ່ນທີ່ພັກອາໄສ, ເຮືອແມ່ນການດໍາລົງຊີວິດ. ການສູນເສຍຫນຶ່ງແມ່ນຮ້າຍແຮງ – ແຕ່ໃນປັດຈຸບັນພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ສູນເສຍທັງສອງ.

ຜູ້ຊາຍທີ່ເຄີຍຍຶດໝັ້ນຕໍ່ໜ້າພະຍຸທະເລ, ບັດນີ້ໄດ້ຢືນຢູ່ເທິງດິນຊາຍ, ຕາແດງ.

ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າບ່ອນໃດທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນອີກເທື່ອຫນຶ່ງ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ນ້ຳທະເລຍັງມີຄື້ນຟອງນຳໜ້າ, ເໝືອນດັ່ງຄວາມໂກດແຄ້ນຂອງມັນຍັງບໍ່ທັນສະບາຍ.

ແມ່ຍິງອາຍຸໃນເຈັດສິບຂອງນາງໄດ້ນັ່ງລົງຢູ່ກັບພື້ນທີ່ພັງທະລາຍ. ຄຽງຂ້າງນາງ, ຕຽງໄມ້ໄຜ່ໄດ້ຖືກຍູ້ເຂົ້າໄປໃນຕົ້ນໄມ້ປົ່ງ, ປຽກຊຸ່ມ. ນາງໄດ້ເອົາໝອນຝ້າຍທີ່ຈີກຂາດ, ຫໍ່ມັນອອກ, ແລະຕີມັນຄ່ອຍໆ.

" ເມື່ອຂ້ອຍອອກໄປ, ຂ້ອຍຍັງພັບຜ້າຫົ່ມຢ່າງເປັນລະບຽບ... ດຽວນີ້ເບິ່ງນີ້, ມັນຄືກັບວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍມີເຮືອນ ."

ນາງໄດ້ເວົ້າ, ຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ງຽບໄປອີກເທື່ອຫນຶ່ງ, ຕາຂອງນາງລອຍໄປຫາຕ່ອນຂອງໄມ້ທີ່ດັງກ້ອງຄື້ນຟອງ.

ໂສກເສົ້າຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ປະຊາຊົນບັນດາໝູ່ບ້ານແຄມທະເລໄດ້ເກັບເອົາໄມ້ຢືນຕົ້ນ ແລະ ໝໍ້ທີ່ມີຮອຍແຕກ. ຜູ້ຊາຍສອງສາມຄົນກໍ່ສ້າງເສົາເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າຄືນໃຫມ່ດ້ວຍໄມ້ລອຍ - ໂດຍບໍ່ເວົ້າຫຍັງ, ໂດຍບໍ່ມີການຈົ່ມ - ພຽງແຕ່ເຮັດວຽກຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ຕອນທ່ຽງຂອງວັນດຽວກັນ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ເລີ່ມມາຮອດ. ທະຫານໄດ້ຊ່ວຍຊາວບ້ານຖາງງ່າຕົ້ນໄມ້ ແລະ ໄດ້ຕັ້ງຂັ້ນໄດເພື່ອກໍ່ສ້າງຫລັງຄາຄືນໃໝ່.

ໃນຕອນບ່າຍ, ແສງຕາເວັນໄດ້ລ້າງ. ແສງສະຫວ່າງທີ່ກັ່ນຕອງຜ່ານເມກສີຂີ້ເຖົ່າ, ສ່ອງແສງຢູ່ເທິງໜ້ານ້ຳທະເລທີ່ມີມົນລະພິດ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນຕ່ອນເຫຼັກກ້າທີ່ຍັງຕິດຢູ່ກັບຮົ້ວທີ່ແຕກຫັກ.

ເມື່ອເກືອບໝົດມື້ບໍ່ໄດ້ນອນ, ໄດ້ໄປຫາດຊາຍເພື່ອເກັບກອບເຮືອທີ່ແຕກຫັກວ່າ: “ ນ້ຳທະເລເອົາຂອງທີ່ເປັນຂອງພວກເຮົາແລ້ວກັບຄືນມາ, ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຮັກສາແມ່ນຄົນຂອງພວກເຮົາ, ຕາບໃດທີ່ພວກເຮົາມີເຮືອແລະຕາຫນ່າງ, ພວກເຮົາກໍຈະເຮັດວຽກອີກ . ແມ່ຄົນໜຶ່ງໄດ້ຊັກຊວນວ່າ: “ ລູກກັບຄືນໄປ, ລົມຍັງແຮງ. ” ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຍັງຍິ້ມຢູ່—ເປັນຮອຍຍິ້ມທີ່ຫາຍາກໃນບັນດາໃບໜ້າທີ່ເມື່ອຍລ້າ.

ຮອຍຍິ້ມເຫຼົ່ານັ້ນ, ພ້ອມກັບສຽງຄ້ອນຕີໄມ້ທ່ອນ, ເປັນສຽງທຳອິດຂອງຊີວິດຫຼັງຈາກລົມພະຍຸ.

ພາຍຸ Kalmaegi 'swallows' Gia Lai ບ້ານແຄມຝັ່ງທະເລ: ຫຼັງຈາກຄືນຫນຶ່ງ, ບໍ່ມີເຮືອນໃຫ້ກັບຄືນ - 5

ການເບິ່ງບ້ານຫາປາທີ່ເສຍຫາຍຫຼັງຈາກພະຍຸແມ່ນຄ້າຍຄືຮູບເງົາ horror. ສຳລັບຊາວປະມົງຢູ່ທີ່ນີ້, ເຮືອນ ແລະ ເຮືອ ແມ່ນສອງເຄິ່ງຂອງຊີວິດ.

ເມື່ອຂ້ອຍອອກຈາກບ້ານ, ຝົນຕົກອີກ. ຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ສ້ອມແປງກຳແພງເຫຼັກກ້າໄດ້ຮ້ອງອອກມາວ່າ: “ ຄວາມຄຽດແຄ້ນຂອງທະເລກໍຈະຫາຍໄປໃນທີ່ສຸດ, ຜູ້ຄົນໃນທະເລ, ບໍ່ວ່າພະຍຸຈະມາເຖິງກໍຕ້ອງດຳລົງຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປ .

ຄຳເວົ້ານັ້ນຟັງແລ້ວເບົາ, ແຕ່ເລິກຊຶ້ງ. ມັນແມ່ນປັດຊະຍາຂອງຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ລະຫວ່າງເຂດແດນທີ່ອ່ອນແອລະຫວ່າງຊີວິດແລະທໍາມະຊາດ: ພາຍຸຜ່ານໄປ, ຄົນຍັງຄົງຢູ່ - ນັ້ນແມ່ນພອນ.

ເພາະວ່າຢູ່ທີ່ນີ້, ທະເລບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນບ່ອນດຳລົງຊີວິດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ແມ່ນຈິດວິນຍານ. ເຖິງວ່ານ້ຳທະເລຈະຫຍຸ້ງຍາກປານໃດກໍ່ຕາມ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຍັງເຊື່ອວ່າ: ມື້ອື່ນ, ຄື້ນທະເລຈະສະຫງົບລົງ, ແລະ ຕາເວັນຈະຂຶ້ນເທິງດິນຊາຍນີ້.

Gia Lai ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍພາຍຫຼັງພະຍຸເລກ 13: ລົມແຮງ, ເຮືອນຊານພັງລົງ, ໄຟຟ້າທົ່ວແຂວງ
ພາຍຸໝາຍເລກ 13 (ຊື່ສາກົນວ່າ ກາລແມັກກີ) ໄດ້ພັດເຂົ້າຖະຫຼົ່ມໃນຕອນບ່າຍວັນທີ 6 ພະຈິກ, ໄດ້ສ້າງຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງໜັກໜ່ວງໃຫ້ແກ່ແຂວງຢາລາຍ, ໂດຍສະເພາະເຂດຕາເວັນອອກ. ເຮືອນ, ໂຮງຮຽນ, ແລະວຽກງານສາທາລະນະຫຼາຍແຫ່ງຖືກທຳລາຍ.
ທົ່ວແຂວງມີ 199 ຫຼັງຄາເຮືອນພັງລົງ, 12,400 ກວ່າຫຼັງຄາເຮືອນຖືກລົມພັດ, ເຮືອນຊານບ້ານຊ່ອງຫຼາຍຫຼັງຖືກລົມແຮງ, ຝາອັດດິນຈີ່ພັງລົງ. ໃນເຂດແຄມທະເລ, ເຮືອ 15 ລຳໄດ້ຈົມລົງ, 42 ລຳໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງໜັກໜ່ວງ, ແລະກະດູກລ້ຽງສິນໃນນ້ຳ 334 ແຫ່ງໄດ້ຖືກນ້ຳຖ້ວມໝົດ.
ໃນເສັ້ນທາງການສັນຈອນ, ດິນເຈື່ອນໃຫຍ່ແລະຂະຫນາດນ້ອຍຫຼາຍສິບແຫ່ງໄດ້ແຍກຢູ່ໃນຫຼາຍພື້ນທີ່. ຢູ່ເມືອງໂປ່ໂຕ, ຝົນຕົກໜັກໄດ້ເອົາທ່າຂົວ ດັກໂປໂຕ ເຮັດໃຫ້ການສັນຈອນຢູ່ເທິງຖະໜົນ 674 ເປັນອຳມະພາດ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ລະດົມກົນຈັກ, ລົດກະບະ, ລົດຫຸ້ມເກາະ ເພື່ອເປີດເສັ້ນທາງສຸກເສີນ ແລະ ເກັບກູ້ຕົ້ນໄມ້ທີ່ຫັກຢູ່ເທິງທາງຫຼວງແຫ່ງຊາດຫຼາຍກວ່າ 20 ກິໂລແມັດ.
ຕາຂ່າຍໄຟຟ້າທົ່ວແຂວງເປັນອຳມະພາດ: ເສົາໄຟຟ້າ 358 ຕົ້ນ ແລະ ສະຖານີໝໍ້ແປງໄຟຖືກຫັກ ເຮັດໃຫ້ການຄົມມະນາຄົມຫາຍສາບສູນ. ມາຮອດຕອນທ່ຽງວັນທີ 7 ພະຈິກນີ້, ຫຼາຍຕາແສງຍັງບໍ່ສາມາດຟື້ນຟູໄຟຟ້າໄດ້, ການສື່ສານຖືກຂັດຂວາງ, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານຈາກເມືອງຫ່າງໄກສອກຫຼີກຖືກຂັດຂວາງ.
ສະຖິຕິເບື້ອງຕົ້ນຂອງຂະແໜງ ກະສິກຳ ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ເນື້ອທີ່ປູກເຂົ້າ, ພືດ, ແລະ ໂຮງງານອຸດສາຫະກຳນັບພັນເຮັກຕາໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍ; ສັດລ້ຽງແລະສັດປີກຫຼາຍຮ້ອຍໂຕໄດ້ເສຍຊີວິດ, ເຊິ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດການສູນເສຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ຊາວກະສິກອນ. ເຂດພູດອຍບາງແຫ່ງຍັງບໍ່ສາມາດເຂົ້າຫາສະຖິຕິສະເພາະໄດ້ ເນື່ອງຈາກຖະໜົນຫົນທາງຖືກຕັດຂາດ ແລະສັນຍານໂທລະສັບຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູ.
ໂດຍສະເພາະຄວາມໂສກເສົ້າ, ທົ່ວແຂວງມີຜູ້ເສຍຊີວິດ 2 ຄົນຄື: ນາງ ຫງວຽນທິຢາ (ອາຍຸ 60 ປີ, ຫວອດອານຮອນ); ທ່ານ ລຸຍແຄ໋ງຮົ່ງ (ຫວອດ ບິ່ງເຊີນ). ນອກນີ້, ຍັງມີຜູ້ບາດເຈັບອີກ 8 ຄົນ, ລວມທັງເດັກນ້ອຍ ແລະ ຜູ້ເຖົ້າ.
ການຄາດຄະເນໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຍອດຄວາມເສຍຫາຍຈາກພະຍຸເລກ 13 ຢູ່ເມືອງ Gia Lai ບັນລຸກວ່າ 5.000 ຕື້ດົ່ງ, ເຊິ່ງເປັນຕົວເລກສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງຮ້າຍແຮງຂອງໄພທຳມະຊາດ, ເຖິງແມ່ນວ່າປະຊາຊົນທຸກຄົນໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍຢ່າງປອດໄພແລ້ວ.