ການມາຫາ ຫງວຽນຟູ໋ແມ່ນຄວາມປິຕິຍິນດີແລະຄວາມຜາສຸກ.

ພາຍຫຼັງນັກປະພັນ ນາມ ກາວ ແລະ ປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ຕັ້ງຊື່ໃໝ່ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ - ນັ້ນແມ່ນນັກປະພັນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ ຫງວຽນດິ່ງ, ເປັນຈຸດໝາຍປາຍທາງ ແລະ ຄວາມສຸກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນເສັ້ນທາງສຸດທ້າຍຂອງການເດີນທາງອາຊີບຂອງຂ້ອຍ, ຕະຫຼອດທົດສະວັດທີ 2 ຂອງສະຕະວັດທີ 21...

ອາຈານ ພົງ ເລ. (ພາບ: Minh Thanh)

ທ້າຍປີ 1959, ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບຄະນະວັນນະຄະດີ - ມະຫາວິທະຍາໄລຮ່າໂນ້ຍ, ຫຼັກສູດ I (1956-1959), ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການມອບໝາຍໃຫ້ສະຖາບັນວັນນະຄະດີ, ຄະນະກຳມະການ ວິທະຍາສາດ ແຫ່ງລັດ. ໃນຕົ້ນປີ 1960, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບມອບໝາຍຈາກນັກວິຈານ ຮ່ວາຍແທ່ງ, ຮອງຫົວໜ້າສະຖາບັນ, ເລຂາບັນນາທິການວາລະສານຄົ້ນຄວ້າວັນນະຄະດີ ໃຫ້ໄປຝຶກງານຄົ້ນຄວ້າຢູ່ກຸ່ມວັນນະຄະດີ ຫວຽດນາມ ທັນສະໄໝ.

ຜູ້ຂຽນຄົນທຳອິດທີ່ຈັບໃຈຄວາມມັກ ແລະ ກະຕືລືລົ້ນຂອງຂ້ອຍແມ່ນ ນາມ ກາວ, ຜູ້ສ້າງ ຈີ່ເຟືອງ ໃນປີ 1941, ຜູ້ທີ່ໄດ້ປະໄວ້ ໜັງສືໃບລານ ນິຍາຍ ຊີວິດໃນຝົນ, ສຳເລັດໃນປີ 1944, ກ່ອນທີ່ຈະໄປເຂດສົງຄາມ ຫວຽດບັກ - “ໃນປ່າ” ແລະ ໄດ້ເສຍຊີວິດໃນເວລາເດີນທາງ ໄປເຮັດທຸລະກິດ ຢູ່ເຂດຫຼັງສັດຕູ ຢູ່ເຂດ Inter-Zone 3 ເມື່ອອາຍຸ 15 ປີ ອາຍຸ 19 ປີ.

ຈາກສອງບົດທຳອິດເຖິງປຶ້ມຫົວເລື່ອງ: ນ້ຳແຄ - ອາຊີບແຕ້ມຮູບ ແລະ ຮູບຄົນ (ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍວິທະຍາສາດສັງຄົມ, 1997), ແລະ ສຸດທ້າຍ: ນ້ຳແຄ - ອາຊີບ ແລະ ຮູບຄົນ (ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ-ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍສື່ສານ, 2014) ເປັນເວລາເກືອບ 55 ປີ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະແຫວງຫານາມມະຍົດນາມ ກາວ-ຜູ້ມີພາລະກິດແຫ່ງການເຄື່ອນໄຫວ “ອັນສະຫງ່າລາສີ”. ນັ້ນແມ່ນ, ຜູ້ທີ່ມີຄຸນງາມຄວາມດີຄັ້ງທໍາອິດ, ຫຼືຢືນຢູ່ແຖວຫນ້າຂອງທີມງານນັກຂຽນທີ່ສ້າງການເກັບກ່ຽວທີ່ຫນ້າປະທັບໃຈຂອງປີ 1930-1945. ທີມໜຶ່ງໃນ 3 ສາຍຄື: ໂຣແມນຕິກ, ລັດທິນິຍົມ ແລະ ນັກປະຕິວັດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ປະຕິບັດຢ່າງເໝາະສົມກັບຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການການຫັນເປັນທັນສະໄໝຂອງວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ສະໄໝໃໝ່, ດ້ວຍການເດີນທາງມາເປັນເວລາກວ່າ 100 ປີ, ຜ່ານບັນດາຈຸດໝາຍປະຫວັດສາດຂອງປີ 1930, 1945, 1975… ຈົນເຖິງປີ 1995 ແລະ 2000…

ແຕ່ສຳລັບວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ, ສຳລັບວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ, ນອກຈາກຄວາມຕ້ອງການທັນສະໄໝເພື່ອກ້າວເຂົ້າສູ່ລະດັບສູງຂອງອາລະຍະທຳເພື່ອໃຫ້ທັນກັບຝ່າຍຕາເວັນຕົກແລ້ວ, ຍັງມີຄວາມຕ້ອງການອັນຮີບດ່ວນອີກຢ່າງໜຶ່ງ, ນັ້ນແມ່ນຄວາມຕ້ອງການປະຕິວັດເພື່ອປົດປ່ອຍປະເທດຊາດໃຫ້ພົ້ນຈາກສະພາບການສູນເສຍປະເທດຊາດພາຍຫຼັງ 80 ປີແຫ່ງການເປັນທາດຂອງຊາດເປັນທາດ ແລະ ສະພາບຂາດສະຖຽນລະພາບນັບພັນປີ. ຄວາມຕ້ອງການນີ້ຍັງໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂໃນໄວໆນີ້ດ້ວຍຊື່ຜູ້ບຸກເບີກ, ຫຼັງຈາກນັ້ນຜູ້ນໍາພາ - ຊື່ທໍາອິດແມ່ນ ຫງວຽນ Ai Quoc ແລະຕໍ່ມາ ໂຮ່ຈີມິນ, ໂດຍຜ່ານການເດີນທາງໄປຕ່າງປະເທດຢ່າງແທ້ຈິງ 30 ປີ (1911-1941) ພ້ອມກັບ 50 ປີຂອງການຂຽນທັງສາມພາສາ: ຝຣັ່ງ, ຈີນ, ຫວຽດນາມ, ເລີ່ມຕົ້ນຈາກຄວາມຕ້ອງການຂອງປະຊາຊົນ Annamese (ປີ 1919) ໃນປີ 1919. (1943), ປະກາດເອກະລາດ (1945) ກັບພຣະສັນຍາ (1969). 50 ປີແຫ່ງການເດີນທາງ, ດ້ວຍອາຊີບວັນນະຄະດີທີ່ເໝາະສົມທີ່ສຸດທັງຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງການຫັນເປັນທັນສະໄໝ ແລະ ການປະຕິວັດ, ດ້ວຍບັນດາຊື່ງ ຫງວຽນອຽນກວກ ແລະ ໂຮ່ຈີມິນ ເກືອບແມ່ນຊື່ດຽວທີ່ຢືນອັນດັບໜຶ່ງ.

ສະນັ້ນ ພາຍຫຼັງນາມກາວ, ພ້ອມກັບນັກປະພັນທົ່ວໄປນັບສິບຄົນກ່ອນປີ 1945 ທີ່ປະກອບດ້ວຍຄົນຮຸ່ນທອງນັບແຕ່ຫງອກເຕິ໋ດໂຕ, ຫງວຽນກົງຮວນ, ຫງວຽນຕ໋ວນ, ຫວູຕົງເຟືອງ... ເຖິງຊວນດ້ຽນ, ໂຕຮືວ, ຈ່າລານວຽນ, ໂຕຮ່ວາ..., ບໍ່ຮອດຊຸມປີ 1970 ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຜາສຸກທີ່ໄດ້ເຂົ້າສູ່ ໂລກຂອງ ຫງວຽນຈີ່ມິນ ໂດຍຜ່ານບົດປະພັນ ແລະ ວັນນະຄະດີ ໂຮ່ຈີມິນ. ບົດກະວີ ແລະ ວັນນະຄະດີຂອງລຸງໂຮ່: ພື້ນຖານ ແລະ ທາດແທ້ຂອງວັນນະຄະດີສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ ໃນວາລະສານວັນນະຄະດີ ສະບັບເລກທີ 2 - 1977; ແລະຈາກນັ້ນ, 9 ປີຕໍ່ມາ, ປຶ້ມຫົວທຳອິດ: ປະທານໂຮ່ຈີມິນ ແລະ ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມສະໄໝໃໝ່ (ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍວິທະຍາສາດສັງຄົມ, 1986).

ປີ 1990, ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງ 100 ປີແຫ່ງວັນເກີດຂອງປະທານໂຮ່ຈິມິນ, ແມ່ນປີທີ່ UNESCO ໄດ້ໃຫ້ກຽດໂຮຈີມິນເປັນສະເຫຼີມສະຫຼອງວັດທະນະທຳໂລກ, ໃນຖານະເປັນຜູ້ອຳນວຍການສະຖາບັນວັນນະຄະດີ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບກຽດເຊີນເຂົ້າຮ່ວມຄະນະຈັດຕັ້ງພິທີສະເຫຼີມສະຫຼອງ ແລະ ກອງປະຊຸມວິທະຍາສາດສັງຄົມຫວຽດນາມ ໂຮ່ຈີມິນ. ຈາກນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການມອບໝາຍໃຫ້ແກ້ໄຂບັນດາລາຍການສະເຫລີມສະຫລອງວັດທະນະທຳໃນວຽກງານຮ່ວມຂອງຄະນະກຳມະການ, ດ້ວຍຫົວຂໍ້ວ່າ: ໂຮ່ຈີມິນ: ວິລະຊົນແຫ່ງຊາດ - ວັດທະນະທຳໂລກ (ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍວິທະຍາສາດສັງຄົມ, 1990).

ປີ 2000, ໂດຍອີງໃສ່ການສັງລວມບັນດາໝາກຜົນການຄົ້ນຄວ້າກ່ຽວກັບອາຊີບກະວີ ແລະ ວັນນະຄະດີຂອງ ໂຮ່ຈີມິນ ໃນໄລຍະ 20 ກວ່າປີ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພິມຈຳໜ່າຍປື້ມຫົວເລື່ອງ: ຫງວຽນອື໋ກກວກ - ໂຮ່ຈີມິນ: ການເດີນທາງຂອງກະວີ ແລະ ວັນນະຄະດີ - ການເດີນທາງຂອງປະເທດຊາດ (ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍ, 2000 - ຕຳຫລວດປະຊາຊົນ, ພິມຈຳໜ່າຍ 2006). ນີ້ແມ່ນວຽກງານມຸ່ງໄປເຖິງຮູບປັ້ນໂຮຈິມິນໃນສອງຄວາມສາມາດຄື: ວິລະຊົນແຫ່ງຊາດ ແລະ ວັດທະນະທຳໂລກ; ແລະ ດ້ວຍການຕອບສະໜອງທີ່ດີທີ່ສຸດຕໍ່ສອງຂໍ້ກຳນົດຂອງການຫັນເປັນທັນສະໄໝ ແລະ ການປະຕິວັດທີ່ກຳນົດໄວ້ສຳລັບວັນນະຄະດີຫວຽດນາມທີ່ທັນສະໄໝ. 12 ປີຕໍ່ມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສືບຕໍ່ຂຽນບົດກະວີ ແລະ ວັນນະຄະດີ ໂຮ່ຈີມິນ: ຄຸນຄ່ານິລັນດອນ (ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍວັດທະນະທຳ ແລະ ວັນນະຄະດີນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ, 2012); ຈາກນັ້ນ 7 ປີຕໍ່ມາ, ປຶ້ມເຄິ່ງສັດຕະວັດຂອງວັນນະຄະດີ ແລະ ບົດກະວີໂຮ່ຈິມິນ (ສຳນັກພິມຂໍ້ມູນຂ່າວສານ ແລະ ການສື່ສານ, 2019). ປຶ້ມທັງສອງສະບັບນີ້ ໄດ້ຮັບລາງວັນ A ສາຂາ ໂຄສະນາສຶກສາ ແລະ ປະຕິບັດຕາມແນວຄິດ ໂຮ່ຈີມິນ, ຈັນຍາບັນ ແລະ ວິຖີຊີວິດຂອງກົມໂຄສະນາອົບຮົມສູນກາງ ໃນປີ 2014 ແລະ 2020.

ການມາຫາ ຫງວຽນຟູ໋ແມ່ນຄວາມປິຕິຍິນດີແລະຄວາມຜາສຸກ.

ປຶ້ມ ຫງວຽນດື໋-ໂຮ່ຈີມິນ ແລະ ປະຊາຊົນແຂວງ ເງ້ອານ (ພາບ: ອິນເຕີເນັດ ).

ພາຍຫຼັງ ນາມ ກາວ ແລະ ໂຮ່ຈີມິນ, ຊື່ໃໝ່ໄດ້ມາເຖິງຂ້າພະເຈົ້າ - ນັ້ນຄື ຫງວຽນດິ່ງ, ເປັນຈຸດໝາຍປາຍທາງ ແລະ ຄວາມສຸກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນເສັ້ນທາງສຸດທ້າຍຂອງການເດີນທາງອາຊີບຂອງຂ້ອຍ, ຕະຫຼອດທົດສະວັດທີ 2 ຂອງສະຕະວັດທີ 21.

ເປັນເວລາພິເສດ, ຫຼືຫາຍາກທີ່ສຸດ, ເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງ 2 ເວລາສຳຄັນສຳລັບປະຫວັດສາດວັດທະນະທຳຂອງຊາດໂດຍທົ່ວໄປ ແລະ ໂດຍສະເພາະແມ່ນທ່ານ ຫງວຽນຝູ໋ຈ້ອງ. ນັ້ນແມ່ນວັນຄົບຮອບ 250 ປີແຫ່ງວັນເກີດຂອງ ຫງວຽນຢູ ໃນປີ 2015 ແລະ ຄົບຮອບ 200 ປີແຫ່ງການເສຍຊີວິດຂອງທ່ານ Nguyen Du ໃນປີ 2020. ຍາມໃດກໍ່ຮຽກຮ້ອງຫຼືສ້າງໂອກາດໃຫ້ແກ່ການກຳເນີດຂອງສະມາຄົມວິຊາຊີບທີ່ຊື່ວ່າ ສະມາຄົມນັກສຶກສາ ຫວຽດນາມ Kieu ດ້ວຍຈຸດໝາຍກ້າວເຂົ້າສູ່ລວງເລິກ, ນິຍົມ, ເຊີດຊູ ແລະ ເຄົາລົບບັນດາຄຸນຄ່າມະນຸດສະທຳທີ່ບໍ່ມີເວລາກຳນົດຂອງທ່ານ ຫງວຽນຢູ.

10 ປີ - ແຕ່ປີ 2011 - 2020, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າຮ່ວມຄະນະບໍລິຫານງານສະມາຄົມ Kieu Hoc ແລະ ໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນຮອງອະທິການບໍດີ, ຜູ້ຊ່ວຍປະທານປະເທດ ຫງວຽນວັນຮ່ວາງ - ແຕ່ປີ 2011 – 2015, ຈາກນັ້ນມາດຳລົງຕຳແໜ່ງປະທານສະມາຄົມ ແຕ່ປີ 2015 – ປີ 2015 – ປີ 2015 – ປີ 2015 – 2015 – 2015 – 2015 – 2015 – 12:00 ອາຈານ ຫງວຽນວັນຮວນ ໄດ້ເຖິງແກ່ມໍລະນະກຳຢ່າງກະທັນຫັນ. ມາສູ່ມໍລະດົກວັດທະນະທຳ-ຈິດວິນຍານໃນຈຸດສູງສຸດຂອງຄຸນຄ່າຂອງຊາດ ແລະ ມະນຸດຊື່ງ ຫງວຽນດິ່ງ-ເຊິ່ງໄດ້ຮັບກຽດຈາກມວນມະນຸດ 2 ຄັ້ງ, ປີ 1965 – ເນື່ອງໃນໂອກາດຄົບຮອບ 200 ປີແຫ່ງວັນເກີດ ແລະ ປີ 2015 – ເນື່ອງໃນໂອກາດວັນຄ້າຍວັນເກີດ 250 ປີ. ຄຽງຂ້າງນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງມີຄວາມຜາສຸກອັນອົບອຸ່ນໃນການເປັນລູກຫຼານນ້ອຍທີ່ມີບ້ານເກີດເມືອງນອນຄື ຫງວຽນຟຸກ - ຊື່ງ ຫງວຽນແອງ ແລະ ຮ່າຕິ້ງ ເວົ້າສະເພາະ.

10 ປີ - ດຳລົງຕຳແໜ່ງເປັນຮອງປະທານຖາວອນ ແລະ ປະທານສະມາຄົມການສຶກສາ Kieu, ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ບັນດາສະຫາຍໃນສະມາຄົມ ໄດ້ມີບັນດາຜົນງານທີ່ມີຄວາມໝາຍປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຄົ້ນພົບ, ເຊີດຊູ ແລະ ເຊີດຊູບັນດາຄຸນຄ່າທາງວິນຍານອັນເປັນອະມະຕະຂອງ ຫງວຽນຢູ.

ນີ້ແມ່ນ 8 ກອງປະຊຸມແຫ່ງຊາດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນປະທານຫຼືຮ່ວມກັບບົດແນະນໍາແລະບົດສະຫຼຸບພ້ອມກັບຫົວຂໍ້ຫນັງສືຫຼືການດໍາເນີນການທີ່ຈັດພີມມາທັນທີຫຼັງຈາກກອງປະຊຸມ. ນີ້ແມ່ນ 2 ການແຂ່ງຂັນຄື: ແຕ່ງບົດເພງສະແດງຄວາມມ່ວນຊື່ນໃຫ້ແກ່ນັກປະພັນນັກປະພັນ ຫງວຽນຟຸກ ແລະ ນັກອ່ານທ່ອງຈຳ Kieu ພ້ອມກັບການຄັດເລືອກປຶ້ມດີ ຫງວຽນຢູ ແລະ ນິທານກຽບ (2011-2022) - ດ້ວຍເນື້ອໃນກ້ວາງຂວາງ, ໄດ້ຮັບການຕອບສະໜອງຢ່າງກະຕືລືລົ້ນຈາກບັນດາຜູ້ອ່ານໃນທົ່ວປະເທດ...

ພ້ອມກັບບົດບາດຈັດຕັ້ງ ແລະເປັນປະທານບັນດາການເຄື່ອນໄຫວທົ່ວໄປຂອງສະມາຄົມ, ສົມທົບກັນຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນກັບຄະນະກໍາມະການປະຊາຊົນແຂວງ ຮ່າຕິ້ງ, ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ ແລະ ສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ, ມີບັນດາບົດປະພັນກ່ຽວກັບ ຫງວຽນດິ່ງ ແນໃສ່ເຜີຍແຜ່, ຝັງເລິກບັນດາຄຸນຄ່າອັນບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດຂອງ ຫງວຽນຝູ໋ຈ້ອງ ຕໍ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ເພື່ອປະເທດຊາດ ແລະ ມວນມະນຸດ, ເຊັ່ນ: ບົດຂຽນ: ສະມາຄົມນັກອ່ານ ຫງວຽນຝູ໋, ຊີວິດ, ຊີວິດຂອງຊາວ ຫງວຽນດື໋໋. ຫງວຽນດູແລະບັນດາບົດປະພັນ “ເຈິ່ນກວຽດ”, ຕຳແໜ່ງຂອງ ຫງວຽນຝູ໋ ໃນທຸກວັນນີ້ ແລະ ຕະຫລອດການ, ລະນຶກເຖິງບັນດາບົດປະພັນ ຫງວຽນຝູຈ້ອງ ພາຍຫຼັງພັນປີ...

ຕໍ່ໄປບັນດາບົດປະພັນແມ່ນຫົວເລື່ອງປື້ມ ຫງວຽນດັງ-ໂຮ່ຈີມິນ ແລະ ປະຊາຊົນແຂວງ ເຫງ້ອານ (ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍມະຫາວິທະຍາໄລວິງ, 2008) ໄດ້ຮັບລາງວັນວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ຫງວຽນຝູ໋ຈ້ອງ ປີ 2020 ຈາກຄະນະກຳມະການປະຊາຊົນແຂວງ ຮ່າຕິ້ງ.

ບໍ່ແມ່ນຜູ້ຊ່ຽວຊານກ່ຽວກັບບົດປະພັນ ຫງວຽນຢູ ແລະ ຍຸກສະໄໝກາງ, ແຕ່ພຽງແຕ່ເປັນນັກປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ຫງວຽນຢູ ເທົ່າກັບພົນລະເມືອງຫວຽດນາມ ຄົນອື່ນໆ, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດບັນລຸເປົ້າໝາຍນ້ອຍໆ ດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີທີ່ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມວົງດົນຕີປະສານສຽງ ແລະ ວົງດົນຕີປະສານສຽງໃຫ້ແກ່ ຫງວຽນຢູ ໃນໄລຍະ 10 ກວ່າປີ, ຜ່ານ 2 ໄລຍະດຳເນີນງານຂອງສະມາຄົມນັກສຶກສາຫວຽດນາມ Kieu. ຍ້ອນໂອກາດນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີເສັ້ນທາງອາຊີບ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມວຸ້ນວາຍແຕ່ຍັງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ອຸ່ນອ່ຽນໃຈ ໃນຖານະນັກຄົ້ນຄ້ວາວັນນະຄະດີສະໄໝໃໝ່ ເວົ້າສະເພາະ ແລະ ວັນນະຄະດີແຫ່ງຊາດໂດຍທົ່ວໄປ; ພ້ອມທັງເປັນລູກຊາຍຂອງ ເງ້ອານ ໄດ້ໃຊ້ເວລາ 18 ປີຢູ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນ ຮ່າຕິ້ງ ແລະ 65 ປີກວ່າຢູ່ບ້ານເກີດຂອງ ແທງລອງ - ຮ່າໂນ້ຍ, ທັງມີຄວາມກ່ຽວພັນ ແລະ ແໜ້ນແຟ້ນຍິ່ງຂຶ້ນໃນຂັ້ນສຸດທ້າຍຂອງຊີວິດ ແລະ ອາຊີບຂອງເພິ່ນ.

ດ້ວຍບົດຂຽນນີ້, ເນື່ອງໃນໂອກາດປີໃໝ່ 2024, ຂ້າພະເຈົ້າ ຂໍສະແດງຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນມາຍັງບັນດານາຍຊ່າງ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມອາຊີບຕະຫຼອດ 60 ປີຜ່ານມາ; ພ້ອມກັບພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ມີບ້ານເກີດ - ບ້ານເກີດແມ່ນຕາແສງ ເຊີນຈ່າ (ເມື່ອກ່ອນເອີ້ນວ່າ ດອນມີ) ເມືອງ ຮ່ວາງເຊີນ ແຂວງ ຮ່າຕິ້ງ. ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສະແດງຄວາມຂອບອົກຂອບໃຈຕໍ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຮ່າຕິງ ຊື່ງໄດ້ກາຍເປັນທີ່ຮັກແພງ ແລະ ລ້ຳຄ່າທີ່ສຸດສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ເພາະວ່າສະຖານທີ່ແຫ່ງນັ້ນມີທີ່ຕັ້ງອັນສັກສິດທີ່ທົ່ວປວງຊົນທັງຊາດ ແລະ ທົ່ວໂລກໄດ້ໄປເບິ່ງ. ນັ້ນແມ່ນໄຕງວຽນ - ຫງິຊວຽນ, ແມ່ນບ້ານບັນພະບູລຸດຂອງ ຫງວຽນຟູ໋, ນັກກະວີແຫ່ງຊາດທີ່ດີເດັ່ນ, ແມ່ນບັນດານັກວັດທະນະທຳໂລກ.

ອາຈານ ພົງ ເລ

ທີ່ມາ