ການປົກປັກຮັກສາວັດທະນະທຳຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍຕິດພັນກັບການພັດທະນາ ການທ່ອງທ່ຽວ ແມ່ນຄວາມຕ້ອງການອັນຮີບດ່ວນ.
ກອງປະຊຸມຄັ້ງນີ້ແມ່ນໂອກາດເພື່ອໃຫ້ ບັນດານັກວິທະຍາສາດ , ຜູ້ຄຸ້ມຄອງ, ນັກສິລະປະກອນ ແລະ ປະຊາຄົມໄດ້ແລກປ່ຽນ ແລະ ແບ່ງປັນປະສົບການ, ແນະນຳບັນດາແບບຢ່າງທີ່ດີ ແລະ ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງໃນການເຊື່ອມໂຍງວັດທະນະທຳກັບການທ່ອງທ່ຽວ, ເພື່ອໃຫ້ຄວາມງາມດ້ານວັດທະນະທຳຂອງແຕ່ລະປະເທດບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ຮັບການອະນຸລັກຮັກສາຢູ່ເຂດໝູ່ບ້ານເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງໄດ້ແຜ່ລາມໄປຍັງນັກທ່ອງທ່ຽວທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.
ປະທານ
ກ່າວຄຳເຫັນທີ່ກອງປະຊຸມ, ທ່ານຫົວໜ້າກົມວັດທະນະທຳບັນດາເຜົ່າ (ກະຊວງວັດທະນະທຳ, ກິລາ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວ) ທ່ານ Trinh Ngoc Chung ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ໃນໄລຍະມໍ່ໆມານີ້, ວຽກງານວັດທະນະທຳເວົ້າລວມ ແລະ ວຽກງານປົກປັກຮັກສາ, ຊຸກຍູ້ ແລະ ຮັກສາບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງຂອງບັນດາເຜົ່າເວົ້າສະເພາະໄດ້ຮັບຄວາມຄືບໜ້າ ແລະ ບັນລຸໄດ້ໝາກຜົນທີ່ແນ່ນອນ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງບັນດາໝາກຜົນທີ່ບັນລຸໄດ້ໃນບັນດາການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳ ແລະ ພິເສດແມ່ນການປະຕິບັດບັນດາໂຄງການ ແລະ ຍຸດທະສາດພັດທະນາວັດທະນະທຳ. ສະເພາະແມ່ນບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງ, ຫຼາຍງານບຸນ, ຮີດຄອງປະເພນີຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູ, ຮັກສາ ແລະ ເຊີດຊູບັນດາເຜົ່າ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ນະໂຍບາຍ ແລະ ແນວທາງຂອງພັກໄດ້ມີ ແລະ ເຂົ້າສູ່ຊີວິດຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ.
ໃນສະພາບການເຊື່ອມໂຍງ ແລະ ໂລກາພິວັດ, ການອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ໂຄສະນາວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງທີ່ຕິດພັນກັບການພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວ ແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການອັນຮີບດ່ວນ ແລະ ຍາວນານ. ນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນເລື່ອງອະນຸລັກຮັກສາມໍລະດົກເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນເສັ້ນທາງແຫ່ງການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ, ຊ່ວຍໃຫ້ບັນດາຊົນເຜົ່າຮັກສາເອກະລັກ, ປະກອບສ່ວນສ້າງຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນ, ປະກອບສ່ວນລຶບລ້າງຄວາມອຶດຫີວ, ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ, ສະຖຽນລະພາບ ແລະ ປັບປຸງຊີວິດແບບຍືນຍົງ, ມີຄວາມພາກພູມໃຈໃນວັດທະນະທຳຂອງຊົນເຜົ່າຕົນ, ມີຄວາມໝັ້ນໃຈໃນຂະບວນການເຊື່ອມໂຍງ ແລະ ພັດທະນາ.
ວັດທະນະທຳຍາມໃດກໍ່ໄດ້ຮັບການຕີລາຄາວ່າແມ່ນແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນສຳຄັນຂອງການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ, ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການພັດທະນາ ເສດຖະກິດ , ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ ແລະ ຍົກສູງຄຸນນະພາບຊີວິດສັງຄົມ. ໃນທຸກໄລຍະ, ພັກ ແລະ ລັດຂອງພວກເຮົາຍາມໃດກໍຖືການອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳຂອງຊາດ ເປັນວຽກງານຍຸດທະສາດ, ທັງຮີບດ່ວນ ແລະ ໄລຍະຍາວ, ພິເສດແມ່ນໃນສະພາບການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ ແລະ ການພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງຂອງວິທະຍາສາດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີໃນປະຈຸບັນ.
ທ່ານຫົວໜ້າກົມວັດທະນະທຳບັນດາເຜົ່າ ຫວຽດນາມ (ກະຊວງວັດທະນະທຳ, ກິລາ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວ) ຫງວຽນງອກຈຸງ ກ່າວຄຳເຫັນທີ່ກອງປະຊຸມ.
ການສົມທົບກັນອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳກັບການພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວແມ່ນໄດ້ວາງອອກຢ່າງຈະແຈ້ງໃນຫຼາຍນະໂຍບາຍໃຫຍ່ເຊັ່ນ: ມະຕິເລກທີ 08-NQ/TW (2017) ວ່າດ້ວຍການພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວໃຫ້ເປັນຂະແໜງເສດຖະກິດທີ່ເປັນຫົວເລື່ອງ ຫຼື ໂຄງການເລກທີ 6 ພາຍໃຕ້ໂຄງການເປົ້າໝາຍແຫ່ງຊາດກ່ຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມໃນເຂດຊົນເຜົ່າ ແລະ ເຂດພູດອຍ. ບັນດານະໂຍບາຍດັ່ງກ່າວໄດ້ສ້າງແລວທາງສຳຄັນໃຫ້ບັນດາທ້ອງຖິ່ນໃນການຟື້ນຟູ, ອະນຸລັກຮັກສາບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງ, ພ້ອມທັງນຳເອົາວັດທະນະທຳເຂົ້າໃນບັນດາການເຄື່ອນໄຫວທ່ອງທ່ຽວ, ພິເສດແມ່ນການທ່ອງທ່ຽວຊຸມຊົນ, ສ້າງຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນໃຫ້ດີຂຶ້ນ.
ເຊື່ອມຊຶມ, ສືບຕໍ່ປະຕິບັດບັນດາວຽກງານວັດທະນະທໍາລວມ ແລະ ເຊີດຊູບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທໍາພື້ນເມືອງຂອງບັນດາເຜົ່າໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ, ວຽກງານສໍາຄັນແມ່ນປົກປັກຮັກສາວັດທະນະທໍາຕິດພັນກັບການພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວ; ຫັນບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳຂອງຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍໃຫ້ກາຍເປັນຜະລິດຕະພັນທີ່ມີຄຸນຄ່າດ້ານເສດຖະກິດ, ທັງປັບປຸງຊີວິດການເປັນຢູ່ ແລະ ເຜີຍແຜ່ເອກະລັກໃຫ້ປະຊາຊົນ ແລະ ນັກທ່ອງທ່ຽວ. ບັນດາຄຳເຫັນທີ່ກອງປະຊຸມຈະແມ່ນພື້ນຖານເພື່ອໃຫ້ບັນດາອົງການຄຸ້ມຄອງແນະນຳອຳນາດການປົກຄອງກໍ່ສ້າງບັນດາກົນໄກ, ນະໂຍບາຍແບບຍືນຍົງ, ປະກອບສ່ວນຮັກສາເອກະລັກ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມຂອງທ້ອງຖິ່ນ.
ທ່ານຮອງສາດສະດາຈານ, ດຣ ຫງວຽນດິ່ງທ້ວນ (ສະມາຄົມຊົນເຜົ່າ ແລະ ມະນຸດວິທະຍາ ຫວຽດນາມ) ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມ.
ທີ່ກອງປະຊຸມ, ບັນດານັກວິທະຍາສາດ, ຜູ້ຈັດການ, ວິສາຫະກິດ ແລະ ຜູ້ຕາງໜ້າຊຸມຊົນໄດ້ແລກປ່ຽນ, ປຶກສາຫາລື ແລະ ແລກປ່ຽນປະສົບການບັນດາເນື້ອໃນຕົ້ນຕໍຄື: ການພົວພັນລະຫວ່າງການອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ ແລະ ການທ່ອງທ່ຽວ; ສະພາບການປະດິດສ້າງ, ການເຊື່ອມໂຍງ, ຫັນເປັນໂລກາພິວັດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີດີຈີຕອນ ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ການອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ສົ່ງເສີມບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງ; ການແກ້ໄຂເພື່ອປົກປັກຮັກສາ, ຊຸກຍູ້ ແລະ ຂຸດຄົ້ນຊັບພະຍາກອນວັດທະນະທຳຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນຕິດພັນກັບການພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວແບບຍືນຍົງ; ສະເໜີບັນດານະໂຍບາຍ, ແບບຢ່າງ ແລະ ກົນໄກໜູນຊ່ວຍຊຸກຍູ້ບົດບາດຂອງຊາວເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍໃນການອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ເຜີຍແຜ່ວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງ....
ຕ້ອງສ້າງຍຸດທະສາດພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວແບບຍືນຍົງ
ກ່າວຄຳເຫັນທີ່ກອງປະຊຸມ, ທ່ານຮອງສາດສະດາຈານ ດຣ ຫງວຽນດິ່ງທ້ຽນ (ສະມາຄົມຊົນເຜົ່າ ແລະ ນິກາຍວິທະຍາ ຫວຽດນາມ) ເນັ້ນໜັກວ່າ, ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຢູ່ເຂດພູດອຍ ແລະ ບັນດາຊົນເຜົ່າ, ຍ້ອນລັກສະນະທຳມະຊາດ, ປະຫວັດສາດສະເພາະຂອງການພັດທະນາ, ຍັງມີແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນວັດທະນະທຳທີ່ອຸດົມສົມບູນ ແລະ ຫຼາກຫຼາຍ ສາມາດຂຸດຄົ້ນເພື່ອພັດທະນາເສດຖະກິດ ແລະ ສັງຄົມ ຜ່ານການທ່ອງທ່ຽວ. ຖ້າຫາກໄດ້ຮັບການພັດທະນາ, ອຸດສາຫະກຳການທ່ອງທ່ຽວວັດທະນະທຳຈະນຳມາເຊິ່ງຜົນປະໂຫຍດຫລາຍຢ່າງໃຫ້ແກ່ປະເທດ, ໃນນັ້ນມີການຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ ແລະ ລາຍຮັບ, ຊຸກຍູ້ ແລະ ອະນຸລັກຮັກສາບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳ, ເປັນການເພີ່ມທະວີການແລກປ່ຽນວັດທະນະທຳສາກົນ. ພິເສດແມ່ນການທ່ອງທ່ຽວວັດທະນະທໍາຂຸດຄົ້ນ ແລະ ຕີລາຄາສູງບັນດາຄຸນຄ່າທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະ, ດຶງດູດນັກທ່ອງທ່ຽວ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນນັກທ່ອງທ່ຽວສາກົນ, ປະກອບສ່ວນເປີດກວ້າງຕະຫຼາດພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.
ແນວໃດກໍດີ, ນອກຈາກຜົນປະໂຫຍດອັນໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ການທ່ອງທ່ຽວວັດທະນະທຳນຳມາໃຫ້ແລ້ວ, ການພັດທະນາຂອງອຸດສາຫະກຳນີ້ຍັງສາມາດສ້າງຜົນກະທົບທາງລົບໃນຫຼາຍດ້ານ. ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ພວກເຮົາສາມາດກ່າວເຖິງບາງດ້ານລົບທີ່ທຸກຄົນສາມາດເຫັນໄດ້ເຊັ່ນ: ການຄ້າແລະການສູນເສຍຄວາມຖືກຕ້ອງ; ການທ່ອງທ່ຽວມະຫາຊົນສາມາດສ້າງຜົນກະທົບທາງລົບຕໍ່ສິ່ງແວດລ້ອມທໍາມະຊາດ ແລະ ສັງຄົມທ້ອງຖິ່ນເຊັ່ນ: ມົນລະພິດ, ໂຄງສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງເກີນຂອບເຂດ, ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າ; ຄຸນຄ່າທາງດ້ານວັດທະນະທໍາແມ່ນມີຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະຖືກປ່ຽນເປັນຜະລິດຕະພັນສໍາລັບການບໍລິໂພກ, ແທນທີ່ຈະເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງເອກະລັກແລະຊີວິດຂອງຊຸມຊົນ ...
ສາດສະດາຈານ ບຸ່ຍກວາງແທງ (ສະຖາບັນວັດທະນະທຳ, ສິລະປະ, ກິລາ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວ ຫວຽດນາມ) ແບ່ງປັນທີ່ກອງປະຊຸມ.
ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ເພື່ອດຸ່ນດ່ຽງລະຫວ່າງການອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ຂຸດຄົ້ນບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳເພື່ອພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວ, ທ່ານຮອງສາດສະດາຈານ ດຣ ຫງວຽນດິ່ງທ້ຽນ ຖືວ່າ, ຕ້ອງຖືຫຼັກການອະນຸລັກຮັກສາກ່ອນ, ບໍ່ເສຍສະລະວັດທະນະທຳເພື່ອຜົນປະໂຫຍດທັນທີທັນໃດ, ຍູ້ແຮງບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳແບບຍືນຍົງ ແລະ ນຳມາເຊິ່ງຜົນປະໂຫຍດຍາວນານໃຫ້ແກ່ທ້ອງຖິ່ນ. ນອກນີ້, ກໍ່ຕ້ອງສ້າງຍຸດທະສາດພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວແບບຍືນຍົງ, ຄວບຄຸມຂະໜາດການທ່ອງທ່ຽວ, ລົງທຶນການທ່ອງທ່ຽວຊຸມຊົນຢ່າງມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ, ບຳລຸງສ້າງໃຫ້ຄົນມີທັກສະ ແລະ ນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີທີ່ທັນສະໄໝໃນການຄຸ້ມຄອງ ແລະ ສົ່ງເສີມມໍລະດົກ...
ແບ່ງປັນທັດສະນະດຽວກັນ, ທ່ານ ສາດສະດາຈານ ບຸ່ຍກວາງແທ່ງ (ສະຖາບັນວັດທະນະທຳ, ສິລະປະ, ກິລາ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວ ຫວຽດນາມ) ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ເມື່ອເບິ່ງຈາກສະພາບສັງຄົມ ແລະ ຄວາມອຸດົມສົມບູນຂອງບັນດາແຫຼ່ງມໍລະດົກວັດທະນະທຳຢູ່ບັນດາເຂດ, ບໍລິເວນທີ່ມີຄວາມສຳພັນປອດສານພິດກັບການທ່ອງທ່ຽວ, ເຫັນໄດ້ວ່າພວກເຮົາມີ ແລະ ພວມມີພື້ນຖານອັນໜັກແໜ້ນ ແລະ ລ້ຳຄ່າ ກໍ່ຄືບັນດາກຳລັງແຮງຂອງບັນດາແຫຼ່ງທ່ອງທ່ຽວ, ວັດທະນະທຳຂອງຊົນເຜົ່າ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສະພາບຕົວຈິງຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ວຽກງານເຊີດຊູຄຸນຄ່າມໍລະດົກຜ່ານການທ່ອງທ່ຽວ, ໃນນັ້ນມີວຽກງານຂຸດຄົ້ນ, ຊຸກຍູ້ບັນດາຄຸນຄ່າເພື່ອພັດທະນາບັນດາຜະລິດຕະພັນທ່ອງທ່ຽວວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ ຍັງບໍ່ທັນບັນລຸໄດ້ໝາກຜົນຕາມຄວາມປາຖະໜາ.
ສະນັ້ນ, ຈຶ່ງໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນບາງບັນຫາຂອງສະພາບປັດຈຸບັນເຊັ່ນ: ບ້ານສ່ວນຫຼາຍແມ່ນໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການທ່ອງທ່ຽວໂດຍກົງ ຫຼື ທາງອ້ອມ (ຄຸ້ມຄອງປະຫວັດສາດ ແລະ ວັດທະນະທຳ, ການຈັດຕັ້ງການທ່ອງທ່ຽວຊຸມຊົນ-ໂຮມສະເຕ, ປົກປັກຮັກສາປ່າສັກສິດ, ແຫຼ່ງນ້ຳ, ຮີດຄອງປະເພນີ…) ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ວາງອອກແຜນການ ຫຼື ຍຸດທະສາດໄລຍະຍາວເພື່ອສົ່ງເສີມການພັດທະນາແຫຼ່ງທ່ອງທ່ຽວທາງດ້ານວັດທະນະທຳສະເພາະ, ເໝາະສົມກັບທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ວັດທະນະທຳ; ຄະນະຄຸ້ມຄອງວັດທະນະທໍາຍັງບໍ່ທັນມີຄວາມເຂົ້າໃຈເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບບົດບາດ ແລະຄຸນຄ່າຂອງຜະລິດຕະພັນການທ່ອງທ່ຽວວັດທະນະທໍາທີ່ທັງຄຸ້ນເຄີຍ ແລະສະເພາະແຕ່ຖືກມອງຂ້າມໄດ້ງ່າຍ; ໃນບັນດາບ້ານທີ່ມີມໍລະດົກໄດ້ຮັບຄັດເລືອກເປັນຈຸດຫມາຍປາຍທາງສໍາລັບການພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວ, ການຂຸດຄົ້ນໂດຍຕົນເອງ, ທໍາມະຊາດແລະເລັ່ງລັດໃນຂະບວນການສົ່ງເສີມມໍລະດົກທີ່ມີເປົ້າຫມາຍການສ້າງລາຍໄດ້ຢ່າງໄວວາໄດ້ຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ຄວາມຍືນຍົງຂອງມໍລະດົກ.
ສາກກອງປະຊຸມ
ເພື່ອຮັກສາ ແລະ ໂຄສະນາບັນດາຄຸນຄ່າປະຫວັດສາດ, ວັດທະນະທຳຂອງຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍຢູ່ປະເທດເຮົາ, ປະກອບສ່ວນພັດທະນາບັນດາຜະລິດຕະພັນທ່ອງທ່ຽວວັດທະນະທຳເວົ້າສະເພາະ ແລະ ຜັນຂະຫຍາຍຍຸດທະສາດພັດທະນາອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳເວົ້າລວມ, ທ່ານສາດສະດາຈານ ບຸ່ຍກວາງແທງ ຖືວ່າ: ຕ້ອງພັດທະນາບັນດາມາດຕະການແກ້ໄຂຢ່າງມີປະສິດທິຜົນຄື: ເພີ່ມທະວີຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈ ແລະ ຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈຂອງບັນດາເຜົ່າ; ກໍ່ສ້າງບັນດາແຜນງານຍຸດທະສາດ ແລະ ໂຄງການກວມລວມບັນດາຫົວຂໍ້ເຊື່ອມຕໍ່ວັດທະນະທໍາບັນດາເຜົ່າ ກັບບັນດາການເຄື່ອນໄຫວທ່ອງທ່ຽວ, ເຊື່ອມຕໍ່ບັນດາມໍລະດົກວັດທະນະທໍາກັບການສ້າງບັນດາຜະລິດຕະພັນການທ່ອງທ່ຽວວັດທະນະທໍາຢູ່ແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນ; ຕ້ອງຈັດຕັ້ງຊຸດອົບຮົມດ້ານທິດສະດີການເມືອງ, ຄຸ້ມຄອງເສດຖະກິດ, ຄຸ້ມຄອງວັດທະນະທຳ, ປົກປັກຮັກສາມໍລະດົກວັດທະນະທຳ, ສ້າງບັນດາຜະລິດຕະພັນທ່ອງທ່ຽວວັດທະນະທຳ;…./.
ທີ່ມາ: https://bvhtdl.gov.vn/ket-noi-van-hoa-voi-du-lich-mo-rong-khong-gian-phat-trien-cho-cong-dong-dan-toc-thieu-so-20251122130139877.htm
(0)