ສະບາຍດີນັກຂຽນ ຫງວຽນງອກທູ. ການລອຍລົມຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດສໍາລັບທ່ານ?
ອ້າວ, ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າການລອຍລົມຢູ່ກັບຂ້ອຍຕະຫຼອດ, ຈາກວຽກງານທໍາອິດຂອງຂ້ອຍຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ! ມັນພຽງແຕ່ວ່າບາງຄັ້ງມັນສະຫວ່າງ, ບາງຄັ້ງມັນຫນາ, ບາງຄັ້ງມັນບາງ, ບາງຄັ້ງມັນໂດດເດັ່ນ. ຖ້າຕັ້ງແຕ່ເກີດຂ້ອຍຢູ່ໃນການເຄື່ອນໄຫວໄປສູ່ຄວາມຕາຍ, ຕອນນີ້ຂ້ອຍຢາກ "ເບິ່ງ", ເພື່ອເຂົ້າໃຈມັນ. ຫົວຂໍ້ນີ້ແມ່ນກວ້າງ - ຫຼັກຖານແມ່ນວ່າດ້ວຍຄວາມສາມາດທີ່ຈໍາກັດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ຂຽນຕະຫຼອດໄປແລະຍັງບໍ່ສໍາເລັດ - ຕົວຢ່າງ, ໃນຂະນະທີ່ພວກເຮົາເວົ້າແບບນີ້, ພວກເຮົາກໍ່ລັງເລ!
ລັກສະນະຂອງການລອຍລົມແລະການເອີ້ນຂອງຂອບຟ້າແມ່ນເປັນເລື່ອງທີ່ສັບສົນຫຼາຍ, ເກືອບເປັນສິ່ງທີ່ metaphysical. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເລືອກຮຽນວິຊາທີ່ທ້າທາຍ ແລະຍາກແບບນີ້?
ສໍາລັບນັກຂຽນ, ຖ້າເຈົ້າຢາກເອົາປາກກາຂອງເຈົ້າໄປເຮັດວຽກແທ້ໆ, ບໍ່ມີຫົວຂໍ້ໃດຍາກເກີນໄປ (ຫົວ). ປະເຊີນຫນ້າກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ຂ້ອຍຮັບຮູ້ຂໍ້ຈໍາກັດຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ອຍຍັງເຫັນວ່າຂ້ອຍສາມາດຂະຫຍາຍແລະຂະຫຍາຍໄດ້ຫຼາຍປານໃດ! ແຕ່ຖ້າຫາກວ່າທ່ານອາໄສຢູ່ໃນບ້ານເກີດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ທ່ານຈະເຫັນວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ທີ່ນີ້ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເກີດຂຶ້ນໃນຫນ້າດິນ. ປະຊາຊົນ, ແມ່ນ້ໍາ, ສະພາບອາກາດ, ປາ, ພືດ ... ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແມ່ນງ່າຍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈ, ຖ້າທ່ານເອົາໃຈໃສ່ ...
ການເລື່ອນລອຍຢູ່ໃນພື້ນຜິວ ແລະພາຍໃນຕົວເຈົ້າເອງ ດັ່ງທີ່ເຈົ້າກ່າວມາຂ້າງເທິງນັ້ນ ແມ່ນກົດແຫ່ງການເຄື່ອນໄຫວຂອງຊີວິດ. ຖ້າຫາກວ່າມັນເປັນກົດຫມາຍ, ຫຼັງຈາກນັ້ນປະຊາຊົນຄວນຈະມີຄວາມສະດວກສະບາຍກັບການເລືອກນັ້ນ. ແຕ່ວ່າເປັນຫຍັງການເຊີນຄົນໜຸ່ມເຂົ້າເມືອງ, ເອົາຄົນເຖົ້າກັບຄືນບ້ານເກີດ... ໃນລາຍ ການ The Call of the Horizon ຈຶ່ງໂດດດ່ຽວ?
ຂ້ອຍຄິດວ່າມັນເປັນຍ້ອນເຮົາມັກບໍ່ຮູ້ພຽງພໍ, ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະພໍໃຈ, ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ເຮົາມີ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຕັດສິນດີ / ບໍ່ດີໃນສະເຫມີໄປມີຄວາມຮູ້ສຶກວ່າບາງສິ່ງບາງຢ່າງຂາດຫາຍໄປ. ແຕ່ຂ້ອຍເຫັນວ່າໂອກາດຂອງນັກຂຽນໃນເລື່ອງນັ້ນ, ຖ້າຄວາມອຶດຫິວຂອງມະນຸດແມ່ນບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ, ແມ່ນບໍ່ສາມາດປະຕິບັດໄດ້. ຊ່ອງຫວ່າງນັ້ນແມ່ນບ່ອນທີ່ຂ້ອຍສາມາດໄຖໄດ້.
ນັກອ່ານແຖວໜ້າທີ່ຍາວນານລໍຖ້ານັກປະພັນ ຫງວຽນຫງອກທູ ລົງນາມໃນເດືອນເມສາຜ່ານມາຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ - ພາບ: ຟູ໋ນນາມ
ທ່ານພຽງແຕ່ກ່າວເຖິງຄໍາວ່າ "plowing". ຄຳຮຽກຮ້ອງເຖິງຂອບຟ້າ ຄືດິນທີ່ຮ້ອນຮົນທີ່ເຈົ້າໄຖນາ, ເພາະວ່າມັນສະແດງເຖິງຄວາມສົນໃຈພິເສດຂອງເຈົ້າຕໍ່ສັງຄົມ, ຈາກການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາກາດ, ໂຄງສ້າງປະຊາກອນປ່ຽນໄປສູ່ວິຖີຊີວິດທີ່ໄວ, ໜາວເຢັນໃນເຄືອຂ່າຍສັງຄົມ... ດ້ວຍຄວາມລັບຂອງເຈົ້າ, ຄົນມັກຄິດວ່າ ຫງວຽນງອກທູ ພຽງແຕ່ດຳລົງຊີວິດຂອງຕົນເອງ. ແຕ່ມັນປາກົດວ່າທ່ານຍັງສົນໃຈກັບເຫດການໃນປະຈຸບັນບໍ?
ຂ້ອຍກໍເປັນຄົນທຳມະດາ, ດຳລົງຊີວິດຢູ່ເທິງໂລກນີ້, ບໍ່ແມ່ນຢູ່ໃນເມກ! ຕອນເຊົ້າເມື່ອໄປຕະຫຼາດແລະໄດ້ພົບກັບແມ່ຍິງຂາຍປາແລະຜັກ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ນຳເອົາຂໍ້ມູນມານຳຄືນອີກ. ຄວາມເປັນຈິງຂອງໝູ່ບ້ານ, ຄອບຄົວ, ຍາດຕິພີ່ນ້ອງກໍ່ລົມຫາຍໃຈຮ້ອນໃສ່ຂ້ອຍ, ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະຖອຍໜີໄປໄກປານໃດ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຖ້າຫາກວ່າຂ້າພະເຈົ້າມີຈິນຕະນາການອຸດົມສົມບູນແລະຄວາມສາມາດທີ່ຈະເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ມັນບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງ "ຖິ້ມທັງຫມົດ" ເຂົ້າໄປໃນການໄຫຼຂອງຊີວິດ, ພຽງແຕ່ຢືນຢູ່ແຄມຝັ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງສາມາດສັງເກດແລະຈັບຮູບຮ່າງ, ສີ, ແລະລົດຊາດ ...
ເຈົ້າພຽງແຕ່ກ່າວເຖິງບ້ານເກີດຂອງເຈົ້າ. ມັນເບິ່ງຄືວ່າຈາກເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ໍາແລະຮູບແບບການຂຽນທີ່ແທ້ຈິງໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນ, ປະຊາຊົນກໍາລັງເຫັນທ່ານສົນທະນາກ່ຽວກັບບັນຫາທົ່ວໄປທີ່ມີຮູບແບບການຂຽນແບບທົດລອງໃຫມ່ກວ່າ?
ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເມື່ອຂ້ອຍຂຽນ, ຂ້ອຍບໍ່ມີຈຸດປະສົງໃນພາກພື້ນ, ເຂດ, ຫຼືທະວີບໃດ. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ພະຍາຍາມເຮັດສິ່ງຫນຶ່ງທີ່ດີ: "ຢ່າງຫນ້ອຍມີສິ່ງໃຫມ່." ຂ້ອຍເອງເປັນເປົ້າໝາຍ. ເບິ່ງຕົວເອງເພື່ອກ້າວຂ້າມເງົາຂອງຕົນເອງ. ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງກັບຮູບແບບການຂຽນທີ່ຄ້າຍຄືກັບເນື້ອຫນັງແລະເລືອດຂອງຂ້ອຍ, ຢ່າງຫນ້ອຍກໍ່ມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຄົ້ນຫາແລະສົດຊື່ນໃນເຕັກນິກການເລົ່າເລື່ອງ!
ທ່ານເວົ້າວ່າທ່ານພຽງແຕ່ພະຍາຍາມເຮັດສິ່ງຫນຶ່ງທີ່ດີ: "ຢ່າງຫນ້ອຍມີສິ່ງໃຫມ່." "ໃຫມ່" ນີ້ສາມາດອະທິບາຍໄດ້ໂດຍຄວາມຈິງທີ່ວ່າໃນ Troi , ຕົວລະຄອນໄດ້ຖືກຈັດໃສ່ໃນສະຖານະການພິເສດ, ມີພຶດຕິກໍາພິເສດ, ແລະມີຄວາມສົມມຸດຕິຖານຫຼາຍ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, Call of the Horizon is very real, very real. ແມ່ນທ່ານແຍກສອງເສັ້ນທາງແຍກຕ່າງຫາກ: ນະວະນິຍາຍແລະເລື່ອງສັ້ນຈະເປັນສໍາລັບສິນລະປະ; ແລະ essays ຈະເປັນສໍາລັບມະນຸດ?
ເວົ້າແນວນັ້ນແມ່ນທິດສະດີເກີນໄປ. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍ "ມັກ" ເທື່ອ. ແຕ່ຕາມທີ່ທ່ານ, ຫຼືຜູ້ອ່ານຈໍານວນຫຼາຍ, ສາມາດເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ, ປື້ມຂອງຂ້ອຍຖືກແບ່ງອອກເປັນສອງສາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນ: ຂ້ອຍຂຽນເພື່ອຫາເງິນແລະຂ້ອຍຂຽນສໍາລັບຕົວເອງ, ສໍາລັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍມັກ. ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກແມ່ນບໍ່ແນ່ນອນເກີນໄປ, ຜູ້ອ່ານບາງຄັ້ງບໍ່ສາມາດຢືນມັນ!
ດ້ວຍສອງປະເພດນັ້ນ, ນິໄສການຂຽນຂອງເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ? ມັນເບິ່ງຄືວ່າມີການຕິດຕໍ່ກັນຂອງສອງປະເພດນີ້ໃນແງ່ຂອງເວລາປ່ອຍ. ພວກເຂົາເຈົ້າສະຫນັບສະຫນູນເຊິ່ງກັນແລະກັນໃນຂະບວນການຂຽນບໍ?
“ຄົນທີ່ຂ້ອຍມັກ” ໄດ້ປອບໃຈຂ້ອຍຫຼັງຈາກຂຽນເພື່ອ… ເງິນ (ຫົວ). ແຕ່ນັ້ນບໍ່ໄດ້ຫມາຍຄວາມວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຂຽນເພື່ອຫາລາຍໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າຈິງໃຈສໍາລັບເຂົາເຈົ້າ. ດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ, ຜູ້ອ່ານຮັກຂ້ອຍແລະເຫັນອົກເຫັນໃຈຂ້ອຍຂອບໃຈກັບວຽກງານເຫຼົ່ານັ້ນ. ມັນເປັນພຽງແຕ່ວ່າບາງຄັ້ງການຂຽນແມ່ນຍາກຫຼາຍ, ຂ້ອຍຫວັງວ່າຂ້ອຍຈະຂຽນດ້ວຍຄວາມສຸກສ່ວນຕົວຂອງຂ້ອຍ.
ຜົນງານຫຼ້າສຸດຂອງ ຫງວຽນງອກທູ - ພາບ: ໜັງສືພີມ
ຄົນມັກເວົ້າວ່ານັກຂຽນຕ້ອງການແຮງບັນດານໃຈເພື່ອຂຽນໜັງສືດີໆ. ເມື່ອທ່ານເລີ່ມເຮັດວຽກກ່ຽວກັບໂຄງການເພື່ອ "ສ້າງຊີວິດ", ທ່ານເຄີຍຮູ້ສຶກທໍ້ຖອຍໃຈເພາະວ່າມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ທ່ານ "ຕ້ອງການຂຽນ"?
ມັນບໍ່ແມ່ນວ່າຂ້ອຍເບື່ອ, ຫຼືວ່າຂ້ອຍບໍ່ຢາກຂຽນ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ຢາກ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ຂຽນຄໍາ. ການຂຽນສໍາລັບການດໍາລົງຊີວິດມີຄວາມສຸກຂອງຕົນ. "ຂ້ອຍມັກມັນ" ເປັນວິທີການເວົ້າ, ຄືກັບວ່າມີອິດສະລະທີ່ຈະຂຽນໂດຍບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງກັງວົນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຢູ່ຂ້າງນອກ, ໂດຍບໍ່ສົນໃຈກັບປະເພດທີ່ເອີ້ນວ່າ. ດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ, ສໍາລັບຂ້ອຍ, ປະເພດບໍ່ສໍາຄັນເທົ່າກັບວິທີທີ່ຂ້ອຍຂຽນ.
ມີນັກຂຽນຈໍານວນຫຼາຍໃນ ໂລກ ທີ່ກໍານົດມາດຕະຖານສູງສໍາລັບວຽກງານຂອງພວກເຂົາ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຍອມຮັບການປ່ອຍຜົນງານທີ່ບໍ່ໄດ້ມາດຕະຖານ. ໃນຂະນະທີ່ທ່ານບໍ່ລັງເລທີ່ຈະແບ່ງຊີວິດສ້າງສັນຂອງທ່ານອອກເປັນສອງເຄິ່ງສໍາລັບເຫດຜົນແທນທີ່ຈະ ... pragmatic. ເຈົ້າເຄີຍເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບມໍລະດົກທາງວັນນະຄະດີທີ່ຂາດຄວາມສາມັກຄີບໍ?
ຄໍາຖາມແມ່ນ, ສິ່ງທີ່ຖືວ່າເປັນ "ມາດຕະຖານ"? ຂ້ອຍບໍ່ຄິດວ່າຂ້ອຍຂຽນຫຍັງຕໍ່າກວ່າມາດຕະຖານ, ຢ່າງຫນ້ອຍມາດຕະຖານໃນສ່ວນຂອງຂ້ອຍ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍສົນໃຈແມ່ນສະຖານະຂອງການຂຽນ, ລະຫວ່າງເສລີພາບຫຼືຂໍ້ຈໍາກັດ, ການປະນີປະນອມຫຼືບໍ່. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າມັນໄວເກີນໄປທີ່ຈະເວົ້າກ່ຽວກັບມໍລະດົກທາງວັນນະຄະດີ. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ຢຸດຂຽນເທື່ອ! ແລະສໍາຄັນທີ່ສຸດ, ມັນເປັນການຍາກທີ່ຈະຮູ້ວ່າສິ່ງທີ່ຈະຢູ່ລອດ, ຢູ່ຫຼັງຈາກການທົດສອບຂອງເວລາ.
ຜົນງານການແປຂອງ ຫງວຽນງອກທູ - PHOTO: TRE PUBLISHING HOUSE
ດັ່ງທີ່ທ່ານເວົ້າວ່າ: "ເບິ່ງຕົວເອງເພື່ອກ້າວຂ້າມເງົາຂອງເຈົ້າ", ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຈົ້າເປັນນັກຂຽນທີ່ມີເຫດຜົນ. ເຫດຜົນບໍ່ເຄີຍຕໍ່ຕ້ານຄວາມຮູ້ສຶກໃນຂະບວນການຂຽນຂອງເຈົ້າບໍ?
ການຂຽນແມ່ນການເຮັດວຽກຂອງເຫດຜົນ, ສໍາລັບຂ້ອຍມັນແມ່ນ! ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເຊື່ອວ່ານັກວັນນະຄະດີທີ່ແທ້ຈິງບໍ່ມີອັນທີ່ເອີ້ນວ່າຄວາມຮູ້ສຶກ. ແນວຄວາມຄິດສາມາດອອກມາໄດ້, ແຕ່ເພື່ອສະແດງອອກໃນຄໍາສັບຕ່າງໆ, ມີຂະບວນການທັງຫມົດຂອງການຈັດລຽງກ່ອນແລະຫຼັງ.
ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງບົດຂຽນຂອງເຈົ້າຈຶ່ງແປກປະຫລາດເພາະວ່າມັນບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ຂຽນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງມີແບບແຜນ, ແລະສາມາດຢືນຢູ່ຄົນດຽວເປັນເລື່ອງສັ້ນ?
ນັ້ນແມ່ນຍ້ອນວ່າຂ້ອຍຍັງຕ້ອງການຊອກຫາວິທີທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ບົດຂຽນຂອງຂ້ອຍໃຫມ່! ແຕ່ນີ້ແມ່ນປະເພດທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍທີ່ຈະປະດິດສ້າງເພາະວ່າມັນຕິດກັບ "ສາຍແອວ" ຂອງຄວາມເປັນຈິງແລະແນວຄິດຂອງນັກຂຽນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຈ່ອຍຜອມເມື່ອຂຽນປະເພດທີ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຂ້ອຍເປີດເຜີຍອາລົມຢູ່ສະເໝີ, ແທນທີ່ຈະອະທິບາຍບັນຫາຊີວິດແບບເຢັນໆ. ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນຫນັງສືໃບລານ ຂອງ Call of the Horizon , ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າບາງທີນີ້ອາດຈະເປັນຫນັງສືຂຽນສຸດທ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຄິດເຖິງຮູບແບບການຂຽນອື່ນ ...
ບາງຜົນງານດີເດັ່ນຂອງ ຫງວຽນງອກທູ - ພາບ: ຫໍສະໝຸດ TRE
ນັ້ນກໍ່ແມ່ນເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກັບຄືນສູ່ພາກສະຫນາມນະວະນິຍາຍເປັນເວລາດົນຫຼັງຈາກ Chronicle of the Country ?
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ພົບເຫັນຄວາມຄິດທີ່ມີຄວາມຍາວພຽງພໍທີ່ຈະໄປໄລຍະໄກ - ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດ. ເວລາຍັງເປັນບັນຫາ. ບໍ່ພຽງແຕ່ເວລາທີ່ຈະຂຽນ, ແຕ່ຍັງເປັນເວລາທີ່ຈະ incubate ແລະລໍຖ້າ. ມັນຕ້ອງມີພຽງພໍທີ່ຈະບໍາລຸງລ້ຽງບາງສິ່ງບາງຢ່າງສະລັບສັບຊ້ອນ, ຫຼາຍມິຕິລະດັບ, ເປັນເສັ້ນຫຼາຍ. ແລະຄວາມບໍ່ແນ່ນອນເຊັ່ນດຽວກັນ, ເພາະວ່າເຊັ່ນການປູກຕົ້ນໄມ້ໃຫ້ຫມາກ, ການຫົດນ້ໍາເປັນເວລາຫລາຍປີອາດຈະບໍ່ຈໍາເປັນທີ່ຈະອອກດອກທີ່ທ່ານຕ້ອງການ. ການຂຽນນະວະນິຍາຍສໍາລັບຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຂະບວນການຍ່າງຢູ່ໃນຫມອກ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຈະແຈ້ງພຽງແຕ່ເມື່ອວຽກງານສໍາເລັດ.
ການອ່ານຜົນງານທີ່ຜ່ານມາຂອງເຈົ້າ, ມັນສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າເຈົ້າມີປະສົບການທາງດ້ານວັນນະຄະດີຫຼາຍຢ່າງ, ຈາກ Olga Tokarczuk, Wu Ming-yi ເຖິງ Gabriel García Márquez, WGSebald ... ແລະອື່ນໆອີກ. ເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຍັງຈາກນັກຂຽນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ເຫຼົ່ານີ້?
ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດແມ່ນເຕັກນິກການເລົ່າເລື່ອງ. ຮູບແບບການຂຽນກໍ່ມີຄວາມສໍາຄັນ. ຕົວຈິງແລ້ວ, ຂ້ອຍອ່ານຫຼາຍ, ແຕ່ຍັງມີຫຼາຍ "ຊື່ໃຫຍ່" ທີ່ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຊົມເຊີຍ, ແຕ່ບໍ່ສາມາດໃຊ້ກັບການຂຽນໄດ້. ໂລກແມ່ນກວ້າງໃຫຍ່, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແມ່ນສໍາລັບຂ້ອຍ. ແຕ່ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນແມ່ນການດົນໃຈ, ປື້ມທີ່ດີທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢາກເຮັດວຽກ, ນັ່ງຢູ່ໂຕະເພື່ອຂຽນ.
ປີກາຍນີ້, Chronicles of the Country ໄດ້ແປເປັນພາສາອັງກິດແລະໄດ້ຮັບລາງວັນການແປພາສາ. ກ່ອນນັ້ນ, ປຶ້ມຂອງເຈົ້າຍັງຖືກແປເປັນພາສາຝຣັ່ງ, ເຢຍລະມັນ... ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອປຶ້ມຂອງເຈົ້າຖືກຕີພິມຢູ່ຕ່າງປະເທດ? ຜູ້ອ່ານທີ່ກວ້າງຂວາງມີຜົນກະທົບກັບວິທີທີ່ທ່ານຂຽນບໍ?
ມີຜູ້ອ່ານຫຼາຍແມ່ນດີ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ. ຜູ້ອ່ານເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນໃຜ, ແລະໃນປະເທດໃດ, ບໍ່ສໍາຄັນ. ເມື່ອຂ້ອຍນັ່ງລົງເພື່ອຂຽນ, ຂ້ອຍບໍ່ຄ່ອຍຄິດກ່ຽວກັບວ່າຂ້ອຍຂຽນສໍາລັບໃຜ, ຫຼືຜູ້ອ່ານປະເພດໃດ. ຫຼັງຈາກເຮັດວຽກຫຼາຍປີ, ຂ້ອຍຍັງຮັກສາແນວຄວາມຄິດທີ່ວຽກຂອງຂ້ອຍແມ່ນເພື່ອຂຽນ, ແລະທຸກຢ່າງແມ່ນຂຶ້ນກັບໂຊກຊະຕາ.
ທ່ານຍັງໄດ້ຮັບລາງວັນວັນນະຄະດີ Tianchi (ຈີນ) ໃນປີ 2024. ລາງວັນຊົມເຊີຍຂະບວນການສ້າງສັນຂອງເຈົ້າ, ແຕ່ມັນຍັງເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີຄວາມກົດດັນບໍ?
ຕົວຈິງແລ້ວບໍ່ແມ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງພິຈາລະນາລາງວັນເປັນໂຊກຊະຕາ. ຍົກເວັ້ນບາງລາງວັນຕົ້ນໆທີ່ຂ້ອຍສົ່ງມາເອງ, ລາງວັນຕໍ່ມາໄດ້ມາຢ່າງບໍ່ຄາດຄິດ, ຈາກສະຖານທີ່ທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄິດເຖິງ. ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ຂ້ອຍເຊື່ອຫຼາຍຂຶ້ນວ່າການເຊື່ອງຢູ່ໃນແຈຂອງເຮືອນຂອງຂ້ອຍແລະການຂຽນແມ່ນສິ່ງດຽວທີ່ຂ້ອຍຄວນເຮັດ (ຫົວ).
ເຈົ້າວາງແຜນທີ່ຈະກັບຄືນສູ່ນິຍາຍຕອນໃດ ແລະເຈົ້າກຳລັງເຮັດວຽກອື່ນໆຢູ່ບໍ?
ດີ, ຂ້ອຍກໍາລັງຂຽນໂດຍບໍ່ຮູ້ວ່າມັນເປັນນະວະນິຍາຍຫຼືບໍ່. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຈະຮູ້ແນ່ນອນໃນຕອນທ້າຍຂອງ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບໍ່ແມ່ນ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ເສຍໃຈ, ເພາະວ່າເປັນຫຍັງມັນຕ້ອງເປັນນະວະນິຍາຍ?
ຜູ້ຂຽນ: Tuan Duy
ທີ່ມາ: https://thanhnien.vn/nha-van-nguyen-ngoc-tu-viec-cua-minh-la-viet-moi-thu-khac-tuy-duyen-185250706083327367.htm
(0)