ນັກຂຽນ ຫງວຽນຫງອກທູ: ວຽກງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຂຽນ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແມ່ນຂຶ້ນກັບໂຊກຊະຕາ.

ຈາກຊຸດສະສົມເລື່ອງສັ້ນ Drifting (2023) ຈົນເຖິງຊຸດບົດເລື່ອງ Calling the Horizon ຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້ ເຖິງຜູ້ອ່ານ, ເບິ່ງຄືວ່າ ການລອຍລົມ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ພວມກາຍເປັນບັນຫາຕົ້ນຕໍໃນອາຊີບວັນນະຄະດີຂອງນັກປະພັນ ຫງວຽນງອກທູ.

Báo Thanh niên•06/07/2025

- ຮູບ 1.

ສະບາຍດີນັກຂຽນ ຫງວຽນງອກທູ. ການລອຍລົມຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດສໍາລັບທ່ານ?

ອ້າວ, ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າການລອຍລົມຢູ່ກັບຂ້ອຍຕະຫຼອດ, ຈາກວຽກງານທໍາອິດຂອງຂ້ອຍຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ! ມັນພຽງແຕ່ວ່າບາງຄັ້ງມັນສະຫວ່າງ, ບາງຄັ້ງມັນຫນາ, ບາງຄັ້ງມັນບາງ, ບາງຄັ້ງມັນໂດດເດັ່ນ. ຖ້າຕັ້ງແຕ່ເກີດຂ້ອຍຢູ່ໃນການເຄື່ອນໄຫວໄປສູ່ຄວາມຕາຍ, ຕອນນີ້ຂ້ອຍຢາກ "ເບິ່ງ", ເພື່ອເຂົ້າໃຈມັນ. ຫົວຂໍ້ນີ້ແມ່ນກວ້າງ - ຫຼັກຖານແມ່ນວ່າດ້ວຍຄວາມສາມາດທີ່ຈໍາກັດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ຂຽນຕະຫຼອດໄປແລະຍັງບໍ່ສໍາເລັດ - ຕົວຢ່າງ, ໃນຂະນະທີ່ພວກເຮົາເວົ້າແບບນີ້, ພວກເຮົາກໍ່ລັງເລ!

ລັກສະນະຂອງການລອຍລົມແລະການເອີ້ນຂອງຂອບຟ້າແມ່ນເປັນເລື່ອງທີ່ສັບສົນຫຼາຍ, ເກືອບເປັນສິ່ງທີ່ metaphysical. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເລືອກຮຽນວິຊາທີ່ທ້າທາຍ ແລະຍາກແບບນີ້?

ສໍາລັບນັກຂຽນ, ຖ້າເຈົ້າຢາກເອົາປາກກາຂອງເຈົ້າໄປເຮັດວຽກແທ້ໆ, ບໍ່ມີຫົວຂໍ້ໃດຍາກເກີນໄປ (ຫົວ). ປະເຊີນຫນ້າກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ຂ້ອຍຮັບຮູ້ຂໍ້ຈໍາກັດຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ອຍຍັງເຫັນວ່າຂ້ອຍສາມາດຂະຫຍາຍແລະຂະຫຍາຍໄດ້ຫຼາຍປານໃດ! ແຕ່ຖ້າຫາກວ່າທ່ານອາໄສຢູ່ໃນບ້ານເກີດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ທ່ານຈະເຫັນວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ທີ່ນີ້ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເກີດຂຶ້ນໃນຫນ້າດິນ. ປະຊາຊົນ, ແມ່ນ້ໍາ, ສະພາບອາກາດ, ປາ, ພືດ ... ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແມ່ນງ່າຍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈ, ຖ້າທ່ານເອົາໃຈໃສ່ ...

ການເລື່ອນລອຍຢູ່ໃນພື້ນຜິວ ແລະພາຍໃນຕົວເຈົ້າເອງ ດັ່ງທີ່ເຈົ້າກ່າວມາຂ້າງເທິງນັ້ນ ແມ່ນກົດແຫ່ງການເຄື່ອນໄຫວຂອງຊີວິດ. ຖ້າຫາກວ່າມັນເປັນກົດຫມາຍ, ຫຼັງຈາກນັ້ນປະຊາຊົນຄວນຈະມີຄວາມສະດວກສະບາຍກັບການເລືອກນັ້ນ. ແຕ່ວ່າເປັນຫຍັງການເຊີນຄົນໜຸ່ມເຂົ້າເມືອງ, ເອົາຄົນເຖົ້າກັບຄືນບ້ານເກີດ... ໃນ ລາຍການ The Call of the Horizon ຈຶ່ງໂດດດ່ຽວ?

ຂ້ອຍຄິດວ່າມັນເປັນຍ້ອນເຮົາມັກບໍ່ຮູ້ພຽງພໍ, ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະພໍໃຈ, ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ເຮົາມີ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຕັດສິນດີ / ບໍ່ດີໃນສະເຫມີໄປມີຄວາມຮູ້ສຶກວ່າບາງສິ່ງບາງຢ່າງຂາດຫາຍໄປ. ແຕ່ຂ້ອຍເຫັນວ່າໂອກາດຂອງນັກຂຽນໃນເລື່ອງນັ້ນ, ຖ້າຄວາມອຶດຫິວຂອງມະນຸດແມ່ນບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ, ແມ່ນບໍ່ສາມາດປະຕິບັດໄດ້. ຊ່ອງຫວ່າງນັ້ນແມ່ນບ່ອນທີ່ຂ້ອຍສາມາດໄຖໄດ້.

- ຮູບ 2.

ນັກອ່ານແຖວໜ້າທີ່ຍາວນານລໍຖ້ານັກປະພັນ ຫງວຽນຫງອກທູ ລົງນາມໃນເດືອນເມສາຜ່ານມາຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ - ພາບ: ຟູ໋ນນາມ

ທ່ານພຽງແຕ່ກ່າວເຖິງຄໍາວ່າ "plowing". ຄຳຮຽກຮ້ອງເຖິງຂອບຟ້າ ຄືດິນທີ່ຮ້ອນຮົນທີ່ເຈົ້າໄຖນາ, ເພາະວ່າມັນສະແດງເຖິງຄວາມສົນໃຈພິເສດຂອງເຈົ້າຕໍ່ສັງຄົມ, ຈາກການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາກາດ, ໂຄງສ້າງປະຊາກອນປ່ຽນໄປສູ່ວິຖີຊີວິດທີ່ໄວ, ໜາວເຢັນໃນເຄືອຂ່າຍສັງຄົມ... ດ້ວຍຄວາມລັບຂອງເຈົ້າ, ຄົນມັກຄິດວ່າ ຫງວຽນງອກທູ ພຽງແຕ່ດຳລົງຊີວິດຂອງຕົນເອງ. ແຕ່ມັນປາກົດວ່າທ່ານຍັງສົນໃຈກັບເຫດການໃນປະຈຸບັນບໍ?

ຂ້ອຍກໍເປັນຄົນທຳມະດາ, ດຳລົງຊີວິດຢູ່ເທິງໂລກນີ້, ບໍ່ແມ່ນຢູ່ໃນເມກ! ຕອນເຊົ້າເມື່ອໄປຕະຫຼາດແລະໄດ້ພົບກັບແມ່ຍິງຂາຍປາແລະຜັກ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ນຳເອົາຂໍ້ມູນມານຳຄືນອີກ. ຄວາມເປັນຈິງຂອງໝູ່ບ້ານ, ຄອບຄົວ, ຍາດຕິພີ່ນ້ອງກໍ່ລົມຫາຍໃຈຮ້ອນໃສ່ຂ້ອຍ, ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະຖອຍໜີໄປໄກປານໃດ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຖ້າຫາກວ່າຂ້າພະເຈົ້າມີຈິນຕະນາການອຸດົມສົມບູນແລະຄວາມສາມາດທີ່ຈະເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ມັນບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງ "ຖິ້ມທັງຫມົດ" ເຂົ້າໄປໃນການໄຫຼຂອງຊີວິດ, ພຽງແຕ່ຢືນຢູ່ແຄມຝັ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງສາມາດສັງເກດແລະຈັບຮູບຮ່າງ, ສີ, ແລະລົດຊາດ ...

ເຈົ້າພຽງແຕ່ກ່າວເຖິງບ້ານເກີດຂອງເຈົ້າ. ມັນເບິ່ງຄືວ່າຈາກເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ໍາແລະຮູບແບບການຂຽນທີ່ແທ້ຈິງໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນ, ປະຊາຊົນກໍາລັງເຫັນທ່ານສົນທະນາກ່ຽວກັບບັນຫາທົ່ວໄປທີ່ມີຮູບແບບການຂຽນແບບທົດລອງໃຫມ່ກວ່າ?

ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເມື່ອຂ້ອຍຂຽນ, ຂ້ອຍບໍ່ມີຈຸດປະສົງໃນພາກພື້ນ, ເຂດ, ຫຼືທະວີບໃດ. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ພະຍາຍາມເຮັດສິ່ງຫນຶ່ງທີ່ດີ: "ຢ່າງຫນ້ອຍມີສິ່ງໃຫມ່." ຂ້ອຍເອງເປັນເປົ້າໝາຍ. ເບິ່ງຕົວເອງເພື່ອກ້າວຂ້າມເງົາຂອງຕົນເອງ. ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງກັບຮູບແບບການຂຽນທີ່ຄ້າຍຄືກັບເນື້ອຫນັງແລະເລືອດຂອງຂ້ອຍ, ຢ່າງຫນ້ອຍກໍ່ມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຄົ້ນຫາແລະສົດຊື່ນໃນເຕັກນິກການເລົ່າເລື່ອງ!

- ຮູບ 3.

- ຮູບ 4.

ທ່ານເວົ້າວ່າທ່ານພຽງແຕ່ພະຍາຍາມເຮັດສິ່ງຫນຶ່ງທີ່ດີ: "ຢ່າງຫນ້ອຍມີສິ່ງໃຫມ່." "ໃຫມ່" ນີ້ສາມາດອະທິບາຍໄດ້ໂດຍຄວາມຈິງທີ່ວ່າໃນ Troi , ຕົວລະຄອນໄດ້ຖືກຈັດໃສ່ໃນສະຖານະການພິເສດ, ມີພຶດຕິກໍາພິເສດ, ແລະມີຄວາມສົມມຸດຕິຖານຫຼາຍ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, Call of the Horizon is very real, very real. ແມ່ນທ່ານແຍກສອງເສັ້ນທາງແຍກຕ່າງຫາກ: ນະວະນິຍາຍແລະເລື່ອງສັ້ນຈະເປັນສໍາລັບສິນລະປະ; ແລະ essays ຈະເປັນສໍາລັບມະນຸດ?

ເວົ້າແນວນັ້ນແມ່ນທິດສະດີເກີນໄປ. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍ "ມັກ" ເທື່ອ. ແຕ່ຕາມທີ່ທ່ານ, ຫຼືຜູ້ອ່ານຈໍານວນຫຼາຍ, ສາມາດເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ, ປື້ມຂອງຂ້ອຍຖືກແບ່ງອອກເປັນສອງສາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນ: ຂ້ອຍຂຽນເພື່ອຫາເງິນແລະຂ້ອຍຂຽນສໍາລັບຕົວເອງ, ສໍາລັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍມັກ. ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກແມ່ນບໍ່ແນ່ນອນເກີນໄປ, ຜູ້ອ່ານບາງຄັ້ງບໍ່ສາມາດຢືນມັນ!

ດ້ວຍສອງປະເພດນັ້ນ, ນິໄສການຂຽນຂອງເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ? ມັນເບິ່ງຄືວ່າມີການຕິດຕໍ່ກັນຂອງສອງປະເພດນີ້ໃນແງ່ຂອງເວລາປ່ອຍ. ພວກເຂົາເຈົ້າສະຫນັບສະຫນູນເຊິ່ງກັນແລະກັນໃນຂະບວນການຂຽນບໍ?

“ຄົນທີ່ຂ້ອຍມັກ” ໄດ້ປອບໃຈຂ້ອຍຫຼັງຈາກຂຽນເພື່ອ… ເງິນ (ຫົວ). ແຕ່ນັ້ນບໍ່ໄດ້ຫມາຍຄວາມວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຂຽນເພື່ອຫາລາຍໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າຈິງໃຈສໍາລັບເຂົາເຈົ້າ. ດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ, ຜູ້ອ່ານຮັກຂ້ອຍແລະເຫັນອົກເຫັນໃຈຂ້ອຍຂອບໃຈກັບວຽກງານເຫຼົ່ານັ້ນ. ມັນເປັນພຽງແຕ່ວ່າບາງຄັ້ງການຂຽນແມ່ນຍາກຫຼາຍ, ຂ້ອຍຫວັງວ່າຂ້ອຍຈະຂຽນດ້ວຍຄວາມສຸກສ່ວນຕົວຂອງຂ້ອຍ.

- ຮູບ 5.

- ຮູບ 6.

ຜົນງານຫຼ້າສຸດຂອງ ຫງວຽນງອກທູ - ພາບ: ໜັງສືພີມ

ຄົນມັກເວົ້າວ່ານັກຂຽນຕ້ອງການແຮງບັນດານໃຈເພື່ອຂຽນໜັງສືດີໆ. ເມື່ອທ່ານເລີ່ມເຮັດວຽກກ່ຽວກັບໂຄງການເພື່ອ "ສ້າງຊີວິດ", ທ່ານເຄີຍຮູ້ສຶກທໍ້ຖອຍໃຈເພາະວ່າມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ທ່ານ "ຕ້ອງການຂຽນ"?

ມັນບໍ່ແມ່ນວ່າຂ້ອຍເບື່ອ, ຫຼືວ່າຂ້ອຍບໍ່ຢາກຂຽນ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ຢາກ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ຂຽນຄໍາ. ການຂຽນສໍາລັບການດໍາລົງຊີວິດມີຄວາມສຸກຂອງຕົນ. "ຂ້ອຍມັກມັນ" ເປັນວິທີການເວົ້າ, ຄືກັບວ່າມີອິດສະລະທີ່ຈະຂຽນໂດຍບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງກັງວົນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຢູ່ຂ້າງນອກ, ໂດຍບໍ່ສົນໃຈກັບປະເພດທີ່ເອີ້ນວ່າ. ດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ, ສໍາລັບຂ້ອຍ, ປະເພດບໍ່ສໍາຄັນເທົ່າກັບວິທີທີ່ຂ້ອຍຂຽນ.

ມີນັກຂຽນຈໍານວນຫຼາຍໃນ ໂລກ ທີ່ກໍານົດມາດຕະຖານສູງສໍາລັບວຽກງານຂອງພວກເຂົາ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຍອມຮັບການປ່ອຍຜົນງານທີ່ບໍ່ໄດ້ມາດຕະຖານ. ໃນຂະນະທີ່ທ່ານບໍ່ລັງເລທີ່ຈະແບ່ງຊີວິດສ້າງສັນຂອງທ່ານອອກເປັນສອງເຄິ່ງສໍາລັບເຫດຜົນແທນທີ່ຈະ ... pragmatic. ເຈົ້າເຄີຍເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບມໍລະດົກທາງວັນນະຄະດີທີ່ຂາດຄວາມສາມັກຄີບໍ?

ຄໍາຖາມແມ່ນ, ສິ່ງທີ່ຖືວ່າເປັນ "ມາດຕະຖານ"? ຂ້ອຍບໍ່ຄິດວ່າຂ້ອຍຂຽນຫຍັງຕໍ່າກວ່າມາດຕະຖານ, ຢ່າງຫນ້ອຍມາດຕະຖານໃນສ່ວນຂອງຂ້ອຍ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍສົນໃຈແມ່ນສະຖານະຂອງການຂຽນ, ລະຫວ່າງເສລີພາບຫຼືຂໍ້ຈໍາກັດ, ການປະນີປະນອມຫຼືບໍ່. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າມັນໄວເກີນໄປທີ່ຈະເວົ້າກ່ຽວກັບມໍລະດົກທາງວັນນະຄະດີ. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ຢຸດຂຽນເທື່ອ! ແລະສໍາຄັນທີ່ສຸດ, ມັນເປັນການຍາກທີ່ຈະຮູ້ວ່າສິ່ງທີ່ຈະຢູ່ລອດ, ຢູ່ຫຼັງຈາກການທົດສອບຂອງເວລາ.

- ຮູບ 7.

- ຮູບ 8.

ຜົນງານການແປຂອງ ຫງວຽນງອກທູ - PHOTO: TRE PUBLISHING HOUSE

- ຮູບ 9.

ດັ່ງທີ່ທ່ານເວົ້າວ່າ: "ເບິ່ງຕົວເອງເພື່ອກ້າວຂ້າມເງົາຂອງເຈົ້າ", ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຈົ້າເປັນນັກຂຽນທີ່ມີເຫດຜົນ. ເຫດຜົນບໍ່ເຄີຍຕໍ່ຕ້ານຄວາມຮູ້ສຶກໃນຂະບວນການຂຽນຂອງເຈົ້າບໍ?

ການຂຽນແມ່ນການເຮັດວຽກຂອງເຫດຜົນ, ສໍາລັບຂ້ອຍມັນແມ່ນ! ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເຊື່ອວ່ານັກວັນນະຄະດີທີ່ແທ້ຈິງບໍ່ມີອັນທີ່ເອີ້ນວ່າຄວາມຮູ້ສຶກ. ແນວຄວາມຄິດສາມາດອອກມາໄດ້, ແຕ່ເພື່ອສະແດງອອກໃນຄໍາສັບຕ່າງໆ, ມີຂະບວນການທັງຫມົດຂອງການຈັດລຽງກ່ອນແລະຫຼັງ.

ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງບົດຂຽນຂອງເຈົ້າຈຶ່ງແປກປະຫລາດເພາະວ່າມັນບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ຂຽນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງມີແບບແຜນ, ແລະສາມາດຢືນຢູ່ຄົນດຽວເປັນເລື່ອງສັ້ນ?

ນັ້ນແມ່ນຍ້ອນວ່າຂ້ອຍຍັງຕ້ອງການຊອກຫາວິທີທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ບົດຂຽນຂອງຂ້ອຍໃຫມ່! ແຕ່ນີ້ແມ່ນປະເພດທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍທີ່ຈະປະດິດສ້າງເພາະວ່າມັນຕິດກັບ "ສາຍແອວ" ຂອງຄວາມເປັນຈິງແລະແນວຄິດຂອງນັກຂຽນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຈ່ອຍຜອມເມື່ອຂຽນປະເພດທີ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຂ້ອຍເປີດເຜີຍອາລົມຢູ່ສະເໝີ, ແທນທີ່ຈະອະທິບາຍບັນຫາຊີວິດແບບເຢັນໆ. ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນຫນັງສືໃບລານຂອງ Call of the Horizon , ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າບາງທີນີ້ອາດຈະເປັນຫນັງສືຂຽນສຸດທ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຄິດເຖິງຮູບແບບການຂຽນອື່ນ ...

- ຮູບ 10.

- ຮູບ 11.

ບາງຜົນງານດີເດັ່ນຂອງ ຫງວຽນງອກທູ - ພາບ: ຫໍສະໝຸດ TRE

ນັ້ນກໍ່ແມ່ນເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກັບຄືນສູ່ພາກສະຫນາມນະວະນິຍາຍເປັນເວລາດົນຫຼັງຈາກ Chronicle of the Country ?

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ພົບເຫັນຄວາມຄິດທີ່ມີຄວາມຍາວພຽງພໍທີ່ຈະໄປໄລຍະໄກ - ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດ. ເວລາຍັງເປັນບັນຫາ. ບໍ່ພຽງແຕ່ເວລາທີ່ຈະຂຽນ, ແຕ່ຍັງເປັນເວລາທີ່ຈະ incubate ແລະລໍຖ້າ. ມັນຕ້ອງມີພຽງພໍທີ່ຈະບໍາລຸງລ້ຽງບາງສິ່ງບາງຢ່າງສະລັບສັບຊ້ອນ, ຫຼາຍມິຕິລະດັບ, ເປັນເສັ້ນຫຼາຍ. ແລະຄວາມບໍ່ແນ່ນອນເຊັ່ນດຽວກັນ, ເພາະວ່າເຊັ່ນການປູກຕົ້ນໄມ້ໃຫ້ຫມາກ, ການຫົດນ້ໍາເປັນເວລາຫລາຍປີອາດຈະບໍ່ຈໍາເປັນທີ່ຈະອອກດອກທີ່ທ່ານຕ້ອງການ. ການຂຽນນະວະນິຍາຍສໍາລັບຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຂະບວນການຍ່າງຢູ່ໃນຫມອກ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຈະແຈ້ງພຽງແຕ່ເມື່ອວຽກງານສໍາເລັດ.

ການອ່ານຜົນງານທີ່ຜ່ານມາຂອງເຈົ້າ, ມັນສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າເຈົ້າມີປະສົບການທາງດ້ານວັນນະຄະດີຫຼາຍຢ່າງ, ຈາກ Olga Tokarczuk, Wu Ming-yi ເຖິງ Gabriel García Márquez, WGSebald ... ແລະອື່ນໆອີກ. ເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຍັງຈາກນັກຂຽນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ເຫຼົ່ານີ້?

ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດແມ່ນເຕັກນິກການເລົ່າເລື່ອງ. ຮູບແບບການຂຽນກໍ່ມີຄວາມສໍາຄັນ. ຕົວຈິງແລ້ວ, ຂ້ອຍອ່ານຫຼາຍ, ແຕ່ຍັງມີຫຼາຍ "ຊື່ໃຫຍ່" ທີ່ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຊົມເຊີຍ, ແຕ່ບໍ່ສາມາດໃຊ້ກັບການຂຽນໄດ້. ໂລກແມ່ນກວ້າງໃຫຍ່, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແມ່ນສໍາລັບຂ້ອຍ. ແຕ່ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນແມ່ນການດົນໃຈ, ປື້ມທີ່ດີທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢາກເຮັດວຽກ, ນັ່ງຢູ່ໂຕະເພື່ອຂຽນ.

- ຮູບທີ 12.

ປີກາຍນີ້ , Chronicles of the Country ໄດ້ແປເປັນພາສາອັງກິດແລະໄດ້ຮັບລາງວັນການແປພາສາ. ກ່ອນນັ້ນ, ປຶ້ມຂອງເຈົ້າຍັງຖືກແປເປັນພາສາຝຣັ່ງ, ເຢຍລະມັນ... ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອປຶ້ມຂອງເຈົ້າຖືກຕີພິມຢູ່ຕ່າງປະເທດ? ຜູ້ອ່ານທີ່ກວ້າງຂວາງມີຜົນກະທົບກັບວິທີທີ່ທ່ານຂຽນບໍ?

ມີຜູ້ອ່ານຫຼາຍແມ່ນດີ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ. ຜູ້ອ່ານເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນໃຜ, ແລະໃນປະເທດໃດ, ບໍ່ສໍາຄັນ. ເມື່ອຂ້ອຍນັ່ງລົງເພື່ອຂຽນ, ຂ້ອຍບໍ່ຄ່ອຍຄິດກ່ຽວກັບວ່າຂ້ອຍຂຽນສໍາລັບໃຜ, ຫຼືຜູ້ອ່ານປະເພດໃດ. ຫຼັງຈາກເຮັດວຽກຫຼາຍປີ, ຂ້ອຍຍັງຮັກສາແນວຄວາມຄິດທີ່ວຽກຂອງຂ້ອຍແມ່ນເພື່ອຂຽນ, ແລະທຸກຢ່າງແມ່ນຂຶ້ນກັບໂຊກຊະຕາ.

ທ່ານຍັງໄດ້ຮັບລາງວັນວັນນະຄະດີ Tianchi (ຈີນ) ໃນປີ 2024. ລາງວັນຊົມເຊີຍຂະບວນການສ້າງສັນຂອງເຈົ້າ, ແຕ່ມັນຍັງເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີຄວາມກົດດັນບໍ?

ຕົວຈິງແລ້ວບໍ່ແມ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງພິຈາລະນາລາງວັນເປັນໂຊກຊະຕາ. ຍົກເວັ້ນບາງລາງວັນຕົ້ນໆທີ່ຂ້ອຍສົ່ງມາເອງ, ລາງວັນຕໍ່ມາໄດ້ມາຢ່າງບໍ່ຄາດຄິດ, ຈາກສະຖານທີ່ທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄິດເຖິງ. ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ຂ້ອຍເຊື່ອຫຼາຍຂຶ້ນວ່າການເຊື່ອງຢູ່ໃນແຈຂອງເຮືອນຂອງຂ້ອຍແລະການຂຽນແມ່ນສິ່ງດຽວທີ່ຂ້ອຍຄວນເຮັດ (ຫົວ).

ເຈົ້າວາງແຜນທີ່ຈະກັບຄືນສູ່ນິຍາຍຕອນໃດ ແລະເຈົ້າກຳລັງເຮັດວຽກອື່ນໆຢູ່ບໍ?

ດີ, ຂ້ອຍກໍາລັງຂຽນໂດຍບໍ່ຮູ້ວ່າມັນເປັນນະວະນິຍາຍຫຼືບໍ່. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຈະຮູ້ແນ່ນອນໃນຕອນທ້າຍຂອງ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບໍ່ແມ່ນ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ເສຍໃຈ, ເພາະວ່າເປັນຫຍັງມັນຕ້ອງເປັນນະວະນິຍາຍ?

- ຮູບທີ 13.