ຊອກຫາບັນດາບົດຂຽນຂອງນັກປະພັນ ຫງວຽນຮຸຍທິບ

ປື້ມທີ່ມີຊື່ວ່າ “ບັນດາຜົນງານ” ແນໃສ່ເພື່ອໃຫ້ຜູ້ອ່ານໄດ້ຮັບຮູ້ພາບພົດອັນຄົບຖ້ວນ ແລະ ເລິກເຊິ່ງກວ່າກ່ຽວກັບອາຊີບວັນນະຄະດີ ແລະ ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງ ຫງວຽນຮ່ວາຍເທບ ໃນຊຸມປີ 1970.

ສິ່ງທີ່ເຫຼືອໄວ້ຂອງວິລະຊົນ ແມ່ນໝາກຜົນຂອງຂະບວນການຄົ້ນຫາ, ຄັດເລືອກ ແລະ ແນະນຳບົດກະວີທີ່ບໍ່ຮູ້ຊື່ຂອງ ຫງວຽນຮ່ວາບິ່ງ, ບາງເລື່ອງສັ້ນທີ່ພິມຈຳໜ່າຍ ແຕ່ຍ້ອນເຫດຜົນບາງອັນຖືກລືມ, ບົດໜັງ, ບົດປະພັນ, ວາດສະໜາກ່ຽວກັບເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ, ບັນດາຮູບຖ່າຍເອກະສານທີ່ລ້ຳຄ່າທີ່ຕິດຕາມຊີວິດຂອງນັກຂຽນ.

‘Anh hùng còn chi’: Tìm về những tác phẩm chưa từng biết đến của nhà văn Nguyễn Huy Thiệp

ໜ້າປົກຂອງປຶ້ມ 'ສິ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອຂອງວິລະຊົນ'. (ແຫຼ່ງຂ່າວ: ນານາມ)

ຊື່ຂອງຫໍສະມຸດນີ້ແມ່ນເອົາມາຈາກບົດກະວີໃນເລື່ອງ "ໄຫຼອອກ, ນ້ໍາ" ໂດຍນັກຂຽນເອງ: ... ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ນ້ໍາຈະລ້າງມັນທັງຫມົດ / ສິ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອຂອງ hero ໄດ້.

ວຽກງານດັ່ງກ່າວໄດ້ແບ່ງອອກເປັນ 3 ພາກຄື: ວຽກງານ-ລວມເຖິງບົດກະວີທີ່ບໍ່ໄດ້ເຜີຍແຜ່ຂອງຜູ້ຂຽນ, ເລື່ອງສັ້ນ, ບົດປະພັນ, ບົດປະພັນ ແລະ ບົດເລື່ອງຮູບເງົາ; ຮູບແຕ້ມເທິງເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ; ບັນດາເອກະສານກ່ຽວກັບ ຫງວຽນຮ່ວາບິ່ງ, ໃນນັ້ນມີບາງຮູບຖ່າຍໃນຊີວິດຂອງນັກຂຽນ, ຮູບໜັງສືໃບລານ ແລະ ບົດໜັງສືພິມທີ່ຄອບຄົວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນເກັບຮັກສາໄວ້.

ຫງວຽນຮືງເທບເລີ່ມຂຽນບົດກະວີແຕ່ຕົ້ນໆ, ບົດກະວີຊຸດທຳອິດໃນປຶ້ມຫົວນີ້ “ບົດກະວີສົ້ມ” ໄດ້ສຳເລັດໂດຍນັກຂຽນເມື່ອອາຍຸ 27 ປີ. ເຖິງວ່າຈະເປັນຄືກັບບົດບັນທຶກປະຈຳວັນ, ແຕ່ກໍ່ເຮັດໃຫ້ອາລົມຈິດ ແລະ ຄວາມນຶກຄິດຂອງຄູສອນປະຈຳແຂວງໄດ້ອ່ານຄືນ, ແຕ່ກໍ່ຍັງເຫັນສຽງ ແລະ ທັດສະນະທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະ.

ບົດກະວີຊຸດທີ 2 ແມ່ນເລືອກຈາກບົດທີ່ນັກຂຽນໄດ້ຂຽນພາຍຫຼັງທີ່ລົ້ມປ່ວຍໜັກເພື່ອສະແດງອາລົມ, ອາລົມ ແລະ ຮັກສາຈິດໃຈຂອງລາວໃຫ້ຈະແຈ້ງ.

ໃນຈຳນວນເລື່ອງສັ້ນ 3 ເລື່ອງທີ່ຖືກຄັດເລືອກເຂົ້າໃນປຶ້ມ, Co My ແລະ Vet Troi ແມ່ນສອງບົດຂຽນໃນເວລາດຽວກັນກັບ ການຟື້ນຟູຕົວເມືອງ Tuong , ແລະ ບົດເພງ Nhung Bai ແມ່ນວຽກງານຂຽນໃນໄລຍະ “cap thoi vu” ໄດ້ສ້າງຄວາມວຸ້ນວາຍໃນວົງການວັນນະຄະດີຂອງ ຫງວຽນຮຸຍທິບ.

ປຶ້ມດັ່ງກ່າວຍັງແນະນຳ 2 ບົດໜັງທີ່ລາວຂຽນເອງຄື: ນາຍພົນບຳນານ (ສ້າງສຳເລັດ ແລະນຳໃຊ້ໂດຍຜູ້ກຳກັບ ຫງວຽນຄາກລອຍ ເພື່ອສ້າງຮູບເງົາໃນນາມດຽວກັນໃນປີ 1988) ແລະ “No More King” ສຳເລັດໃນປີ 2002.

ບົດປະພັນ ແລະ ບົດປະພັນຂອງ ຫງວຽນຮື໋ເທບ, ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນພິມອອກເປັນຄັ້ງທຳອິດ, ຍັງຈະຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ອ່ານເຂົ້າໃຈເຖິງແນວຄິດ ແລະ ຄວາມເປັນຫ່ວງຂອງນັກຂຽນກ່ຽວກັບຊີວິດ ແລະ ວັນນະຄະດີຂອງນັກຂຽນຕື່ມອີກ.

ກ່ຽວກັບການແຕ້ມຮູບເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ, ໃນຕອນຍັງນ້ອຍ, ຫງວຽນຮ່ວາທິບມັກການແຕ້ມ ແລະ ສຶກສາການແຕ້ມຮູບ, ຮູບແຕ້ມໜັງສືພິມ, ແຕ່ມັກແຕ້ມ ແລະ ແຕ້ມຮູບດ້ວຍເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ.

ໃນບົດແຕ້ມຮູບປັ້ນດິນເຜົາໃນພາກທີ 2 ຂອງປຶ້ມຫົວນີ້, ທ່ານຜູ້ອ່ານຈະໄດ້ເຫັນຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບຂອງຄອບຄົວ, ນັກວັນນະຄະດີ, ໝູ່ເພື່ອນທີ່ສະໜິດສະໜົມ ແລະ ບັນດາຕົວໜັງສືທີ່ດີເດັ່ນທີ່ນັກປະພັນຮັກແພງຄື: ປູຊະນີຍະສະຖານ, ບອຍຈ່າງ, ຈີ່ກົງເຊີນ, ໂຕຮ່ວາຍ, ເລລຸຍ...

ລາວຍັງແຕ້ມຮູບປົກ ແລະຕົວລະຄອນຈາກຜົນງານຂອງລາວໃນໂອກາດພິເສດ. ລາວແຕ້ມຢ່າງລະມັດລະວັງ ແລະ ລະອຽດອ່ອນ ແລະ ໄດ້ແຕ້ມຮູບແຕ້ມເຊລາມິກດັ່ງກ່າວຫຼາຍຮ້ອຍແຜ່ນ.

ພາກທີ 3 ຂອງປຶ້ມລວມມີຮູບຖ່າຍຂອງນັກຂຽນໃນເຫດການສຳຄັນໃນຊີວິດຂອງລາວ, ເຫດການວັນນະຄະດີທີ່ລາວໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມ ແລະກອງປະຊຸມຕ່າງໆ.

ທ່ານຜູ້ອ່ານຈະໄດ້ເຫັນບັນດາຮູບພາບຂອງ ຫງວຽນຮຸຍທິບ ເມື່ອໄປສອນຢູ່ ເຊີນລາ , ເມື່ອເປີດຮ້ານອາຫານ ຮ່ວາບານ, ເມື່ອໄດ້ຮັບລາງວັນຢູ່ ອີຕາລີ, ຢູ່ສະຖານທູດຝະລັ່ງ ປະຈຳ ຫວຽດນາມ... ແລະ ບັນດາຮູບພາບຂອງທ່ານກັບຄອບຄົວ, ນັກປະພັນ, ໝູ່ເພື່ອນວັນນະຄະດີຄື: ຫງວຽນຄາຍ, ຫງວຽນວັນ, ຫງວຽນກວາງຊາງ, ນັກດົນຕີ Van Cao, Pham Duy...

ໜ້າສາລະຄະດີໃນ 'ສິ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອຂອງວິລະຊົນ'. (ແຫຼ່ງຂ່າວ: ນານາມ)

ຫນ້າສຸດທ້າຍຂອງປື້ມປະກອບດ້ວຍຮູບຖ່າຍຂອງບາງຫນັງສືໃບລານທີ່ຂຽນດ້ວຍມືແລະພິມພິມຂອງວຽກງານຂອງນັກຂຽນ, autographs, ຈົດຫມາຍແລະຮູບຖ່າຍຂອງການຂຽນດ້ວຍມື / ສໍາເນົາຂອງບົດກະວີບາງອັນທີ່ໄດ້ຖືກລວມເຂົ້າໃນການລວບລວມ posthumous ນີ້.

ແລະທ່ານຍັງຈະເຫັນໃນປຶ້ມຫົວນີ້ “ບົດເພງ”, “ບົດຟ້ອນ” ສຸດທ້າຍຂອງ ຫງວຽນຮວຍເທບ ເມື່ອລາວເຈັບໜັກ. ທຸກສິ່ງທີ່ "ປົກກະຕິ" ເຫຼົ່ານັ້ນ, ບໍ່ໄວຫຼືຫຼັງຈາກນັ້ນ, ໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ກັບຊື່ສຽງຂອງລາວເປັນນັກຂຽນ, ແນ່ນອນ, ເຊິ່ງລາວບໍ່ໄດ້ຫລົບຫນີຫຼືເຮັດໃຫ້ມັນເປັນເລື່ອງໃຫຍ່.

ຫງວຽນຮຸຍທິບ (1950-2021) ແມ່ນນັກປະພັນວັນນະຄະດີ ຫວຽດນາມ ໃນປະຈຸບັນທີ່ພົ້ນເດັ່ນທີ່ສຸດ. ລາວຂຽນໃນຫຼາຍປະເພດ, ຕັ້ງແຕ່ບົດກະວີ, ນະວະນິຍາຍ, ວັນນະຄະດີເຖິງບົດລະຄອນ, ບົດລະຄອນຮູບເງົາ... ແຕ່ໄດ້ປະໄວ້ອິດທິພົນອັນຍືນຍົງ ແລະ ເປັນເຄື່ອງໝາຍສໍາຄັນໃນໂລກວັນນະຄະດີ, ໂດຍສະເພາະປະເພດເລື່ອງສັ້ນທີ່ມີ ນາຍພົນບຳນານ, ເກືອປ່າ, ບໍ່ມີກະສັດ, ລູກສາວຂອງພະເຈົ້ານ້ຳ ...

ເລື່ອງສັ້ນຂອງລາວໄດ້ຖືກພິມຄືນຫຼາຍຄັ້ງ, ແປແລະຕີພິມໃນຫຼາຍປະເທດທົ່ວ ໂລກ , ຊ່ວຍໃຫ້ນັກຂຽນໄດ້ຮັບລາງວັນອັນສູງສົ່ງເຊັ່ນ: ຫຼຽນກາສິລະປະແລະວັນນະຄະດີຂອງຝຣັ່ງ (2007), ລາງວັນ Premio Nonino, ປະເທດອິຕາລີ (2008), ແລະລາງວັນຂອງລັດສໍາລັບສິລະປະແລະວັນນະຄະດີ (2022).

ທີ່ມາ