บันไดฤดูหนาว

ฉันเกิดในฤดูหนาว เสียงร้องแรกของฉันจางหายไปกับเสียงลมหวีดหวิวข้างนอกระเบียงที่ว่างเปล่า ฉันเติบโตมาท่ามกลางฤดูหนาวกับแม่ ก้าวแรกที่ลังเลของฉันเหยียบย่างบนบันไดที่ปกคลุมไปด้วยใบไม้ร่วง

ขั้นบันไดที่ปกคลุมด้วยมอสสีเขียวบางๆ ดูคล้ายรอยเท้าที่หลงเหลืออยู่ในช่วงฤดูหนาว บางครั้งเสียงหัวเราะของเด็กๆ ก็ดังแว่วมา บางครั้งแสงอาทิตย์ยามบ่ายก็จางหายไปจนเหลือแต่ความเงียบสงบ ทำไมฉันถึงยังคงนึกถึงขั้นบันไดเหล่านั้นและชายคาที่กองสูงไปด้วยใบไม้ร่วงทุกครั้งที่ฉันต้องหันหลังกลับและจากไป...?

ภาพประกอบ: อินเทอร์เน็ต

ฉันสงสัยว่ากี่เดือนและกี่วันแล้วที่บันไดอิฐเก่าแก่เหล่านั้น ผ่านไปก่อนที่จะถึงประตูบ้านที่ถักทอด้วยความทรงจำ? กี่บ่ายในวัยเด็กที่ฉันใช้เวลาไปกับการกระโดดขึ้นลงบันได หรือเล่นกระโดดข้ามช่องกับเพื่อนๆ หรือวาดเล่นในมุมที่แสงแดดส่องถึงของสนามหญ้า? กี่ครั้งที่ฉันนั่งอยู่บนบันไดเหล่านั้น รอแม่กลับจากตลาดตอนเช้าตรู่ แต่ละครั้งด้วยความรู้สึกคาดหวังเช่นเดิม มองดูเงาของแม่ค่อยๆ จางหายไปในหมอกยามเช้า? แล้วก็มีดอกไม้สีม่วงของต้นอินทนิลที่บานสะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิ พรมดอกอินทนิลที่ปกคลุมสนามหญ้าในฤดูร้อน ดอกเบญจมาศสีเหลืองที่เกาะติดอยู่กับช่วงบ่ายของฤดูใบไม้ร่วงร่วงหล่นลงบนขอบหน้าต่าง… และด้วยเหตุนี้ ดอกไม้ในแต่ละฤดูกาลจึงส่งความโหยหาและความรักมายังบันไดเหล่านั้น เหมือนคำสัญญาว่าจะกลับมา เพื่อเก็บความฝันถึงบ้านเกิดของฉัน เพื่อทำให้ดินแดนแห่งบทเพลงพื้นบ้านอบอุ่นขึ้น

บันไดในฤดูหนาว ดอกลิลลี่สีชมพูบานสะพรั่งรอบกระเบื้องที่ซีดจาง ลวดลายค่อยๆ จางหายไป ตรอกเล็กๆ นำไปสู่ดินแดนที่ปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาว กระเบื้องสีเงินของบ้านเก่าๆ ที่นั่น แม่ของฉันเคยนั่งหวีผม ตั้งแต่ผมของเธอยังหนา จนกระทั่งค่อยๆ บางลง เหมือนเส้นด้ายแห่งกาลเวลาที่บาดลึกเข้าไปในหัวใจของฉัน ความเจ็บปวดแสนสาหัส ฉันยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไป หัวใจของฉันเจ็บปวดคิดถึงภาพที่นั่งอยู่ตรงนั้น เต็มไปด้วยความผันผวนของชีวิต แม่ของฉันมักจะม้วนเส้นผมที่ร่วงหล่นเป็นก้อนเล็กๆ เหมือนที่ยายของฉันเคยทำทุกเช้าในฤดูหนาว ฉันหวงแหนภาพของแม่และยายของฉันที่หน้าบันไดเก่าๆ ของบ้าน จนบางครั้งหัวใจของฉันก็เจ็บปวด ดวงตาของฉันแสบด้วยความเศร้าโศกถึงสิ่งต่างๆ ที่ห่างไกลออกไป ฉันเดินทางผ่านเส้นทางนับไม่ถ้วนในโลกนี้ ตระหนักว่าไม่มีที่ใดสามารถแทนที่บันไดเหล่านั้นที่นำทางฉันเข้าไปในบ้านในวัยเด็กของฉันได้

บนบันไดในฤดูหนาวช่วงน้ำท่วม ทุกคนต่างเฝ้ารอแสงแดดอบอุ่นกลับมา โคลนสีน้ำตาลเกาะติดผนัง เป็นร่องรอยของน้ำที่เพิ่มสูงขึ้น เมื่อน้ำลดลง แสงแดดก็ส่องประกายเจิดจ้า เหมือนสีแห่งชีวิต การเกิดใหม่หลังจากความวุ่นวายและความเสียหายมากมาย บนบันไดลาดเอียง เงาของแม่ที่ก้มตัวลงกวาดเศษซากน้ำท่วม ดวงตาแดงก่ำของเธอค่อยๆ สว่างขึ้นด้วยความหวังอันไร้ขอบเขต เมื่อดวงอาทิตย์กลับมาที่หน้าประตูบ้าน เราจะได้ยินเสียงพูดคุยอย่างร่าเริงของเด็กๆ อีกครั้ง ทักทายคุณปู่คุณย่าหลังเลิกเรียน เราจะได้เห็นแม่นั่งเย็บผ้า หวีผม และฮัมเพลงเบาๆ พ่อจะตื่นแต่เช้าอีกครั้ง ชงชาหอมกรุ่น ไอน้ำค่อยๆ จางหายไปในหมอกเย็นๆ ค่อยๆ ตั้งกระดานหมากรุก ฟังเสียงนกร้องบนหลังคาบ้าน

บันไดในฤดูหนาว ที่ซึ่งฉันยังคงรอคอยคนที่ฉันรักกลับมา ไม่ว่าเราจะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน ที่ซึ่งแม่ของฉันมักจะโอบกอดไหล่ฉันด้วยน้ำตาหลังจากเดินทางไกลเพื่อหาเลี้ยงชีพ ที่ซึ่งยายของฉันทิ้งภาพของท่านไว้ทุกเช้าในแสงแดดสีชมพู พร้อมกับหวีและผมที่พันกันยุ่งเหยิง ก่อนที่จะกลับไปหาปู่ของฉันในดินแดนอันห่างไกล ฉันยืนอยู่ท่ามกลางบันไดอันเป็นที่รักเหล่านี้ ตระหนักว่าคงไม่มีการพรากจากกันหากหัวใจยังคงจดจำกันและกัน และความทรงจำยังคงถูกเก็บรักษาไว้เหมือนจดหมายที่เก็บไว้ในลิ้นชักตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ฉันนั่งอยู่กับฤดูหนาว บ่มเพาะความทรงจำมากมายในหัวใจ ลมหนาวพัดผ่านประตูบ้านเก่ากลับมาในระยะไกล และฉันก็เรียกหาตัวเองในวัยเยาว์อย่างเงียบๆ จากช่วงเวลาแห่งความไร้เดียงสา...

ที่มา: https://baodaklak.vn/van-hoa-du-lich-van-hoc-nghe-thuat/van-hoc-nghe-thuat/202512/bac-them-mua-dong-5090c26/