สันติสุขในทุกย่างก้าว

สันติสุขในอยุธยา ภาพ: ฮ่องหมี่

ประเทศไทยสำหรับผมคือสถานที่แห่งการพักผ่อนและความสงบสุข จากกรุงเทพฯ สู่อยุธยา สุโขทัย เชียงใหม่ หัวหิน... ผมได้ไปเยี่ยมชมสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ทางพุทธศาสนาหลายแห่งในประเทศของคุณอย่างสบายๆ และผมไม่ต้องการสิ่งใดเลย เพียงแค่รู้สึกสงบสุขขณะเดินท่ามกลางพระบรมสารีริกธาตุอันเปี่ยมด้วยความเมตตา...

หลายปีก่อน ผมเคยมาอยุธยาครั้งหนึ่ง! ตอนนั้นยังเด็กมาก ผมเห็นต้นโพธิ์ใหญ่มีรากใหญ่โอบรอบเศียรพระพุทธเจ้า

ตอนนั้นฉันจำความรู้สึกของตัวเองได้ไม่แม่นนัก ประหลาดใจกับการสร้างโลกและประวัติศาสตร์ ดีใจที่ได้ค้นพบสิ่งแปลกประหลาดนี้ นึกว่าไม่มีใครนอกจากฉัน! และสงบสุขเพราะพระพักตร์พระพุทธเจ้ามีรอยยิ้มจางๆ...

ชื่นชมกับกาลเวลาที่เก็บรักษาสิ่งสวยงามเหล่านี้ไว้ เมื่อพระพุทธรูปที่เรียงรายเป็นแถวรอบวัดสูญสิ้นไป บางทีอาจกำลังเดินตามรอยพ่อค้าของเก่าไปยังดินแดนใหม่...

หัวรูปปั้นหายไปไหน? แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน?

ฉันนึกภาพพระพุทธรูปนอนนิ่งสงบอยู่ในอพาร์ตเมนต์หรู ประตูกระจก เครื่องปรับอากาศ ฟังเพลงแจ๊สหรือดนตรีแนวอื่นๆ ทุกวัน บางทีอาจจะที่ฮ่องกง นิวยอร์ก แมนฮัตตัน ปารีส...

บางทีอาจมีที่ไหนสักแห่งในร้านที่เต็มไปด้วยผลงานชิ้นเอกของมนุษย์และกาลเวลา แต่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นแม้จะทำความสะอาดอยู่ตลอดเวลา และยังได้กลิ่นหอมของธูปที่จุดอยู่ในแจกันเซรามิกอีกด้วย

พระพุทธรูปไร้เศียรที่เหลืออยู่ยังคงนั่งสมาธิอย่างสงบสุขมาเป็นเวลาพันปี พระพุทธรูปบางองค์มีเศียรใหม่ที่ถูกลองจินตนาการใหม่ แต่ก็ไม่มีเศียใดพอดี

แต่เรื่องราวของมนุษย์ทั้งมวลในโลกนี้ดูเหมือนจะไม่สะเทือนอารมณ์โทสะและความโลภของวิญญาณที่อยู่ลึกเข้าไปในรูปปั้นโบราณ รอยยิ้มของพวกเขาดูเหมือนจะเยาะเย้ยความโลภของมนุษย์ทุกระดับ

ท้ายที่สุดแล้ว สันติภาพไม่ได้มาจากภายนอก แต่มาจากภายในตัวคุณ... กว่าจะบรรลุถึงสันติภาพได้ต้องใช้เวลาหลายปีและเหตุการณ์มากมาย หรือคุณอาจไม่เคยตระหนักถึงมันเลย

หลายปีผ่านไปตั้งแต่ฉันจากเมืองไทยกลับบ้าน ฉันแทบจะลบร่องรอยชีวิตเก่าๆ ของฉันไปจนหมดสิ้น แม้จะสั้นแต่เต็มไปด้วยเหตุการณ์ การผจญภัย และความเสียใจ...

แต่ฉันยังคงรู้ว่ามีระฆังอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ฉันแขวนไว้บนยอดหอคอยกลางกรุงเทพฯ ยังคงดังเบาๆ เพื่อเป็นการให้อภัย เพื่อชำระล้าง และเพื่อสวดภาวนาเพื่อสันติภาพ

ฉันยังรู้ด้วยว่าที่อยุธยา เศียรขององค์พระยังคงถูกล้อมรอบด้วยรากต้นโพธิ์อายุกว่าร้อยปี ยังคงยิ้มแย้มและมีสีหน้าเศร้าหมอง

ฉันต่ออายุหนังสือเดินทางของฉันเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันได้เดินทางไปมาระหว่างดินแดนต่างๆ ที่อุดมไปด้วยประเพณีทางพุทธศาสนา…

แต่หลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่ได้รู้สึกถึงความสงบและความแจ่มใสเหมือนวันที่ฉันก้าวเท้าเข้าสู่อยุธยา เหมือนตอนที่ยืนอยู่หน้าต้นโพธิ์ต้นนั้นเลย มีเพียงช่วงเวลานั้นในชีวิตเท่านั้นที่ฉันรู้สึกได้รับการปกป้องและโอบกอด และนั่นคือความรู้สึกสงบที่แสนหวานที่สุด

หากความสงบสุขและโชคลาภเปรียบเสมือนสมุดออมทรัพย์ และฉันใช้มันไปแค่ส่วนเล็กๆ ฉันก็อยากจะใช้มันให้หมดตอนนี้ ส่วนปีต่อๆ ไป ฉันจะใช้ส่วนที่เหลืออย่างประหยัด...

มันเป็นความคิดที่แปลก แต่ทำให้ฉันหัวเราะ

เมื่อฉันยิ้ม หัวใจของฉันก็รู้สึกเบาสบายมากขึ้น...

ที่มา: https://baoquangnam.vn/binh-an-trong-moi-buoc-chan-3140548.html