ขา...วิ่ง

“การวิ่งขา” คือสิ่งที่นักข่าวเรียกกันเล่นๆ ว่าอาชีพนักข่าว มันอธิบายระดับของการวิ่งมาก วิ่งหนัก และวิ่งเร็ว ทั้งตามตัวอักษรและในทางนัยของนักข่าวได้อย่างแม่นยำ

การสื่อสารมวลชนต้องอาศัยความเชี่ยวชาญที่แข็งแกร่ง ความรวดเร็ว และความทันท่วงทีในการรับข้อมูล ดังนั้นนักข่าวจึงพร้อมเสมอที่จะ...วิ่งไปทำงาน

เมื่อเลือกอาชีพนักข่าว เราต้องลงพื้นที่เพื่อรวบรวมข้อมูลและเอกสารเป็นประจำ และต้องทำงานให้เสร็จตรงเวลาและตรงตาม "กำหนดเวลา" การเดินทางแต่ละครั้งเปรียบเสมือนการแข่งขันเพื่อความถูกต้องและความเร็วของข้อมูล งานยุ่งมากจนเราต้อง... วิ่ง!

ในภูมิภาค ดั๊กลัก การทำงานในฤดูแล้งถือว่าดี ยกเว้นการต้องทนกับแสงแดดเผา แต่การไปทำงานภาคสนามในฤดูฝน นักข่าวมักจะต้อง "ร้องไห้จนขึ้นสวรรค์!" เนื่องจากสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวย การไปทำงานภาคสนามและรวบรวมข้อมูลจึงต้องใช้เวลาและความพยายามมาก และยังต้องเผชิญกับอันตรายมากมายระหว่างเดินทางอีกด้วย

นักข่าวประจำจังหวัดดักลัก ทำงานในตำบลห่างไกลในอำเภอกุ่อมการ์

ฉันยังจำได้อย่างชัดเจน เมื่อ 15 ปีที่แล้ว ตอนที่ฉันเริ่มทำงานเป็นนักข่าว วันหนึ่งในเดือนพฤษภาคม ฉันตัดสินใจไปทำงานที่หมู่บ้านม้ง ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่ห่างไกลที่สุดในชุมชนห่างไกลของเอียเกียต (เขตคูมการ์) ซึ่งชาวม้งจำนวนมากอพยพมาจากทางเหนือเพื่ออาศัยอยู่ จากใจกลางเมืองเขตคูมการ์ ฉันได้รับคำเตือนว่า "ถ้าคุณเข้าไปในหมู่บ้านแล้วฝนตก คุณจะรู้สึกเหมือนว่า... ไม่มีทางกลับ"

วันนั้นผมไปรายงานตัวกับเพื่อนร่วมงาน ตอนเช้าบนถนนลูกรังสีแดงคดเคี้ยวไปหมู่บ้าน เราตื่นเต้นและตื่นเต้นมาก แต่หลังเที่ยงฝนตกหนักขึ้นอย่างกะทันหัน เรา “อับอาย” มาก ฝนทำให้รถมอเตอร์ไซค์เปื้อนโคลนแดง ล้อทั้งสองข้างขยับไม่ได้ เราติดอยู่กลางถนนที่ลื่นและฝนตก ไม่สามารถเดินหน้าหรือถอยหลังได้ น้ำก็ไหลสูงขึ้นเรื่อยๆ เราเปียกและหนาวทั้งคู่ ไม่สามารถขยับตัวได้ จิตใจของเรา “ไม่สงบ” บ้าง สักพักเราก็หมดแรง ทำได้เพียงยืนอยู่กลางถนนที่ฝนตกเท่านั้น

ฝนเริ่มหยุดตกและเราก็ส่งเสียงเชียร์เมื่อเห็นรถแทรกเตอร์ของชาวบ้านกำลังเดินทางกลับจากทุ่งนา ชาวนาสามคนแข็งแรงลงจากรถและช่วยเรายกมอเตอร์ไซค์ขึ้นบนรถแทรกเตอร์และพาเราไปยังถนนใหญ่ เรานั่งอยู่บนรถแทรกเตอร์คันใหญ่ เสียงเครื่องยนต์กลบเสียงฝน ชาวนาชราคนหนึ่งสอนบทเรียนด้วยเสียงอันดังว่า “เมื่อกลับถึงหมู่บ้าน คุณต้องรู้ว่า… “มองดูท้องฟ้า” ก่อนออกเดินทาง!”

มีทั้งความยากลำบาก ความขมขื่น และความเสี่ยง แต่ด้วยธรรมชาติของอาชีพนักข่าว นักข่าวต้องเดินทางบ่อยครั้งและมีประสบการณ์ที่น่าสนใจมากมายที่ไม่ใช่ทุกอาชีพจะมี ฉันและทุกคนที่เริ่มต้นอาชีพนักข่าวมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือ เราพร้อมเสมอที่จะทุ่มเทและทุ่มเทอย่างเต็มที่ ดังนั้น ความทรงจำทั้งสุขและเศร้าจากการเดินทางจึงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และยากที่จะบอกเล่าทั้งหมดได้

แม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบากและแรงกดดัน แต่การเป็นนักข่าวก็ถือเป็นการสร้างชื่อเสียงและความภาคภูมิใจให้กับผู้ที่ทำงานด้านนี้เช่นกัน เมื่อพวกเขาทุ่มเทและหลงใหลในงานที่ตนรัก รางวัลตอบแทนจากความยากลำบากทั้งหมดนี้คือช่วงเวลาแห่งความสุขเมื่อพวกเขาเห็นว่าผลงานของตนเข้าถึงผู้อ่านได้อย่างรวดเร็ว ชัดเจน และได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี

หากมีคนถามฉันว่าฉันชอบอะไรเกี่ยวกับงานของฉันมากที่สุด ฉันคงตอบทันทีว่า มันคือการเดินทาง! การเดินทางเพื่อเรียนรู้ การเดินทางเพื่อสัมผัส และการเดินทางเพื่อเขียน จากประสบการณ์ที่น่าสนใจของฉันเองที่กลายมาเป็นความทรงจำที่ฝังแน่นอยู่ในใจ เพื่อจดจำ เพื่อรักงาน และเพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้ฉันก้าวไปข้างหน้า

การเลือกที่จะเป็นนักข่าว เราต้องไม่ลืมที่จะให้คำแนะนำกันและกันว่า เราต้องรักษาสุขภาพให้แข็งแรง มีจิตใจที่เป็น “เหล็ก” เพื่อที่จะมีพลังในการ...วิ่ง!

ที่มา: https://baodaklak.vn/xa-hoi/202506/chan-chay-44203ed/