ขา...วิ่ง

“วิ่งขา” คือสิ่งที่นักข่าวอย่างเรามักเรียกกันเล่นๆ ว่าอาชีพนักข่าว มันอธิบายระดับการวิ่งเยอะๆ วิ่งหนักๆ และวิ่งเร็ว ทั้งในเชิงรูปธรรมและเชิงเปรียบเทียบของนักข่าวได้อย่างแม่นยำ

การสื่อสารมวลชนต้องอาศัยความเชี่ยวชาญที่มั่นคง ความรวดเร็ว และความทันท่วงทีในการรับข้อมูล เพื่อให้ผู้สื่อข่าวพร้อมเสมอที่จะ... รีบไปทำงาน

การเลือกอาชีพนักข่าว เราต้องลงพื้นที่เพื่อรวบรวมข้อมูลและเอกสารเป็นประจำ และต้องทำงานให้เสร็จตรงเวลาและตรงตาม "กำหนดเวลา" การเดินทางแต่ละครั้งเปรียบเสมือนการแข่งขันเพื่อความถูกต้องและรวดเร็วของข้อมูล งานยุ่งมากจนเราต้อง...วิ่ง!

ในเขต ดั๊กลัก การทำงานในฤดูแล้งถือว่าทำได้ ยกเว้นการต้องทนแดดเผา แต่การไปทำงานภาคสนามในช่วงฤดูฝน นักข่าวมักจะต้องร้อง "ร้องลั่น" เนื่องด้วยสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวย การเดินทางไปยังพื้นที่และรวบรวมข้อมูลจึงต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมาก และยังต้องเผชิญกับอันตรายมากมายระหว่างทางอีกด้วย

นักข่าวประจำจังหวัดดักลัก ทำงานในตำบลห่างไกลในอำเภอคูแม็กการ์

ผมยังจำได้แม่นยำ เมื่อ 15 ปีก่อน ตอนที่ผมเริ่มทำงานเป็นนักข่าว วันหนึ่งในเดือนพฤษภาคม ผมตัดสินใจไปทำงานที่หมู่บ้านชาวม้ง ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่ห่างไกลที่สุดในตำบลเอียเกียต (เขตกุหมการ์) อันห่างไกล ที่ซึ่งชาวม้งจำนวนมากอพยพมาจากทางเหนือมาอาศัยอยู่ จากใจกลางเมืองกุหมการ์ ผมได้รับคำเตือนว่า "ถ้าเข้าไปในหมู่บ้านแล้วฝนตก มันก็เหมือนกับว่า... ไม่มีทางกลับ"

วันนั้นผมไปรายงานตัวกับเพื่อนร่วมงานครับ ตอนเช้าบนถนนลูกรังสีแดงคดเคี้ยวเข้าหมู่บ้าน พวกเราตื่นเต้นกันมาก แต่พอเที่ยงวันฝนก็เริ่มตกหนักขึ้นอย่างกะทันหัน พวกเรารู้สึก "อับอาย" มาก ฝนทำให้มอเตอร์ไซค์ถูกปกคลุมไปด้วยโคลนสีแดง ล้อทั้งสองข้างขยับไม่ได้ พวกเราติดอยู่กลางถนนที่ลื่นและเปียกฝน ไม่สามารถเดินหน้าหรือถอยหลังได้ น้ำก็ไหลสูงขึ้นเรื่อยๆ พวกเราเปียกและหนาวสั่น ขยับตัวไม่ได้ จิตใจเริ่ม "ปั่นป่วน" บ้าง สักพักก็หมดแรง ทำได้เพียงยืนอยู่กลางถนนที่เปียกฝน

ฝนค่อยๆ จางลง และเราก็ส่งเสียงเชียร์เมื่อเห็นรถแทรกเตอร์ของชาวบ้านกำลังกลับจากไร่ ชาวนาร่างกำยำสามคนลงจากรถ รีบช่วยยกมอเตอร์ไซค์ขึ้นรถแทรกเตอร์และพาเราไปยังถนนใหญ่ เรานั่งอยู่บนรถแทรกเตอร์คันใหญ่ เสียงเครื่องยนต์กลบเสียงฝน ชาวนาชราคนหนึ่งสอนบทเรียนเสียงดังว่า “เมื่อกลับถึงหมู่บ้านแล้ว เราต้องรู้… “มองฟ้า” ก่อนออกเดินทาง!”

แม้จะมีความยากลำบาก ความขมขื่น และความเสี่ยง แต่ด้วยธรรมชาติของอาชีพนักข่าว การสื่อสารมวลชนจำเป็นต้องเดินทางบ่อยครั้ง และนำมาซึ่งประสบการณ์ที่น่าสนใจมากมาย ซึ่งไม่ใช่ทุกอาชีพจะมี สิ่งหนึ่งที่ผมและทุกคนที่เริ่มต้นอาชีพนักข่าว มีเหมือนกันคือ เราพร้อมเสมอที่จะทุ่มเทและทุ่มเทให้กับมัน ดังนั้น ความทรงจำทั้งสุขและเศร้าจากการเดินทางจึงยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ และยากที่จะบอกเล่าทั้งหมด

แม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบากและแรงกดดัน แต่งานสื่อสารมวลชนก็มอบเกียรติยศและความภาคภูมิใจให้กับผู้ที่ทำงานด้วยความมุ่งมั่นและหลงใหลในงานที่ตนรัก รางวัลแห่งความยากลำบากเหล่านั้นคือช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้เห็นผลงานของตนเองเข้าถึงผู้อ่านอย่างรวดเร็ว ชัดเจน และได้รับการตอบรับอย่างดี

ถ้ามีคนถามผมว่าผมชอบอะไรมากที่สุดในงาน ผมคงตอบได้ทันทีเลยว่า มันคือการเดินทาง! การเดินทางเพื่อเรียนรู้ การเดินทางเพื่อสัมผัส และการเดินทางเพื่อเขียน จากประสบการณ์ที่น่าสนใจของผมเองที่กลายเป็นความทรงจำที่ฝังแน่นอยู่ในใจ ความทรงจำ ความรักในงาน และแรงบันดาลใจให้ผมก้าวไปข้างหน้า

การที่เราเลือกที่จะเป็นนักข่าว เราก็ต้องไม่ลืมที่จะให้คำแนะนำกันและกัน นั่นก็คือ เราต้องรักษาสุขภาพให้แข็งแรง มีจิตใจที่ “แข็งแกร่ง” เพื่อที่จะมีพลังในการ...วิ่ง!

ที่มา: https://baodaklak.vn/xa-hoi/202506/chan-chay-44203ed/