ขา...วิ่ง

“วิ่งขา” คือสิ่งที่นักข่าวอย่างเรามักเรียกกันเล่นๆ ว่าอาชีพนักข่าว มันอธิบายระดับการวิ่งเยอะๆ วิ่งหนักๆ และวิ่งเร็ว ทั้งในเชิงรูปธรรมและเชิงเปรียบเทียบของนักข่าวได้อย่างแม่นยำ

การสื่อสารมวลชนต้องอาศัยความเชี่ยวชาญที่มั่นคง ความรวดเร็ว และความทันท่วงทีในการรับข้อมูล เพื่อให้ผู้สื่อข่าวพร้อมเสมอที่จะ... รีบไปทำงาน

การเลือกอาชีพนักข่าว เราต้องลงพื้นที่เพื่อรวบรวมข้อมูลและเอกสารเป็นประจำ และต้องทำงานให้เสร็จตรงเวลาและตรงตามกำหนด การเดินทางแต่ละครั้งเปรียบเสมือนการแข่งขันเพื่อความถูกต้องและรวดเร็วของข้อมูล งานยุ่งมากจนเราต้อง...วิ่ง!

ในเขต ดั๊กลัก การทำงานในฤดูแล้งไม่ใช่ปัญหา ยกเว้นการต้องทนตากแดดเผา แต่การไปฐานทัพในฤดูฝน นักข่าวมักจะต้องร้อง "ร้องลั่นสวรรค์!" เนื่องจากสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวย การเดินทางไปยังฐานทัพและรวบรวมข้อมูลจึงต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมาก และยังต้องเผชิญกับอันตรายมากมายระหว่างทางอีกด้วย

นักข่าวประจำจังหวัดดักลัก ทำงานในตำบลห่างไกลในอำเภอคูแม็กการ์

ผมยังจำได้แม่นยำ เมื่อ 15 ปีก่อน ตอนที่ผมเริ่มทำงานเป็นนักข่าว วันหนึ่งในเดือนพฤษภาคม ผมตัดสินใจไปทำงานที่หมู่บ้านชาวม้ง ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่ห่างไกลที่สุดในตำบลเอียเกียต (เขตกุหมการ์) อันห่างไกล ที่ซึ่งชาวม้งจำนวนมากอพยพมาจากทางเหนือมาอาศัยอยู่ จากใจกลางเมืองกุหมการ์ ผมได้รับคำเตือนว่า "ถ้าเข้าไปในหมู่บ้านแล้วฝนตก มันก็เหมือนกับว่า... ไม่มีทางกลับ"

วันนั้นผมไปรายงานตัวกับเพื่อนร่วมงานครับ เช้าวันหนึ่งบนถนนลูกรังสีแดงคดเคี้ยวไปยังหมู่บ้าน พวกเราตื่นเต้นและคึกคักกันมาก แต่พอเที่ยงวัน จู่ๆ ฝนก็เริ่มตกหนัก พวกเรารู้สึก "อับอาย" มาก ฝนทำให้มอเตอร์ไซค์ถูกปกคลุมไปด้วยโคลนสีแดง ล้อทั้งสองข้างขยับไม่ได้ พวกเราติดอยู่กลางถนนที่ลื่นและเปียกโชกไปด้วยฝน เดินหน้าถอยหลังไม่ได้ น้ำก็ไหลสูงขึ้นเรื่อยๆ เปียกโชก หนาวเหน็บ ขยับตัวไม่ได้ จิตใจของพวกเรา "ปั่นป่วน" อยู่พักหนึ่ง เหนื่อยจนต้องทิ้งมันไว้กลางถนนที่เปียกฝน

ฝนค่อยๆ จางลง และพวกเราก็ส่งเสียงเชียร์เมื่อเห็นรถแทรกเตอร์ของชาวนากำลังกลับจากทุ่งนา ชาวนาร่างกำยำสามคนรีบลงจากรถ ช่วยยกมอเตอร์ไซค์ขึ้นรถแทรกเตอร์ แล้วพาพวกเราไปยังถนนใหญ่ พวกเรานั่งอยู่บนรถแทรกเตอร์คันใหญ่ เสียงเครื่องยนต์ดังกลบเสียงฝน ชาวนาชราคนหนึ่งสอนบทเรียนอันดังว่า “เมื่อกลับถึงหมู่บ้านแล้ว เราต้องรู้จัก... “มองฟ้า” ก่อนออกเดินทาง!”

แม้จะมีความยากลำบาก ความขมขื่น และความเสี่ยง แต่ด้วยธรรมชาติของอาชีพนักข่าว การสื่อสารมวลชนจำเป็นต้องเดินทางบ่อยครั้ง และนำพาประสบการณ์ที่น่าสนใจมากมายกลับมา ซึ่งไม่ใช่ทุกอาชีพจะมี สิ่งหนึ่งที่ผมและทุกคนที่เลือกเป็นนักข่าว มีเหมือนกันคือ เราพร้อมที่จะทุ่มเทและทุ่มเทให้กับมันเสมอ ด้วยเหตุนี้ ความทรงจำทั้งสุขและเศร้าจากการเดินทางจึงยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ จนยากที่จะบอกเล่าทั้งหมดได้

แม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบากและแรงกดดัน แต่งานสื่อสารมวลชนก็มอบเกียรติยศและความภาคภูมิใจให้กับผู้ที่ทำงาน เมื่อพวกเขาทุ่มเทและหลงใหลในงานที่ตนรัก รางวัลแห่งความยากลำบากเหล่านั้นคือช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้เห็นผลงานของพวกเขาเข้าถึงผู้อ่านอย่างรวดเร็ว ชัดเจน และได้รับการตอบรับอย่างดี

ถ้ามีคนถามผมว่าผมชอบอะไรมากที่สุดในงาน ผมตอบได้ทันทีเลยว่า มันคือการเดินทาง! การเดินทางเพื่อเรียนรู้ การเดินทางเพื่อสัมผัส และการเขียน จากประสบการณ์ที่น่าสนใจของผมเอง กลายเป็นความทรงจำที่ฝังแน่นอยู่ในใจ จดจำ รักงาน และผลักดันให้ผมก้าวไปข้างหน้า

การที่เราเลือกที่จะเป็นนักข่าว เราต้องไม่ลืมที่จะให้คำแนะนำกันและกันว่า เราต้องรักษาสุขภาพที่ดีและจิตใจที่ "แข็งแกร่ง" เพื่อที่จะมีความเข้มแข็งในการ...วิ่ง!

ที่มา: https://baodaklak.vn/xa-hoi/202506/chan-chay-44203ed/