จากนั้นพ่อก็ส่งสัญญาณให้ฉันรออย่างเงียบๆ… บางทีฉันคงไม่มีวันลืมความสุขและความยินดีในดวงตาของพ่อในช่วงเวลานั้นไปตลอดชีวิต เมื่อพ่อพาฉันขี่จักรยานจากสวนหลังบ้าน ฉันก็ตกใจมากเพราะจำไม่ได้ว่านั่นคือจักรยานคันเก่าที่ฉันเคยใช้ขี่ไปโรงเรียน จักรยานคันนั้นถูกพ่อทาสีฟ้าทั้งคัน เป็นสีฟ้าอ่อน พ่อทาซี่ล้อทุกซี่ คันเบรก และทุกอย่างเป็นสีฟ้าเหมือนกันหมด พ่อตบอานจักรยานอย่างภาคภูมิใจ:
- นั่นคือผลงานศิลปะของฉัน เมื่อคืนนี้ขณะที่ลูกสาวกำลังนอนหลับ ฉันตื่นมาทาสีรถใหม่เพื่อให้เธอมีรถไว้ขับไปโรงเรียนในเช้านี้ ลูกสาวของฉันคงจะดีใจมากหากได้ขับรถคันนี้ ดูสีสิ มันแห้งแล้ว
ตรงกันข้ามกับท่าทีร่าเริงของพ่อ ฉันเศร้าหมอง เพราะฉันสงสัยว่าพ่อจะทำให้จักรยานที่น่าเกลียดอยู่แล้วให้น่าเกลียดยิ่งขึ้นได้อย่างไร ดูสิ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะจำมันเป็นจักรยานอีกต่อไป มันดูเหมือนบล็อกสีเขียวที่เคลื่อนที่ได้ ตอนนั้น ฉันแค่อยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธ ฉันพูดว่า “ฉันจะให้คุณจ่าย ฉันจะไม่ขี่จักรยานที่น่าเกลียดนั่นไปโรงเรียน” ความสุขในดวงตาของพ่อสลายไป…
ผ่านไปกว่า 10 ปีแล้วกับเรื่องราวขึ้นๆ ลงๆ ในชีวิต แต่ฉันยังจำเช้าวันนั้นได้เป็นอย่างดี ฉันปั่นจักรยานสีเขียวไปโรงเรียนโดยไม่กล้าเงยหน้ามองเพื่อนๆ เพราะกลัวว่าพวกเขาจะแกล้งฉัน ระหว่างทางไปโรงเรียน ฉันรู้สึกกลัวจนหัวใจแทบหายใจไม่ออก ฉันจินตนาการว่าใครก็ตามที่มองมาที่ฉันในตอนนั้นต่างต้องการจะหัวเราะเยาะฉัน ดังนั้นชั้นเรียนนั้นจึงเป็นการทรมานสำหรับฉัน ฉันพยายามไม่มองจักรยานที่จอดอยู่ใต้ต้นไทร และหวังว่าจักรยานจะถูกขโมยไป เพื่อที่ฉันจะไม่ต้องเห็นทุกคนรวมกลุ่มกันสามหรือห้าคนกำลังถกเถียงกัน ในเวลานั้น ฉันคิดว่าการเดินกลับบ้าน 5 กิโลเมตรภายใต้แสงแดดจ้าจะดีกว่าการนั่งอยู่บนจักรยานคันนั้น
ในที่สุดวันเรียนอันแสนหนักก็ผ่านไป พ่อยังคงมารับฉันที่ประตูรั้วเหมือนเช่นเคย แม้ว่าเขาจะดูเศร้าก็ตาม เขาช่วยฉันนำจักรยานเข้าบ้านและพูดว่า:
- ไปที่บ่อน้ำ พ่อจะตักน้ำมาให้ล้างหน้าแล้วเข้ามากินข้าว ทั้งครอบครัวยังรออยู่
พ่อไม่พูดคุยหรือหัวเราะเหมือนปกติอีกต่อไป ระหว่างรับประทานอาหาร พ่อถอนหายใจบ้างเป็นครั้งคราว พ่อตักอาหารให้ฉันมากขึ้น แม้ว่าฉันจะไม่เงยหน้าขึ้นมองเลยสักครั้งระหว่างรับประทานอาหาร แต่ฉันรู้ว่าหลายครั้งที่พ่อนั่งมองลูกสาวตัวน้อยกินอาหารเงียบๆ เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ ฉันรวบรวมความกล้าที่จะบอกพ่อแม่ว่า:
- พรุ่งนี้ฉันจะไม่ขี่จักรยานคันนั้นไปโรงเรียนแน่นอน มันดูน่าเกลียดและทรุดโทรม ฉันไม่อยากโดนหัวเราะเยาะ
จนกระทั่งโตขึ้น ฉันจึงได้รู้ว่านั่นคือประโยคที่โหดร้ายที่สุด และประโยคนั้นก็ยังหลอกหลอนฉันอยู่ ฉันยังจำภาพพ่อที่ทิ้งชามข้าวไว้ได้อย่างชัดเจน ฉันได้ยินพ่อถอนหายใจอย่างชัดเจน แต่พ่อก็ยังยิ้มและพูดว่า “กินข้าวซะแล้วพักผ่อนซะ พรุ่งนี้จะมีรถบัสไปโรงเรียนอีกคัน ฉันสัญญา” วันนั้น พ่อเดินเข้าออกบ้านคนเดียวเงียบๆ เหมือนเงาในบ้าน เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อฉันลืมตาขึ้น ภาพแรกที่ฉันเห็นคือรอยยิ้มอ่อนโยนของพ่อ พ่อยืนอยู่ข้างจักรยานของฉัน จักรยานกลับคืนสู่สภาพเดิมแล้ว เช้าวันนั้น ฉันปั่นจักรยานไปโรงเรียนพร้อมร้องเพลง... ฉันไม่รู้ว่าพ่อตื่นทั้งคืนเพื่อขูดสีบนจักรยานออกทีละชั้นอย่างพิถีพิถัน ขูดจนไม่มีสีฟ้าเหลืออยู่เลย
จักรยานคันเก่าที่พ่อแม่เก็บสะสมไว้ซื้อให้ไปโรงเรียนยังจอดอยู่ที่มุมครัว หลายครั้งที่ฉันนั่งข้างจักรยานเป็นชั่วโมงๆ เพื่อหาร่องรอยของท้องฟ้าสีฟ้านั้น แต่ฉันรู้ว่าเป็นเพราะคำพูดที่ไม่ใส่ใจของฉันในวันนั้นที่ทำให้พ่อต้องทำงานหนักตลอดทั้งคืนเพื่อขูดเอาท้องฟ้าสีฟ้าแห่งความรัก ความหวัง และความคาดหวังออกไป ท้องฟ้าสีฟ้านั้นเองที่ผลักดันให้ฉันมองไปยังขอบฟ้าอันไกลโพ้นเพื่อกางปีกและบินไปไกลแสนไกลพร้อมกับความฝันของฉัน และแล้วสิ่งที่ฉันมีในวันนี้ก็เริ่มต้นมาจากท้องฟ้าสีฟ้าแห่งความรักที่ฉันปฏิเสธไปอย่างไม่ใส่ใจ บางครั้งท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน ฉันก็มองเห็นท้องฟ้าสีฟ้าอันสงบสุขอย่างกะทันหัน และฉันคิดถึงพ่อมากที่ทำงานหนักตลอดชีวิตเพื่อฉัน
ในฝัน ฉันเห็นตัวเองขี่จักรยานสีน้ำเงิน ร้องเพลงดัง ๆ อยู่บนถนนไปโรงเรียน เต็มไปด้วยดอกไม้ป่า...
สวัสดีความรัก ซีซั่น 4 ธีม "พ่อ" เปิดตัวอย่างเป็นทางการในวันที่ 27 ธันวาคม 2567 บนสื่อสิ่งพิมพ์ 4 ประเภทและโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัลของวิทยุ-โทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ บิ่ญเฟื้อก (BPTV) สัญญาว่าจะนำคุณค่ามหัศจรรย์ของความรักอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของพ่อมาสู่ประชาชน |
ที่มา: https://baobinhphuoc.com.vn/news/19/172770/chiec-xe-dap-mau-xanh-da-troi
![[Infographic] เทศกาลประเพณีอันเป็นเอกลักษณ์ของจังหวัดด่งนาย](https://vphoto.vietnam.vn/thumb/402x226/vietnam/resource/IMAGE/2025/7/2/529dd451b2b6437dbb553afe859968cd)
การแสดงความคิดเห็น (0)