สถานที่อบอุ่นในชีวิตของฉัน

ฉันร้องไห้ตอนคลอดลูก ท่ามกลางน้ำตาของทุกคนในครอบครัวที่ส่งแม่ไปดูแลฉัน ตอนที่ฉันยังเป็นทารกแรกเกิด คุณยายเดินทางหลายพันกิโลเมตร ถือถุงผ้าใบเล็กจากชนบทมาอุ้มฉันและเลี้ยงดูฉัน ฉันไม่มีแม่ในช่วงวัยเด็ก แต่ฉันโชคดีที่มีปู่ย่าตายายมาแทนที่พ่อแม่ที่รักฉันตลอดชีวิต

ภาพประกอบ: แนวนอน

ในช่วงปีแรกๆ ที่ไม่มีพ่อแม่ ปู่ย่าตายายคือ โลก ทั้งใบของฉัน เป็นเหมือนกำลังใจอันสงบที่คอยหล่อเลี้ยงให้ฉันเติบโต ฉันเกิดมาอ่อนแอ น้ำหนักเพียง 1.8 กิโลกรัม ผิวซีด หายใจไม่ออกท่ามกลางโรคร้าย เพื่อนบ้านมองมาที่ฉันและส่ายหัวด้วยความสงสาร ทุกคนคิดว่าฉันจะไม่รอด แต่คุณยายไม่ยอมแพ้ เธอกอดฉันไว้แน่น พาฉันไปทุกที่เพื่อเข้ารับการรักษา ยึดมั่นในแสงแห่งความหวังที่บอบบางที่สุด ไม่มีน้ำนมแม่เหลืออีกแล้ว และนมผงก็หายากในสมัยนั้น มีบางวันที่คุณยายต้องอุ้มและเดินเท้าเป็นระยะทางหลายกิโลเมตร เคาะประตูบ้านทุกหลังที่มีลูกเล็กๆ เพื่อขอนมจากฉัน หลายคืนฉันร้องไห้ไม่หยุด คุณยายนอนไม่หลับทั้งคืนเพื่อปลอบใจฉันด้วยเพลงกล่อมเด็ก ตัวสั่นเทาเพราะลมหนาว ตลอดช่วงเวลาที่ยากลำบาก คุณยายโอบกอดฉัน ดูแลฉัน และมั่นคงในชีวิตเล็กๆ ของฉันราวกับคอยเติมไฟในพายุ

สำหรับฉัน คุณยายคือคุณยายที่อ่อนโยนที่สุดในโลก ทุกเช้าที่ไปตลาด คุณยายจะซื้อของขวัญให้ฉันเสมอ บางครั้งก็มันเทศอบ บางครั้งก็เค้กกล้วยหอม บางครั้งก็เค้กส้ม คุณยายเก่งวรรณกรรม เธอเก็บรักษาสมบัติล้ำค่าของวัฒนธรรมพื้นบ้านไว้ด้วยความรักและความทรงจำอันแสนวิเศษ เธอจดจำเพลงพื้นบ้าน สุภาษิต และบทกวีมากมายได้ขึ้นใจ ตอนเด็กๆ ทุกคืนก่อนนอน คุณยายมักจะอ่านบทกวีหวานๆ ให้ฉันฟัง เธอยังเล่านิทานให้ฉันฟังอีกมากมาย บางครั้งก็นิทานเรื่องต้นแอปเปิ้ลดาว บางครั้งก็นิทานเรื่องแทคซันห์ต่อสู้กับยักษ์ หรือนิทานเรื่องแทมผู้แสนอ่อนโยน น้ำเสียงของเธออ่อนโยนและอบอุ่น ทุกคำที่พูดออกมานั้นซาบซึ้งกินใจ ราวกับหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความรักในวรรณกรรมไว้ในตัวฉัน แต่ยิ่งไปกว่านั้น คุณยายสอนให้ฉันรักผู้คนในแบบที่เธอใช้ชีวิต ฉันจำได้ว่าครั้งหนึ่งในวันครบรอบวันเสียชีวิตของครอบครัว ฉันกินข้าวเสร็จ แต่คุณยายก็ยังทิ้งจานที่ฉันชอบไว้ ฉันกำลังจะเก็บอาหาร ทันใดนั้นก็มีหญิงชราผอมบางมาขออาหารที่บ้าน คุณยายมองมาที่ฉันแล้วพูดเบาๆ ว่า:

- นี่น้องสาวฉัน ฉันให้อันนี้กับเธอได้ไหม?

ฉันให้อาหารแก่ขอทานคนนั้นโดยไม่ลังเล หลายปีต่อมา เมื่อพี่สาวแท้ๆ ของยายมาเยี่ยมจากแดนไกล ฉันจึงถามยายว่าจำเรื่องที่ฉันให้อาหารยายได้ไหม ยายมองฉันด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจ แล้วถามยายอีกครั้ง ตอนนั้นเองที่ฉันตระหนักว่ายายโกหก แต่เป็นการโกหกที่งดงาม ปลูกฝังเมล็ดพันธุ์แห่งความเมตตาไว้ในตัวฉัน

ฉันเติบโตมาในอ้อมกอดอันอบอุ่นของปู่ย่าตายาย ในบ้านที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมล้นด้วยความรักเสมอ ทุกฤดูหนาว คุณยายจะโรยใบตองแห้งไว้บนเตียงเพื่อทดลองทำ และเมื่ออากาศอุ่นพอ คุณยายจะเรียกให้ฉันเข้านอน ขณะที่ท่านออกไปที่ระเบียงเพื่อหั่นผักให้หมูท่ามกลางลมหนาว ตอนเด็กๆ ไม่มีไฟฟ้าเหมือนทุกวันนี้ ทุกฤดูร้อนที่ร้อนอบอ้าว คุณยายมักจะมานั่งข้างๆ ฉันและพัดให้ฉันหลับ พัดใบตองใบเล็กๆ แกว่งไกวไปตามจังหวะมือเรียวบางของท่าน พัดพาทั้งลมเย็นและความรักที่ท่านมีต่อฉันมาด้วย

คุณปู่ของฉันเป็นครู และเป็นครูคนแรกในชีวิตของฉันที่จับมือฉันสอนฉันเขียนงานชิ้นแรก ห้องเล็กๆ ของคุณปู่เต็มไปด้วยหนังสือ มีกลิ่นกระดาษเก่าๆ ทุกครั้งที่ลมพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาทางหน้าต่างในช่วงบ่ายของฤดูร้อน คุณปู่มีนิสัยชอบสูบบุหรี่ แต่ไม่เคยสูบในบ้าน ทุกครั้งที่อยากสูบ เขาจะออกไปที่ตรอก ยืนนิ่งๆ ท่ามกลางแสงระยิบระยับยามบ่าย เพื่อไม่ให้ควันบุหรี่ทำอันตรายต่อคุณยายและฉัน คุณปู่ชอบดูข่าว แต่เวลาฉันเรียนหนังสือ ท่านจะลดเสียงลงมาเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยไม่รบกวน ฉันเติบโตมากับเสียงฮัมเพลงจากทีวีในห้องนั่งเล่น และด้วยความเคารพอย่างอ่อนโยนที่คุณปู่แสดงต่อฉัน คุณปู่ยังเป็นคนที่มีสติปัญญา มีความรู้กว้างขวาง ตั้งแต่คณิตศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ ไปจนถึงคำถามไร้เดียงสาของฉันตอนเด็กๆ คุณปู่อธิบายด้วยถ้อยคำง่ายๆ ที่เข้าใจง่ายอย่างอดทน วัยเด็กของฉันจึงเต็มไปด้วยสิ่งที่น่าสนใจและ การค้นพบใหม่ๆ เสมอ

ไทย เมื่อฉันอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 8 ปู่ย่าของฉันย้ายไปอยู่ที่ดาลัต และฉันก็ติดตามพ่อไปที่ เกียนซาง จากนั้นฉันก็ไปมหาวิทยาลัย และทุกฤดูร้อน ฉันจะกลับไปดาลัตเพื่อไปอยู่กับคุณยายเป็นเวลาครึ่งเดือน แม้ว่ารถจะมาถึงตอนตี 3 คุณยายของฉันก็ยังเปิดไฟและรอฉันอยู่ในบ้าน ตอนกลางคืน แม้ว่าฉันจะอยู่ข้างนอกดึก ปู่ย่าของฉันก็ยังรอฉันกลับบ้านก่อนที่จะเข้านอน คุณยายยังคงมีนิสัยชอบแขวนมุ้งให้ฉันเหมือนตอนที่ฉันยังเด็ก ทุกครั้งที่ฉันออกจากดาลัตไปที่ เกียนซาง คุณยายจะยืนอยู่ที่ประตู มองดูฉันจนกระทั่งเงาของฉันหายไปหลังเนินที่คุ้นเคย

ความรักของคุณปู่และคุณย่าของฉันไม่ได้จืดชืด แต่เปี่ยมล้นและอบอุ่นดุจกองไฟกลางฤดูหนาวเสมอ บัดนี้ ทุกครั้งที่ฉันเห็นหนังสือเก่าๆ ฉันก็จะคิดถึงท่าน ทุกครั้งที่เห็นคนแก่เดินอยู่บนถนน ฉันก็จะเห็นร่างเล็กของเธอ โค้งหลัง ถือตะกร้าไปตลาดแต่เช้าตรู่ ปู่และคุณย่าเลี้ยงดูฉันมาด้วยความเสียสละอย่างเงียบๆ และความรักอันไร้เงื่อนไขของพวกท่าน

การเติบโตเป็นผู้ใหญ่ การที่สามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระและเข้มแข็งได้ ทำให้ฉันเตือนตัวเองเสมอว่าให้ใช้ชีวิตอย่างมีเมตตาเหมือนปู่ย่าตายาย สำหรับฉัน ปู่ย่าตายายคือพ่อแม่ บ้านศักดิ์สิทธิ์ และที่พึ่งพิงอันสงบสุขของฉัน และบ้านหลังเล็กๆ ในอดีต ที่ซึ่งใบตองคลุมเตียงในคืนฤดูหนาว ที่ซึ่งควันบุหรี่ลอยเงียบๆ อยู่นอกตรอก ที่ซึ่งคุณปู่อ่านหนังสือในยามเที่ยงวันอันเงียบสงบของฤดูร้อน จะเป็นพื้นที่อบอุ่นในชีวิตของฉันตลอดไป

เฮือง เกียง

ที่มา: https://baoangiang.com.vn/cho-am-doi-toi-a424941.html