เคยมีช่วงเวลาแบบนั้น…

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการมึนหัว ฉันมองหาโซอันและเห็นเธอนั่งครุ่นคิดอยู่บนม้านั่งหินใต้ต้นขนุนที่สนามหญ้าของโรงพยาบาลทหาร 13 เวลานั้นเกือบจะรุ่งสางแล้ว

ฉันบอกให้โซอันไปนอนแล้วกลับหอพักพรุ่งนี้เพื่อพักผ่อนและทำข้อสอบให้ดีๆ มันเป็นช่วงสอบ ฉันนอนโรงพยาบาลสองสามวันแล้วรู้สึกดีขึ้น

โซอันบอกฉันไม่ต้องกังวล แค่หายดีก่อนแล้วเราจะคิดหาวิธีเอาเอง

เพิ่งเข้าเรียน รู้สึกแปลก ๆ ในสายตาคนอื่น และช่วงใกล้สอบ ฉันต้องนอนดึกและตื่นเช้า เลยป่วยและต้องนอนโรงพยาบาลหนึ่งสัปดาห์ ในช่วงเวลานั้น แม้จะยุ่งมาก แต่เพื่อนร่วมหอก็ผลัดกันนำอาหารและน้ำมาให้ฉัน และตอนกลางคืนจะมีคนหนึ่งมาค้างคืนด้วย

โซอันเป็นคนจาก เหงะอาน เธอเป็นคนที่ดูแลฉันมากที่สุด เพราะเธอเข้าออกโรงพยาบาลตลอดเวลา เกรดของเธอในเทอมนั้นจึงไม่ดี ฉันรู้สึกผิดมาก

วันที่อยู่ในโรงพยาบาลเป็นความทรงจำนับไม่ถ้วนที่ฉันมีในช่วงสมัยเป็นนักเรียน เป็นชีวิตที่เรียบง่าย เงียบสงบ และเป็นส่วนตัวมาก แต่ก็เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ความรัก และการแบ่งปัน

ความทรงจำของฉันยังคงเหมือนเดิมคือหอพักที่แออัด มีเตียง 12 เตียง มีเพื่อนๆ จากต่างชั้นเรียนและต่างแผนก พูดภาษาแปลกๆ

แม้ว่าจะคับแคบและร้อน แต่ที่นี่คือสถานที่แรกที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้ามากมาย เรียนรู้ที่จะยอมเมื่อไม่มีใครปิดไฟ เรียนรู้ที่จะอดทนเมื่อยืนรอคิวซักผ้า เรียนรู้ที่จะอดทนเมื่อมีใครพูดจาฉุนเฉียว และเพียงแค่นั้น มิตรภาพก็เบ่งบานขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ

ในช่วงเวลาที่เราอยู่หอพัก ช่วงเวลาที่เรารอคอยมากที่สุดคือคืนที่ไฟดับและพระจันทร์ส่องแสง เราทุกคนมารวมตัวกันที่โถงทางเดินและนั่งเป็นวงกลมบนเสื่อผืนบางๆ ด้านล่างเป็นสนามโรงเรียนที่ว่างเปล่า ในระยะไกลมีเสียงคลื่นทะเลผสมกับเสียงรถราในยามค่ำคืนที่เบาบาง ลมที่พัดเข้ามาจากภายนอกนั้นหนาวเย็น ในเวลานั้น เราเล่าเรื่องราวต่างๆ มากมายให้กันฟัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบ้าน น้องๆ ที่บ้าน และแม้กระทั่งความรักที่กำลังเบ่งบาน

คุณหญิงฟุงจากกวางบิ่ญรักผู้ชายจากบ้านเกิดเดียวกันซึ่งทำงานที่เกาหลี และพวกเขาโทรหากันทุกคืนเพียงเพื่อจะระบายความโกรธต่อกัน ซาจากกวางนามมีแฟนที่เรียนที่ ดานัง แต่ความรักครั้งนี้ไม่ไปไหนเพราะซาเรียนจบและเป็นอาจารย์ เธอจึงอยู่ที่กวีเญิน ฉันยังเขียนเรื่องราวความรักระยะไกลที่ยังไม่จบลงอีกด้วย...

ฉันไม่รู้ว่าหลังจากกลับบ้านแล้วชายอีกคนไปไหน หรือความรู้สึกของพุงหายไปไหน แต่ฉันรู้ว่าทุกสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในหอพัก เรื่องราวน่ารักๆ ของจุดเริ่มต้นอันไร้เดียงสาเหล่านั้น ผสมผสานเข้าด้วยกันเป็นความทรงจำที่สวยงาม ซึ่งบางครั้งทำให้หัวใจสว่างไสวขึ้น

วันเก่าๆ จะไม่มีวันหวนกลับมา แต่ฉันยังคงคิดถึงช่วงเวลาที่ยาวนาน ท้าทายเพียงพอ แต่สงบสุขเพียงพอที่เราจะรักกันด้วยความจริงใจเหมือนวัยเยาว์

ที่มา: https://baophuyen.vn/van-nghe/202506/co-mot-thoi-nhu-the-c4a4cc6/