[E-Magazine] : ไหล่เงียบๆ

นานแค่ไหนแล้วที่ลูกไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อ? กลับมาหาพ่อ อยู่กับท่าน และสัมผัสความสงบสุขที่มั่นคงที่สุดในโลก ก่อนที่กาลเวลาจะชำระล้างความทรงจำเหล่านั้น เรามักจะตระหนักถึงคุณค่าที่แท้จริงของการโอบกอด หรือการมองตา เมื่อทุกอย่างกลายเป็นเพียงความทรงจำ เมื่อถึงเวลานั้น แม้แต่น้ำตาเค็มๆ ก็ไม่สามารถเติมเต็มช่องว่างที่ว่างเปล่าได้...

1. คุณเคยสงสัยไหมว่าความมั่นคงจะมาจากไหน? สำหรับฉัน ความมั่นคงนั้นอยู่บนบ่าของพ่อ ดุจรากไม้โบราณที่หยั่งลึกลงสู่พื้นดิน ยืนหยัดอย่างมั่นคงเพื่อปกป้องฉันฝ่าฟันพายุร้าย พ่อของฉันเป็นบุรุษที่พูดน้อย มือหยาบกร้าน แต่แข็งแกร่งพอที่จะค้ำจุนฉันมาตลอดชีวิต ฉันเติบโตขึ้น แต่ดวงตาของพ่อเต็มไปด้วยความคิด ราวกับหินตะกอนที่ผุดขึ้นมานับพันปี เล่าถึงความกังวลมากมายที่ท่านไม่เคยบ่น ในความทรงจำนั้น ฉันมองเห็นตัวเองเป็นเรือลำเล็กที่ล่องลอยอยู่ในมหาสมุทร และประภาคารที่นำทางฉันคือเงาของพ่อ มั่นคงและไม่มีวันดับ ฉันจำได้ว่าในยามพลบค่ำ แสงสุดท้ายของวันยังคงฉายอยู่บนหลังของพ่อ ขณะที่ท่านนั่งอยู่บนระเบียง ซ่อมแซมจักรยานที่เพิ่งพังไปเพราะมัวแต่เล่นอย่างขยันขันแข็ง คราบน้ำมันเหล่านั้นไม่เพียงแต่ติดอยู่บนมือของพ่อเท่านั้น แต่ยังฝังแน่นอยู่ในจิตใจวัยเด็กของฉันทุกครั้งที่ทำผิดพลาด

ฉันไม่มีวันลืมเช้าตรู่วันนั้น เมื่อฉันอายุ 10 ขวบ กำลังเดินตามพ่อไปที่ทุ่งนาเพื่อตักน้ำสู้ภัยแล้ง น้ำค้างยามเช้าปกคลุมไปทั่วทุ่งนา สายลมเย็นพัดผ่านต้นข้าวแห้ง พัดพาเอากลิ่นดินที่เพิ่งแตกและกลิ่นดินตะกอนจางๆ มาด้วย ฉันพยายามยกถังขึ้น มือยังอ่อนแรง ตักน้ำไม่ได้ จากนั้นถังก็หลุดจากมือและตกลงไปในคูน้ำ ฉันตกตะลึง ความผิดหวังถาโถมเข้าใส่ขณะที่มองถังจมลง เมื่อได้ยินเสียงพ่อก็รีบวิ่งเข้ามา เงาของท่านทอดยาวลงบนพื้น เร็วมากจนฉันรู้สึกเหมือนลมกระโชกแรงพัดผ่าน พ่อคุกเข่าลงและจุ่มมือลงในน้ำเย็น มองหาถัง มือของท่านเต็มไปด้วยรอยด้าน แต่ในขณะนั้นฉันรู้สึกว่ามันแข็งแรงผิดปกติ พ่อโน้มตัวเข้ามาใกล้หูฉัน พูดเบาๆ เสียงทุ้มต่ำและหนักแน่น หนักแน่นยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้อง “ใจเย็นๆ นะลูก ทุกอย่างจะเรียบร้อย” พ่อหยิบถังน้ำขึ้นมาวางในมือฉัน เปล่งประกายด้วยศรัทธาอันไร้ขอบเขต ท่านไม่ได้ดุด่าฉัน เพียงแต่จับมือฉันไว้เงียบๆ คอยนำทางฉันผ่านน้ำแต่ละหยด เช้าวันนั้น เส้นทางจากทุ่งนากลับบ้านดูสั้นลง

2. ฉันยังคงเห็นภาพพ่อนั่งครุ่นคิดพลางจิบชายามเช้า สายตาทอดมองไกลออกไปในสนามหญ้าที่ว่างเปล่า ริ้วรอยบนหน้าผากของท่านเป็นเครื่องยืนยันถึงคืนที่นอนไม่หลับหลายคืน ช่วงเวลาที่ท่านยังคงกังวลกับอนาคตของเรา ทุกครั้งที่ฉันล้ม ท่านไม่รีบช่วยพยุงฉันลุกขึ้น แต่ปล่อยให้ฉันลุกขึ้นเอง ดวงตาของท่านมองตามฉันไปด้วย เปล่งประกายด้วยความเชื่อมั่นว่าฉันทำได้ จากนั้นพ่อก็ล้มป่วย บ่ายวันหนึ่งของต้นเดือนพฤศจิกายน ฝนตกปรอยๆ ต่อเนื่อง ตามมาด้วยลมหนาวจากทิศเหนือ ท่านเพิ่งกลับจากโรงงาน เสื้อโค้ทที่ซีดจางไม่อุ่นพอ ร่างกายสั่นเทาไปหมด คืนนั้น ท่านไออย่างหนัก เสียงแหบแห้ง ดวงตาอ่อนล้า แต่ท่านยังคงพยายามสงบสติอารมณ์ แม่ไม่อยู่ พี่น้องของฉันและฉันยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความเหนื่อยล้าของพ่อได้อย่างเต็มที่ ฉันนั่งอยู่ข้างเตียง มือเล็กๆ ของฉันสัมผัสแขนพ่อ รู้สึกถึงเส้นเลือดที่โป่งพอง

ฉันกังวลใจเหลือเกิน แต่ก็ไม่กล้าร้องไห้ ทันใดนั้นพ่อก็ลืมตาขึ้น ดวงตาของท่านดูอ่อนล้าและเหนื่อยล้า แต่ท่านก็ยังพยายามมองมาที่ฉัน ท่านเอื้อมมือออกไป ตัวสั่น และลูบผมฉันเบาๆ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของท่าน ดุจแสงเทียนที่ส่องประกายในสายลม “ไม่ต้องห่วงนะลูก พ่อสบายดี”... เสียงของท่านแผ่วเบาและแหบพร่า แต่นั่นก็ช่วยขจัดความกลัวที่โอบล้อมฉันไว้ได้ เช้าวันรุ่งขึ้น แม้ท่านจะยังคงเหนื่อยล้า ท่านก็พยายามลุกขึ้น ฉันเห็นท่านเดินเข้าไปในครัวอย่างเงียบๆ เพื่อต้มโจ๊กขิงร้อนๆ ก่อนจะคลำหาของไปทำงาน ขาของท่านยังคงสั่นเทา แต่ทุกย่างก้าวยังคงมั่นคง ท่านไม่อยากให้เราเห็นความอ่อนแอของท่าน ไม่อยากให้งานของท่านต้องสะดุด ในตอนนั้นเอง ฉันเข้าใจแล้วว่าความรักของพ่อไม่เพียงแต่เป็นบ่อเกิดแห่งความอ่อนโยนเท่านั้น แต่ยังเป็นศิลาที่มั่นคง มั่นคง อมตะ และเงียบงัน แม้ในยามที่ร่างกายของท่านกำลังต่อสู้กับความเจ็บป่วย

3. ตอนนี้ฉันเติบโตและเผชิญชีวิตด้วยตัวเองแล้ว ฉันจึงเข้าใจมากขึ้น ทุกการตัดสินใจ ทุกความสำเร็จที่ได้มา ล้วนมีเงาของพ่อคอยหนุนหลัง คอยชี้ทางอย่างเงียบๆ พ่อไม่ใช่แสงสว่างที่ส่องนำทาง แต่พ่อคือขุนเขาที่มั่นคง มั่นคง ยืนหยัดอยู่ตรงนั้น เพียงพอให้ฉันพึ่งพาเมื่อเหนื่อยล้า และเพียงพอให้ฉันหาที่พึ่งได้เมื่อหลงทาง ครั้งหนึ่ง ความหุนหันพลันแล่นของฉันเปรียบเสมือนบาดแผลลึกที่ฝังลึกในความหวังของพ่อ เป็นบาดแผลที่มองไม่เห็น แต่หนักหนาสาหัสยิ่งกว่าคำตำหนิใดๆ นั่นคือปีที่ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ผ่าน ความตกใจครั้งแรกในชีวิตทำให้ฉันหดหู่และอยากละทิ้งทุกสิ่ง คืนนั้น บ้านเงียบสงบ ฉันนั่งขดตัวอยู่ในห้อง รอคอยคำตำหนิหรือสายตาที่ผิดหวัง หัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิด

แล้วประตูก็เปิดออกเล็กน้อย พ่อเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ฉันเงยหน้าขึ้น เห็นดวงตาของพ่อเต็มไปด้วยความเศร้า แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา พ่อไม่ได้ดุ ไม่ได้ปลอบใจฉันอย่างเปล่าประโยชน์ เพียงแต่นั่งลงข้างๆ ฉันอย่างเงียบเชียบ พ่อเอื้อมมือมาวางบนไหล่ฉันเบาๆ มือของเขาแข็งทื่อ แต่ในขณะนั้นฉันรู้สึกราวกับกำลังส่งพลังที่มองไม่เห็นมาให้ฉัน จากนั้นพ่อก็พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและเชื่องช้าว่า "ลูกเอ๋ย ประตูบานหนึ่งปิดลง แต่ประตูบานอื่นๆ จะเปิดออก สิ่งสำคัญคือลูกจะกล้าลุกขึ้นยืนและก้าวต่อไปหรือไม่" ฉันซบหน้าลงบนฝ่ามือ น้ำตายังคงไหลรินอาบไหล่พ่อ ฉันสะอื้นไห้ราวกับต้องการกำจัดความอ่อนแอและความประหม่าทั้งหมดออกไป พ่อไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงบีบไหล่ฉันเบาๆ การบีบแต่ละครั้งสม่ำเสมอและหนักแน่น ราวกับเป็นพลังใจให้กับเด็กน้อยที่กำลังดิ้นรน เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อฉันตื่นขึ้น พ่อก็ไปทำงานแล้ว บนโต๊ะทำงานของฉันมีหนังสือเกี่ยวกับคนที่ล้มเหลวแต่ไม่ยอมแพ้ และกระดาษแผ่นเล็กๆ เขียนว่า "พ่อเชื่อว่าลูกทำได้ ลุกขึ้นมาและก้าวต่อไป!" ตอนนั้นเองที่ฉันเข้าใจแล้วว่าความเงียบของพ่อมีค่ามากกว่าคำแนะนำนับพันคำ การบีบไหล่ สายตาที่มุ่งมั่น และกระดาษแผ่นเล็กๆ นั้น ล้วนเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความไว้วางใจอย่างไม่มีเงื่อนไข เป็นกำลังใจที่ไม่ต้องประกาศให้ใครรู้

เวลาเปรียบเสมือนกระแสน้ำที่ไหลไม่สิ้นสุด พรากพลังของพ่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง ทิ้งรอยตีนกาไว้บนใบหน้า และทำให้ผมหงอกขึ้นทุกวัน แต่ความรักของพ่อนั้นนิรันดร์ ดุจดังพระจันทร์เต็มดวงที่ลอยอยู่บนฟ้า ส่องสว่างสู่ดวงวิญญาณของลูกทุกคน

นานแค่ไหนแล้วที่เจ้าไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อ นั่งฟังเรื่องราวชีวิตของท่านเคียงข้าง ไม่เคยได้จับมือพ่อ สัมผัสถึงความโหดร้ายและความอบอุ่นจากการเสียสละ กลับมาเถิด กลับไปอยู่กับพ่อ และสัมผัสความมั่นคงที่สงบสุขที่สุดในโลก ก่อนที่กาลเวลาจะชำระล้างความรักเหล่านั้น เพราะเรามักจะตระหนักถึงคุณค่าที่แท้จริงของการโอบกอด สายตาที่ไว้วางใจ เมื่อทุกสิ่งกลายเป็นเพียงความทรงจำ และเมื่อถึงเวลานั้น แม้แต่น้ำตาเค็มๆ ก็ไม่อาจเติมเต็มช่องว่างที่ว่างเปล่าได้...

เนื้อหา: หลวงดินห์คัว

ภาพ: เอกสารอินเทอร์เน็ต

กราฟิก: Mai Huyen

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/e-magazine-lang-le-mot-bo-vai-259826.htm