[E-Magazine] : ไหล่เงียบๆ

นานแค่ไหนแล้วที่ลูกไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อ? กลับมาหาพ่อ อยู่กับท่าน และสัมผัสความสงบสุขที่มั่นคงที่สุดในโลก ก่อนที่กาลเวลาจะชำระล้างความทรงจำเหล่านั้น เรามักจะตระหนักถึงคุณค่าที่แท้จริงของการโอบกอด หรือการมองตา เมื่อทุกอย่างกลายเป็นเพียงความทรงจำ ในเวลานั้น แม้แต่น้ำตาเค็มๆ ก็ไม่สามารถเติมเต็มช่องว่างที่ว่างเปล่าได้...

1. คุณเคยสงสัยไหมว่าความมั่นคงจะเกิดขึ้นได้ที่ไหน? สำหรับฉัน ความมั่นคงนั้นอยู่บนบ่าของพ่อ ดุจรากไม้โบราณที่หยั่งรากลึกลงสู่พื้นดิน ยืนหยัดปกป้องฉันตลอดฤดูพายุร้าย พ่อของฉันเป็นบุรุษผู้พูดน้อย มือหยาบกร้าน แต่แข็งแกร่งพอที่จะค้ำจุนชีวิตฉันได้ตลอดชีวิต ฉันเติบโตขึ้น แต่ดวงตาของพ่อเต็มไปด้วยความคิด ราวกับเส้นเลือดหินตะกอนที่สะสมมานานนับพันปี เล่าถึงความกังวลมากมายที่ท่านไม่เคยบ่น ในความทรงจำนั้น ฉันมองเห็นตัวเองเป็นเรือลำเล็กที่ล่องลอยอยู่ในมหาสมุทร และประภาคารที่นำทางฉันคือเงาของพ่อ มั่นคงและไม่มีวันดับ ฉันจำได้ว่าในยามพลบค่ำ แสงสุดท้ายของวันยังคงฉายอยู่บนหลังของพ่อ ขณะที่ท่านนั่งอยู่บนระเบียง ซ่อมแซมจักรยานที่เพิ่งพังไปเพราะมัวแต่เล่นอย่างขยันขันแข็ง คราบน้ำมันเหล่านั้นไม่เพียงแต่ติดอยู่ที่มือของพ่อเท่านั้น แต่ยังฝังแน่นอยู่ในจิตใจวัยเด็กของฉันทุกครั้งที่ทำผิดพลาด

ฉันไม่มีวันลืมเช้าตรู่วันนั้น เมื่อฉันอายุ 10 ขวบ กำลังเดินตามพ่อไปที่ทุ่งนาเพื่อตักน้ำสู้ภัยแล้ง น้ำค้างยามเช้าปกคลุมไปทั่วทุ่งนา สายลมเย็นพัดผ่านต้นข้าวแห้ง พัดพาเอากลิ่นดินที่เพิ่งแตกและกลิ่นดินตะกอนจางๆ มาด้วย ฉันพยายามยกถังขึ้น มือยังอ่อนแรง ตักน้ำไม่ได้ จากนั้นถังก็หลุดจากมือและตกลงไปในคูน้ำ ฉันตกตะลึง ความผิดหวังถาโถมเข้าใส่ขณะที่มองถังจมลง เมื่อได้ยินเสียงพ่อก็รีบวิ่งตาม เงาของเขาทอดยาวไปทั่วพื้นดิน รวดเร็วจนฉันรู้สึกเหมือนลมกระโชกแรงพัดผ่าน เขาคุกเข่าลงและจุ่มมือลงในน้ำเย็น มองหาถัง มือของเขาเต็มไปด้วยรอยด้าน แต่ในขณะนั้นฉันรู้สึกว่ามันแข็งแรงผิดปกติ พ่อโน้มตัวเข้ามาใกล้หูฉัน พูดเบาๆ เสียงทุ้มต่ำและหนักแน่น หนักแน่นยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้อง “ใจเย็นๆ นะลูก ทุกอย่างจะเรียบร้อย” พ่อหยิบถังน้ำขึ้นมาวางบนมือฉัน แววตาเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นอย่างหาที่สุดมิได้ ท่านไม่ได้ดุด่าฉัน เพียงแต่จับมือฉันไว้อย่างเงียบๆ คอยชี้แนะฉันทุกครั้งที่น้ำไหลริน เช้าวันนั้น เส้นทางจากทุ่งนากลับบ้านดูสั้นลง

2. ฉันยังคงเห็นภาพพ่อนั่งครุ่นคิดพลางจิบชายามเช้า สายตาทอดมองไกลออกไปในสนามหญ้าที่ว่างเปล่า ริ้วรอยบนหน้าผากของท่านเป็นเครื่องยืนยันถึงคืนที่นอนไม่หลับหลายคืน ช่วงเวลาที่ท่านต้องกังวลกับอนาคตของเราทั้งคืน ทุกครั้งที่ฉันล้ม พ่อไม่รีบช่วยพยุงฉันลุกขึ้น แต่ปล่อยให้ฉันลุกขึ้นเอง ดวงตาของท่านมองตามไปด้วย เปล่งประกายด้วยความเชื่อมั่นว่าฉันทำได้ ทันใดนั้นพ่อก็ล้มป่วย บ่ายวันหนึ่งของต้นเดือนพฤศจิกายน ฝนตกปรอยๆ ต่อเนื่อง ตามมาด้วยลมหนาวจากทิศเหนือ พ่อเพิ่งกลับจากโรงงาน เสื้อโค้ทที่ซีดจางของท่านไม่อุ่นพอ ร่างกายสั่นเทาไปหมด คืนนั้น พ่อไออย่างหนัก เสียงแหบแห้ง ดวงตาอ่อนล้า แต่ท่านยังคงพยายามสงบสติอารมณ์ แม่ไม่อยู่ ฉันกับพี่ชายยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความเหนื่อยล้าของพ่อได้ทั้งหมด ฉันนั่งอยู่ข้างเตียง มือเล็กๆ ของฉันสัมผัสแขนพ่อ รู้สึกถึงเส้นเลือดที่โป่งพอง

ฉันกังวลมาก แต่ก็ไม่กล้าร้องไห้ ทันใดนั้นพ่อก็ลืมตาขึ้น ดวงตาของท่านดูเหนื่อยล้าและอ่อนล้า แต่ท่านก็ยังพยายามมองมาที่ฉัน ท่านยกมือขึ้น สั่นเทาพลางลูบผมฉันเบาๆ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนริมฝีปากของท่าน ดุจแสงเทียนในสายลม “ไม่ต้องห่วงนะลูก พ่อสบายดี”... เสียงของท่านแผ่วเบาและแหบพร่า แต่ช่วยขจัดความกลัวที่โอบล้อมฉันไว้ได้ เช้าวันรุ่งขึ้น แม้ท่านจะยังคงเหนื่อยล้า ท่านก็พยายามลุกขึ้น ฉันเห็นท่านเดินเข้าไปในครัวอย่างเงียบๆ เพื่อต้มโจ๊กขิงร้อนๆ ก่อนจะคลำหาของไปทำงาน ขาของท่านยังคงสั่น แต่ทุกย่างก้าวยังคงมั่นคง ท่านไม่อยากให้เราเห็นความอ่อนแอของท่าน ไม่อยากให้งานของท่านต้องสะดุด ในตอนนั้นเอง ฉันเข้าใจแล้วว่าความรักของพ่อนั้นไม่เพียงแต่เป็นดั่งสายธารอันอ่อนโยนเท่านั้น แต่ยังเป็นดั่งหินผาที่มั่นคง มั่นคง มั่นคง และเงียบงัน แม้ในยามที่ร่างกายของท่านกำลังต่อสู้กับความเจ็บป่วย

3. ตอนนี้ฉันเติบโตและเผชิญชีวิตด้วยตัวเองแล้ว ฉันจึงเข้าใจมากขึ้น ทุกการตัดสินใจ ทุกความสำเร็จที่ฉันได้รับ ล้วนมีเงาของพ่อคอยหนุนหลัง คอยช่วยเหลือและชี้นำอย่างเงียบๆ พ่อไม่ใช่แสงสว่างที่ส่องประกายนำทาง แต่พ่อเปรียบเสมือนขุนเขาที่ยืนหยัดมั่นคง มั่นคง เพียงพอให้ฉันพึ่งพาเมื่อเหนื่อยล้า และเพียงพอให้ฉันได้หากำลังใจเมื่อหลงทาง ครั้งหนึ่ง ความหุนหันพลันแล่นของฉันเปรียบเสมือนบาดแผลลึกที่ฝังลึกในความหวังของพ่อ เป็นบาดแผลที่มองไม่เห็น แต่หนักหนาสาหัสยิ่งกว่าคำตำหนิใดๆ นั่นคือปีที่ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ผ่าน ความตกใจครั้งแรกในชีวิตทำให้ฉันหดหู่และอยากละทิ้งทุกสิ่ง คืนนั้น บ้านเงียบสงบ ฉันนั่งขดตัวอยู่ในห้อง รอคอยคำตำหนิหรือสายตาที่ผิดหวัง หัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิด

แล้วประตูก็เปิดออกเล็กน้อย พ่อเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ฉันเงยหน้าขึ้นมองแววตาเศร้าสร้อยของท่าน แต่น้ำตากลับไม่ไหลออกมาเลย พ่อไม่ได้ดุด่าหรือปลอบโยนฉันอย่างเปล่าประโยชน์ ท่านเพียงแต่นั่งลงข้างๆ ฉันอย่างเงียบเชียบ ท่านเอื้อมมือมาวางบนไหล่ฉันเบาๆ มือของท่านหยาบกร้าน แต่ในขณะนั้นฉันรู้สึกราวกับได้ส่งพลังที่มองไม่เห็นมาให้ฉัน จากนั้นท่านก็พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและเชื่องช้าว่า "ลูกเอ๋ย ประตูบานหนึ่งปิดลง แต่ประตูบานอื่นๆ จะเปิดออก สิ่งสำคัญคือลูกจะกล้าลุกขึ้นยืนและก้าวต่อไปหรือไม่" ฉันเอามือปิดหน้า น้ำตาไหลรินอาบไหล่พ่อ ฉันสะอื้นไห้ราวกับต้องการขจัดความอ่อนแอและความประหม่าทั้งหมดออกไป พ่อไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงบีบไหล่ฉันเบาๆ การบีบแต่ละครั้งสม่ำเสมอและหนักแน่น ราวกับเป็นพลังใจให้กับเด็กน้อยที่กำลังดิ้นรน เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อฉันตื่นขึ้น พ่อก็ไปทำงานแล้ว บนโต๊ะทำงานของฉันมีหนังสือเกี่ยวกับคนที่ล้มเหลวแต่ไม่ยอมแพ้ และกระดาษแผ่นเล็กๆ เขียนว่า "พ่อเชื่อว่าลูกทำได้ ลุกขึ้นมาและก้าวต่อไป!" ตอนนั้นเองที่ฉันเข้าใจแล้วว่าความเงียบของพ่อมีค่ามากกว่าคำแนะนำนับพันคำ การบีบไหล่ สายตาที่มุ่งมั่น และกระดาษแผ่นเล็กๆ นั้น ล้วนเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความไว้วางใจอย่างไม่มีเงื่อนไข เป็นกำลังใจที่ไม่ต้องประกาศให้ใครรู้

กาลเวลาเปรียบเสมือนสายธารอันไร้ที่สิ้นสุด พรากพลังของพ่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง ทิ้งรอยตีนกาไว้บนใบหน้า และทำให้ผมหงอกขึ้นทุกวัน แต่ความรักของพ่อนั้นนิรันดร์ ดุจดังพระจันทร์เต็มดวงที่ลอยอยู่บนฟ้า ส่องสว่างสู่ดวงวิญญาณของลูกทุกคน

นานแค่ไหนแล้วที่เจ้าไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อ นั่งฟังเรื่องราวชีวิตของท่านเคียงข้าง ไม่เคยได้จับมือพ่อ สัมผัสถึงความโหดร้ายและความอบอุ่นจากการเสียสละ กลับมาเถิด กลับไปอยู่กับพ่อ และสัมผัสความมั่นคงที่สงบสุขที่สุดในโลก ก่อนที่กาลเวลาจะชำระล้างความรักเหล่านั้น เพราะเรามักจะตระหนักถึงคุณค่าที่แท้จริงของการโอบกอด สายตาที่ไว้วางใจ เมื่อทุกสิ่งกลายเป็นเพียงความทรงจำ และเมื่อถึงเวลานั้น แม้แต่น้ำตาเค็มๆ ก็ไม่อาจเติมเต็มช่องว่างที่ว่างเปล่าได้...

เนื้อหา: หลวงดินห์คัว

ภาพ: เอกสารอินเทอร์เน็ต

กราฟิก: Mai Huyen

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/e-magazine-lang-le-mot-bo-vai-259826.htm