ทะเลสาบเต้าเตียน - ที่ซึ่งน้ำสื่อสารกับลมหายใจของแผ่นดิน

เช้าตรู่บางคราว หมอกยังคงปกคลุมผิวน้ำทะเลสาบเต้าเตียน สายลมอ่อนๆ พัดพาผืนน้ำบางเบาดุจผ้าไหมสีเขียว เมื่อยืนอยู่หน้าทะเลสาบกว้างใหญ่ เราไม่เพียงแต่เห็นสายน้ำ แต่ยังเห็นชีวิต ณ ที่นั้น คลื่นเล็กๆ แต่ละลูกกำลังบอกเล่าเรื่องราวอันยาวนานของผืนแผ่นดิน ของผู้คน ของฤดูกาลแห่งความกระหายน้ำ ฤดูฝน และฤดูเพาะปลูก

ภาพโดย: เฟื้อกตวน

น้ำไม่เพียงแต่เป็นแหล่งกำเนิด แต่ยังเป็นจิตวิญญาณของแผ่นดินอีกด้วย

น้ำในทะเลสาบเต้าเตียนไม่เพียงแต่ถูกนำมาใช้เพื่อชลประทานไร่นา จัดหาน้ำให้แก่พื้นที่ในเมือง หรือควบคุมฤดูฝนเท่านั้น น้ำยังเป็นเสมือนเส้นเลือดใหญ่ของระบบนิเวศโดยรวม เปรียบเสมือนสายใยที่มองไม่เห็นระหว่างป่าต้นน้ำ ทุ่งนาปลายน้ำ และผู้คนที่ผูกพันกับผืนดินมาหลายชั่วอายุคน

ในลำธารนั้นมีเงาของชาวนาผู้สร้างเขื่อนในอดีต ลมหายใจของคนงานผู้เฝ้าเขื่อนทั้งกลางวันและกลางคืน และเหงื่อเงียบๆ ของผู้คนที่แบกรับ "แหล่งน้ำแห่งอนาคต"

มีคนเคยกล่าวไว้ว่า “เมื่อผู้คนลืมคุณค่าของน้ำ นั่นแหละคือตอนที่พวกเขาเริ่มกระหายน้ำ” และความจริงก็คือ มีเพียงเมื่อดวงอาทิตย์แผดเผาและแผดเผานาข้าวเท่านั้นที่เราจะมองเห็นความสำคัญของน้ำแต่ละหยดจากทะเลสาบเต้าเตียน หยดน้ำที่ไม่เพียงแต่ไหลผ่านคลองเท่านั้น แต่ยังไหลผ่านหัวใจของผู้คนบนผืนดินที่แห้งแล้งอีกด้วย

ในยุคแห้งแล้ง น้ำกลายเป็นเครื่องวัดการพัฒนา

โลก ในปัจจุบันไม่ได้วัดความมั่งคั่งด้วยทองคำสำรองอีกต่อไป แต่วัดด้วยน้ำสำรองสะอาด

ในขณะที่การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศทำให้แม่น้ำแห้งขอดและสามเหลี่ยมปากแม่น้ำต้องเผชิญกับการรุกของน้ำเค็ม ทะเลสาบ Dau Tieng ไม่เพียงแต่เป็นโครงการชลประทานเท่านั้น แต่ยังเป็นปอดของต้นไม้และความทรงจำอันชื้นแฉะสุดท้ายของดินแดนที่มีลมแรงและแดดจ้าแห่งนี้ด้วย

ทะเลสาบเต้าเตี๊ยงสอนบทเรียนอันยิ่งใหญ่แก่เราว่า “เพื่อพัฒนาอย่างยั่งยืน เราต้องฟังเสียงของน้ำก่อน”

น้ำรู้ว่าควรไปที่ไหนเมื่อผู้คนประพฤติตนอย่างชาญฉลาด และยังรู้วิธีที่จะทิ้งสถานที่ที่ผู้คนต้องการครอบครองไว้ เราไม่สามารถควบคุมน้ำได้ เราทำได้เพียงอยู่กับมัน รักษาความสะอาด และปล่อยให้มันกลับคืนสู่ผืนดินด้วยความกตัญญู

น้ำ - สัญลักษณ์แห่งการแบ่งปันและความเข้าใจ

หยดน้ำที่ตกลงสู่ทะเลสาบไม่ได้ถามว่ามันมาจากไหน แต่มันผสมผสานกับหยดน้ำนับล้าน กลายเป็นทะเลสาบอันเงียบสงบ หล่อเลี้ยงพืช ปลา และผู้คน เช่นเดียวกับสังคม คุณค่าที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่สิ่งที่แยกจากกัน แต่อยู่ที่ความสามารถในการรวมตัวเพื่อสร้างสรรค์สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าตนเอง

ทะเลสาบเต้าเตี๊ยงไม่เพียงแต่มีน้ำเท่านั้น แต่ยังเป็นปรัชญาการอยู่ร่วมกันของสรรพสิ่งอีกด้วย ป่าไม้ให้ร่มเงา ดินให้สารอาหาร ฝนให้ทรัพยากร และผู้คนให้ความรัก หากป่ารู้จักอดทน ฝนรู้จักมาในเวลาที่เหมาะสม และผู้คนรู้จักใช้อย่างพอเพียง ทะเลสาบก็จะอุดมสมบูรณ์ และหัวใจของผู้คนก็จะเขียวขจีตลอดไป

การรักษาประเทศชาติก็คือการรักษาตัวเราเอง

การอนุรักษ์ทะเลสาบเต้าเตียนไม่ได้เป็นเพียงการดูแลรักษาโครงสร้างเท่านั้น แต่ยังเป็นการรักษาพันธสัญญาระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติอีกด้วย พันธสัญญาที่ว่าเราจะไม่ทำให้โลกแห้งแล้งด้วยความโลภที่ไม่รู้จักพอ พันธสัญญาที่ว่าการพัฒนาไม่สามารถเกิดขึ้นได้ด้วยการเอาเปรียบสิ่งแวดล้อม และพันธสัญญาที่ว่า “ทะเลสาบไม่อาจเต็มเปี่ยมได้ แต่หัวใจของผู้คนกลับแห้งเหือด”

บางที น้ำก็เหมือนมนุษย์ที่ต้องได้รับการเคารพ รับฟัง และดำรงอยู่อย่างสมดุล เพราะน้ำไม่มีเสียง แต่ทุกครั้งที่เราเห็นทะเลสาบที่พื้นโผล่พ้นน้ำขึ้นมา แผ่นดินก็ส่งเสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือด้วยลมหายใจของน้ำ

น้ำเป็นเครื่องเตือนใจถึงธรรมชาติอย่างอ่อนโยน

ทะเลสาบเดาเตี๊ยงไม่เพียงแต่เป็นภาพอันเงียบสงบของ จังหวัดเตี๊ยนนิญ เท่านั้น แต่ยังเป็นข้อความอันชัดเจนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์และทรัพยากรน้ำ น้ำทุกหยดในทะเลสาบเปรียบเสมือนเม็ดความทรงจำที่เตือนใจเราว่าธรรมชาติไม่ได้ต้องการเราเพื่อความอยู่รอด แต่เราไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้หากธรรมชาติเหือดแห้งไป

การเก็บน้ำไว้วันนี้คือการรักษาวันพรุ่งนี้ เมื่อเรารู้จักก้มหัวให้กับน้ำ กตัญญูต่อสายฝน และรักษาทะเลสาบเต้าเตียนทุกหยด เรากำลังเขียนบทใหม่แห่งการพัฒนามนุษย์ บทหนึ่งที่มนุษย์และธรรมชาติก้าวไปด้วยกันสู่ความยั่งยืน โดยไม่มีใครต้องแลกสิ่งใดเพื่อความอยู่รอด

เล มินห์ ฮวน

ที่มา: https://baotayninh.vn/ho-dau-tieng-noi-nuoc-biet-noi-bang-hoi-tho-cua-dat-a195023.html