ย้อนรอยฤดูใบไม้ร่วง

ดินแดนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น “กระทะไฟ” ของทั้งประเทศ เช้าวันอันเย็นสบายและมีฝนตกปรอยๆ ของชาวดงเส้าย (จังหวัดดงนาย) เปรียบเสมือนสิทธิพิเศษที่สวรรค์และโลกประทานให้ สายลมอ่อนๆ และความรู้สึกเย็นยะเยือกในทุกเช้าคือพรที่ธรรมชาติมอบให้ทุกสิ่งหลังฤดูร้อนที่แดดจ้าและลมแรง เมื่อแสงอาทิตย์สีทองจางๆ ส่องประกายไปทั่วพื้นที่ ใบไม้แต่ละใบค่อยๆ เปลี่ยนสี จากสีเหลืองเป็นสีน้ำตาล สีแดง แล้วพลิ้วไหวไปตามกิ่งก้าน ท่ามกลางสายลมยามเช้า เราสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของสวรรค์และโลก รวมถึงในจิตใจของผู้คนอย่างชัดเจน ภาพชีวิตประจำวันที่คุ้นเคยในตรอกซอกซอยเล็กๆ เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน จังหวะชีวิตดูเหมือนจะช้าลง กลายเป็นความคิดที่สงบและผ่อนคลายมากขึ้น นั่นคือช่วงเวลาที่ฤดูใบไม้ร่วงมาถึง!

เมื่อฤดูใบไม้ร่วงมาเยือน หัวใจของฉันเปี่ยมล้นไปด้วยความทรงจำอันแสนหวานในวัยเด็ก ในยามบ่ายของฤดูใบไม้ร่วง เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน พื้นที่ทั้งหมดดูเหมือนจะถูกแต่งแต้มด้วยสีม่วงเข้ม ทำให้ก้าวเดินของฉันดูลังเลมากขึ้น บนแผงขายดอกไม้ต้นถนน ดอกแอสเตอร์สีม่วงและน้ำเงินอ่อนละมุนดุจความสงบเบญจมาศอันบอบบางและบริสุทธิ์ดึงดูดสายตาของทุกคนที่เดินผ่านไปมา และแล้ว แสงอาทิตย์เจิดจ้าแห่งฤดูร้อนก็แผ่ซ่านลงมาบนดอกเบญจมาศคิมเกืองและไดโดอา เพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับอากาศหนาวเย็นในฤดูใบไม้ร่วง และทำให้มุมต่างๆ ของพื้นที่ซึ่งดอกไม้เหล่านี้อยู่นั้นสดใสขึ้น ขณะมองดูพระอาทิตย์ตกดิน หัวใจของฉันเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ไม่อาจบรรยายได้ ทั้งสุขและเศร้าอย่างไม่มีเหตุผล ฉันรู้สึกถึงความเล็กน้อยของมนุษย์ต่อหน้าจักรวาลอันกว้างใหญ่ และตระหนักว่าชีวิตนั้นมีค่าเพียงใด!

ช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงก็เป็นช่วงเวลาแห่งการเตรียมตัวสำหรับปีการศึกษาใหม่เช่นกัน ฉันเดินตามแม่ไปที่สวน เก็บผลไม้สุกไปขายที่ตลาด เพื่อที่แม่จะได้มีเงินซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้พี่สาว หนังสือ ปากกา และบางครั้งก็รองเท้าแตะใหม่ ฉันวิ่งตามตะกร้าสินค้าหอมๆ ของแม่ เพราะตะกร้าสองใบนั้นก็เหมือนกับร้านขายของชำเล็กๆ ทั่วไป มีทั้งฝรั่ง น้อยหน่า มะเฟือง มะเฟืองเทศ และเกรปฟรุต ส่วนมะนาว มะเฟือง ขมิ้น ขิง ตะไคร้ และพืชอื่นๆ ที่แม่ปลูกไว้ในสวน ลูกน้อยหน่าสุกมีสีเหลืองทองส่งกลิ่นหอมไปทั่วสวน กลิ่นหอมของฝรั่งและน้อยหน่าลอยมาตามทางที่ฉันเดินไปยังตลาด เมื่อเห็นฉันมองตะกร้าปอฉวนที่คนเอามาจากที่สูงขายด้วยความปรารถนา แม่ก็ยื่นเหรียญห้าเซ็นต์ให้ฉันและบอกให้ซื้อ ฉันยื่นเหรียญให้คนขายอย่างมีความสุข เพื่อรับผลปอฉวนประมาณสิบลูกเสียบไม้ พอเห็นฉันกินน้ำสีม่วงที่มุมปาก แม่ก็ใช้เสื้อเช็ดน้ำออก แล้วดุฉันอย่างเอ็นดูว่า "ใครกินเข้าไปเนี่ย ทำไมรีบร้อนแบบนี้"

ฉันจำไม่ได้หรือเล่าให้คุณฟังถึงเรื่องราวทั้งหมดในสวนของเรา เพราะทุกๆ สองสามวัน ฉันเห็นแม่ถือตะกร้าไปตลาดหลังจากเก็บเกี่ยวผลผลิตในช่วงบ่าย จริงอยู่ที่ในสมัยนั้นไม่มีฤดูไหนที่ผลไม้มากมายเท่าฤดูใบไม้ร่วง! สมัยที่ประเทศยังลำบาก ต้องกินมันสำปะหลังผสมมันฝรั่ง การได้กินผลไม้สุกๆ ในสวนอย่างอิสระก็ไม่ต่างอะไรกับงานเลี้ยงที่ฤดูใบไม้ร่วงมอบให้เด็กๆ

สำหรับเด็กๆ แล้ว เดือนสิงหาคมซึ่งเป็นวันเพ็ญเดือนสิบสอง น่าจะเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่สุดหลังจากวันตรุษจีน ชายหนุ่มและหญิงสาวแบ่งกลุ่มกันออกไปเยี่ยมครอบครัวต่างๆ เพื่อรวบรวมเงินบริจาคเพื่อจัดเทศกาลไหว้พระจันทร์ให้กับเด็กๆ ในละแวกบ้าน ครอบครัวต่างๆ จึงนำฝรั่ง ส้มโอ และอ้อยมาบริจาค บางครอบครัวนำถั่วลิสงคั่ว ข้าวโพด และแม้แต่กระดาษห่อข้าวมาปิ้งที่ลานสหกรณ์ พวกเรารวมตัวกันดูเหล่าชายหญิงนำผลไม้แต่ละกองมาวางเรียงบนถาดทองแดงและตกแต่งด้วยดอกไม้นานาชนิด วันหนึ่ง ด้วยเงินสนับสนุนเล็กน้อยจากสหกรณ์ สหภาพเยาวชนจึงซื้อขนมไหว้พระจันทร์มาเพิ่มอีกสองสามแถว สำหรับฉันแล้ว ไม่มีอะไรอร่อยไปกว่าขนมไหว้พระจันทร์ที่แบ่งปันกันในคืนวันไหว้พระจันทร์ที่ลานบ้านของชุมชนในสมัยนั้น หลังจากการแสดงไม่กี่รอบ พวกเราก็ส่งเสียงเชียร์และทำลายบรรยากาศงานเลี้ยง จากนั้นก็สนุกสนานไปกับการละเล่นพื้นบ้าน ทำให้ลานบ้านเต็มไปด้วยความโกลาหล แม่ของฉันนั่งกับผู้หญิง เคี้ยวหมาก พูดคุยกันเรื่องเด็กๆ พืชผล และไร่นา คนวัยกลางคนนั่งอยู่บนพื้นอิฐรอบวิทยุเล็กๆ ของหัวหน้าทีม ข่าวเพิ่งจบไป เสียงวิพากษ์วิจารณ์ โลก และสถานการณ์ภายในบ้านก็ดังกึกก้องอยู่ที่มุมสนาม ไม่มีใครสังเกตเห็นคนหนุ่มสาวที่ค่อยๆ แยกย้ายกันไปเป็นคู่ๆ จากบรรยากาศอึมครึมในสนามบ้านเรือนส่วนกลาง น้ำค้างยามค่ำคืนเปียกโชกจนหัวฉันเปียก แต่แม่ต้องโทรหาฉันสามสี่ครั้งกว่าจะออกจากสนามบ้านเรือนส่วนกลางด้วยความเสียใจ และทุกครั้งที่เด็กๆ หยุดร้อง ผู้ใหญ่ก็จะเดินออกไปทีละคน เสียงกระซิบกระซาบตามรอยเท้าของผู้คนจากทุกทิศทุกทาง บนเส้นทางเล็กๆ กลับบ้าน ฉันเดินตามแม่ไปพลางมองพระจันทร์เต็มดวงในฤดูใบไม้ร่วงที่ไล่ตามฉันมา

ตลอดหลายเดือนที่จากบ้านไป ล่องลอยไปตามกระแสชีวิต หัวใจของฉันยังคงจดจำบ้านเกิดของฉันเสมอ และในช่องความทรงจำนั้น ย่อมมีช่องว่างสำหรับเก็บฤดูใบไม้ร่วงอันแสนอบอุ่นและหอมหวานของบ้านเกิดอันเป็นที่รักของฉันอยู่เสมอ และแล้วเช้าวันนี้ สายฝนปรอยๆ และลมหนาวที่หาได้ยากของภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้ ก็ทำให้ฉันนึกถึงบทกวีอันไพเราะเกี่ยวกับฤดูใบไม้ร่วงของกวีฮูถิงห์: "ทันใดนั้น ฉันก็จำกลิ่นฝรั่งได้/สูดหายใจรับลมหนาว/หมอกจางๆ ลอยล่องไปตามตรอกซอกซอย/ราวกับฤดูใบไม้ร่วงมาเยือน!"

จิตวิญญาณ

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202508/lang-dang-thu-ve-82d1e40/