สมุดเยี่ยมชม

มีข้อความที่ดูไร้เดียงสาและงุ่มง่ามเล็กน้อย แต่จริงใจอย่างยิ่ง มีกระดาษหลายแผ่นที่เต็มไปด้วยรูปวาดรูปหัวใจ บทกวีประจำโรงเรียน และคำสัญญาที่ว่า "พรุ่งนี้อย่าลืมกัน" ที่ฟังดูอ่อนโยนและเรียบง่าย แต่กลับทำให้หัวใจเจ็บปวด

สำหรับพวกเราคนรุ่น 8X ตอนปลาย สมุดภาพมีคุณค่าอย่างยิ่ง สมุดภาพเหล่านี้ตกแต่งด้วยสีสันหลากหลาย บางคนใช้สมุดแบบล็อก บางคนใช้สมุดแบบสันห่วง

หลังจากเขียนหน้าแรกอย่างละเอียดแล้ว ฉันก็ส่งสมุดบันทึกให้เพื่อนร่วมชั้น ปกติแล้วพวกเขาจะเริ่มต้นด้วยการแนะนำชื่อ วันเกิด งานอดิเรก ที่อยู่ และเบอร์โทรศัพท์บ้าน (ถ้ามี) ส่วนคนที่พอมีเวลาถ่ายรูปที่เกาหลีก็รีบแปะลงไปทันที ส่วนคนอื่นๆ ก็แปะรูปติดบัตรประชาชนลงไปด้วย

ฉันยังจำได้อย่างชัดเจนถึงครั้งแรกที่ฉันเขียนหนังสือรุ่นให้คุณ ปากกาในมือสั่นไปหมด หลังจากแนะนำตัวคร่าวๆ ฉันก็ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนดี ฉันควรจะเขียนอะไรดีถึงจะบอกคุณว่าฉันซาบซึ้งใจคุณมากแค่ไหน

ให้ฉันนึกถึงตอนที่คุณหัวเราะตอนที่คุณพูดตลกกับฉัน จำตอนบ่ายที่พวกเราทุกคนนำมะม่วงเขียว ฝรั่ง และพริกเกลือมาใช้เวลาพักผ่อนรวมกันเป็นกลุ่มประมาณสามห้าคนเพื่อกินข้าว พูดคุย และหัวเราะอย่างมีความสุข จำตอนที่พวกเราปั่นจักรยานด้วยกันเกือบสิบกิโลเมตรเพื่อซื้อหนังสือพิมพ์ Hoa Hoc Tro...

บางคนเลือกที่จะเขียนข้อความสั้นๆ ลงในสมุดลายเซ็น ในขณะที่บางคนตกแต่งทุกซอกทุกมุมอย่างพิถีพิถัน โดยกดกลีบดอกราชพฤกษ์หรือกระดาษห่อขนมลงไป แต่ไม่ว่าจะรูปแบบใด แต่ละหน้าก็เป็นส่วนหนึ่งของหัวใจที่บอกลา

แล้วพรุ่งนี้เราแต่ละคนก็จะแยกย้ายกันไป สมุดบันทึกเหล่านั้นจะถูกเก็บอย่างทะนุถนอมไว้ในลิ้นชักหรือมุมโต๊ะ บางครั้งเราก็เผลอเปิดมันออก แล้วเราก็ได้สัมผัสกับช่วงเวลาที่ไร้กังวล ช่วงเวลาแห่งความรักที่ผ่านไปอย่างเงียบๆ แล้วเราจะยิ้มและรู้สึกอบอุ่น เพราะครั้งหนึ่งเราเคยมีวันเวลาที่งดงามเช่นนี้

ดังนั้น ฤดูกาลของหนังสือรุ่นจึงเป็นฤดูกาลของการเขียนที่เต็มไปด้วยอารมณ์ การกอดที่แสนยาวนาน การจับมือที่แน่น ความเสียใจ และแม้กระทั่งความรักที่ไม่ตั้งใจของรักครั้งแรกที่โรงเรียน

เกือบ 20 ปีผ่านไป ความทรงจำช่วงฤดูร้อนสุดท้ายของชีวิตมัธยมปลายยังคงอยู่ในใจฉัน ขณะที่ฉันนั่งลงเขียนบทกวีเหล่านี้ เนื้อเพลงคุ้นหูจากเพลง “Love Poetry” ก็ผุดขึ้นมาในหัว “เส้นในสมุดลายเซ็นเปียกโชกไปเสียแล้วก่อนที่ฉันจะได้เขียนมันลงไป/ดอกไม้สีแดงไม่เคยมอบให้ฉันเลยสักครั้ง/ความทรงจำนั้นอยู่ในบ่ายวันฝนตกหลังเลิกเรียน/เราสองคนอยู่บนเส้นทางเดียวกัน ทำไมฉันถึงรู้สึกคิดถึงเหลือเกิน”