แม่และแม่น้ำ

(หนังสือพิมพ์ กวางงาย ) - หลังจากการเดินทางท่องเที่ยวแต่ละครั้ง ผู้คนต่างต้องการพึ่งพาบ้านเกิดของตนเพื่อหาที่พักพิงและความสะดวกสบาย บางทีเพียงแค่ความทรงจำอันแสนหวานเพียงไม่กี่บรรทัดก็เพียงพอที่จะบรรเทาและคลายความกังวลทั้งหมดได้ ฉันพึ่งพาบ้านเกิดของฉันเช่นนั้นทุกครั้งที่ใจของฉันเหงาและคิดถึง แต่ฉันก็ไม่มีเวลากลับไป...

ความคิดถึงบ้านเกิดของฉันเริ่มต้นจากความคิดถึงแม่ ทุกครั้งที่คิดถึงแม่ ฉันมักจะนึกถึงแม่น้ำในบ้านเกิด แม่น้ำที่ไหลอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เงียบสงบ และอ่อนโยน ไม่ว่าจะใสหรือขุ่น เต็มหรือว่างเปล่า แม่น้ำนั้นก็ซื่อสัตย์เสมอ เช่นเดียวกับแม่ของฉันที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยความรักอันลึกซึ้งไร้ขอบเขต

(ภาพประกอบ)

ชั้นตะกอนน้ำพาถูกทับถมและเพาะปลูกอย่างขยันขันแข็งเพื่อให้ทุ่งนาเขียวขจีด้วยต้นหม่อนและนาข้าว แม่น้ำคดเคี้ยวและโค้งงอโอบล้อมพื้นที่หมู่บ้านไว้ ชาวบ้านในบ้านเกิดของฉันพึ่งพาแม่น้ำในการดำรงชีวิต และดำเนินชีวิตต่อไปเช่นเดียวกับผู้คนที่อดทนต่อความยากลำบากและลอยไปกับคลื่น ฤดูกาลแล้วฤดูกาลเล่า ปลาและกุ้งเป็นพรอันนิรันดร์ที่แม่น้ำมอบให้ และแม้ว่าบางครั้งจะว่างเปล่า บางครั้งก็เต็ม แต่พวกมันยังคงเต็มไปด้วยความกตัญญู

แม่น้ำ ฉันคิดถึงวัยเด็กมาก ทุกๆ บ่าย ฉันจะใช้เวลาไปกับการดำน้ำกับเพื่อนในวัยเด็ก เด็กๆ ผอมๆ ผิวคล้ำเหล่านั้นใช้เวลาตลอดฤดูร้อนในการขุดหาหอยแมลงภู่ จับหอยแครง ตกปลา และทอดแหที่ปลายหาดและหัวแก่ง ในฤดูแล้ง พวกเขาจะลุยโคลนเพื่อจับปูและปลา แม่น้ำมอบสิ่งดีๆ มากมายให้กับฉัน ทั้งผลผลิตจากสี่ฤดูกาล รวมถึงความทรงจำในวัยเด็กมากมายที่ไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำของฉัน

ทุกครั้งที่พระอาทิตย์ตกตอนบ่าย ลมใต้จะพัดขึ้น แสงตะวันจะสาดส่องลงมาบนแม่น้ำของบ้านเกิดของฉันเป็นสีแดงเข้ม ทุกครั้งที่ฉันเดินไปตามคันดิน มองไปที่สะพานไม้ไผ่ก็จะเห็นร่างของแม่ที่กำลังเดินกะเผลกด้วยไม้เท้าที่สะพายไหล่ ในความทรงจำในวัยเด็กของฉัน ทุกๆ วัน แม่มักจะขึ้นเรือจากเช้าตรู่ไปยังเกาะอีกฝั่งของแม่น้ำ ขายปลาใส่ตะกร้า โดยส่วนใหญ่เป็นปลาเฮอริงย่างและซาร์ดีน ฉันไม่รู้ว่าแม่ได้กำไรเท่าไร แต่แม่มักจะกลับมาตอนดึกๆ บางครั้งก็เอาปลามาแลกกับมันฝรั่ง ถั่ว...

แม่น้ำสายนี้เปี่ยมด้วยความรักและความรักใคร่ แม่คอยปกป้องเรา น้ำในแม่น้ำสายนี้หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของเรามาตั้งแต่เด็ก ตะกอนน้ำทุกหยดถูกเก็บรักษาไว้อย่างดีผ่านความผันผวนของชีวิตเพื่อสร้างเราให้มีรูปร่างสูงและใหญ่ เหมือนแม่ของฉันที่พูดน้อย อดทนและถ่อมตัวเมื่อต้องเผชิญกับการต่อรองและความเคียดแค้น แม่ไม่ให้เงินฉัน แต่สิ่งที่เธอทิ้งไว้ให้ฉันคือมรดกแห่งความเป็นมนุษย์ ฉันเรียนรู้จากความอดทนและความกตัญญูของแม่ เพื่อที่หัวใจของฉันจะหนักอึ้งอยู่เสมอด้วยความปรารถนาถึงรากเหง้าและบ้านเกิดเมืองนอนของฉัน รู้จักที่จะโหยหาป่าไผ่ ชายฝั่ง เรือข้ามฟากที่จอดทอดสมออยู่ที่ท่าเรือร้างซึ่งรอคอยใครบางคน...

หลังจากเดินเที่ยวเล่นในตัวเมืองอันพลุกพล่านมาเป็นระยะทางหลายไมล์ ฉันอยากจะกลับไปที่แม่น้ำ กลับไปที่หมู่บ้าน เพื่อชะล้างความเศร้าโศกและฝุ่นละอองทั้งหมด นั่งอยู่กลางบ้านเกิดของฉันและคิดถึงแม่แบบเลื่อนลอยราวกับตอนที่ฉันยังเป็นเด็กในอดีต...

เอ็นจีโอเดอะแลม

ข่าวที่เกี่ยวข้อง:

แหล่งที่มา