แม่และแม่น้ำ

(หนังสือพิมพ์ กวางงาย ) - หลังจากการเดินทางท่องเที่ยวแต่ละครั้ง ผู้คนต่างต้องการพึ่งพาบ้านเกิดของตนเพื่อหาที่พักพิงและความอบอุ่นใจ บางทีแค่ความทรงจำแสนหวานเพียงไม่กี่บรรทัดก็เพียงพอที่จะบรรเทาและคลายความกังวลทั้งหมดลงได้ ฉันพึ่งพาบ้านเกิดของฉันเช่นนั้นทุกครั้งที่หัวใจเหงาและโหยหา แต่ฉันก็ไม่มีเวลากลับไป...

ความคิดถึงบ้านเกิดของฉันเริ่มต้นจากความโหยหาแม่ ทุกครั้งที่คิดถึงแม่ ฉันมักจะนึกถึงแม่น้ำในบ้านเกิด แม่น้ำที่ไหลอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เงียบสงบ และอ่อนโยน ไม่ว่าจะใสหรือขุ่นมัว เต็มเปี่ยมหรือว่างเปล่า แต่ก็ยังคงซื่อสัตย์เสมอ เฉกเช่นแม่ผู้มีชีวิตเรียบง่าย แต่เปี่ยมล้นด้วยความรักอันลึกซึ้งไร้ขอบเขต

(ภาพประกอบ)

ชั้นตะกอนดินถูกทับถมและเพาะปลูกอย่างพิถีพิถัน ทำให้ทุ่งนาเขียวขจี อุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นหม่อนและนาข้าว แม่น้ำคดเคี้ยวและโค้งงอโอบล้อมผืนดินในหมู่บ้าน ชาวบ้านในบ้านเกิดของฉันพึ่งพาอาศัยแม่น้ำเพื่อการยังชีพ และสืบทอดชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนที่ต้องทนทุกข์ทรมานและลอยเคว้งไปกับคลื่น ปลาและกุ้งคือพรอันเป็นนิรันดร์ที่แม่น้ำประทานให้ในทุกฤดูกาล แม้บางครั้งจะว่างเปล่า บางครั้งเต็มเปี่ยม แต่ก็ยังคงเปี่ยมล้นด้วยความกตัญญู

โอ้แม่น้ำ ฉันคิดถึงวัยเด็กเหลือเกิน ทุกบ่ายฉันใช้เวลาดำน้ำกับเพื่อนสมัยเด็ก เด็กๆ ผอมแห้งผิวคล้ำเหล่านั้นใช้เวลาตลอดฤดูร้อนขุดหาหอยแมลงภู่ จับหอยกาบ ตกปลา และทอดแหที่ปลายหาดและต้นน้ำแก่ง ในฤดูแล้ง พวกเขาลุยโคลนเพื่อหาปูและปลา แม่น้ำมอบสิ่งดีๆ มากมายให้ฉัน ทั้งผลผลิตจากสี่ฤดู พร้อมกับความทรงจำวัยเด็กมากมายที่ไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำ

ทุกครั้งที่พระอาทิตย์ตกดินยามบ่าย ลมใต้พัดแรงขึ้น เงาของพระอาทิตย์ตกจะทอดลงมาบนแม่น้ำบ้านเกิดของฉัน เป็นสีแดงเข้ม ทุกครั้งที่ฉันเดินเลียบเขื่อน มองไปยังสะพานไม้ไผ่ จะเห็นร่างของแม่ที่เดินกะเผลกกลับมาด้วยไม้เท้า ในความทรงจำวัยเด็ก ทุกๆ วัน แม่มักจะขึ้นเรือตั้งแต่เช้าตรู่ไปยังเกาะอีกฝั่งของแม่น้ำ ขายปลาใส่ตะกร้า ส่วนใหญ่เป็นปลาเฮร์ริงย่างและปลาซาร์ดีน ฉันไม่รู้ว่าแม่ได้กำไรเท่าไหร่ แต่แม่มักจะกลับมาตอนดึกๆ บางครั้งก็แลกปลากับมันฝรั่ง ถั่ว...

สายน้ำแห่งความรักที่เปี่ยมล้นด้วยความรักใคร่ดุจสายน้ำ มารดาผู้เปี่ยมด้วยความรักและการปกป้องคุ้มครอง สายน้ำแห่งสายน้ำบ้านเกิดหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของเรามาตั้งแต่เด็ก ตะกอนน้ำทุกหยดถูกเก็บรักษาไว้อย่างทะนุถนอมท่ามกลางความผันผวนของชีวิต หล่อหลอมให้เราเป็นรูปร่างที่สูงใหญ่ เฉกเช่นแม่ผู้ประหยัดคำพูด อดทนต่อความยากลำบาก และถ่อมตนแม้ต้องเผชิญกับการต่อรองราคาและความคับแค้นใจมากมาย แม่ไม่ได้ให้เงินทอง แต่มรดกที่ท่านทิ้งไว้ให้ฉันคือมรดกแห่งการเป็นมนุษย์ ฉันเรียนรู้จากแม่ผู้อดทนและสำนึกในบุญคุณ เพื่อที่หัวใจของฉันจะหนักอึ้งด้วยความปรารถนาถึงรากเหง้าและบ้านเกิดเมืองนอน รู้จักโหยหาป่าไผ่ หาดทราย และเรือข้ามฟากที่จอดทอดสมออยู่ที่ท่าเรือร้าง รอคอยใครสักคน...

หลังจากเดินเตร่ไปในเมืองหลวงอันพลุกพล่านเป็นระยะทางไกลๆ แต่ละครั้ง ฉันอยากจะกลับไปที่แม่น้ำ กลับไปที่หมู่บ้านเพื่อชำระล้างความเศร้าโศกและฝุ่นละอองทั้งหมด นั่งอยู่กลางบ้านเกิดของฉันและคิดถึงแม่แบบเหม่อลอยเหมือนตอนที่ฉันยังเป็นเด็กในอดีต...

เอ็นจีโอ เดอะ แลม

ข่าวที่เกี่ยวข้อง:

แหล่งที่มา