ฤดูพายุ ฤดูแห่งความเจ็บปวด

ฉันเกิดที่ภาคกลางซึ่งลมลาวพัดแรงทุกฤดูร้อน ฝนตกหนาวจัดในฤดูหนาว และพายุฝนฟ้าคะนองบ่อยครั้ง ทำให้ท้องฟ้าและพื้นดินเอียง

ภาพประกอบ (AI)

ฉันเกิดที่ภาคกลาง ซึ่งลมลาวแผดเผาทุกฤดูร้อน ฝนตกหนักในฤดูหนาว และพายุพัดกระหน่ำบ่อยครั้ง ทำให้ท้องฟ้าและพื้นดินเอียง บางครั้งพายุก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับสัญญาณเตือน แต่บางครั้งก็รุนแรง ทิ้งร่องรอยลึกไว้ในความทรงจำของผู้คนในบ้านเกิดของฉัน เมื่อเผชิญกับภัยพิบัติทางธรรมชาติ ผู้คนในบ้านเกิดของฉันเปรียบเสมือนต้นไม้ที่ยืนหยัด ยอมจำนนต่อสายลมแต่ไม่หักโค่น

ก่อนพายุจะมาถึง ลำโพงในละแวกบ้านก็ดังกระหึ่มไม่หยุด เตือนให้แต่ละครอบครัวเตรียมตัว ผู้ใหญ่และเด็กต่างวิ่งออกไปตามตรอกซอกซอยและสนามหญ้า ทุกคนต่างมีสีหน้ากังวล ผู้หญิงและแม่ๆ ต่างยุ่งอยู่กับการล้างข้าว จัดเรียงขวดน้ำปลา ขวดน้ำมัน และจัดข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นในบ้าน ผู้ชายปีนขึ้นไปบนหลังคา ผูกไม้ไผ่ให้แน่น เสริมรั้ว และเพิ่มแผ่นไม้ไผ่เข้าไปอีก ดูเหมือนคนทั้งละแวกบ้านจะหายใจเป็นจังหวะเดียวกัน เตรียมพร้อมรับมือกับ “ความพิโรธ” ที่กำลังจะมาถึง

บ้านของฉันก็เหมือนกัน แม่ของฉันปิดหน้าต่างอย่างพิถีพิถัน เลื่อนโต๊ะเก้าอี้ไปไว้มุมห้อง และเติมน้ำใส่โอ่งไว้เผื่อไฟดับหรือน้ำดับ การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งนั้นช้าแต่เด็ดขาด ราวกับทหารที่คุ้นเคยกับการรบ ฉันรู้ว่าทำไมแม่ถึงระมัดระวังตัวนัก เพราะหลายครั้งแม่ต้องตื่นนอนทั้งคืน คอยเปิดตะเกียงไว้รับลมแรง ฉันทำได้เพียงนั่งเงียบๆ อยู่ที่มุมห้อง มองร่างผอมบางที่ไหวเอนอยู่ใต้ตะเกียงน้ำมันสีเหลือง หัวใจของฉันเต็มไปด้วยอารมณ์ต่างๆ ทั้งความรักที่มีต่อแม่ ความกังวล และความสิ้นหวังที่ไม่อาจช่วยได้ พ่อของฉันไปทำงานไกลและแทบจะไม่ได้กลับบ้าน ดังนั้นในวันที่มีพายุ มีเพียงแม่กับฉันเท่านั้นที่คอยพึ่งพากันและช่วยเหลือกัน

ความทรงจำในค่ำคืนอันแสนวุ่นวายเหล่านั้นยังคงติดตรึง ลมกรรโชกแรงอยู่ข้างนอก กระเบื้องหลังคาส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด และบ้านทั้งหลังสั่นไหวราวกับร่างกายที่เหนื่อยล้ากำลังต่อสู้กับพลังที่มองไม่เห็น ในแววตาไร้เดียงสาของฉัน ไม่เพียงแต่มีลมและฝนอยู่ข้างนอกเท่านั้น แต่ยังมีอสูรกายยักษ์คำรามทำลายล้างทุกสิ่ง ฉันขดตัวสั่นเทา ซุกหน้าลงในอ้อมกอดของแม่ ซึ่งเป็นที่หลบภัยที่สงบสุขที่สุด ขอบคุณพระเจ้า บ้านของฉันสร้างอยู่บนเนินเขาสูงชัน แม้จะหวาดกลัว แต่ก็ยังรู้สึกปลอดภัยอยู่บ้าง ทว่าในตอนนั้น ความกังวลของฉันกลับผุดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงท้าว เพื่อนสนิทของฉันที่อยู่สุดปลายหมู่บ้าน ใกล้ริมแม่น้ำใหญ่ ทุกฤดูน้ำหลาก น้ำมักจะท่วมบ้านของเธอ ฉันสงสัยว่าบ้านหลังเล็กๆ ของท้าวจะแข็งแรงพอที่จะต้านทานลมแรงข้างนอกได้หรือไม่ เธอจะขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของแม่ ปลอดภัยเหมือนฉันในตอนนี้ หรือเธอจะตื่นตระหนกและเฝ้ามองสายน้ำที่รออยู่หน้าประตูบ้าน

ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วงและไม่หยุดหย่อน ราวกับต้องการกวาดล้างทุกสิ่งไป ถนนในหมู่บ้านที่คุ้นเคยกลับกลายเป็นลำธารโคลนตม น้ำเอ่อล้นรั้ว พัดพาใบไม้ร่วงและกิ่งไม้แห้ง สวนรกร้าง ไหวเอนไปตามสายลม ทว่าชาวบ้านของฉันกลับไม่หวั่นไหว ภายใต้แสงตะเกียงน้ำมันที่ริบหรี่ ทอดเงาลงบนหลังคาที่เปียกชื้น มือที่ด้านชาผูกไม้ไผ่แต่ละแผ่นอย่างอดทน อุดช่องว่างที่ลมพัดผ่าน ฤดูพายุในบ้านเกิดของฉันไม่เพียงแต่เป็นความกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า การต่อสู้กับธรรมชาติ แต่ยังเป็นฤดูกาลแห่งความรักของมนุษย์ เมื่อลมพัดแรงในหมู่บ้าน ตะเกียงน้ำมันก็ยังคงริบหรี่ ผู้คนแวะเวียนมาที่บ้านของกันและกัน แลกเปลี่ยนข้าวสารห่อหนึ่ง เกลือเล็กน้อย น้ำขวดสองสามขวด หรือเพียงแค่จับมือกัน เป็นคำพูดให้กำลังใจที่อบอุ่น แขนทั้งสองเหยียดออก โอบกอดกัน ไม่เพียงแต่เพื่อประคองหลังคา แต่ยังเพื่อสร้างบ้านทางจิตวิญญาณอีกด้วย ท่ามกลางสายฝนและลมที่พัดผ่าน ผู้คนยังคงมองเห็นเปลวไฟแห่งความรัก การแบ่งปัน และความสามัคคีของภาคกลางที่ส่องสว่างเจิดจ้า ยาวนานไม่ต่างจากผืนแผ่นดินแห่งนี้

แม่ของฉันมักจะพูดว่า “พายุพัดมาแล้วก็ไป แต่ความรักยังคงอยู่” แท้จริงแล้ว หลังพายุพัดผ่านไปแต่ละครั้ง เมื่อกระเบื้องหลังคายังคงรกรุงรังและสวนก็โล่งเตียน ผู้คนในบ้านเกิดของฉันจะมารวมตัวกันเพื่อสร้างชีวิตใหม่ เสียงไม้กวาดกวาดลานบ้าน เสียงผู้คนเรียกหากัน เสียงหัวเราะที่ผสมผสานกับความยากลำบาก... ทั้งหมดนี้หลอมรวมกันเป็นบทเพลงแห่งการฟื้นฟู

ฉันรู้สึกเสียใจแทนชาวเวียดนามตอนกลาง ที่ซึ่งแผ่นดินคับแคบ อากาศแปรปรวน และพายุที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต! แม้จะมีคลื่นลมแรง แต่ก็มีหัวใจที่เข้มแข็ง แข็งแกร่งดุจหินผา ยืดหยุ่นดุจทรายทะเล เปี่ยมด้วยความรักในหมู่บ้าน เปี่ยมด้วยความรักในชุมชน และเปี่ยมด้วยสายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น ดั่งหลังคาเล็กๆ แต่แข็งแกร่งท่ามกลางพายุ ผู้คนในบ้านเกิดของฉันยืนหยัดอย่างมั่นคงท่ามกลางพายุ.../

ลินห์ เชา

ที่มา: https://baolongan.vn/mua-bao-mua-thuong-a201569.html