ฤดูดอกไม้ Lagerstroemia - วันสีม่วงแสนฝัน

เบียนฮวาในต้นเดือนพฤษภาคม ดอกลาเกอร์สโตรเมียสีม่วงเริ่มบานสะพรั่งอย่างอุดมสมบูรณ์ ย้อมท้องฟ้ามุมหนึ่งของเมืองอุตสาหกรรมที่ดูเหมือนจะแห้งแล้งให้เป็นสีม่วง เบียนฮวากำลังอยู่ในช่วงที่งดงามที่สุด คือช่วงที่ดอกลาเกอร์สโตรเมียบานสะพรั่งอย่างเขินอายหลังฝนแรกของฤดูร้อน ช่วงเวลาแห่งท้องฟ้าสีม่วงที่สั่นไหว ปลุกความทรงจำมากมายและความรักมากมายในตัวฉัน

ตามถนนที่คุ้นเคยอย่างถนนเหงียนอ้ายก๊วก ถนนฟามวันถวน ถนนหวิญวันเง และถนนเจิ่นกงอาน โดยเฉพาะสวนสาธารณะริมถนนเหงียนวันตรีที่ฉันมักจะเดินคนเดียวทุกบ่าย ดอกไม้สีม่วงจะแข่งกันอวดสีสัน ดอกไม้นี้ไม่ได้ส่งเสียงดังกึกก้องเหมือนดอกฟีนิกซ์แดง ไม่ได้เย่อหยิ่งเหมือนกุหลาบกำมะหยี่ และไม่มีสีสันสวยงามเหมือนดอกไฮเดรนเยีย ดอกไม้สีม่วงมีความงามที่อ่อนโยน อ่อนโยนดุจหญิงสาวผู้ซ่อนเร้นความรู้สึกไว้ในแววตา มีเพียงผู้ที่อ่อนไหวอย่างแท้จริงเท่านั้นที่จะรับรู้ได้

ฉันรักสีม่วง สีม่วงเป็นสีแห่งความภักดี สีม่วงเป็นสีแห่งความฝัน ดังนั้นทุกครั้งที่ฤดูกาลของดอกลาเกอร์สตรอเมียมาถึง หัวใจของฉันก็จะเต้นระรัว บางครั้งแค่ช่อดอกไม้เล็กๆ ที่โผล่พ้นกำแพงเก่าๆ ก็ทำให้ฉันหยุดนิ่งอยู่นาน ถ่ายรูปและทะนุถนอมมันไว้ ราวกับเพิ่งได้ถือท้องฟ้าแห่งความเยาว์วัยไว้ในมือ

บ่ายวันนี้ ฉันเดินเล่นคนเดียวบนถนน ต้นลาเกอร์สโตรเมียโบราณแผ่กิ่งก้านสาขา ร่มเงาถนนยาวเหยียด ลมพัดมาจากแม่น้ำ ด่งนาย พัดชุดอ๋าวหญ่ายสีขาวของนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งเรียนจบปลิวไสว ฉันนึกภาพตัวเองเมื่อหลายปีก่อนในชุดสีขาว กำลังกดกลีบดอกลาเกอร์สโตรเมียลงในสมุดบันทึก ครั้งหนึ่งเคยรีบเขียนชื่อใครบางคนในบ่ายเดือนพฤษภาคมที่แสนจะโศกเศร้า

วันนี้ร้านกาแฟที่คุ้นเคยตรงหัวมุมถนนโว่ถิเซาคนเบาบาง ฉันสั่งกาแฟเย็นแก้วหนึ่งแล้วนั่งริมหน้าต่างมองต้นไม้ สีม่วงของดอกลาเกอร์สโตรเมียสะท้อนอยู่ในแววตา ทำให้หัวใจฉันเต้นช้าลง ฉันเปิดสมุดบันทึกเล่มเก่า กลีบดอกลาเกอร์สโตรเมียที่ถูกกดอย่างประณีตตอนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ยังคงอยู่เหมือนเดิม กลีบดอกแห้งและเปลี่ยนเป็นสีม่วงอ่อน แต่ข้อความด้านล่างยังคงชัดเจน “คืนวัยสิบเจ็ดในเดือนพฤษภาคมด้วยดอกลาเกอร์สโตรเมีย”

ชื่อนั้นหายไปจากฉันแล้ว แต่ความทรงจำเกี่ยวกับฤดูดอกไม้แรกยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ฉันจำช่วงบ่ายที่มีแดดจ้าได้ เมื่อเพื่อนๆ ปั่นจักรยานกลับบ้านจากโรงเรียน ผ่านถนนสีม่วงที่ปกคลุมไปด้วยดอกไม้ร่วงหล่น บางคนหัวเราะลั่นเมื่อดอกไม้ร่วงหล่นลงมา ขณะที่บางคนเก็บกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่นใส่ตะกร้าจักรยาน บอกว่าจะเก็บไว้เขียนจดหมายรัก วัยเรียนนั้น มีเพียงความรู้สึกแรกเริ่มและท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีม่วง

ฉันเคยได้ยินคนพูดว่าดอกลาเกอร์สโตรเมียคือดอกไม้แห่งความรักที่ยังไม่สมหวัง บางทีอาจเป็นเพราะมันบานสะพรั่งและร่วงโรยเร็วเกินไป สวยงามจนหัวใจสลายแล้วก็โรยราไปอย่างรวดเร็ว แต่บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ดอกลาเกอร์สโตรเมียทำให้ผู้คนทะนุถนอมและเก็บรักษาไว้ เช่นเดียวกับฉัน ทุกครั้งที่ดอกไม้บาน ฉันก็จะวนเวียนอยู่กับอดีตเล็กๆ น้อยๆ ท่ามกลางสีม่วงอ่อนๆ เหล่านั้น

วันก่อน ผมเดินเล่นไปตามถนนเหงียนอ้ายก๊วก แล้วแวะร้านหนังสือเก่าร้านหนึ่ง ข้างใน เจ้าของร้านกำลังปัดฝุ่นหนังสือที่เหลืองไปตามกาลเวลาอย่างขะมักเขม้น เราคุยกันสักพัก เขาเล่าให้ผมฟังว่าก่อนปี พ.ศ. 2518 ร้านนี้เคยเป็นร้านหนังสือชื่อดัง ที่ซึ่งเด็กชายและเด็กหญิงชาวเบียนฮวาจะมารวมตัวกันซื้อหนังสือและหาบทกวี มีนักเรียนคนหนึ่งมอบสมุดบันทึกให้แฟนสาวทุกปีในช่วงที่ดอกไม้สีม่วงบานสะพรั่ง พร้อมกับคำอุทิศแสนโรแมนติก และตอนนี้เขาก็ยังกลับมาหาหนังสือเก่าๆ และรำลึกถึงอดีตอยู่เป็นครั้งคราว ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเบียนฮวาเคยโรแมนติกมาก ไม่ใช่แค่กับโรงงาน โรงงาน หรือผู้คนที่เร่งรีบเท่านั้น...

ขณะเดินข้ามสะพานเกิ่น มองลงไปที่แม่น้ำที่คดเคี้ยว ฉันเห็นต้นลาเกอร์สโตรเมียสีม่วงเรียงรายอยู่ฝั่งตรงข้าม กำลังเบ่งบานสะพรั่งไปทั่วท้องฟ้า ใต้ต้นไม้มีคู่รักคู่หนึ่งกำลังถ่ายรูปแต่งงาน เจ้าสาวยิ้มแย้มแจ่มใส มือลูบไล้กลีบดอกไม้อย่างอ่อนโยนราวกับกำลังลูบไล้ความทรงจำอันอ่อนโยน เบียนฮวากำลังตกหลุมรัก กำลังมีชีวิตอยู่ และกำลังกลายเป็นสถานที่ที่ดอกลาเกอร์สโตรเมียงดงามทุกปี และชวนให้นึกถึงช่วงเวลานั้น

มีคนเคยบอกฉันว่า “ถ้าเธอเป็นดอกไม้ เธอคงเป็นดอกไม้ Lagerstroemia แน่ๆ เงียบแต่มีเสน่ห์ อ่อนโยนแต่ลืมไม่ลง” ฉันไม่รู้ว่านั่นเป็นการเกี้ยวพาราสีหรือการบอกลา แต่ตั้งแต่นั้นมา ทุกๆ ฤดูของดอกไม้ Lagerstroemia ฉันจะเดินเตร่ไปทั่วเพื่อมองหาเงาของตัวเองบนท้องฟ้าสีม่วงแห่งนั้น ที่ที่ฉันเคยรัก ฝัน และเขียนไดอารี่ด้วยกลีบดอกไม้เล็กๆ ที่ร่วงหล่นลงบนไหล่ของนักเรียน

ต้นเดือนพฤษภาคมนี้ เบียนฮวาช่างแตกต่างเหลือเกิน ไม่ใช่เพราะเมืองนี้เปลี่ยนแปลงทุกวัน แต่เพราะเมืองนี้สวมเสื้อคลุมสีม่วงแสนฝันที่เมืองอื่นไม่มี ต้นไม้ทุกต้น ทางเท้าทุกทาง ตรอกซอกซอยเล็กๆ ทุกแห่ง... ล้วนมีรอยเท้าอันน่าจดจำอยู่ในตัวฉัน และลาเกอร์สโตรเมียก็เหมือนเพื่อนเก่าที่กลับมาหาฉันเสมอในยามที่ฉันต้องการความเงียบงัน ต้องการรำลึกความหลัง

หากใครเคยคิดว่าเบียนฮวาเป็นแค่สถานที่แวะเวียนมาแล้วก็จากไป ลองกลับมาเยี่ยมชมอีกครั้งในช่วงฤดูดอกไม้สีม่วงสิ ยืนอยู่ใต้ดอกไม้สีม่วงที่ร่วงหล่นอย่างเงียบเชียบ คุณจะรู้สึกสงบหัวใจ รู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าลง และใครจะรู้ บางทีความทรงจำในสมัยที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวอาจจะย้อนกลับมาอีกครั้งก็ได้

แม้พรุ่งนี้ถนนหนทางจะเปลี่ยนไปมากมาย ถนนที่เคยถูกย้อมไปด้วยความทรงจำอันเยาว์วัยก็อาจเปลี่ยนเป็นสีอื่น แม้ต้องเดินทางไกลอีกหลายไมล์ ผ่านเมืองใหญ่และเมืองใหญ่อลังการมากมาย แต่ในใจฉัน เบียนฮวาจะยังคงเป็นท้องฟ้าสีม่วงแห่งฤดูกาลดอกไม้สีม่วงของปีนั้นตลอดไป ยังคงเป็นสวนสาธารณะเหงียนวันตรี ที่มีต้นไม้เรียงรายทอดเงาบนถนนที่ฉันเคยเดินอย่างเงียบๆ ยังคงเป็นมุมเล็กๆ ข้างร้านกาแฟเก่าๆ ที่มีสายตาของใครบางคนที่เคยมองมาที่ฉันนานแต่ไม่กล้าเอ่ยวาจา

เบียนฮวาสำหรับฉันนั้นงดงามดุจรักแรกพบ อ่อนโยนแต่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ ไม่พร่ามัวแต่เปี่ยมล้นด้วยความทรงจำ ฤดูกาลแห่งดอกไม้สีม่วงจะผ่านพ้นไป กาลเวลาจะพรากทุกสิ่งไป แต่สีม่วงนั้น สีม่วงแห่งรักแรกพบ ของวัยเยาว์อันแสนฝันจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์ ตราบจนนิรันดร์ในหัวใจฉัน

เรียงความโดย Ngo Huong

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/dong-nai-cuoi-tuan/202505/mua-hoa-bang-lang-nhung-ngay-tim-mong-mo-38e2f1c/